ตอนที่3 ชดใช้ไม่เคยพอ

ตอนที่3 ชดใช้ไม่เคยพอ

ปัจจุบัน

ปลายตะวันนึกถึงเรื่องในอดีตก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันแย่แค่ไหนแต่ทว่าที่ผ่านเธอพยายามยอมชายหนุ่มทุกอย่างแต่ทำไมกัน ทำไมเขาไม่เคยให้อภัยหรือเห็นใจเธอเลย มีแต่ทำร้ายเธอไม่เคยเลยสักครั้งที่เห็นค่าเธอ เหมือนกับวันนี้ วันที่เขาไล่เธอลงจากรถไม่คิดสนว่าเธอจะกลับมาที่นี่ยังไง คนอย่างเขามันใจดำเกินไปจริงๆ

“ทำไม ไม่พอใจโมโหงั้นเหรอ?”เมื่อหลังจากที่เขาพูดจาทำร้ายจิตใจของเธอ คนตัวเล็กก็ไม่พูดไม่จาอะไรออกมา มีเพียงแววตาเจ็บปวดเท่านั้นที่เผยออกมาให้เขาได้เห็น

“พอเถอะค่ะตะวันเหนื่อยที่ต้องมาทะเลาะกับคุณแล้ว”เธอเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนไม่อยากคุยกับผู้ชายคนนี้อีก ตลอดหลายเดือนการที่ได้มาอยู่กับเขามาเป็นภรรยาของเขามันไม่ต่างจากขุมนรกแต่เธอก็ไม่คิดโทษใครนอกจากตัวเธอเองที่ไม่มีทางเลือกอะไรเลย ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้

“ก็เรื่องของเธอ ขึ้นห้องซะเตรียมตัวรอด้วยวันนี้ผัวจะใช้บริการ!”คำพูดหยาบโลนของชายหนุ่มที่ดังออกมาทำให้คนตัวเล็กตวัดสายตามามองอย่างไม่พอใจทันที เธอไม่อยากให้เขาเอาอารมณ์มาระบายกับเธออีก แถมในตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่เธอกลัว กลัวว่าลูกน้อยจะได้รับผลไปด้วย

“คุณธิน ตะวันขอเถอะนะคะวันนี้ตะวันไม่ไหว คุณปล่อยตะวันทิ้งข้างทางยังจะคิดอยากนอนกับตะวันอีกงั้นเหรอคะ ตะวันเหนื่อยจริงๆ ค่ะ ขอร้องเถอะนะคะ”เธอพูดอ้อนวอนอีกฝ่ายออกไป แต่ทว่าดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่มีท่าทีเห็นใจเธอเลยสักนิด

ร่างสูงของชายหนุ่มขยับกายเดินเข้ามาใกล้จนคนตัวเล็กมองอย่างหวาดระแวง สีหน้าเหยเกของปลายตะวันเผยออกมาเมื่อจู่ๆ คนตัวสูงก็เอื้อมมือมาบีบคางมนของเธอเอาไว้แน่น แรงบีบของอีกฝ่ายมันทำให้เธอเจ็บไม่น้อย

“มีสิทธิ์อะไรมาอ้อนวอน หึเห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันโคตรสะใจ ในเมื่อบอกให้หย่าก็ยังหน้าด้านอยู่ก็ต้องรับให้ได้ดิ!”ใครว่าเธอไม่อยากหย่ากัน เธออยากอย่ากับเขาใจจะขาด เพียงแค่ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ ทุกฝ่ายกดดันเธอจนเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน

“ตะวันขอร้อง”

“ไม่ ให้!”คนตัวสูงเน้นคำก่อนจะย่อตัวอุ้มร่างเล็กขึ้น ปลายตะวันตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่กล้าดีดดิ้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะปล่อยให้เธอตกลงพื้นเอา เธอจึงรีบใช้แขนคว้าต้นคอของชายหนุ่มเอาไว้แน่น พอเห็นแววตาหวาดกลัวของคนตัวเล็กธานินทร์ก็รู้สึกสะใจไม่น้อย เขาเดินก้าวขาขึ้นบันไดไปก่อนจะทิ้งร่างเล็กลงบนเตียง มันไม่แรงมากแต่ก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดหวั่นพอสมควร

“ทำหน้าเหมือนไม่เคยโดน อย่าลีลาถอดเสื้อผ้าออก”คนตัวสูงพูดออกไปอย่างไม่พอใจท่าทางลีลาของผู้หญิงคนนี้ วันนี้เธอทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่หลายเรื่องตั้งแต่เรื่องที่เขาสั่งให้เธอลาออกจากงานแต่เธอก็ไม่ยอมทำตามที่สั่งทำให้มีปากเสียงกันระหว่างทางผลสุดท้ายเขาก็ไล่เธอลงจากรถให้เธอเดินกลับมาที่บ้าน นึกว่าจะสำนึกแต่ที่ไหนได้มีคนมาส่งอีก

“คุณธิน ตะวันขอวันนี้อย่าเลยนะคะ”เธอแทบไร้เรี่ยวแรงจะทำเรื่องแบบนั้น อีกอย่างเธอไม่อยากทำด้วย ที่ผ่านผู้ชายคนนี้กินไม่เคยรู้จักพอ เธอชดใช้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอสักที

“จะถอดดีๆ ไหม หรือต้องให้ใช้กำลังฮะ!”

“ฮึก ตะวันยอมแล้ว”พอได้ยินคำขู่หญิงสาวจำใจยอมอีกฝ่ายทันที เธอกลัวว่าถ้าเขาทำรุนแรงกับเธอมากไปจะเป็นผลไม่ดีต่อลูกน้อย สายตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กที่ปลดเสื้อผ้าออกทั้งน้ำตาพอเห็นแบบนี้อารมณ์ความต้องการของเขาก็หายไปในพริบตา พอเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้

“พอ เอาไม่ลงผู้หญิงอะไรจืดชืดเป็นที่สุด เธอรู้ไหมว่าเธอน่าเบื่อแค่ไหนเมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตฉันสักทีก็ไม่รู้ หน้าด้านหน้าทนไม่มีใครเกิน!”ธานินทร์ต่อว่าเสร็จก็ลุกพรวดเดินออกไปจากห้องนอนตามด้วยเสียงปิดประตูดังลั่นทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกตกใจออกมา ก่อนจะปล่อยโฮอย่างน่าอดสู เธอได้ยินเสียงรถของชายหนุ่มขับออกไปก็พยายามบอกตัวเองให้อดทน อดทนถึงวันของเธอที่จะได้ไปจากผู้ชายคนนี้

ชายหนุ่มขับรถออกมาจากบ้านด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ ทุกครั้งเวลาที่หงุดหงิดหรือมีปากมีเสียงกับปลายตะวันชายหนุ่มก็มักจะมาดื่มที่ผับของเพื่อนเก่าอย่างธนวัตเสมอวันนี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมยิ่งนับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายผู้หญิงคนนี้ ยิ่งนึกถึงสิ่งในอดีตที่ผู้หญิงคนนี้ทำเขาก็ยิ่งโมโห

ในระหว่างที่ธานินทร์นั่งดื่มอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่โต๊ะ ในตอนแรกหญิงสาวไม่แน่ใจว่าผู้ชายที่นั่งดื่มอยู่ใช่คนที่เธอรู้จักรึเปล่าจนกระทั่งเดินเข้ามาใกล้เธอถึงแน่ใจว่าเขาคือธานินทร์ผู้ชายที่เธอแอบรักมาตั้งแต่สมัยเด็ก ด้วยวันเวลาและหน้าที่ทำให้เธอกับเขาไม่ได้เจอกันนานถึงสามปี พอมาวันนี้ได้เจอกันอีกพิมพ์มาดาก็ดีใจไม่น้อย

“ธิน”เสียงหวานเรียกชื่อของชายหนุ่มออกมา ทำให้ธานินทร์เงยหน้าขึ้นมามองทันที เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มออกมาทันทีที่จำหญิงสาวได้

“พิมพ์เหรอ?”

“ใช่ เราพิมพ์เอง พิมพ์มาดาดีใจที่ธินยังจำเราได้”หญิงสาวยิ้มออกมาทันทีที่อีกฝ่ายจำเธอได้ หัวใจที่เคยหลับใหลพอเห็นหน้าผู้ชายที่เป็นรักแรกของตัวเองก็สั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นเพียงการแอบรักข้างเดียวแต่ทว่าสำหรับเธอมันก็ทำให้เธอมีความสุขจริงๆ

“จำได้ดิ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน”เรียนด้วยกันมาจะจำไม่ได้ ได้ไงกัน หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็เผยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็รับปรับสีหน้าให้เหมือนไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น พิมพ์มาดาเอ่ยปากขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยก่อนจะเดินไปหาเพื่อนอีกกลุ่มทีหลัง

“ธินสบายดีไหมคะ?”

“สบายดี พิมพ์ละครับสบายดีรึเปล่า?”

“ก็สบายดีค่ะ”หญิงสาวตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มการที่ได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้อีกครั้งมันทำให้เธอนึกถึงสมัยเรียนไม่น้อย

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานจนกระทั่งพิมพ์มาดาขอตัวไปหาเพื่อนอีกกลุ่ม หญิงสาวขอแลกเบอร์โทรศัพท์ของชายหนุ่มเพื่อเอาไว้ติดต่อกันในภายภาคหน้า ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร หลังจากที่เขาดื่มไปสักพักก็ลุกขึ้นเดินไปที่รถเพื่อที่จะกลับบ้านของตน เขาไม่ได้ดื่มจนเมามายอะไรขนาดกลับเองไม่ได้ มาดื่มเพราะอยากให้ความเครียดในหัวหายไปก็เท่านั้นเอง

เขาไม่เข้าใจที่ผ่านมากระทำกับปลายตะวันไม่น้อยแต่เธอก็ยังหน้าด้านไม่ยอมไปจากเขาเสียที คงเพราะเห็นแก่เงินเขาสินะถึงได้เกาะเป็นปลิงไม่ยอมไปไหน อยากอยู่ก็อยู่ไปแต่ทนให้ไหวก็แล้วกัน เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปราณีผู้หญิงเลวๆ อย่างเธออยู่แล้ว

เพียงไม่นานชายหนุ่มก็กลับมาที่บ้าน บ้านที่เขาสร้างมันมาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ธานินทร์มาเรียนรู้งานตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัยจนกระทั่งเขาเรียนจบก็เข้ามาบริหารงานต่อแถมยังเรียนโทควบคู่ไปอีกด้วย ชายหนุ่มนับว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงดีกรีไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นพื้นเพครอบครัวหรือการศึกษาของเขาที่ได้เกียรตินิยมอันดับ 1

ที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายเข้าหาเขา แต่ทว่าสำหรับธานินทร์เขาไม่เคยจริงจังกับใครเพราะยังรักสนุกไม่อยากผูกมัดกับผู้หญิงคนไหน แต่ทว่าชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อได้มาเจอกับปลายตะวันอีกครั้ง เพราะเหตุนี้ในใจของชายหนุ่มจึงมีแต่ความเกลียดชังให้แก่ผู้หญิงคนนี้ ต่อให้เคยหลับนอนกับเธอมาอีกกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยรักผู้หญิงคนนี้เลย ทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพียงเห็นว่าหญิงสาวเป็นที่รองรับอารมณ์ก็เท่านั้น

ร่างสูงของธานินทร์ก้าวขาลงจากรถหรูก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาเปิดประตูเข้าไปเห็นภายในห้องมืดสลัวก็คงไม่ต้องเดาว่าเวลาป่านนี้ปลายตะวันคงนอนหลับไปแล้ว แต่ทว่าชายหนุ่มไม่คิดสนใจเขาเดินไปเปิดไฟให้ห้องนอนสว่าง เมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงแสงไฟแยงตาก็รู้สึกตัวตื่นทันที

“ว้าย คุณธิน!”แต่ทว่าทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็ต้องร้องตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกไปอย่างหงุดหงิดใจ

“แหกปากทำไม เสียงดังน่ารำคาญ!”เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะโยนเสื้อทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำเพ้ออะไรเขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวตึงแนบกับที่นอนเอาไว้

“คุณธิน อย่าค่ะ!”