บทที่ 5

แฮตตี้พูดถูก ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอนั้นแม้มันจะติดตราตรึงใจก็จริง แต่ทว่ามันมิได้เกิดความผูกพันขึ้นและในไม่ช้ามันก็เสื่อมสลายลง เป็นความสัมพันธ์ที่มีอายุแค่ 2-3 เดือนเท่านั้น ซึ่งแฮรี่พิศวงสงสัยเมื่อตอนที่ใกล้จะอำลาจากกันว่า จริงๆ แล้วเขาเคยได้แต่ต้องตัวตนจริงๆ ของเธอที่อยู่ลึกลงไปใต้ผิวหน้านั้นบ้างหรือไม่

“เอลซ่ากับผมจะไปยุโรปกันสัก 2-3 อาทิตย์” เขาบอกเธอในวันหนึ่ง “ผมคิดว่าเมื่อกลับมาแล้ว ทางที่ดีเราควรจะพบกันอีก”

“ยังไงก็ได้ค่ะ แฮรี่ ฉันเองก็ต้องเตรียมตัวรับภาระหนักสำหรับฤดูแฟชั่นที่จะมาถึงนี่อยู่เหมือนกัน...เพราะฉะนั้นที่เหลืออยู่ก็แค่ที่คุณเคยสัญญาไว้เท่านั้น”

“สัญญาอะไรกัน?”

แฮตตี้ยิ้มเย็น

“จริงๆ แล้ว คุณไม่เคยจะลืมเลยนะคะ”

“เอ้อ... ผมลืมไปแล้วจริงๆ”

“ฉันเคยขอของตอบแทนไว้อย่างหนึ่ง แล้วคุณก็ให้สัญญาว่าจะให้ไงคะ”

“ขออะไรล่ะ?”

“ฉันยังไม่ต้องการมันเดี๋ยวนี้นี่คะ... ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย”

แฮรี่ขยับตัวอย่างอึดอัด...อะไรนะที่แฮตตี้จะขอ...หรือว่าจะเป็นเงินก้อนใหญ่...หรือว่า...เขานึกไม่ออกเอาจริงๆ ท่าทางของแฮตตี้ในยามนี้ดูปิดบังซ่อนเร้นอย่างไรพิกล

“เอาเถอะ แฮตตี้ เมื่อไหร่ที่คุณต้องการ คุณมาหาผมได้เลย ผมรับรองว่าจะให้คุณอย่างดีที่สุดไม่ว่าคุณจะขออะไรก็ตาม... ผมว่าคุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจแล้วนี่”

“ขอบคุณมากค่ะ แฮรี่ คุณเป็นผู้ชายที่ประเสริฐ...เหมือนพ่อฉันจริงๆ”

และแล้ว...ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ขาดจากกัน...

“เอ๊ะ...วันนี้ท่าทางร่าเริงแจ่มใสจริงนะ ที่รัก” เทอรี่เอ่ยทักทายแฮตตี้ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นของคืนที่แฮรี่กับแฮตตี้ได้ตัดความสัมพันธ์อำลาจากกัน เทอรี่เป็นผู้ช่วยมือหนึ่งของเดเมียน อายุอยู่ในวัย 30 รูปร่างสะโอดสะองและฉลาด

“ค่ะ... ตอนนี้ฉันเป็นอิสระอีกแล้ว เพิ่งจะเลิกกับคู่รักคนปัจจุบันเมื่อคืนนี้เอง”

“คุณนี่มันจริงๆ นะ เหมือนหมาจิ้งจอก ผมรู้น่าว่ามันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้น เพียงแต่ว่าคุณไม่ยอมพูดอะไรออกมาตรงๆ เท่านั้น” เทอรี่ชอบฟังเรื่องซุบซิบนินทามากกว่าที่ควรจะเป็น

“เขาเป็นหมอมีฝีมืออยู่ที่โรงพยาบาล เม้าท์ ไซไน”

“แต่งงานแล้วใช่ไหม?” ……ไม่ต้องบอกก็ได้... มองหน้าคุณก็รู้แล้ว”

“รูปร่างของเขาสูง ผิวคล้ำอายุ 30 ฉันน่ะหลงเขามากนะ แต่เขามันขี้หึงมากเกินไป เพราะฉะนั้นฉันก็เลยจำเป็นต้องบอกเลิก ไอ้การที่ไปมีความสัมพันธ์กับคนที่เหลือทนน่ะเวลาจะเลิกกันมันก็ไม่น่าพอใจ ยุ่งเหยิงอย่างนี้แหละ”

“ผมรู้” น้ำเสียงของเทอรี่บอกความเห็นใจ “ตั้งอกตั้งใจทำตนของเราต่อไปดีกว่า แล้วก็ลองไปอ้อนวอนขอแพรต่วนสีม่วงที่เดเมียนเพิ่งสั่งเข้ามาสัก 2-3 หลาสิ ตัดเสื้อใส่ให้สวยเลย ถ้าทำได้ผมจะพาคุณออกสังคมที่แสนจะมหัศจรรย์คนใหญ่ๆ โตๆ ทั้งนั้นเลยสักงานหนึ่ง จะได้ช่วยให้หายปวดใจได้บ้างไงล่ะ”

“แหม...คุณนี่...น่ารักจังค่ะ เทอรี่”

สองเดือนต่อมา แฮตตี้เข้าไปนั่งรอนายแพทย์แฮรี่เลนนาร์ด อยู่ก่อนแล้ว ตอนที่เขาลงรถเดินเข้ามาในห้องทำงาน

“แฮตตี้... เอ้อ... ผม...”

“คุณหมอเลนนาร์ดคะ มันไม่สำคัญอะไรหนักหนาหรอกค่ะ ฉันคิดว่าคุณคงพอสละเวลาให้ฉันสัก 2-3 นาทีเท่านั้น”

นางพยาบาลประจำห้องของเขาซึ่งเป็นผู้คอยรับนัด และต้อนรับคนไข้ในเวลาเดียวกัน สั่นศีรษะคล้ายจะบอกว่า... ก็ฉันบอกคุณแล้วไงว่า ถ้าจะพบคุณหมอได้จะต้องนัดล่วงหน้ามาก่อน...

“เอ้อ... ครับ มิสเบลล์... ผมคิดว่าคงพอจะทำได้... นัดของผมมีอะไรบ้างล่ะ... มิส แวร์?”

“อีก 20 นาที มีนัดคนไข้รายหนึ่งค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เข้ามาเลยครับ มิสเบลล์” และแฮตตี้ก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงาน ที่ฝาผนังฉาบไว้ด้วยสีเข้มหน้าต่างบานใหญ่ และโต๊ะทำงานหรูหรา อย่างอึดอัดเต็มที่ที่แฮรี่ถามเธอว่า

“สบายดีหรือ แฮตตี้?” เขามองเธอซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้คนละฟากโต๊ะอย่างพิจารณา “แต่ท่าทางของคุณดูสบายดีนี่”

“ฉันสบายดีค่ะ แล้วคุณล่ะ?”

“ก็เรื่อยๆ... เอาละ ไหนบอกมาสิว่าผมพอจะช่วยอะไรคุณบ้าง?”

“ฉันต้องการมีลูกค่ะ แฮรี่”

“นั่นมันก็เป็นเรื่องของธรรมชาติ ซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพจิตแล้วก็อารมณ์นะ”

“ไม่ใช่ค่ะ คุณไม่เข้าใจ...ฉันอยากจะเป็นแม่ประเภทที่เรียกว่า...รับจ้างท้องน่ะค่ะ”

“โอ...เราไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอก แฮตตี้ นอกเสียจากในกรณีย์พิเศษจริงๆ”

“ตอนนี้คุณก็ได้พบกรณีย์พิเศษนั่นแล้วนี่คะ”

“ผมไม่เข้าใจ”

“ก็ถึงเวลาที่ฉันกำลังขอทวงสัญญาแล้วไงคะ”

“นั่นน่ะเรอะที่คุณต้องการ...ทำไมขออะไรแปลกๆ อย่างนั้นล่ะ?”

“คุณจะต้องมีคนไข้ที่ต้องการจะมีลูก แต่ไม่สามารถมีได้แน่”

“มันก็จริงอยู่หรอก แต่ผมจำเป็นที่จะต้องมีประวัติการแพทย์ของคุณ ต้องรู้ว่าพ่อแม่...ปู่ย่าตายายของคุณเป็นอย่างไร ตัวคุณเองก็ต้องมีสุขภาพสมบูรณ์เต็มที่ จะต้องตรวจทางสภาพจิต มันไม่ง่ายนะสำหรับการที่จะตั้งครรภ์อุ้มเด็กไว้ในท้องน่ะ”

“มันอาจจะไม่ง่ายก็จริงค่ะ แฮรี่ แต่ฉันก็ยังสงสัยว่าเด็กสาวๆ กี่ร้อยกี่พันคนที่ตั้งท้องกันอยู่ทุกวันเวลานี้”

“มันไม่เหมือนกันหรอกที่รัก”

“ก็อย่าเอาไปเปรียบกันสิคะ แฮรี่ นี่ละค่ะเป็นขอจากคุณ เป็นสัญญาที่คุณเคยบอกไว้ว่าจะให้อย่างไรล่ะคะ”

“แต่...เพราะอะไรล่ะ?”

“ฉันมีเหตผลค่ะ” แฮตตี้พูดช้าๆ”ฉันต้องการเงินจำนวนหนึ่งเพื่อจะไปจากที่นี่ ใครก็ตามที่ต้องการลูก เขาก็พร้อมที่จะจ่ายอยู่แล้ว” เธอเห็นแฮรี่ถอนหายใจ บัดนี้เขาเข้าใจในความประสงค์ของเธอแล้ว “ฉันคิดคำนวณในเรื่องนี้มาหมดแล้ว และในเรื่องของ...ทอมมี่ก็เหมือนกัน ฉันรู้ค่ะว่าการอุ้มท้องน่ะมันเป็นอย่างไร แล้วฉันก็อยากจะทําจริงๆ ยกลูกให้คนอื่นไปเสีย”

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ออกไปนอนกับผู้ชายสักคนหนึ่งปล่อยให้ตัวเองท้องขึ้นมาแล้วก็ยกลูกให้คนอื่นไปเล่า?”

แฮตตี้หลบตาลงมองมือที่ประสานกันไว้

“เชื่อผมเถอะ แฮตตี้เรื่องอย่างนี้มันมีจรรยาบรรณบังคับอยู่มากมาย และกฎหมายก็ไม่กรุณาคุณหรอกเรื่องขายเด็กน่ะ”

“แฮรี่ ฉันไม่ได้ขออะไรคุณมากเลยนะคะ แล้วคุณก็สัญญาแล้วด้วย”

“แต่ผมไม่ได้สัญญาในเรื่องนี้นี่”

“มันอาจจะไม่ได้มีหลักฐานอะไรก็จริง แต่เท่าที่ฉันจำได้คุณตกปากรับคำฉันไว้อย่างแน่นหนานะคะ”

“เอาละ ถ้าอย่างนั้นผมจะถามซ้ำว่า ทำไมคุณถึงไม่ไปหาผู้ชายสักคนหนึ่ง แล้วก็ทำให้ท้องขึ้นมาล่ะ?”

“ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ต้องการจะห่วงหาอาวรณ์กับใครอีก”

“อ๋อ...แล้วก็อยากจะแคร์กับไอ้ไซริงนั้นมากกว่าสินะ”

“มันไม่เหมือนกันนะคะ”

แฮรี่ถอนหายใจยืดยาว

“ผมจะต้องพิสูจน์อะไรให้แน่ใจเสียก่อน มากมายหลายอย่างทีเดียวละ”

เขาออกจะไม่ชอบใจรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ตอนที่แฮตตี้วางปึกกระดาษลงบนโต๊ะตรงหน้าเขาเท่าใดนัก

“จะพิสูจน์อะไรก็เชิญเลยค่ะ แฮรี่ ฉันทำมาให้คุณชุดหนึ่งแล้ว เพราะรู้อยู่เหมือนกันว่าคุณจะต้องคิดอะไรเหลวไหลไร้สาระอย่างนี้ เพื่อจะกันตัวเองออกไปจากคำขอของฉัน”

แฮรี่หยิบปึกกระดาษนั้นขึ้นมาเปิดผ่านๆ มองเห็นชื่อของแพทย์ทางด้านนรีเวชวิทยาผู้มีชื่อเสียง จิตแพทย์ที่เขารู้จักในความสามารถ นายแพทย์อื่นๆ ที่น่าเชื่อถือในฝีมือ รวมทั้งประวัติทางด้านการแพทย์ของครอบครัว เมื่อเปิดเลยไปทางด้านหลังมีประวัติของปู่ย่าตายายเรียบร้อย

“ถึงอย่างไรผมก็ต้องลองพิจารณาดูก่อน”

“จะอย่างไรก็ได้ค่ะ แฮรี่”

“บอกหน่อยได้ไหม ว่าทำไมคุณถึงคิดจะทำอย่างนี้”

เธอมองเขา แววในดวงตานั้นอ่อนโยนลง ฉายแววแห่งความรัก ท่าทางของแฮตตี้ในยามนี้เหมือนเด็กสาว ดูอ่อนเยาว์กว่าที่เธอเป็นอยู่มากนัก

“ฉันวางใจในตัวคุณค่ะ แฮรี่ ฉันแน่ใจว่าเด็กที่เกิดมาจะต้องได้อยู่กับครอบครัวที่ดี และคุณจะต้องให้ฉันได้รับการดูแลอย่างดีด้วย คุณจะทำให้เด็กที่เกิดมาเจริญเติบโตด้วยสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์ แล้วก็เป็นที่รักด้วย ฉันต้องการทำในสิ่งนี้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เพราะว่าฉันต้องการจะไปจากนิวยอร์คเร็วที่สุด หลังจากที่คลอดแล้ว และจะไม่กลับมาอีกเลย...ตลอดไปค่ะ”

“แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน?”

“กลับบ้านในทัคซันค่ะ พ่อแม่สามีย้ายไปแล้วก็จริง แต่เพื่อนของฉันหลุยส์ แซนไทน์ยังอยู่ ด้วยเงินจำนวนหนึ่งฉันจะเปิดร้านได้”

แฮรี่ เลนนาร์ดเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แฮตตี้รู้ว่าเขากำลังชั่งน้ำหนักในความเป็นไปได้ ทั้งทาง ดีทางเสียเพื่อที่จะผลักภาระออกไปให้พ้นตัว

“คุณจะไม่ทำก็ได้นะคะ แฮรี่ ถ้าคุณไม่อยากเป็นผู้ชายในแบบที่ฉันคิดว่าคุณควรจะเป็น คุณจะไม่เดือดร้อนอะไรทั้งสิ้น ฉันสัญญาค่ะ...และคำสัญญาของฉันอย่างน้อยมันก็มีคุณค่าเท่าๆ กับคำสัญญาของคุณนั่นแหละ”

แฮรี่ เลนนาร์ด ปัดความคลางแคลงใจทั้งหลายออกจากสมองในทันที เมื่อก้มลงอ่านรายงานแพทย์อีกครั้งเขาก็มั่นใจขึ้น รายงานทางด้านจิตแพทย์นั้นมิได้ยืนยันลงไปข้างใดข้างหนึ่ง แต่ว่าไม่เป็นผลทางลบแน่ ประวัติทางด้านการใช้ยาก็ไม่มีอันตรายอะไร ถ้าจะพูดไปแล้วโอกาสที่เด็กจะเกิดมามีสุขภาพสมบูรณ์นั้นยังดีกว่ารายอื่นๆ มากมายนัก ปัญหาที่สำคัญคือตัวแฮตตี้เอง กับลูกที่เสียชีวิตไป จิตใจของเธอยังยึดมั่นอยู่ในเรื่องนี้มาก รวมทั้งสามีที่ตายลง