ตอนที่ 2.2

“สวัสดีครับ เชิญด้านในเลยครับ ไม่ทราบว่าลูกค้าได้จองโต๊ะไว้หรือเปล่า”

พนักงานชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาหาป๊อปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าเธอกำลังยืนเหม่ออยู่หน้าร้านเพราะมัวแต่มองตามคีตะไป จนตอนนี้เขาหายไปทางด้านหลังร้านแล้ว

หายไปไหนแล้ว

อยู่ ๆ เธอก็เกิดสนใจเขาขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็แค่คนที่เข้าถึงยากคนหนึ่งเท่านั้นและเธอไม่เคยคิดที่จะเข้ากับเขาอยู่แล้ว

“ไม่ค่ะ ไม่ได้จองไว้” เธอตอบพนักงานพลางสอดส่องสายตามองหาเขาอีก แต่ก็ไม่มีเขาแล้วแม้แต่เงาก็ไม่เห็น

“มาคนเดียวหรือเปล่าครับ”

“สองค่ะ เดี๋ยวเพื่อนตามมาอีกคน”

หลังจากนั้นพนักงานก็พาเธอเดินเข้าไปในร้าน ด้านในก็ไม่ได้ต่างจากสถานบันเทิงทั่วไปที่เคยเห็น ลูกค้าส่วนมากเป็นผู้หญิงทั้งนั้น

“น้องอยากเปิดเป็นโต๊ะวีไอพีหรือเป็นโต๊ะยืนครับ”

ป๊อปหันขวับไปทางพนักงานคนเดิมที่พามาถึง ด้านในร้านที่มีโต๊ะแบบยืนอย่างที่ว่ากับส่วนที่เป็นโซฟาซึ่งมีมากกว่า เดาว่านั่นแหละที่เรียกว่าโต๊ะวีไอพี

ก่อนจะมาก็ไม่ได้หาความรู้เรื่องนี้ไว้ด้วยสิ ดูแต่พวกหนุ่มหล่อที่คนเขาแชร์กันให้ว่อน ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แล้วพนักงานก็ไม่อธิบายอะไรเลยหรือหน้าเธอมันเหมือนคนมาบ่อยกันนะ

ได้ยินคนพูดว่าพวกสาว ๆ ที่ทำงาน (ขาย) บริการ ชอบมาที่นี่ด้วย เหตุผลก็เพราะพวกเธอทำงานแบบนั้นไม่เคยถูกเอาใจจากใครสักคน มีแต่บริการลูกค้าอยู่ฝ่ายเดียว จึงต้องการผู้ชายที่สามารถเอาอกเอาใจพวกเธอได้

หรือพนักงานคนนี้เห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามเสียงติดขัดเมื่อถูกลูกค้ามองมาหน้านิ่ง

“วีไอพีค่ะ”

ป๊อปบอกโดยไม่ต้องถามถึงราคา ระดับนี้วีไอพีเท่านั้น เหมาทั้งร้านยังได้เลย ทำไมต้องเลือกโต๊ะยืนให้เมื่อยขากันเล่า เธอมีเงินมากพอที่จะจ่ายโดยไม่ต้องคิดมากอยู่แล้ว

“ราคาเปิดโต๊ะพร้อมเครื่องดื่มร้านเราอยู่ที่สองพันห้าร้อย ส่วนหนุ่ม ๆ ที่จะมาเอาอกเอาใจคุณลูกค้าเดี๋ยวให้พีอาร์ร้านมาแนะนำนะครับ”

ป๊อปพยักหน้าแล้วเดินตามไปนั่งโต๊ะวีไอพีที่ยังเหลือว่างอยู่หลายโต๊ะนั่นอาจเป็นเพราะเวลานี้ยังไม่ดึกมาก มาก่อนก็ได้เลือกก่อนสินะ

ในเมื่อแฟนดี ๆ มันหายาก ก็หาแฟนหลอก ๆ แบบงานดีแล้วกัน หล่อกว่าไอ้พี่ไต้ฝุ่นนั่นเป็นไหน ๆ

ไม่นานนักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินมานั่งด้วย ชวนคุยและอธิบายกฎของร้านให้ฟัง ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้างแต่ป๊อปเองไม่ได้สนใจเท่าไรนักเพราะมัวแต่มองหาคีตะว่าเขาทำงานอยู่ตรงไหน

เห็นเงียบ ๆ มาทำงานเอาใจผู้หญิงด้วยเหรอ เริ่มสงสัยจนไม่มีสมาธิ

พีอาร์ของร้านบอกว่าต้องเปิดดื่มกับเด็กในร้านหนึ่งคนอย่างน้อยหกดื่ม ดื่มที่ว่านั้นมีราคาดื่มละสามร้อยแปดสิบบาทเท่ากับว่าถ้าจะให้ผู้ชายมานั่งคุยด้วยหนึ่งคนต้องลงบิลไปแล้วสองพันกว่าบาท ยังไม่รวมค่าเปิดโต๊ะอีก แล้วทางร้านจะพาเด็กมายืนกันให้เลือกเราก็เลือกคนที่ถูกใจมานั่งคุย มาบริการเราได้เลย

“ขอโทษนะคะ ขอถามนิดนึง” ป๊อปโน้มตัวไปกระซิบผู้หญิงที่เรียกว่าพีอาร์คนนั้น “แล้วหนุ่มที่ชื่อคีตะไม่ว่างแล้วเหรอ”

“คะ” เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

คีตะคือใคร ?

“เอ่อ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ น่าจะเข้าใจผิด”

ก็คนที่มายืนเรียงตัวกันนี้ไม่มีคนไหนเลยที่จะทำให้ป๊อปรู้สึกว่าเอาชนะไอ้พี่ไต้ฝุ่นได้ ที่คิดได้ก็คงมีแต่คีตะ แต่ระดับเขาหรือจะว่างตกมาถึงป๊อปที่เป็นลูกค้าหน้าใหม่ แม่ยกคงเปย์หนักจนไม่มีโอกาสมายืนเรียงตัวอย่างนี้

ถ้าเขาร้อนเงินแล้วป๊อปก็พร้อมจะจ่ายหนัก ไม่แน่ป๊อปอาจจะได้แฟนหลอก ๆ แบบคีตะ ไปตอกหน้าพวกมันสองคนได้ ขึ้นชื่อว่าคนรู้จักกันช่วยเหลือกันน่าจะดีกว่าเอาเงินไปให้คนอื่น

รอจนเพื่อนสนิทมาถึงพีอาร์ของร้านก็พาเด็กมายืนให้เลือกอีกครั้ง ป๊อปปล่อยให้บอยมันเป็นคนเลือกเองเพราะตอนนี้เธอกำลังสนใจแต่เรื่องอื่น กระทั่งเห็นแผ่นหลังของใครคนนั้นกำลังเดินผ่านด้านหลังเวทีไปยังประตูทางออกซึ่งอยู่หลังร้าน เธอก็รีบผุดลุกขึ้นจากโซฟา

“จะไปไหน”

“เดี๋ยวมา ดื่มกับหนุ่ม ๆ ไปเลย”

ที่บอกว่าหนุ่ม ๆ ก็เพราะป๊อปเลือกให้มาถึงสองคน เลือกมาให้ชวนคุยแต่กลายเป็นเธอเองที่ไม่อยากคุยกับใคร ถึงแม้พวกเขาเหล่านั้นจะเอาใจเก่งแค่ไหนมันก็ไม่มีอารมณ์จะสนุกเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่อยากจะทำอยู่นี้