ไม่มีสิทธิ์

“ หม่ำๆๆ ยบ ” มืออ้วนกลมคว้าหมับเข้าที่เม้าส์ก่อนจะกำลังส่งเข้าปาก ชายหนุ่มรีบคว้าคืน ยกร่างกลมนั้นวางกับโซฟาแล้วซุกใบหน้าลงไปที่พุงอ้วนกลม ก่อนจะหอมยกใหญ่

“ เฮ้ย ๆ นี่เม้าส์เว้ย อุปกรณ์ทำงาน หม่ำไม่ได้ หม่ำไปแล้วลุงทำงานหาเลี้ยงไม่ได้ ไม่มีเงินซื้อนมนะ แล้วบอกกี่ทีแล้วให้เรียกลุงรบ ไม่ใช่ ยบ เฉย ๆ ดื้อแล้วนะเรา นี่ลุง ไม่ใช่เพื่อนเล่นบอกไม่ฟังใช่ไหม มากวนลุงทำงานใช่ไหม แบบนี้ลุงจะกินตับเสียให้เข็ด ” เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ

พลันก็มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ลุงนักรบและเด็กชายนาวีผู้เป็นหลานชะงักและชะเง้อคอมองพร้อมกัน ชายหนุ่มหันมาเจอเด็กน้อยที่ชะโงกคอเช่นเดียวกับเขาก็หัวเราะขำ

“ ทำเป็นชะโงกคอมอง ยุ่งไปเสียทุกเรื่องนะเราอะ ไป ออกไปดูกันซิว่าใครมา ”

นักรบอุ้มหลานชายขี่คอ เด็กน้อยดึงหูของลุงแล้วหัวเราะยกใหญ่ เขาสาวเท้าออกจากประตูบ้านไปยังประตูรั้ว ก่อนจะเปิดออกไปพบกับผู้หญิงแปลกหน้าสองคน คนหนึ่งวัยกลางคน อีกคนยังสาว น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่และน้องสาวที่จากไปของเขา

“ สวัสดีค่ะ เรามาหาคุณนงนุชค่ะ ”

ผู้หญิงสาวหน้าหวาน ตากลมโต ผิวขาว สวมชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีชมพูอ่อนยาวแค่เข่า เป็นคนยกมือไหว้และเอ่ยทักทาย นักรบเอ่ยทักทั้งสองไปเช่นกัน แต่ไม่ได้ยกมือไหว้เพราะต้องจับหลานชายตัวแสบที่อยู่บนคอ

“ สวัสดีครับ แม่ไปวัด ยังไม่กลับ ”

“ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอรอได้ไหมจ๊ะ พ่อหนุ่ม ” หญิงกลางคนผิวขาว ใบหน้าละม้ายคล้ายหญิงสาว แต่ร่วงโรยไปตามวัยเป็นผู้เอ่ยขึ้น เขาจึงพยักหน้า

“ ได้ครับ งั้นเชิญเข้ามาในบ้านก่อนนะครับ ” เขาพูดพร้อมกับเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือน เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนคอลุงทำเสียงล้อเลียน พร้อมส่งยิ้มให้คนแปลกหน้าอย่างอารมณ์ดี

“ หย่อนยับ ”

“ อุ๊ย น่ารักจังเลยค่ะคุณแม่ ” หญิงสาวสะกิดผู้เป็นแม่ที่ยิ้มไปกับเด็กน้อยเช่นเดียวกัน

“ นั่นสิ จะใช่ลูกพี่ชายเราหรือเปล่านะ น้องดา ”

คำพูดนั้นลอยมาเข้าหูผู้ที่กำลังเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน เขาชะงักกึกทันที ก่อนจะนำเด็กชายลงจากคอแล้วเอามากอดแนบอกแล้วหันมาประจันหน้ากับคนทั้งคู่

“ พวกคุณเป็นใคร มาที่นี่ต้องการอะไร ”

หญิงต่างวัยทั้งคู่สะดุ้งเฮือก น้ำเสียงเป็นมิตรเมื่อครู่กลับกลายเป็นกระโชกโฮกฮากไร้หางเสียง กระนั้น ผู้หญิงสาวก็ยังส่งยิ้มหวานมาให้

“ ฉันชื่อไอรดา และนี่คุณแม่ของฉันชื่อ คุณหญิงดุษฎี พี่อดุลวิทย์ พี่ชายของฉันเคยมาชอบพอกับลูกสาวของคุณนงนุช ที่เธอชื่อนารีน่ะค่ะ ”

“ แล้วไง ” ชายหนุ่มยังคงดูแข็งกร้าวไม่เป็นมิตร

“ คือ พี่ชายของฉันประสบอุบัติเหตุเมื่อแปดเดือนก่อน เป็นอัมพาตครึ่งซีก กล้ามเนื้ออ่อนแรง เคลื่อนไหวได้เล็กน้อย พูดไม่ได้ในระยะแรก แต่หลังจากเฝ้ารักษาและกายภาพบำบัดทุกวันจึงทำให้ดีขึ้น และเดือนนี้พี่ดุลก็ดีขึ้นมาก สามารถพูดออกมาเป็นคำ ๆ ได้เยอะขึ้น จนเมื่อวานพี่พยายามบอกกับฉันว่ามีลูกกับคุณนารี อยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

“ จะอยากให้ไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อพี่ชายของคุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ” หญิงสาวหน้าสลด ก่อนที่หญิงกลางคนจะเป็นผู้พูดบ้าง

“ เพียงแค่เคยมี แต่ว่าตอนนี้เธอคงจะต้องการถอนหมั้น เพราะลูกชายของฉันไม่สามารถแม้แต่จะเคลื่อนไหวหรือพูดได้ด้วยตนเอง ”

“ อ๋อ ก็เลยนึกอยากให้น้องสาวผมไปเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นทำท่าจะไม่เอา ว่างั้นนะ ” ไอรดาอ้าปากค้างอย่างตกใจกับความก้าวร้าวของผู้ชายตรงหน้า แต่ผู้เป็นแม่ยังพยายามตอบกลับไปอย่างใจเย็น

“ อย่าเข้าใจผิดกันอย่างนั้นเลยพ่อหนุ่ม ว่าแต่พ่อเป็นพี่ชายของหนูนารีเหรอจ๊ะ ”

“ ใช่ ผมชื่อนักรบ เป็นพี่ชายของนารี แล้วนี่ก็ลูกของนารี หลานชายของผม ชื่อนาวี ”

“ โอ๊ยตายแล้ว น่าชังจริง หน้าเหมือนตาดุลตอนเด็ก ๆ เลยเชียว ไหนขอย่าอุ้มหน่อยซิลูก ” หญิงกลางคนโผเข้าไปพลางยื่นมือจะอุ้มเด็กน้อย แต่ชายหนุ่มถอยหลังและปัดมือนางออก เล่นเอาทั้งสองหน้าเสีย

“ คุณทั้งสองไม่มีสิทธิ์จะมาสัมผัสหรือเรียกร้องอะไรในตัวหลานชายผมทั้งนั้น เพราะสิ่งที่ลูกชายแสนดีของคุณทำกับน้องสาวของผม มันเกินจะให้อภัย ” ไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรต่อ เด็กน้อยก็ดิ้นยุกยิก พูดอะไรบางอย่างกับลุงรบของตน

“ หม่ำ ๆ ๆ ๆ ” สายตากราดเกรี้ยวเมื่อคู่ของนักรบอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินไปวางเด็กน้อยลงกับเตียงสำหรับนอนเล่น พร้อมหยิบขวดนมใส่ปากให้

“ เดี๋ยวลุงไปคุยกับแขกก่อนนะ กินนมไปก่อน ” แล้วเดินกลับมายังทั้งสองที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยว่าเจ้าของบ้านไม่เชิญให้นั่ง ไอรดาเป็นฝ่ายยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม