ตอนที่ 3.2

แสงสีจากตรงนี้รวมไปถึงรถราที่ขับผ่านนั้นมองดูเหมือนว่ามันครึกครื้นเหลือเกิน ทว่าเธอกลับรู้สึกเหงาเมื่ออยู่กับบรรยากาศเช่นนี้ ถ้าไม่มีอีกคนอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครมายืนเหม่อมองวิวยาวค่ำคืนด้วยกันป๊อปอาจคิดอะไรเตลิดไปไกลแล้ว

“เธอมีทุกอย่าง”

“...”

อยู่ ๆ คีตะก็พูดประโยคนั้นขึ้นมา ขณะที่เขายังคงมองไปยังเบื้องหน้า ก่อนจะพูดประโยคถัดจากนั้นโดยมีป๊อปยืนมองเขาจากทางด้านข้าง มองจากมุมนี้เขาก็ยังดูดีไม่ต่างจากมุมอื่น ทำไมเขาถึงไม่มีแฟนทั้งที่แบบเขาสามารถเลือกแบบไหนก็ได้

ทำไมกันนะ

“มีพ่อมีแม่ มีคนที่รักเธอตั้งมากมาย มีครอบครัวที่ดีและฐานะที่ดี ทำไมถึงต้องมานั่งเสียใจเพราะคนที่มันไม่ได้รักเธอจริง”

ต่างจากเขาที่มีแค่แม่ตั้งแต่ตอนเด็ก เงินทองแต่ละบาทกว่าที่แม่ของเขาจะหามาได้นั้นไม่ง่าย เขาพยายามใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อให้ได้มาอยู่ในคณะที่ดี มหาวิทยาลัยดี ๆ แต่นั่นกลับทำให้แม่ต้องเหนื่อยกว่าเดิม ไม่เหมือนเธอที่อยากได้อะไรก็แค่ควักเงินจ่าย

เหมือนอย่างตอนนี้ แค่มีเงินก็ซื้อเขาได้

นี่คงเป็นครั้งแรกที่ป๊อปได้ยินเขาพูดอะไรอย่างคนปกติ ที่ว่าไม่ปกติก็คือชอบพูดคำหรือประโยคสั้น ๆ จนคนฟังจับใจความไม่ค่อยได้ ก็เพราะแบบนั้นถึงได้ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งมา

“นั่นสิ อาจเป็นเพราะป๊อปไม่คิดว่าจะถูกหักหลัง ยิ่งกับคนที่เราคิดมาตลอดว่าเขารักเราละมั้ง ที่เสียใจไม่ใช่เพราะผู้ชายนะแต่เพราะคำว่ามิตรภาพดี ๆ ต่างหาก”

“แน่ใจเหรอว่าดี”

“ไม่รู้สิ ทุกทีก็เห็นน้องเขาดีกับป๊อปตลอดนะ”

“คนดี ๆ ที่ไหนมันจะไปทำแบบนั้น ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจ”

“ไม่รู้ว่าเขามองเราแบบไหน แต่ที่เสียใจก็เพราะสิ่งที่เราเคยมองว่าดีมันพังยับ”

“แล้วเขาดีกับเธอแบบนั้นไหมหรือแค่คิดไปเองว่าเขาก็ดีด้วย”

ป๊อปนิ่งคิดทบทวนเมื่อถูกคีตะตั้งคำถาม

ตั้งแต่รู้จักนิวมา เธอก็เหมือนจะเป็นผู้ให้มาตลอดเพราะคำว่าพี่รหัส ป๊อปเคยคิดว่าอยากมีน้องสาวสักคน และเด็กคนนี้ก็น่ารักกับเธอมาตลอด

“น้องเขาก็น่ารักกับป๊อปตลอดนะ ไอ้ผู้ชายก็ด้วย มันถึงได้ช็อกแบบนี้ไง”

“...” คีตะเงียบฟังก่อนจะหันหน้าไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกัน

มองภายนอกเธออาจจะดูแรงและร้ายเกินต้าน แต่เวลานี้ที่สบตากันเขามองเห็นความใสซื่อในแววตาของผู้หญิงคนนี้มากมาย เธอดูจริงใจกว่าผู้หญิงอีกหลายคนที่เขารู้จัก

“พวกเขาเจอกันร้านเหล้า บอกว่าเมาและจำไม่ได้ว่าคนคนนี้คือคนที่ป๊อปคุยอยู่ ถ้ารู้มันจะไม่ทำ พี่ว่ามันเป็นไปได้ไหม เวลาเมาก็ไม่เคยถึงขั้นจำใครไม่ได้ด้วยสิ ไม่เคยทำแบบมันด้วยเลยอยากรู้ว่าเป็นไปได้หรือเปล่า”

“...”

“หรือมันเป็นไปได้ จะได้คิดว่ามันผิดน้อยลง”

“แล้วคบกันแบบไหน”

“ใครเหรอ”

“ไอ้นั่น” ไอ้คนที่มันทำเธอร้องไห้นั่นแหละ

คำว่าไอ้นั่นของเขาทำให้ป๊อปหลุดหัวเราะอีกครั้ง เขาพูดน้อยแต่ต่อยหนักทุกที

“ไม่ได้คบหรอก ก็แค่คนคุย แต่ก็เคยเห็นกันอยู่ไม่รู้ทำไมถึงอ้างว่าไม่รู้จักกัน”

“แล้วจะให้ค่าทำไมหรือไม่มีใครคบ” ก็แค่คนคุย

“...” ป๊อปตวัดสายตาไปมองคีตะ เขาไม่ได้สนใจจะมองมาที่เธอแต่คำพูดนั้นของเขาก็ทำให้ป๊อปคิดได้ ว่าคนที่รักเธอมันก็ไม่ได้มีแค่นั้น

“ไปเถอะ” เขาหยัดตัวขึ้นเต็มความสูง เข้าใจว่าเธอคงจะคิดได้บ้างแล้วกับสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ

“ไปไหน”

“อยากดื่มไม่ใช่หรือไง”

ป๊อปพยักหน้าแล้วเดินตามเขาไป จากตอนแรกที่คิดว่าคีตะเป็นคนลึกลับแล้วตอนนี้ยิ่งดูเข้าใจยากมากกว่าเดิม คำพูดคำจาไม่ได้น่าฟังแต่ก็พอทำให้คิดได้บ้าง ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่จ้างเขามาทำอะไรอย่างนี้

แต่ตอนนี้ก็ถือว่าเขาทำหน้าที่ตัวเองได้ดีพอสมควร แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าทำได้แบบในคลิปที่ทำให้ป๊อปยิ้มเวลาดูหนุ่มโฮสต์น่ะ

เขาไม่มีคุณสมบัตินั้นเลย เอาใจก็ไม่เก่งแถมยังพูดไม่ค่อยจะดีกับใจคนฟังเลย

ทั้งคู่มาถึงร้านในเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว โต๊ะที่ว่างก็มีแต่ด้านนอกที่ร้านเพิ่มมาให้ลูกค้า ซึ่งมันก็ลงตัวแล้วเพราะป๊อปอยากมานั่งดื่มเพื่อความสบายใจก็เท่านั้น ถ้าเมาแล้วก็อีกเรื่อง

“เราแลกเบอร์แลกไลน์กันหน่อยไหม” ป๊อปเอ่ยปากถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน

“...” คีตะไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือถือมาให้ป๊อป

น่าแปลกที่เขาไม่คิดจะหวงของส่วนตัวแบบนี้ ต่างจากสิ่งที่เธอคิดไว้อย่างสิ้นเชิง

มือถือของเขาค่อนข้างเก่าแล้ว เป็นรุ่นเดียวกับที่เธอใช้สมัยยังเรียนอยู่มัธยมต้น เห็นแล้วเธออยากจะซื้อให้เขาใหม่เพราะกลัวว่ามันจะพังก่อนที่เธอจะติดต่อไป

ป๊อปจัดการเพิ่มเบอร์และไลน์ของตัวเองเข้าไป ก่อนจะยิงเบอร์ของเขาเข้ามาในเครื่องของตัวเอง ขณะนั้นก็เห็นแจ้งเตือนของใครหลายคนที่แสดงขึ้นมาไม่หยุด

ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นอย่างนั้น เขาเป็นที่สนใจจากใครหลายคน ถึงแม้จะดูเป็นคนเงียบ ๆ แต่ป๊อปคิดว่าเขาดูจริงใจมากทีเดียว ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือแฟนก็คงจะมีแต่คนอยากเป็นทั้งนั้น

“เรียบร้อยค่ะ”

ป๊อปยื่นมันกลับไปให้เจ้าของก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน มองบรรยากาศรอบ ๆ ที่กำลังครึกครื้นอยู่ตอนนี้ก็พอทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“พักอยู่ที่ไหน” เขาถาม

ก็ถ้าเมาจะได้ไปส่งถูก จะหิ้วกลับไปนอนห้องเขา หอเก่า ๆ แบบนั้นเธอคงไม่อยากไป

“คะ อ้อ อยู่แถว...”

ป๊อปบอกเขา ซึ่งเป็นคอนโดมิเนียมที่ป๊อปมักจะกลับไปนอนเวลาที่ไม่อยากขับรถกลับบ้านและมันใกล้มหาวิทยาลัยมากที่สุด

นอกจากครอบครัวป๊อปจะทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตชิ้นส่วนยานยนต์แล้ว ยังทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อีกด้วย คอนโดมิเนียมที่ป๊อปใช้พักก็เพราะแม่ยกให้เป็นของขวัญตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้

ไม่ได้อยากอวดว่ารวย แต่ก็รวยจริง ๆ

“เผื่อว่าป๊อปเมาแล้วบอกไม่ถูกใช่ไหม” ป๊อปถามแล้วแกล้งหัวเราะ

รู้ทันความคิดเขาด้วย ดูท่าทางแล้วคงเมาเละแน่ เขานึกภาพไปถึงว่าต้องแบกเธอขึ้นห้อง งานแรกก็คงเหนื่อยแล้ว ดีหน่อยก็คงเพราะสาวรุ่นน้องตัวเล็กกว่าเขามาก ดูจากสายตาแล้วน้ำหนักไม่น่าจะเกินสี่สิบหกแต่ก็ไม่แน่เพราะตรงนั้นกับตรงนั้นใหญ่ใช้ได้