ตอนที่ 1

...สุดแค้นแสนหื่น...

ที่บ้านไม้หลังใหญ่ ตั้งอยู่ท่ามกลางฟาร์มโคนมและไร่องุ่นบนเนื้อที่หลายร้อยไร่ในจังหวัดเชียงราย

“สิงห์... แกพอจะมีเวลาคุยกับพ่อสักเดี๋ยวมั้ย”

พ่อเลี้ยง ‘ดามพ์’ เอ่ยกับ ‘สิงห์’ ผู้เป็นลูกชายที่กำลังยกแก้วกาแฟดำขึ้นดื่ม ก่อนจะคว้าหมวกคาวบอยสีน้ำตาลปีกกว้างที่แขวนเอาไว้ข้างฝาผนังบ้าน มาสวมลงบนศีรษะ กำลังจะออกไปตรวจงานในไร่ในฟาร์มเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นกิจวัตร

“มีอะไรครับพ่อ”

ชายหนุ่มหรี่ตามองหน้าบิดาด้วยสีหน้าและแววตาครุ่นคิด เดาว่าคงจะเป็นธุระสำคัญอะไรสักอย่าง เพราะปกติพ่อเลี้ยงดามพ์มักจะตื่นสาย แต่วันนี้กลับเห็นนายใหญ่ของบ้านลงมานั่งดื่มกาแฟอยู่ที่เทอเรสหน้าบ้านตั้งแต่เช้าตรู่

“พ่อจะบอกกับแกว่าพรุ่งนี้จะมีผู้หญิงสองคนมาอยู่บ้านเรา”

พ่อเลี้ยงดามพ์กล่าว ทั้งที่พอจะคาดเดาได้ว่าลูกชายจะทำหน้ายังไง เมื่อได้ยินเรื่องที่ตนบอก

“อะไรนะครับ ผู้หญิงสองคน... มาอยู่บ้านเรา... ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ แล้วจะมาอยู่ในฐานะอะไรมิทราบครับ?”

สิงห์ตีสำนวน หัวคิ้วเป็นแพดกหนาชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย ยกแก้วกาแฟดำขึ้นดื่มอีกครั้ง

น้ำเสียงของสิงห์เข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แววตาสีสนิมเหล็กหรี่ลงเล็กน้อยอย่างคนกำลังใช้ความคิด

“คือ... เอ่อ... พรุ่งนี้จะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่กับพ่อ แล้วเธอมีลูกสาวมาด้วย”

พ่อเลี้ยงดามพ์หนักใจที่จะบอกตรงๆ ว่ากำลังจะมีเมียใหม่ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้แสดงอาการตกใจสักเท่าไรนัก พอจะคาดเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไร พ่อม่ายเมียตายที่ครองตัวโสดมาหลายปี วันนี้คงนึกอยากได้เมียใหม่เป็นธรรมดา

“อ๋อ... คุณพ่อจะเล่นแม่ม่ายลูกติดว่างั้นเถอะ... ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ ถ้าชอบแบบนี้ แต่ที่ผมสงสัยก็คือทำไมต้องให้มาอยู่ที่บ้าน? เรื่องแบบนี้ถ้าอยากนักก็ซื้อกินดีกว่า ผู้หญิงเยอะแยะเหมือนผักปลา... ไม่เห็นจะต้องเอามารับผิดชอบดูแลให้เป็นภาระเลี้ยงดู”

สิงห์แสดงความเห็นออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาพ่อของตนครองตัวเป็นพ่อม่ายมานาน เรื่องความต้องการทางเพศนั้นย่อมมีกันทุกคน

แต่ที่สิงห์รู้สึกแปลกใจก็คือทำไมต้องให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่บ้าน

“พ่อทำแบบนั้นไม่ได้ จะพูดยังไงดี... ถ้าบอกตรงๆ ก็คือผู้หญิงคนนี้คือคนที่พ่อแอบรักเมื่อในอดีต แต่เธอตัดสินใจไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคนซึ่งก็คือเพื่อนสนิทของพ่อ... แล้วตอนนี้เพื่อนพ่อคนนี้ก็เสียชีวิตแล้ว พ่อเลยสงสารสองแม่ลูกที่ทุกวันนี้ต้องดิ้นรนต่อสู้ชีวิตกันเพียงลำพัง หลังจากหัวหน้าครอบครัวต้องมาตายจาก”

พ่อเลี้ยงดามพ์ย้อนระลึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อในอดีต

“อ๋อ... ที่แท้ก็ถ่านไฟเก่า... แต่แบบนี้คงต้องเรียกว่าเซ้งเมียต่อจากเพื่อนสินะ... แล้วพ่อจะเอาทั้งลูกทั้งแม่เลยใช่ไหมครับ”

คนฟังรู้ว่ามีอารมณ์ประชดประชันอยู่ในน้ำเสียงของลูกชาย แววตาแข็งกร้าวบอกให้รู้ว่าโกรธ

“ไอ้สิงห์... เอ็งพูดอะไรก็รู้จักให้เกียรติผู้หญิงบ้างสิโว้ย ตอนนี้ผู้หญิงสองคนนี้กำลังตกที่นั่งลำบาก บ้านก็โดนยึด ไม่มีที่ซุกหัวนอน ชีวิตน่าสงสารมาก... ถ้าเอ็งได้ไปเห็นสภาพความเป็นอยู่ของสองแม่ลูกเอ็งก็จะสงสาร”

พ่อเลี้ยงดามพ์โกรธจนหน้าแดง

“แต่อย่าลืมว่าบ้านของเราไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะครับคุณพ่อ”

สิงห์ไม่เห็นด้วยเลยสักนิด กับความคิดของบิดาในครั้งนี้

“เออ... เรื่องนั้นกูรู้น่ะ... กูก็แค่สงสารผู้หญิง”

พ่อเลี้ยงดามพ์พยายามให้เหตุผล

“คุณพ่อสงสารหรือว่าอยากได้เมียใหม่กันแน่... แต่ถ้าถามความเห็นผมละก็ ผมตอบได้เลยว่าไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาอยู่ในบ้านหลังนี้”

สิงห์ยังคงยืนกรานเสียงแข็ง จมูกโด่งเป็นสันสวยที่ปลายเชิดรั้น บอกความเป็นคนดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย

“พี่ผ่านๆ มาเอ็งอยากได้อะไรพ่อก็ตามใจตลอด... คราวนี้เอ็งจะตามใจพ่อบ้างไม่ได้หรือไงวะไอ้สิงห์”

คนเป็นบิดาเสียงอ่อนลง เหมือนรู้ว่าไม่ควรใช้ไม้แข็งกับลูกชายผู้เอาแต่ใจคนนี้

“โถ... พูดขนาดนี้แสดงว่าคุณพ่อคงอยากได้ผู้หญิงคนนี้มาก งั้นผมคงขัดอะไรไม่ได้ ถ้าอยากเอากันนักก็ตามสบายเถอะครับ”

สิงห์ทำหน้าเอือมระอา คำพูดที่ได้ยินสะกิดใจผู้เป็นบิดาเข้าอย่างจัง