พูดไม่ออก

ร่างสูงของหวังหมิ่นนั่งอยู่บนหลังคาตำหนักปราศจากทุกข์จ้องมองแสงไฟที่ลอดออกมาจากห้องของอิงฮวา โม่โฉว่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องสะบัดมือดับไฟที่ข้างแท่นนอนหวังหมิ่นยิ้มหยันให้กับตัวเอง

“นางมีใจให้เจ้าหวังหมิ่น นางยังเป็นของเจ้า”หลับตาลงช้าๆ ถอนหายใจยาวเหมือนพยายามที่จะหลอกตัวเอง

อิงฮวา หลับไปนานแล้วแต่ลืมดับไฟที่แท่นนอน โม่โฉว่เข้าไปดับไฟแล้วหยิบผ้าห่มห่มคลุมให้ ก่อนจะนั่งนิ่งมองร่างอ้อนแอ้นที่นอนหลับสบายอยู่บนแท่นนอน

“ท่านอ๋อง”ร่างสูงของใครบางคนก้าวเข้ามาในห้อง

“ต้านหยู”

“ข้ามีเรื่องสำคัญ”

“เชิญข้างนอก”โม่โฉว่กับต้านหยูยกจอกสุรารินลงคอเหมือนดังกับน้ำเปล่า เสี่ยวซันยืนรีรออยู่ข้างๆ

“ได้ความว่าอย่างไร”

“ใต้เท้าจางตั้งใจทำการใหญ่จริงดังคาด”คิ้วดกดำขมวดเข้าหากัน

ยื่นห่อยาห่อเล็กเบื้องหน้าต้านหยู

“ท่านอ๋อง”ต้านหยูกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“วางยาเขาให้ตายไปเสียจึงดี”เสี่ยวซันเหลือบตามอง ท่าทีของต้านหยู

“แต่ เรายังไร้ซึ่งหลักฐาน”

“ฆ่าเขาเสียก่อนค่อยหาหลักฐานคนอย่างใต้เท้าจางไม่น่าให้มีชีวิตรอด”

“ท่านอ๋อง แต่ใต้เท้าจางเป็นบิดาของฮองเฮาอีกอย่างหากเขาตายไปผู้ที่ภักดีกับเขาย่อมแค้นเคืองทุกอย่างย่อมชี้มาที่ท่านอ๋อง”

“ช้ามาที่ข้าอย่างนั้นหรือข้าไม่ได้ต้องการบัลลังก์เสียหน่อย และข้าก็ไม่มีความดีเหลืออยู่อยู่แล้ว ต่อไปหากข้ายังเกรงกลัวคนพวกนี้ไม่กล้าลงทัณฑ์รอจนกว่านั่งบัลลังก์เกรงว่าเมื่อนั้นบัลลังก์คงถูกคนพวกนั้นครอบครองไปเสียแล้ว”ต้านหยูรับรู้ถึงความเลือดเย็นของโม่โฉว่

“น้อมบัญชาท่านอ๋อง”โม่โฉว่เหลือบตามองต้านหยู

“หากทำการไม่สำเร็จ ยานี่เป็นข้ามอบให้เจ้า”ต้านหยูหลุบตามองพื้น คุกเข่าลงกับพื้น

“ท่านอ๋องโปรดเมตตา”ยิ้มเยือกเย็น

“จางจงหลิน เข้าถึงตัวได้ยากหากท่านทำไม่สำเร็จก็น่าจะรู้ว่า อย่าให้สาวมาถึงตัวข้า”

“น้อมบัญชาท่านอ๋อง” เสมือนกดดันให้พยายามอย่างที่สุดไม่ให้พลาด

“ท่านอ๋องชายาของท่าน”

“ข้ารู้แล้ว นางถูกบงการเช่นกัน”

“ฮองเฮา ร่างสัญญาให้นางในเวลาหนึ่งปี หลังจากนั้นจึงให้นางหย่ากับท่านอ๋องเสีย”

“จนป่านนี้ข้ายังไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดถึงให้นางเข้ามาใช้ตัวเข้าแลก”

“เดิม บิดาของนาง ใต้เท้าเสิ่นยอมเป็นหมากให้กับใต้เท้าจางเพื่อเห็นแก่เงินเพียงน้อยนิดแต่พอถูกจับได้ กับยอมรับผิดทุกอย่างเพียงลำพังไม่พาดพิงใต้เท้าจาง”ต้านหยูพูดในสิ่งที่รู้มา

“ได้ประโยชน์สองต่อ ได้พ่อรับผิดแทนแล้วยังบังคับให้บุตรีทำตามแผนการ ชั่วช้าที่สุด”

“ชายาท่านอ๋องเองก็ยินยอมด้วยเห็นแก่บิดา”

“ยังไม่อาจวางใจ จนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างข้าไม่มีทางจะเชื่อใจนางจนกว่าจะรู้ว่านางไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง”

“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทเองตอนนี้ตกอยู่ในอันตรายขันทีคนสนิทยกโอสถให้เสวยทุกวัน”

“ยาอะไร”

“ไม่รู้แน่แต่ทุกครั้งล้วนเป็นฮองเฮาที่ทรงป้อนยา”

“เปลี่ยนตัวขันที แต่อย่าให้มีพิรุธ ขันทีคนเก่านำมาสอบสวนแล้วบั่นหัวมันเสีย”ต้านหยูกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น โม่โฉว่กรอกสุราลงคอก่อนจะวางจอกสุรากระแทกโต๊ะดังลั่น ก้าวขาไปยังห้องของอิงฮวา ยกมือขึ้นปาดป้ายสุราที่หกรดริมฝีปาก

ร่างอ้อนแอ้นนอนหลับใหลไม่ได้สติโม่โฉว่กระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้น ยืนแต่คนที่กำลังหลับเมื่อตื่นขึ้นมาจึงเซถลาซบอก มือใหญ่บีบแก้มเนียน ก่อนจะกดริมฝีปากบดเบียดที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรุนแรง อิงฮวาตกตะลึงทั้งเจ็บทั้งตกใจยกมือดันอกกว้างออกห่าง โม่โฉว่ยิ้มเหยียดก่อนจะผลักร่างบางลงบนแท่นนอนสุดแรง อิงฮวาทั้งตกใจทั้งโมโหร่างใหญ่โถมเข้าใส่ อิงฮวาไม่กล้า ขัดขืนแต่คนตัวใหญ่กลับหยุดการกระทำแค่นั้น

“ยอมข้าตามแผนการที่ถูกบงการใช่หรือไม่”

อิงฮวาไม่เข้าใจที่โม่โฉว่พูดจึงนิ่งงันเสีย

“ไม่ตอบเพราะเป็นความจริงดูสิจะรอดไปได้ไหม ข้าประเมินเจ้าต่ำไปกล้าเอาตัวเข้าแลกหรือว่ามีคนอื่นมาก่อนแล้ว เป็นของคนอื่นมาก่อนแล้ว”

ตาโตของอิงฮวาลุกโชติช่วงด้วยความโกรธที่ทำอะไรเขาไม่ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น

“ไม่ต้องกลัวหรอกคืนนี้ข้ากำลังจะไปพาหญิงงามมาจากหอนางโลม เพื่อเสพสุขบนเรือนร่างของนาง ส่วนเจ้าก็น่าสงสารที่ไม่อาจนัดแนะคนรักให้มาพบ แต่จะบอกอะไรให้เมื่อหัวค่ำข้าเห็นเขาเฝ้ามองเจ้าอยู่บนนั้น คงจะอดใจไม่ให้คิดถึงเจ้าไม่ไหว”ชี้มือไปบนหลังคา