บทที่ 7

สิงขร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 7

"ตกส้วมตายไปแล้วมั้ง นี่เธออาบน้ำหรือว่าเข้าฌาน" สิงขรนอนรออยู่บนเตียงนานแล้วคนที่เข้าห้องน้ำยังไม่ออกมาเลย

"คุณยังอยู่ในห้องอีกเหรอออกไปสิ" ที่อาบน้ำนานคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงออกไป เพราะตอนเข้ามาไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาด้วย เลยต้องรอให้อีกฝ่ายออกจากห้องไปก่อนถึงจะออกจากห้องน้ำได้

"ออกไปก็โง่สิ ยังไงวันนี้ฉันต้องได้ชิมเธอก่อน" คำพูดประโยคนี้สิงขรพูดแค่กับตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องก่อนจะปิดให้มีเสียงดัง

กึก!

"ไปแล้วใช่ไหม" หญิงสาวได้ยินเสียงปิดประตูก็แง้มประตูห้องน้ำออกมาดู พอมองไปที่เตียงไม่เห็นเขา เธอเลยชะโงกหน้าออกมาให้เยอะหน่อยเพื่อจะมองดูรอบๆ ห้อง

มองจนแน่ใจแล้วไอรินถึงได้ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ..

"กรี๊ดดด" ตอนที่เธอก้าวเท้าออกมาผู้ชายร่างสูงที่ยืนแอบอยู่มุมตู้เสื้อผ้าก็โผล่หน้าออกมาพอดี

หญิงสาวสตั้นไปครู่หนึ่งเพราะความตกใจพอตั้งสติได้เธอก็รีบหันไปทางห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา​ร่างของเธอก็ถูกอีกฝ่ายโอบรัดไว้จากทางด้านหลัง

"กรี๊ดดด" ไอรินตกใจมากเพราะร่างกายของเธอไม่มีอะไรปิดบังไว้เลย ส่วนเขามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันอยู่รอบท่อนล่าง

"จะกรี๊ดทำไมนักหนาเดี๋ยวลูกน้องมันก็มาแอบดูหรอก" สิงขรใช้มือปิดปากเธอไว้ก่อน

งับ!

"โอ๊ย" มือที่ปิดปากเธออยู่ตอนนี้ถูกกัดจมเขี้ยวเลย "เจ็บนะโว้ย!" อีกฝ่ายกัดไม่ยอมปล่อย เขาเลยใช้มืออีกข้างบีบจมูกของเธอไว้เพื่อให้หายใจไม่ออกเธอจะได้ปล่อย

"อืมมม!!" และมันก็ได้ผลพอถูกบีบจมูกไอรินก็อ้าปากขึ้น

"โอ๊ยย.. ต้องฉีดยาไหมวะกู" หลังจากที่เธอปล่อยสิงขรก็สะบัดมือก่อนที่จะยกขึ้นมาดูผลงาน "โห..เลือดออกเลย"

ก๊อกๆ "นายเป็นอะไรไหมครับ" ลูกน้องที่เอาหูแนบฟังอยู่ด้านนอกเคาะประตูถามผู้เป็นเจ้านาย

"คนแบบกูจะเป็นอะไรได้วะ พวกมึงฟังผิดแล้วล่ะ ถอยไปไกลๆ ประตูด้วย กูรู้นะว่าพวกมึงแอบฟัง" จบคำพูดที่ตะโกนออกไปต่อว่าลูกน้องเท่านั้นแหละ.. "ซี๊ดดด อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน จะกระแทกให้ร้องขอชีวิตเลยคอยดูสิ"

หรือว่าไม่ใช่แบบที่เราคิด เราขึ้นรถมาถูกคันไหมเนี่ย ไอรินนั่งจับเข่าอยู่ในห้องน้ำเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้แล้ว เธอต้องเห็นแผลเขาให้ได้เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะยืนยันได้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่พี่ชายให้มาดูแลแทนหรือเปล่า

ก๊อก!!ๆ "ออกมา!"

"กรี๊ดด" อยู่ดีๆ ก็เคาะประตูเสียงดังไอรินที่กำลังคิดอะไรอยู่ตกใจกรีดร้องออกมา

"เธอคิดว่าประตูแค่นี้จะกั้นฉันได้งั้นเหรอ"

"คุณไม่ใช่คนที่พี่ชายฉันให้มาดูแลใช่ไหม"

"ไม่ต้องมาสร้างเรื่อง ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอหรอก เปิด!"

"ไม่!"

ตุ๊บ!

"กรี๊ด" เสียงเท้าถีบเข้ากับประตูยิ่งทำให้เธอตกใจกลัวจนขวัญเสีย แต่โชคดีที่พังเข้ามาไม่ได้

"เอาไงดีพี่" คนที่อยู่ด้านนอกคิดว่าเจ้านายคงกำลังถีบประตูห้องน้ำ

"พวกมึงจะกลัวอะไรกับผู้หญิงตัวแค่นั้น"

"แต่เธอมีกรรไกรนะครับ"

"อะไรนะ"

"เธอขอกรรไกรเข็มกับด้ายเข้าไปแก้ชุด"

"แล้วพวกมึงก็ให้?" แต่ฟังจากเสียงแล้วผู้หญิงคงอยู่ในห้องน้ำ และคงไม่ได้เอาของพวกนั้นเข้าไปด้วย ธามม์พอจะสบายใจขึ้นมาหน่อย

"ดี..ถ้างั้นไม่ต้องออกมาอยู่ในนั้นไปเลย" เขาแค่ถีบประตูขู่ให้เธอกลัว

แกร็ก..ผ่านไปสักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา

"นายเป็นยังไงบ้างครับ"

"ถามทำไม" จังหวะนั้นสิงขรก็ยื่นของที่เธอใช้เย็บผ้าอยู่ส่งให้กับลูกน้อง "อย่าเอาให้เธออีก" ที่เขาต้องเอามันออกมาด้วยกลัวว่าเธอจะคิดสั้นโดยใช้ไอ้พวกนี้ทำร้ายร่างกายตัวเอง

"เจ้านายจะไปไหนครับ"

"กลับสิวะ"

"กลับ?" ลูกน้องที่วิ่งตามหลังไปสงสัยว่าทำไมเจ้านายถึงถอย ครั้งที่สองแล้วนะ

ร้านขายยา..

"จอดก่อน" รถวิ่งผ่านเข้ามาในตัวเมืองก็เห็นว่าร้านขายยายังไม่ปิด

"นายจะซื้อยาอะไรครับ"

"จะถามทำไม..ไม่ต้องตามลงมาล่ะ"

ผ่านไปสักพักสิงขรก็ออกมาจากร้านขายยาพร้อมกับถุงยา และในมือของเขาก็มีผ้าพันแผล

"เจ้านายได้รับบาดเจ็บเหรอครับ"

เขาไม่ได้ตอบลูกน้องหรอก เพราะตอบไปเดี๋ยวพวกมันก็ขำกัน คิดแล้วยังโมโหอยู่เลย

วันต่อมาที่สถานบันเทิง สถานที่ที่เขาเป็นเจ้าของ

"คนใหม่ครับ" ธามม์ที่เดินตามหลังผู้เป็นนายมาเห็นว่าเขาหยุดมองไปดูกลุ่มผู้หญิงที่นั่งรอรับแขกอยู่ "นายสนใจไหมครับ"

"ขอแค่เด็กใหม่" พูดจบสิงขรก็เดินเข้าไปในห้อง VIP เพื่อรอเด็กใหม่เข้ามาบริการ