ตอนที่ 1 “อะไรนะ ประธานบริษัทงั้นเหรอ?”[1]

“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้กันล่ะเนี่ย!?” ที่รัก หญิงสาววัย 23 ปีอดไม่ได้ที่จะบ่นอย่างหัวเสียเมื่อหลายสิ่งหลายอย่างไม่เป็นไปตามที่เธอคิดไว้

วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปทำงานวันแรก ด้วยความที่อยากให้หัวหน้าประทับใจ ที่รักจึงวางแผนจัดสรรเวลาไว้ดิบดี แต่แผนของเธอก็พังเละไม่เป็นท่าตั้งแต่เมื่อคืนและลามมาถึงตอนนี้

อย่างแรกเลยที่ไม่เป็นไปตามแผนคือเวลานอนและเวลาตื่นของเธอ เพราะตื่นเต้นและแอบเป็นกังวล ที่รักจึงนอนดึกกว่าที่วางแผนไว้ และผลของมันก็ทำให้เธอตื่นสาย

ส่วนอย่างที่สองคือฟ้าฝนและการคมนาคม ทั้งที่พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้อากาศจะแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งโล่งสบาย แต่พอเธอมาถึงป้ายรถเมล์ฝนก็กระหน่ำตกลงมาห่าใหญ่อย่างกับพายุเข้า

และเท่านั้นยังไม่พอ รถเมล์สายที่เธอตั้งใจจะใช้เดินทางไปทำงานก็ยังไม่โผล่มาสักทีอีก ทั้งที่นี่ก็เลยเวลาไปกว่าสิบนาทีแล้ว

“ทำไงดีเนี่ย จะสายแล้ว ๆ ” ที่รักลนลานจนนั่งไม่ติดที่ เวลานี้เธอเริ่มคิดแล้วว่าการนั่งรอรถเมล์อย่างไร้ความหวังไม่ใช่เรื่องดี เธอจึงสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ

และหลังจากใช้เวลาสำรวจอยู่ครู่เดียวที่รักก็เห็นวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างกำลังหลบฝนอยู่ไม่ไกลจากเธอ

“นั่นไง!” ที่รักเหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เธอตัดสินใจทันทีเลยว่าจะเปลี่ยนไปเดินทางด้วยวิธีนี้ แต่แม้จะตัดสินใจได้แล้วเธอก็ต้องนั่งรออยู่ต่อจนกว่าฝนจะซาลง

หลังจากผ่านไปราวห้านาทีฝนก็หยุดตกอย่างไม่น่าเชื่อ ที่รักไม่รอช้ารีบวิ่งไปแล้วกระโดดขึ้นนั่งบนวินมอเตอร์ไซค์ทันที

ทุกอย่างดูเหมือนจะกำลังไปได้สวย เพราะหลังจากดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ที่รักพบว่าเธอน่าจะยังไปทันอยู่ แต่เหมือนสวรรค์ตั้งใจเล่นตลก เพราะแค่เธอดีใจได้ครู่เดียวเธอก็ซวยอีกหนแล้ว

หนนี้มันคือการที่ขณะเธอนั่งบนวินมอเตอร์ไซด์อยู่ดี ๆ ก็มีรถสปอร์ตคันหรูขับแซงไปด้วยความเร็วสูงแล้วเหยียบน้ำที่เจิ่งนองอยู่บนท้องถนนสาดกระเซ็นใส่เธอ จนชุดตัวเก่งที่หญิงสาวลงทุนซื้อมาใหม่เปียกไปกว่าครึ่ง

ถึงแม้ว่าจะเจอเรื่องซวยไปชุดใหญ่ สุดท้ายที่รักก็มาถึงบริษัทได้ทันเวลา เธอรีบวิ่งเข้าลิฟต์ที่มีคนน้อยที่สุดไป จากนั้นก็กดยิก ๆ ตรงปุ่มเลือกชั้นก่อนจะผละออกมายืนรอ

“ในที่สุดก็มาถึงสักที เฮ้อ... ทำไมวันนี้ฉันถึงได้ซวยขนาดนี้กันล่ะเนี่ย” พอมีเวลาให้ได้พักหายใจหายคอที่รักก็เริ่มบ่นออกมา

“มันควรจะเป็นวันที่สดใสมีแต่เรื่องดี ๆ สิ ไม่ใช่แบบนี้ โอ๊ยย... น่าปวดหัวชะมัด” ที่รักบ่นอย่างหัวเสีย เธอหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดคราบน้ำที่เปียกเลอะตามตัวหวังให้มันซับน้ำซับคราบออกไป แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรมากเท่าไหร่เลย

จากแค่บ่นที่รักก็เริ่มทำท่าทีฟึดฟัด เวลานี้เธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับตัวเองจนลืมคิดไปเลยว่าตนจะเสียงดังรบกวนคนอื่นไหม แต่ก็มีเสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นมาเรียกสติของเธอ

“ไปโดนอะไรมาเหรอครับ?”