บทนำ

"องค์หญิงสอง!"เสียงของเสด็จแม่ดังขึ้นเรียกเด็กสาวในวัย 14 หนาว แท้จริงแล้วนางคือ กมลรัตน์ หญิงสาวในวัย 20 ปี จากยุคปัจจุบันในอีกหมื่นปีข้างหน้า สาเหตุที่เธอมาอยู่ในร่างนี้ก็เพราะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตในขนาดที่องค์หญิงสองหัวใจล้มเหลวจนเสียชีวิตไปในที่สุด เมื่อตื่นมาอีกครั้งเธอก็มาอยู่แทนที่องค์หญิงสองอย่างไม่ต้องสงสัย

"ถวายพระพรเพคะเสด็จแม่"

"แอบออกไปนอกวังมาเจ้าคิดว่าแม่ไม่รู้!"เสด็จแม่หรือฮองเฮาหลานอิง พระนางถูกจองจำให้อยู่แต่ภายในตำหนักเย็นโทษฐานพยามทำร้ายนางสนมคนโปรดของฮองเต้หรือก็คือเสด็จพ่อของข้าในโลกนี้

"ลูกยอมรับผิดเพคะ แต่เพราะลูกไม่ต้องการอยู่ภายในวังหลวงหรือแม้แต่ตำหนักเย็นแห่งนี้อีกต่อไปแล้ว"

"โธ่..สุ่ยปิง! ต้องโทษแม่ที่เจ้าต้องมาลำบากอยู่ในตำหนักเย็นแห่งนี้ก็เพราะว่าแม่"ชื่อของข้า สุ่ยปิง องค์หญิงสองผู้ไร้ตัวตนในวังหลวง ผู้คนภายนอกไม่เคยรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของข้า เพราะงั้นข้าจึงออกไปไหนมาไหนได้สะดวกสบายโดยที่ทหารยามก็จับตัวข้าไม่ได้โชคดีที่ข้านั้นได้รับพรจากเทพเซียนท่านหนึ่งจึงง่ายมากที่จะใช้วิชาตัวเบาออกไปข้างนอก

"ไม่เลยเพคะเสด็จแม่ลูกว่าดีเสียอีกตำแหน่งองค์หญิงลูกไม่ต้องการเป็นสามัญชนย่อมดีกว่าฮองเต้ไร้น้ำใจเช่นนั้นลูกไม่นับว่าเป็นเสร็จพ่อของลูกเพคะ"

"อย่างไรเสียพระองค์ก็คือเสด็จพ่อของลูก"เสด็จแม่ท่านเห็นใจผู้อื่นแต่ผู้อื่นมักเอาเปรียบท่านจนท่านต้องมาอยู่ในสภาพน่าสังเวชลูกควรทำสิ่งใดถึงจะลบภาพความทรงจำเลวร้ายออกไปจากใจเสด็จแม่ได้

"ลูกจะพาเสด็จแม่ออกไปจากที่นี้"

"หากทำเช่นนั้นแม่เกรงว่า"

"ลูกไม่สนฮองเต้ทรงขังลืมเราสองคนแม่ลูกเหตุใดยังต้องสนพระทัยเขาอยู่อีก"ในใจข้าหวังเพียงเป็นสามัญชนเปิดกิจการเป็นของตนเองสร้างฐานะทางการเงินขึ้นมาเพื่อยังชีพ ใยต้องสนใจตำแหน่งที่แม้จะหาดีมิได้กัน คำว่าองค์หญิงสำหรับตัวข้านั้นก็คงวันๆเอาแต่เชิดหน้าชูคออยู่ในวังหลวงเฉกเช่นองค์หญิงองค์ชายแคว้นอื่น ๆ ที่ได้ยินมาแต่ตัวข้าเบื่อหน่ายที่จะต้องเป็นนกน้อยอยู่ในกรงทองเต็มที

"สุ่ยปิงลูกไปเถิดแม่คงไปกับลูกไม่ได้แล้ว"

"ทำไมเพคะ!"

"แค่ก....แค่กๆ"เสด็จแม่ไอออกมาเป็นเลือดเต็มฝ่ามือสุ่ยปิงเห็นก็รีบเข้าไปพยุงเสด็จแม่ให้ไปนั่งยังเก้าอี้

"เสด็จแม่"สุ่ยปิงน้ำตาไหลออกมาเต็มสองข้างดวงหน้าหมองหม่นลงในชั่วพริบตา

"ฟังแม่ลูกเก็บปิ่นปักผมกับป้ายหยกอันนี้และสร้อยที่แม่ให้เอาไว้ดีๆมันจะทำให้เจ้าได้พบกับเสด็จตาเสด็จลุง"เสด็จแม่พูดได้เพียงเท่านั้นนางก็สิ้นใจไปแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั่นๆของนางกับเสด็จแม่ในโลกนี้นางก็รักและผูกพันกับเสด็จแม่มากเพราะที่ผ่านมาในโลกก่อนนางก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่โหยหาความรักจากพ่อแม่เมื่อได้มันมาแล้วทำมั้ยนางถึงได้สูญเสียมันไปอีก

"ลูกสัญญาเสด็จแม่ ฮือๆๆ"

สุ่ยปิง ตั้งแต่เสด็จแม่เสียชีวิตนางไม่ได้ออกไปไหนนางยังคงดูสถานการณ์ภายในวังหลวงผู้คนพากันแตกตื่นหนักเมื่อฮองเฮาสิ้นพระชนม์แล้ว ฮองเต้เมื่อทราบข่าวก็รีบเสด็จไปยังตำหนักเย็นสุ่ยปิงเห็นหน้าฮ่องเต้เป็นครั้งแรกพระองค์ก็ดูเป็นคนดีแต่มันก็แค่ภายนอกเมื่อคิดได้ดั่งนั้นนางจึงออกไปปรากฎตัวต่อหน้าทุกคน

"พระองค์ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวนาง"สุ่ยปิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นแว่นตาอ่านออกยากมองไปยังฮองเต้อย่างเยือกเย็นแม้แต่คนที่พบเห็นยังไม่กล้าสบตานาง

"เจ้าเป็นใครเหตุใดจึงเข้ามายังตำหนักเย็นได้มีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้า!"

พ่อลูกเหมือนกันไม่มีผิดต่างเล่นสงครามเย็นต่างฝ่ายต่างปล่อยความเย็นชาดุดันใส่กันฟาดฟันทางสายตาอย่างน่าหวาดหวั่น

"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบ"

"ทหารจับนาง!"

"ก็ลองดูเพคะระหว่างชีวิตของพระองค์หรือชีวิตของข้าใครเร็วกว่ากัน"สุ่ยปิงเข้าไปล็อคตัวฮองเต้ออกมาด้วยมีดสั้นเพียงเล่มเดียว

"เจ้าต้องการสิ่งใด"

"พระองค์ให้ไม่ได้หรอกเพคะ"สุ่ยปิงพูดเสียงเศร้าๆฮองเต้ได้จังหวะหมุนตัวออกมาล็อคตัวสุ่ยปิงแทน

"เจ้าเป็นใครตอบมา"

พรึ่บ~

สุ่ยปิงเหยียบเท้าฮองเต้แล้วออกมายืนประจัดหน้ากับพระองค์แทน สุ่ยปิงจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาแตะต้องเสด็จแม่ของนางเป็นอันขาด

"ฝ่าบาทที่ตำหนักเย็นไม่ได้มีฮองเฮาอาศัยอยู่เพียงลำพังพะยะค่ะ"กงกงเดินมารายงานเมื่อให้คนออกไปสำรวจรอบๆตำหนักและในตำหนักมามีสิ่งบงบอกว่าฮองเฮาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

"เจ้าเป็นใคร!"

"อย่าแตะต้องนางหากใครกล้าก็ลองดู"

"ข้าถามเจ้า! คือใคร!"

"เสด็จแม่ของข้านางสิ้นแล้วอย่าใช้สิทธิ์ความเป็นใหญ่ในใต้ล้ามาบังคับข้าอีกคน"สุ่ยปิงพูดอย่างไม่พอใจ

"เสด็จแม่..."ฮองเต้มองไปยังร่างของฮองเฮาที่เสียชีวิตไปแล้วมองมายังเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็พอจะเข้าใจคำพูดสุดท้ายของนางที่ว่า'หม่อมฉันยอมเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็นแต่ต่อจากนี้พระองค์จะไม่มีสิทธิ์ได้บุตรเป็นพระธิดาอีก'มันคงจะจริงนับตั้งแต่วันนั้นพระองค์ก็ไม่เคยมีพระธิดาเลยสักคนส่วนพระธิดาองค์โตก็อายุสั้นเสียชีวิตไปเมื่อสี่ปีก่อนที่ผ่านมาเขามีเพียงพระโอรสถึง 14 คน ไม่ว่าจะนางสนมคนโปรดหรือนางสนมคนไหนก็ไม่มีพระธิดาให้เขาสักคน เหตุผลที่อยากได้พระธิดาเพราะตนนั้นชอบเด็กผู้หญิงเพราะลูกชายมีเยอะไปก็ดีแต่ก็กลัวจะเกิดเหตุการณ์แย่งชิงบัลลังก์เกิดขึ้น

"เจ้าคือลูกที่เกิดจากฮองเฮา"

"เสด็จแม่น่ะใช่แต่กับพระองค์ข้าไม่ยอมรับ"

"เจ้ารู้ว่าข้าคือเสด็จพ่อเหตุใดถึง"

"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบ นับจากนี้ข้าคือสามัญชนขอตัดขาดกับราชวงศ์จ้าวไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับฮองเต้อีก"สุ่ยปิง ประกาศต่อหน้าฮองเต้เล่นเอาคนเป็นพ่อยืนหน้านิ่งรู้สึกเหมือนมีดนับพันมาเสียบเข้าที่กลางอก

"ข้าไม่ยอมรับ!"

"แล้วแต่พระองค์จะตัดสินใจข้าตัดสินใจไปแล้วทูลลาเพคะ"สุ่ยปิงอุ้มเอาร่างของฮองเฮาและเหาะขึ้นไปกลางอากาศหายตัวไปอย่างไว

"ฝ่าบาท"

"ตามธิดาข้าไปห้ามนางออกนอกแคว้นจ้าวต้องพานางกลับมาหาข้า"ฮองเต้ยืนกอดอกมองพระจันทร์แววตาดูมีความสุขในที่สุดตนก็มีพระธิดาเสียทีแม้นางจะเย็นชาแต่ก็ดูดื้อไม่ยอมคนงานนี้คงต้องใช้เวลา

"กงกง"

"พะยะคะฝ่าบาท"

"ธิดาของข้าคนนี้คงไม่อ่อนหวานเรียบร้อยอย่างที่คิดข้าคงต้องให้กงกงจัดการคอยส่งคนไปติดตามดูว่าเหตุใดนางถึงอยากได้เป็นสามัญชนนัก"พระองค์ต้องรู้ให้ได้ว่าการเป็นสามัญชนมันมีดียังไงเพราะตั้งแต่เกิดมาพระองค์ไม่เคยออกไปนอกวังหลวงเพื่อพบปะชาวบ้านมากนัก

"พะยะคะ"