ลองหอมดูสิ

“ ชลจ๋า เราขอโทษนะ ” เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มใสด้านซ้ายของสายชล เธอปัดมือเขาออก

“ ปัญญาอ่อนน่าสงคราม ”

“ ก็มันนุ่มดีอะ ”

“ ถ้ายังไม่เลิกวุ่นวายจะให้นอนหน้าห้องนะ ”

“ โหดชะมัด ”

“ โหดก็ดีกว่าเลวแหละ ”

“ เลวยังไง ”

“ ก็เที่ยวฟันผู้หญิงไปทั่วไง ” สงครามหัวเราะร่วนก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างใบหูขาว

“ ก็เราชื่อสงคราม ทำสงคราม ก็ต้องฟัน ฟัน ฟัน ให้สมชื่อดิ สงคราม เจ้าแห่งการฟาดฟันนะไงจ๊ะ ชลจ๋า ” สายชลรีบผลักร่างใหญ่ให้ออกห่าง เพราะลมหายใจของมันที่เป่ารดมาโดนใบหูและต้นคอ ส่งผลให้เธอขนลุกเกรียว

“ ออกไป เหม็นเหล้า ”

“ ชลใจร้าย ตาต่ำ ผู้หญิงคนไหนก็อยากได้สงครามทั้งนั้น ไม่เคยมีใครผลักเราแบบนี้ ” มันยังคงอ้อแอ้กวนตีนไม่หยุด

“ ต่อให้ผู้ชายบนโลกเหลือแกคนเดียว เราก็ไม่เอา ! ”

พูดจบ ประตูลิฟท์ก็เปิดออก ร่างบางก้าวฉับ ๆ ออกไปก่อน โดยมีร่างสูงใหญ่โดนโซเซโต๋เต๋ตามไป

“ โห เตี๋ยไตตัง เอาเราหน่อยเหอะนะ นะ นะ ชลจ๋า ”

พูดพลางเบียดตัวเข้าหาเพื่อนรักที่กำลังใช้ลูกกุญแจไขประตูอยู่ เธอใช้ศอกกระทุ้งกลับเพื่อหวังให้เขาเจ็บแล้วถอยห่าง แต่เขากลับแกล้งยกแขนทั้งสองข้างขึ้นขวางไว้อย่างนั้น เธอ หันไปหวังจะแหวให้เขาเขยิบออก แต่ความที่มันใกล้กันทำให้แก้มใสชนจมูกโด่งโดยบังเอิญ จากที่ตั้งใจตวาดมันดัง ๆ กลับทำได้เพียงส่งเสียงออกไปแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยเต้นตึ้ก ๆ แรงเร็วขึ้นทำไมก็ไม่รู้

“ ไอ้บ้า เขยิบไป ถอยไป ”

สงครามเงยหน้าขึ้นสบตากลมโตคู่นั้น รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต ตั้งแต่สี่ห้าขวบจนยี่สิบ เล่นกัน กอดกัน ใกล้ชิดกันมาก็หลายครั้ง แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแก้มใส ๆ ของเพื่อนรักมันหอมขนาดนี้ หอมกลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ แถมผิวมันก็โคตรเนียน นุ่มจังเว้ยเฮ้ย !

“ ไอ้สงคราม กูบอกให้มึงถอยออกไป ! ” เสียงดุส่งมาอีกครั้งพร้อมยกเท้ากระทืบลงบนเท้าของเขา เล่นเอาคนตัวใหญ่สะดุ้งเฮือก

“ โอ๊ย โหด โหดตลอด โหดแบบนี้ใครเขาจะเอาไปทำเมียวะเนี่ย ”

“ หาดีไม่ได้ก็ไม่เอา ยิ่งถ้าเป็นแบบแก เราไม่มีดีกว่า ”

พูดจบก็ไขประตูเสร็จแล้วเปิดออก สงครามรีบโผเข้าไปแล้วทุ่มตัวลงบนเตียงนอน เสียงใสแหวแหวดทันที

“ เฮ้ย ถอดรองเท้าแล้วก็อาบน้ำอาบท่าก่อนสิวะ ทั้งเหม็นเหล้า ทั้งสกปรก ลุก ลุกเดี๋ยวนี้ ”

เธอพูดพร้อมกับเข้าไปดึงแขนล่ำสันให้ลุกขึ้น แต่ก็เหมือนการพยายามเคลื่อนที่หินหนักสักหนึ่งตัน เขาไม่มีการขยับใด ๆ ทั้งยังแกล้งกรนเสียงดังสนั่น เมื่อความพยายามเห็นทีจะไม่สำเร็จ สายชลก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างระอา ก่อนจะถอดรองเท้าให้คนแกล้งหลับไปด้วยบ่นไปด้วย

“ มาอาศัยนอนแท้ ๆ ตัวก็ใหญ่ นอนแม่งก็เต็มเตียง เจ้าของห้องจะนอนตรงไหนล่ะทีนี้ นอนข้างล่างก็ได้วะ ”

บ่นจบก็หยิบหมอนมาหนึ่งใบแล้วเดินไปหยิบผ้าห่มสำรองที่ซักเก็บใส่ถุงไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า ปิดไฟแล้วเอนกายนอนลงบนพื้นห้อง พลันร่างน้อยก็ปลิวหวือเพราะมีมือแข็งแรงรวบเอวแล้วยกเธอขึ้นมาวางบนเตียง

“ ว้าย ! ” สายชลอุทานด้วยความตกใจ

“ จะทำอะไร ไอ้บ้าสงคราม ปล่อยเรานะ ปล๊อย ! ”

เขายังคงแกล้งรัดเอวบางที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนร่างแกร่งกำยำของตนอยู่อย่างนั้น ก่อนตอบกลั้วหัวเราะ

“ เราแค่ไม่อยากให้ชลนอนบนพื้น อยากให้มานอนบนเตียงนุ่ม ๆ ด้วยกัน แค่นั้นเอง ”

“ ไม่ เราไม่อยากนอนร่วมเตียงกับแก เหม็นเหล้า ”

เธอดิ้นขลุกขลักทั้งหยิกทั้งตี แต่เขาก็ยังไม่ปล่อย

“ จะเหม็นอะไรนักหนา ผู้หญิงพวกนั้นยังทั้งกอดทั้งจูบเราบ่อย ๆ บอกว่าหอมจะตาย ชลลองหอมดูสิ ” พูดพลางแกล้งกดศีรษะเธอลงแนบกับรักแร้ สายชลโมโหยิ่งดิ้นเอาตัวรอด

ตอนแรกมันก็ขำดี แต่ตอนนี้สงครามไม่ขำด้วยแล้ว เพราะเวลาที่เธอดิ้น ร่างนุ่มนิ่มก็ไปเสียดสีกับอะไร ๆ ที่มันใหญ่มันพองได้

ที่สำคัญตอนนี้มันก็ขยายใหญ่เหยียดยาวจนสาวเจ้ารู้สึกได้ และเธอก็ผิดสังเกตที่เขาไม่พูดอะไร ได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้นเลยเงยหน้าขึ้นมอง

แวววาววับในดวงตาคมกริบใต้คิ้วคมเข้มที่ส่งมาในความสลัวราง มันไม่ใช่สายตาแบบเพื่อนสนิทที่เคยมอง มันคือสายตาของเสือที่ต้องการจะกินเหยื่อชัด ๆ