สุดเขตเพื่อน

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่แผดลั่นขณะกำลังหลับใหลอย่างแสนสุข เล่นเอาร่างบอบบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะสบถด่า

“ ใครแม่งโทรมาดึก ๆ ดื่น ๆ วะ ” แต่ก็ยังคว้ามันมาหยีตาดูชื่อของคนที่เรียกเข้า เมื่อพบว่าเป็นเพื่อนสนิทก็รีบกดรับ แต่ก็จัดเทศนาให้หนึ่งยก

“ ญาติฝ่ายไหนแกตายฮะสงคราม โทรมาทำห่าอะไรตอนตีหนึ่ง นี่มันเวลาหลับเวลานอน ”

“ ชลจ๋า ไว้ค่อยด่าเราทีหลังได้ไหม ตอนนี้เรามีเรื่องให้ช่วย ”

“ มันเรื่องคอขาดบาดตายอะไรนักหนาวะ คนจะหลับจะนอน ”

“ รถไฟชนกันที่ผับอะดิ ที่บอกว่าวันนี้จะพาน้องธัญญ่านิเทศมาเที่ยวอะ แล้วน้องก้อยบัญชีดันตามมา ป๊ะกันที่ผับดังโครม ไม่พอนะ พี่วิราเสือกสะกดรอยตามมาอีก ” ชายหนุ่มสาธยายถึงเหตุการณ์อันชุลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากการสับรางผิดพลาดของตน สายชลเบะปากก่อนจะสวนกลับไปทันที

“ สมน้ำหน้า มันน่าจะมีใครสักคนพกปืนหรือมีดไปนะ จะได้จัดให้ยับ สมกับที่แกไปหลอกพวกเค้าไว้ มีอย่างที่ไหนคบผู้หญิงทีละเป็นสิบ ”

“ ไม่งั้นพระเจ้าจะสร้างผู้หญิงให้มากกว่าผู้ชายทำไมล่ะ เออน่า เดี๋ยวค่อยคุยกันเรื่องนี้ เรื่องของเรื่องคือเรากลับหอไม่ได้ เดี๋ยวพวกนั้นตามไปอีก แม่งเดี๋ยวโวยวายโดนไล่ออกจากหอแน่ คืนนี้เราขอนอนห้องชลนะ แต่กระเป๋าตังค์หายไปไหนไม่รู้ตอนที่พวกนั้นชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ เรารีบชิ่งออกมาก่อน ไม่กล้ากลับเข้าไปหา เดี๋ยวถ้าถึงที่หอแล้วชลลงมาจ่ายตังค์ค่าแท็กซี่ให้เราด้วยนะ ” ปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็รับปาก

“ เออ แล้วนั่นทำไมเสียงอ้อแอ้ ๆ อย่าบอกนะว่ากินเหล้าจนเมาอีก ไหนครั้งสุดท้ายรับปากว่าจะไม่กินเหล้าอีกไง ”

เพราะครั้งสุดท้ายที่ว่า สงครามดื่มหนักจนกระทั่งมีเรื่องกับโต๊ะข้าง ๆ แต่ก็เพราะผู้หญิงในโต๊ะนั้นมาอ่อยเขานั่นแหละ ทำให้พวกผู้ชายที่มาด้วยไม่พอใจ ผู้ชายแข็งแรงตัวใหญ่อย่างเขาก็ใช่จะชนะเสมอไปหากโดนรุมยำตีน ตอนนั้นสงครามเจ็บหนักจนสลบอยู่ตรงนั้น พรรคพวกเพื่อนฝูงที่ไปด้วยกันก็เป็นเพื่อนที่ดีเหลือหลาย วิ่งหนีเอาตัวรอดหมดทุกคน เคราะห์ดี ที่บอดี้การ์ดของผับหยิบโทรศัพท์มือถือของสงครามมาดูเบอร์ที่โทรเข้าโทรออกบ่อยแล้วพบว่าเป็นชื่อของสายชล ก็เลยโทรแจ้ง กระนั้นก็เล่นเอาเกือบแย่ เพราะซี่โครงหักเกือบจะไปทิ่มปอดช้ำในอีกหลายแห่ง เมื่อเจ็บหนักอย่างนั้นเขาเลยรับปากกับสายชลว่าจะไม่ดื่มหนักจนขาดสติอีก

หากแต่วันนี้น้ำเสียงที่ส่งมาตามสายมันก็มีอาการคล้ายคอนโทรลลิ้นไม่ได้ เรียกง่าย ๆ ว่าเมานั่นแหละ

“ ดื่มมานิดหน่อยแหละ อย่าบ่นมากเลยน่ะ นะจ๊ะชลจ๋า อีกสิบนาทีชลลงมารอเราเลยนะ ” แล้วก็กดตัดสายไป สายชลถอนหายใจดังเฮือกอย่างแสนเบื่อหน่าย ทำไมฟ้าจะต้องประทานไอ้บ้าสงครามคนนี้ให้มาเป็นเพื่อนสนิทที่คอยนำความวุ่นวายมาให้ชีวิตเธอด้วยนะ

ตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง ตอนนั้นมันเป็นเด็กชายผอมกะหร่อง ตัวเล็กที่สุดในห้องที่โดนไอ้ตงตัวอ้วนลูกชายร้านทองแกล้งอยู่เสมอ เป็นสายชลที่คอยปกป้องมันจนกระทั่งมันติดเธอแจ และกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด

เมื่อเริ่มขึ้นชั้นมัธยมปลาย สงครามที่ตัวเล็กที่สุดในวันนั้นกลับตัวสูงขึ้นราวกับยืดได้ อาจจะเป็นเพราะกีฬาบาสเก็ตบอลที่มันชอบเล่น เลยทำให้สงครามสูงร้อยแปดสิบตั้งแต่อยู่มอสี่และสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ กล้ามเนื้องี้เป็นมัด ๆ ที่สำคัญเลยคือ มันหน้าหล่อ คิวเข้ม จมูกโด่ง เฟรนด์ลี่ ก็เลยมีสาว ๆ มารุมตอมอย่างกับแมลงวันตอมขี้อยู่บ่อย ๆ ไอ้เรื่องที่จะให้เธอปกป้องคุ้มครองมันสมัยเด็ก ๆ น่ะหมดไป แต่เรื่องปัญหาหัวใจเนี่ยมีเข้ามาไม่ขาด ช่วยทำการบ้านหน่อย ช่วยสับรางหน่อย ช่วยโน่นนั่นนี่หน่อย จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยมันก็ยังวุ่นวายกับเธออยู่อย่างนั้น

วัน ๆ สร้างแต่ปัญหามาให้

อยากทิ้งมันแต่ก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าเพื่อนรัก

และที่สำคัญ เธอ..แอบรักเพื่อน

ใช่ สายชลแอบรักสงคราม รักทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไอ้ผู้ชายห่วย ๆ เจ้าชู้ไม่เลือกหน้า รักทั้งที่รู้ว่ามันไม่เคยชายตามามองผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่างเธอแม้แต่น้อย

ราวสิบนาทีถัดมา สายชลก็มายืนรอที่ใต้อพาร์ตเม้นท์รถแท็กซี่เขียวเหลืองเลี้ยวเข้ามาจอดแล้วร่างสูงใหญ่ก็เปิดประตูลงมาจากตอนหลังของเบาะ เมื่อเห็นว่าเป็นสงคราม สายชลจึงรีบเดินไปชำระค่าแท็กซี่ให้ก่อนจะเดินเข้ามาในหออย่างไม่พูดไม่จา โดยมีคนก่อเรื่องเดินตามต้อย ๆ จนกระทั่งเข้าไปในลิฟท์