เติบโต

ผ่านพ้นพิธีปักปิ่นมาได้ราวสองปี คุณหนูสี่ฉีเย่ว์บัดนี้เป็นดรุณีแรกแย้มเบ่งบานงดงามสะพรั่ง ที่ผ่านมาเพราะถูกเคี่ยวเข็ญจากผู้เป็นมารดาและบิดาส่งอาจารย์ผู้เก่งกาจมาสอนสั่ง จึงเพียบพร้อมงดงามทั้งในเรื่องคุณธรรมจริยธรรมอีกทั้งยังเก่งกาจในเรื่องบทกวี หากเอ่ยถึงเรื่องการปกครองคนนั้นฉีเย่ว์กับไม่นับว่าด้อย

นางเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างว่องไวแม้ตนเองจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดบิดาถึงได้หมายมั่นปั้นมือให้ตนเองรับช่วงงานของที่บ้านถึงเพียงนี้ แต่เมื่อมองไปยังสตรีพี่น้องผู้อื่นแล้วก็ได้แต่จนใจรับ

พี่รองของนางก็เป็นสตรีที่ไร้สมองจนท่านพ่อกลัดกลุ้ม วันๆ ชอบส่องคันฉ่องแต่งกาย พี่ใหญ่ของนางกำลังจะออกเรือนไปกับท่านโหวชราผู้หนึ่งที่ภรรยาเพิ่งตายได้ไม่นาน แต่เพราะเป็นสมรสพระราชทานนางจึงไม่อาจปฏิเสธได้

อีกทั้งท่านโหวเป็นถึงพระญาติของฝ่าบาทบิดาจึงเห็นชอบในการแต่งงานในครั้งนี้แม้พี่ใหญ่ของนางจะรู้สึกขื่นขมเพียงใดก็ไม่อาจโต้แย้งได้ ในขณะที่ตัวของนางเองนั้นบัดนี้ล้วนมีแม่สื่อจากจวนต่างๆ มาเยี่ยมเยือนจนรู้สึกว่าประตูจวนของนางคงได้ชำรุดเพราะแม่สื่อพวกนี้ในสักวัน

สิ่งที่ทำให้ฉีเย่ว์ดีใจเป็นอย่างยิ่งคือ ท่านแม่ของนางล้วนปฏิเสธไปอย่างอ่อนน้อมด้วยเหตุผลที่ว่าฉีเย่ว์ยังไม่คู่ควรกับคุณชายเหล่านั้น ชื่อเสียงที่ร่ำลือล้วนโกหก ทำให้บรรดาแม่สื่อต่างผิดหวังกลับไปตามๆ กัน

ทันใดที่แม่สื่อเหล่านั้นกลับไปจนพ้นประตู มารดาของนางก็จะยกยิ้มอย่างเย่อหยิ่งแล้วเอ่ยว่า

"คนเหล่านั้นล้วนไม่คู่ควรกับเจ้า ยังหวังจะกินเนื้อหงส์"

ฉีเย่ว์ปกติไม่ใคร่สนิทกับมารดานักเพราะห่างเหินกันมาตั้งแต่เด็ก มารดานานๆ จะกลับจวนสักทีอาศัยวัดนอกเมืองบำเพ็ญเพียรด้วยเหตุผลที่ว่าร่างกายของตนมีมลทิลต้องกราบไหว้สวรรค์กราบไหว้พระโพธิสัตว์ให้มาก เพื่อที่ตายไปจะได้อยู่ในที่ที่สงบ ในสายตาของฉีเย่ว์นั้นคิดว่าเหตุผลนี้ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น

เพราะเช่นนี้นางจึงห่างเหินกับมารดาอีกทั้งรัศมีความสูงส่งผิดสตรีที่เคยอยู่ในสถานแห่งโลกีย์นั้นทำให้ฉีเย่ว์คิดว่า ตระกูลเดิมของมารดาคงเป็นตระกูลใหญ่สักแห่งแล้วถูกใส่ร้ายจนมารดาถูกขายเข้าหอคณิกาจวบจนท่านพ่อไปพบและไถ่ตัวนางเป็นแน่ เรื่องที่มาที่ไปของมารดาฉีเย่ว์ย่อมไม่เคยเอ่ยถึงเพราะกลัวจะไปกระทบกระเทือนใจของนางเข้า

ฉี่เย่ว์ค่อนข้างที่จะหวาดกลัวมารดามากกว่าบิดาด้วยความเข้มงวดอีกทั้งยังระมัดระวังกิริยาทำให้ฉีเย่ว์หลายครั้งที่อดสงสัยไม่ได้ว่าแท้จริงแล้วตนเองเป็นบุตรีของนางจริงหรือไม่ เมื่ออยู่ที่จวนนอกจากมารดาจะตรวจดูเรื่องการเรียนของนางอย่างเข้มงวดแล้วก็มักจะเก็บตัวอยู่ในเรือน กระทั่งเรื่องที่ต้องไปคารวะฮูหยินใหญ่ตามธรรมเนียมมารดายังไม่สนใจ

"นางเป็นเพียงสตรีชั้นต่ำผู้หนึ่งเหตุใดข้าต้องไปคารวะนาง"

นี่คือสิ่งที่ฉีเย่ว์ได้ยินเมื่อบ่าวของเรือนฮูหยินใหญ่มาวางอำนาจบาตรใหญ่ที่หน้าเรือนของฮูหยินรอง สตรีผู้นั้นย่อมรู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่นายท่านโปรดปราน แม้จะได้ยินคำกล่าวที่ไม่รื่นหูแต่นางก็หาได้ถ่ายทอดออกไปตามตรง เพียงแต่ไปแจ้งแก่ฮูหยินใหญ่ว่าฮูหยินรองไม่สบายเกรงจะนำไข้มาติดฮูหยินใหญ่จึงไม่อาจมาคารวะได้

แม้จะเดือดดาลเพียงใดฮูหยินใหญ่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ สตรีผู้นั้นที่ผ่านมาก็จองหองด้วยคิดว่าตนเองเป็นคนโปรด การไปตอแยนางก็หาใช่เรื่องดี จึงได้แต่ปาดน้ำตาของตนเองด้วยความเจ็บใจและไม่เคยมายุ่งวุ่นวายที่เรือนฮูหยินรองอีกเลย

กลางดึกคืนหนึ่ง ในขณะที่ฉีเย่ว์กำลังอ่านตำราเตรียมสอบอยู่นั้น เงาดำสายหนึ่งก็พัดผ่านด้านหน้าไปตะเกียงภายในห้องดับวูบ หญิงสาวเลิกคิ้วงามราวกิ่งหลิวขึ้น วางหนังสือลงข้างๆ นอนคว่ำลงบนเตียงแล้วยกมือขึ้นมาเท้าคาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านว่า

"พี่เจี๋ยคืนนี้จะไปที่ใดหรือถึงได้ดูรีบร้อนเช่นนี้"

"หอโคมเขียว"

เสียงทุ้มต่ำของหยางเจี๋ยตอบเบาๆ เพราะความเคยชินตั้งแต่ครานั้นที่ฉีเย่ว์ตกลงไปในบ่อเข้าต้องมาหานางทุกคืนเพื่อที่จะคอยดูว่าเด็กน้อยหลับสบายหรือไม่ สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหรือเปล่า จวบจนเขาทำเรื่องพวกนี้ซ้ำๆ กันแทบทุกวันทำให้กลายเป็นนิสัยเสียแล้วที่ต้องแอบแวะมาดูนางเสียหน่อยก่อนที่จะไปที่ใด แม้บัดนี้นางจะเติบโตเป็นสาวแล้วแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามเขาที่มักจะมาหานางในเวลากลางดึกเช่นนี้ทุกค่ำคืน

"หอนางโลมหรือ" ฉีเย่ว์เอ่ยด้วยความตื่นเต้น

"ใช่ พาหย่งเฉิงไปเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย"

"ข้าไปด้วยได้หรือไม่" ฉีเย่ว์ดึงมือของเขามากุมเอาไว้ หากตอนนี้ในห้องมีไฟสว่างคงได้เห็นสาวน้อยผู้นี้จับจ้องเขาตาเป็นประกายแล้ว

"ไม่ได้ คุณหนูเป็นผู้หญิงจะไปในที่แบบนั้นได้ยังไง"

"ที่นั่นเป็นสถานเริงรมย์ ย่อมหมายถึงผู้ที่ไปล้วนมีความสุขจะชายหญิงไม่เห็นว่าจะแตกต่างให้ข้าไปด้วยเถิดพี่เจี๋ยคนดีของข้า หย่งเฉิงไปได้เหตุใดข้าจะไปไม่ได้ ท่านเห็นเขาดีกว่าข้าหรือ"

"มันเป็นที่สำหรับผู้ชายหย่งเฉิงเป็นผู้ชายย่อมไปได้ คุณหนูจะไปทำไมพี่แค่แวะมาดูเท่านั้น เห็นยังสบายดีก็โอเคแล้ว"

"โอเคหรือไม่โอเคสักหน่อย" นางทวนคำที่เขาเคยสอนให้จนกลายเป็นพูดติดปากไปแล้วกับเขาพลางทำหน้าย่น