บทที่ 1

.

..

...

บนถนนสายเล็ก ๆ ภายในย่านการค้าของเมืองเฉิงเยว่ คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ต่างก็เดินเลือกซื้อของกินของใช้กันอย่างหนาตา วันนี้อากาศเย็นกำลังสบาย เหมาะกับการเดินเลือกซื้อของ ทว่าภายในใจของสาวน้อยนามว่า หานเหม่ยหวา เด็กสาววัยสิบแปด หน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวดุจหิมะ กลับร้อนรนกระวนกระวาย เพราะนางกำลังถูกบิดาและมารดาพาไปยังจวนท่านแม่ทัพประจำเมืองนี้ ที่เพิ่งจะประกาศรับสาวใช้เข้าไปทำงานโดยด่วน

ครอบครัวของเหม่ยหวามีสมาชิกสี่คน นั่นคือบิดา มารดา น้องชายวัยสี่ขวบ และตัวนางเอง เหม่ยหวาเป็นสตรีที่มีความคิดฉลาดหลักแหลม เป็นคนร่าเริงมาตั้งแต่เด็ก คอยช่วยบิดามารดาทำไร่ทำสวนโดยไม่บ่นว่าเหนื่อยสักคำ แต่ด้วยเจ้าของที่ดินที่ครอบครัวนางเช่าทำกินต้องการจะขาย ประจวบเหมาะกับเห็นประกาศรับสมัครสาวใช้เข้าทำงานในจวนท่านแม่ทัพ จึงอาสาเข้าไปทำงานเพื่อให้บิดามารดามีเงินก้อนในการซื้อที่ดินผืนนั้นไว้ นางทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวมีอยู่มีกินและมีความสุข

ครอบครัวสกุลหานเดินทางมาถึงจวนท่านแม่ทัพหยางหรือ หยางจื่อถง เป็นแม่ทัพสูงสุดของเมืองเฉิ่งเยว่ ตอนนี้ทั้งสี่ชีวิตได้เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า หยางเสี่ยวหลาน หรือ หยางฮูหยิน สตรีวัยห้าสิบปี ผู้เป็นนายหญิงใหญ่ของจวนนี้ และเป็นมารดาของท่านแม่ทัพหยางอีกด้วย

“คารวะฮูหยินขอรับ” ชายผู้นำครอบครัวค้อมตัวประสานมือคารวะ พร้อมกันนั้นทั้งลูกและภรรยาต่างก็แสดงความเคารพต่อนายหญิงของจวนนี้ด้วยเช่นกัน

“มากันแล้วหรือ แม่หนูนี่ใช่ไหมที่จะขายให้ข้า”

“ขอรับ”

เหม่ยหวาก้มหน้าไม่กล้าสบตากับหยางฮูหยิน แม้จะเป็นคนใจเด็ดมากแค่ไหน แต่นางก็รู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อยเช่นกัน หยางฮูหยินลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้ว่าที่สาวใช้คนใหม่ เอื้อมมือไปเชยคางให้เงยหน้าขึ้นมายลโฉมให้ถนัดตา ยกยิ้มอย่างรู้สึกพอใจกับความจิ้มลิ้มของสาวน้อยวัยสิบแปดนางนี้

“รูปร่างหน้าตาดีสะอาดสะอ้าน ทำงานหนักได้หรือไม่”

“ได้เจ้าค่ะ อยู่ที่บ้านข้าก็ช่วยท่านพ่อกับท่านแม่ทำไร่ทำสวนอยู่เป็นประจำ งานหนักเท่าไรข้าไม่เกี่ยงแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็มาทำสัญญากันเลย”

หยางฮูหยินทำข้อตกลงกับสามีภรรยาผู้ปกครองของเด็กสาว สัญญาที่ทำกันไว้เป็นสัญญาแบบขายชั่วคราว นั่นหมายความว่าหากเหม่ยหวาอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ นางจะเป็นอิสระและสามารถมาไถ่ตัวคืนในจำนวนเท่าเดิม โชคดีที่หยางฮูหยินเป็นคนจิตใจดี ไม่เคยเอาเปรียบผู้อื่น จึงทำให้เกิดความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย

ทำสัญญาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหม่ยหวาก็เดินออกมาส่งครอบครัวที่หน้าจวนอีกครั้ง แม้จะรู้สึกใจหายที่จะไม่ได้กลับไปนอนบ้านตนเองเหมือนเช่นเคย แต่นางก็มีจิตใจที่เข้มแข็ง ยิ้มสู้กับความยากลำบากของชีวิตอย่างไม่ย่อท้อ

“อยู่กับฮูหยินอย่าดื้ออย่าซนนะเหม่ยเหมย”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่ทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นห่วงแน่นอน”

“อดทนให้มาก ๆ นะ ขอเวลาให้พ่อกับแม่ตั้งตัวได้ จะมาไถ่ตัวเจ้ากลับไปอยู่บ้านด้วยกันเหมือนเคย”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าจะรอวันที่ท่านพ่อกับท่านแม่ตั้งตัวได้” นางส่งยิ้มให้กับบิดาและมารดา แล้วก้มลงมองดูหน้าน้องชายตัวน้อย ที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา นางและน้องชายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกันมาก พอถึงเวลาจะต้องห่างกันก็ทำให้เกิดความอาลัยอาวรณ์เป็นธรรมดา เพราะจากนี้ไปน้องชายคงไม่มีเพื่อนเล่นอีกแล้ว

“พี่เหม่ยเหมยไม่กลับไปพร้อมเราหรือครับ”

“พี่ต้องทำงานนะรู้ไหมอาไห่ตัวน้อยของพี่” นางคุกเข่าตรงหน้าน้องชายแล้วสวมกอดอย่างแนบแน่น ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ

“ฮือ ๆ ข้าอยากให้พี่เหม่ยเหมยกลับไปด้วย”

“ไม่เอาไม่ร้องนะคนดีของพี่ พี่สัญญาว่าจะกลับไปเยี่ยมเจ้าถ้าหากมีโอกาส”

“ฮึก สัญญาแล้วนะ”

“สัญญา”

เด็กชายหยุดร้องแต่ก็ยังคงสะอึ้นไห้อยู่บ้าง หลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่นางและครอบครัวต้องร่ำลากัน เหม่ยหวายืนโบกมือให้กับทั้งสามคนพร้อมกับน้ำตา ก่อนที่นางจะเดินกลับเข้าไปในจวนนายท่าน

จวนแห่งนี้ใหญ่โตยิ่งนัก สาวน้อยผู้เข้ามาใหม่รู้สึกตื่นตาตื่นใจ เมื่อได้มีโอกาสสำรวจมองไปรอบตัว นางเดินกลับเข้าไปหาหยางฮูหยินด้านใน ฮูหยินท่านนี้พูดจาอ่อนหวาน มีใบหน้างดงามแม้จะมีอายุแล้วก็ตามที เหม่ยหวาได้แต่หวังว่าท่านจะเมตตาเด็กน้อยตาดำ ๆ คนนี้