ตอนที่ 7 พรีเซ็นเตอร์คนใหม่

หลายวันผ่านไปนับตั้งแต่วันนั้นฉันก็ยังไม่ได้เจอกับเขาอีกเลยเพื่อนๆก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเองเพราะว่าอีกแค่สองอาทิตย์กว่าๆก็จะเปิดเทอมแล้ว ฉันที่ตอนนี้ทำงานหนักมากทำงานตั้งแต่เช้าจนมืดทำไมฉันถึงโหมงานหนักมากขนาดนี้นะหรอเพราะว่าถ้าเปิดเทอมมาเมื่อไหร่งานฉันก็จะต้องรับน้อยลงถึงฉันจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแต่เรื่องเรียนสำหรับฉันสำคัญมากๆซึ่งข้อนี้พี่ผู้จัดการของฉันก็เข้าใจดี ช่วงเวลาที่เหลืออีกสองอาทิตย์นี้จึงเป็นช่วงเวลาที่ฉันแทบจะไม่ได้พักหายใจกันเลยทีเดียว และระหว่างที่ฉันกำลังถ่ายละครซึ่งเป็นซีนสุดท้ายของเรื่องแล้วพี่พัชชาผู้จัดการของฉันก็เดินเข้ามาหาฉันทันที

พัชชา(ผู้จัดการ) : น้องนิสาคะ วันนี้คิวสุดท้ายแล้วนะคะ หลังจากจบวันนี้น้องก็กลับไปพักได้เลยแล้วพรุ่งนี้มีแคสโฆษณาชิ้นใหม่นะคะ เขาติดต่อให้น้องนิสาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับห้างดังแห่งนึง ซึ่งเขารีเควสมาว่าจะต้องเป็นน้องนิสาเท่านั้น พรุ่งนี้เขานัดเก้าโมงห้ามสายนะคะเดี๋ยวพี่จะไปรับแล้วออกไปพร้อมกันเลย 

นิสา : พรีเซ็นเตอร์ห้างหรอคะ ห้างที่ไหนหรอพี่พัชชา 

ฉันถามออกไปอย่างสงสัย

พัชชา : ก็ห้างที่หรูที่สุดใจกลางเมืองนั่นแหละ เขาสนใจในตัวของนิสาซึ่งนั่นก็เป็นโอกาสที่ดีของเรานะ พรุ่งนี้ทำให้ดีที่สุดล่ะ ส่วนเรื่องรายได้เขาให้เราเพิ่มจากที่เราเคยได้เป็นสองเท่าพี่ก็เลยปฏิเสธเขาไม่ลงน่ะ แล้วมันก็เป็นสัญญาสั้นๆแค่หนึ่งปีพี่ว่านิสาทำได้อยู่แล้วล่ะ 

นิสา : ห้างหรูใจกลางเมืองก็แสดงว่าเป็นห้างของเขาน่ะสิ 

พัชชา : น้องนิสาว่าอะไรนะคะห้างของเขาใครหรอ?

นิสา : เปล่าค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะคะพี่พัชชา วันนี้นิสาร่างจะพังแล้วค่ะว่าจะกลับไปนอนเอาแรงซะหน่อย 

หลังจากที่ฉันคุยงานกับผู้จัดการเสร็จแล้ว ฉันก็กลับไปถ่ายคิวสุดท้ายให้เสร็จแล้วรีบกลับไปยังคอนโดของฉันเพื่อพักผ่อนทันที เพราะเวลานอนของฉันตอนนี้มีค่ามหาศาลเลยล่ะ

เช้านี้ฉันเดินทางมาที่ห้างหรูของเขาพร้อมกับพี่พัชชาเพื่อที่จะมาคุยรายละเอียดงานกัน พอฉันมาถึงก็ติดต่อที่เคาน์เตอร์ เขาให้ฉันขึ้นไปชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหารฉันกับพี่พัชชาได้แต่ยืนงงว่าทำไมจะต้องไปคุยงานกับผู้บริหารทั้งๆที่คุยงานกับลูกน้องของเขาก็ได้ เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขาก็ได้พบกับบอดี้การ์ดของเขาและเลขาที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้อง

พัชชา : ขอโทษนะคะพอดีว่าฉันมาพบคุณ ปีเตอร์ ชาลี ค่ะ (ชื่อจริงพระเอก)

เลขา : รอสักครู่นะคะเดี๋ยวแจ้งท่านประธานให้ค่ะ 

หลังจากที่ฉันและพี่พัชชายืนรอสักพัก แล้วเลขาก็พาฉันกับผู้จัดการเข้าไปยังห้องทำงานของเขา ฉันนั่งมองดูเขาในลุคของผู้บริหารช่างแตกต่างกันกับที่ฉันเคยได้เจอ เขาดูโตเป็นผู้ใหญ่ ดูนิ่ง สุขุม เย็นชาน่ากลัวชะมัด และที่สำคัญเขาทำเหมือนเขาไม่รู้จักฉัน 

บอย : เชิญนั่งครับ 

พี่พัชชาจูงมือของฉันเข้าไปนั่งเราทั้งสองคนนั่งลงและได้พูดคุยเรื่องเกี่ยวกับสัญญาว่าฉันต้องทำอะไรบ้างภายในระยะเวลาหนึ่งปีนี้และตกลงเรื่องค่าจ้าง 

บอย : ผมจะให้คุณนิสาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของห้างเราโดยมีระยะเวลาสัญญาหนึ่งปีและได้รับค่าจ้างเป็นจำนวนเงินสิบล้านบาท ภายในระยะเวลาหนึ่งปีนี้คุณนิสาอาจจะมีออกงานอีเว้นท์บ้างและทำงานนอกสถานที่บ้างแล้วแต่กรณีนะครับ 

พัชชา : ตกลงค่ะ 

ฉันที่ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาก็ได้แต่นั่งฟังทั้งสองคนคุยงานกันจนทำการเซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อยพี่พัชชาก็กำลังจะพาฉันกลับ 

พัชชา : ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวกลับก่อนนะคะ 

บอย : เชิญคุณพัชชากลับก่อนได้เลยครับ ผมขอตัวนิสาสักครู่ แล้วเดี๋ยวผมจะเป็นคนไปส่งเธอเองครับ