[6] เด็กน้อยโหงวเฮ้งดี

"ก็ให้น้ำหวานจัดการเรื่องลูกทั้งหมด แค่นั้นก็จบแล้วไงครับคุณแม่" เขายังคงปฏิเสธอย่างไม่ยอมขยับตัวไปไหน

คุณหญิงก็ทำเป็นหูทวนลมเดินอุ้มเด็กน้อยไปหาเขมราชที่นั่งไขว่ห้างปั้นหน้ายักษ์อยู่ตรงข้ามกัน อย่างแกล้งๆ

"พ่อที่ไหนจะไม่เคยอุ้มลูกตัวเองกัน คิดแบบนั้นเมียคงเคืองตาย หอบหลานแม่หนี ทิ้งไปแน่ๆตาเขมเอ้ย! ให้เขาเลี้ยงลูกอยู่คนเดียวได้ยังไงกัน ความคิดแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ!"

"ก็ผม....!"

เขมราชจำต้องยอมฝืนทนและส่งมือหนาไปรับเด็กตัวน้อยแล้วเอามาวางตรงหน้าตักของตนเอง คุณหญิงอมยิ้มในทันทีที่ได้แกล้งลูกชาย

เขาถอนหายใจพรืดยาวมองไปที่แม่ของเด็ก แถมสายตายังคาดโทษอีกด้วย ก็คนมันไม่ชอบเด็กจะให้ทำยังไงได้ และก็ยังไม่อยากแตะต้อง ยังไม่พร้อมยุ่งเกี่ยวกับเด็กเล็กในตอนนี้ แค่ทำงานก็ปวดประสาทจะแย่อยู่แล้ว

เอาไว้เขาใจร่มๆก่อนก็ไม่ได้ แล้วยัยเด็กรับใช้คนนี้ก็ดันมามีลูกให้แม่เขาคลั่งจนอดใจไม่ไหวอยากจะมีหลานเร็วขึ้นมาเร่งเขาอีก ทั้งที่ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่หวานใจของเขา เธอไม่ค่อยจะมีเวลาว่างแล้วจะผลิตหลานให้คุณแม่ได้อย่างไรทันใจท่านกัน

"แอ้!"

"ชื่อหนูใบหม่อนนะเขม เป็นไงน่ารักไหม?"

"ครับน่ารักดี!"

ใบหน้าหล่อเหลาเองก็ก้มหน้าลงไปมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดว่าจะน่ารักขนาดไหนกัน แต่พอเขมราชได้สบตากับเด็กน้อยก็ราวกับต้องมนต์สะกด รู้สึกได้เลยว่าเด็กคนนี้โหงวเฮ้งดี น่าตาน่ารักจริงๆ เขมราชมองไปที่มือแง้งขิงป้อมๆนั้นกำลังชูขึ้นมาราวกับอยากจะชกหน้าเขาอย่างไงอย่างนั้น

"นี่โบตั๋นสามีของเธอเขาหน้าตาดีหรือไง ลูกเธอโหงวเฮ้งดีจริงๆนะ!" เขมราชคิดอะไรได้ก็เอ่ยขึ้นมา เพราะว่าไหนๆก็ต้องจำยอมอุ้มเด็กน้อยอยู่แล้วเลยเปิดบทสนทนาขึ้นมาให้เพื่อไม่ให้ในที่นี้เงียบจนเกินไป

"กะก็ประมาณนั้นค่ะ!"

เธอไม่รู้จะตอบไปอย่างไร เพราะบทจะโพล่งถามมา ก็เอาสะไม่รู้จะตอบอย่างไรเลยจริงๆ เรื่องแบบนี้มันน่าสงสัยด้วยหรือ หรือเขากำลังเอ่ยอะไรเป็นนัยแฝงหรือเปล่า เพราะเคยได้ยินมาว่าเขมราชมักหลอกด่า หากไม่พอใจขึ้นมา....

เผลอๆคงคิดว่าเธอรีบมีลูกเกินไปแล้วทำให้เขาซวยเพราะคุณหญิงอยากจะมีหลาน และเขมราชก็รู้ว่าเธออายุเพียงยี่สิบปีต้นๆนี้เอง เพราะเธอก็เกิดและโตมากับบ้านนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยพูดคุยกันก็ตาม

"แล้วทางฝั่งนั้นเขาคุมกำเนิดอยู่หรือเปล่าลูก ใจแม่หน่ะอยากให้ปล่อยได้แล้วนะ คุยกันไว้บ้างหรือยัง?"

"ยังเลยครับ ผมและเขาไม่ค่อยมีเวลาเลย"

พอนึกถึงน้ำหวาน เวลานี้เธอคงกำลังหัวหมุนดิวงานกับดีไซน์เนอร์ชาวฝรั่งเศษเพื่อนของเธออยู่ เขาละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าผู้หญิงอะไรจะบ้างานขนาดนั้นกัน

เมื่อยามที่เขมราชไปนั่งเฝ้าเธอทำงาน เธอให้เขานั่งรอที่โซฟา สายตาคมก็มักจะมองกระโปรงพริวๆเดินฉับๆหมุนไปหมุนมา ใบหน้าเอาจริงเอาจังทำให้เขมราชคนดุมีรอยยิ้มขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาดใจ

"ระหว่างนี้คุณแม่ก็ซ้อมเลี้ยงเจ้าหนูคนนี้ไปก่อนแล้วกันนะครับ!"

เขมราชพูดดี แต่ค่อยๆประคองส่งเจ้าหมูน้อยตัวหนักไปให้คุณหญิง ไม่อยากจะอุ้มนานเพราะยังไงสะก็ไม่ได้ชอบเด็กขนาดนั้น

"อย่าให้แม่ซ้อมนานนักหล่ะ!"

ถึงท่านจะรู้ใจว่าเขมราชกำลังเปลี่ยนเรื่องไม่ยอมซ้อมเลี้ยงเด็ก กลับกันยังส่งกลับคืนมาอย่างเเนบเนียนอีกด้วย คุณหญิงก็ถอนหายใจพรืดยาวไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

"แม่เห็นข่าวในทีวีว่าคีรินทร์เพื่อนรักของลูกได้ลูกแฝดนี่ใช่ไหม ลูกสนใจทำลูกแฝดหรือเปล่าหล่ะเขม?" คุณหญิงยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง

ส่วนคีรินทร์เพื่อนรักของเขมราช กลายเป็นคนดังไปแล้วเพราะได้เมียเป็นดาราแถมเจ้าตัวก็รวยระเบิดระเบ้อ ทำธุรกิจเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์นั่นเอง เขมราชไม่ได้นึกใส่ใจหรืออิจฉาเพื่อนรักเลยสักนิดที่มีลูกก่อน

อันที่จริงน้ำหวานและเขมราชก็มีนิสัยที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเหมือนกัน ส่วนที่เขาจะไปเร่งเธอนั้นก็เพราะคุณหญิงขจีเลยคนเดียว เรื่องแต่งงาน สร้างครอบครัวหน่ะ....

แต่พอมาคิดดูอีกที เขมราชก็สองจิตสองใจอยู่บ้าง เพราะอายุอานามและไหนจะความสวยที่เสน่ห์เกินต้านของแฟนสาว เขากลัวว่าจะมีฝรั่งตาน้ำข้าวเข้ามาแหย๋มเธอนะสิ ความคิดจึงคล้ายๆเอนอ่อนไปทางมารดาของเขาแล้วในตอนนี้

"ผมขอปรึกษาน้ำหวานก่อนนะครับ คุณแม่ก็ทำใจให้สบายๆ ผ่อนคลายนะครับ!"

คุณหญิงหน้ายู้ในทันทีเมื่อคล้ายกับกำลังโดนลูกชายตำหนิ

"โบตั๋นว่ายัยหนูคงหิวนมแล้วนะคะคุณท่าน!"

แม่ลูกอ่อนคอยชะเง้อมองลูกน้อยที่กำลังให้ความสนใจไปที่นิ้วก้อยของคนอุ้ม มองอย่างหิวโหยน้ำลายยืดตามประสา

"กินเก่งเกินไปแล้วนะเด็กอ้วนคนนี้ ทีหลังเอาขวดนมมาด้วยนะฉันอยากเล่นกับยัยหนูนานๆ!"

"ค่ะคุณท่าน!"

"ผ้าพันคอที่เธอเลือกสวยมากๆ ฉันชอบในรสนิยมการเลือกของของเธอที่รู้ใจฉัน คงได้ใช้ผืนของเธอยาวๆเลยหล่ะเพราะแมทช์ได้ทุกชุด ขอบใจเธอมากนะ" ก่อนจะไปคุณหญิงก็ขอเอ่ยชื่นชมโบตั๋นก่อน

"ค่ะคุณท่าน แต่โบตั๋นว่ารสนิยมของดีไซน์เนอร์แฟนของคุณเขมจะดีว่าคนธรรมดาๆอย่างโบตั๋นนะคะ!"

"จริงด้วยครับคุณแม่ ที่โบตั๋นพูดนั้นถูกต้องเลย น้ำหวานเธอเก่งมากๆเลยนะครับ รู้ใจผม ชอบเลือกชุดให้กับผมจนผมมีรสนิยมขึ้นมาหน่อย เอาไว้วันที่ผมพาเธอมา วันนั้นคุณแม่คงคุยกันถูกคอกับเธอแน่ๆ!"

เขมราชรีบเสริมเมื่อสาวใช้เปิดทางให้ได้เอ่ยชื่นชมแฟนสาวของเขา เขาคิดในใจว่าเด็กคนนี้ก็ชั่งพูด หัวไวในการสนทนาไม่เหมือนใครดี....

"อันที่จริงแล้วแม่ก็ชอบอะไรเรียบๆง่ายๆนะ แต่เอาเถอะ แม่จะรอวันนั้นนะ!"

คุณหญิงก็ยังคงว่าเหน็บแนม ส่งยิ้มหวานๆให้กับลูกชาย

"...."

โบตั๋นที่นั่งมองทั้งคู่ก็รู้สึกว่าสองคนแม่ลูกก็แสบใช่เล่นเหมือนกัน และหากคุณหญิงไม่ชอบไม่พอใจใครแล้ว ก็ยากที่จะเปิดใจ หากไม่ชอบในตัวแฟนสาวของเขมราชขึ้นมาหล่ะก็ เขาซวยแน่....

"โบตั๋นขอตัวก่อนนะคะคุณท่าน คุณเขม"

"อื้มจ่ะ!"

..................

.................................

เที่ยงวันเป็นเวลาที่แม่ครัวต่างก็ยุ่งอยู่กับการจัดโต๊ะอาหารสำหรับมื้อเที่ยงที่เขมราชกลับมาบ้านทั้งทีนั้นก็จะมีแต่ของโปรดเสริฟขึ้นโต๊ะทั้งนั้น จนโบตั๋นก็เป็นแม่ครัวใหญ่และแม่ของเธอก็อาสาเลี้ยงยัยหนูให้

"โบตั๋น แม่ว่ายัยหนูไม่ได้ถ่ายปกติแล้วหล่ะตัวร้อนขนาดนี้!"

เดิมทีแล้วเด็กทารกจะถ่ายบ่อยอยู่แล้ว แต่อาการตัวร้อนที่ตามมานั้นคงไม่ใช่

"อะไรนะแม่ ไหนมาดูสิ!"

โบตั๋นรีบล้างมือที่ซิงค์ให้สะอาด เช็ดมือให้แห้งแล้วอังมือที่ตัวของลูกสาวในทันที เธอรู้ว่ามือที่ล้างมาจะเย็น แต่ยังไงสะแม่ของเธอก็ยืนยันแล้วว่ายัยหนูตัวร้อนจริงๆ

และโบตั๋นก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนระอุจากตัวนิ่มๆของลูก

"ฉันจะพาลูกไปหาหมอ แม่ช่วยทางนี้ต่อทีนะจ๊ะ!"

"เออๆไปเถอะ!"

.................

.............................

@โรงพยาบาล

"จากที่หมอตรวจดูอาการเรียบร้อยแล้วเด็กกำลังท้องเสียจากเชื้อไวรัส โรคนี้เกิดจากการที่มีเชื้อไวรัสเข้ามาทางปากโดยตรงนะครับ!"

คุณหมอยังหนุ่มเอ่ยบอกกับแม่ลูกอ่อนที่ยืนรอฟังอย่างน้ำตาคลอเบ้าตรงหน้า

"อาการทำให้เกิดอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้อง ถ่ายเหลวเป็นน้ำ มีไข้ หากมีอาการรุนแรงถ่ายเหลวมากๆ จะเกิดการสูญเสียน้ำและเกลือแร่ ทำให้ช็อก อาจเสียชีวิตได้เลยนะครับ แต่ตอนนี้เด็กพ้นขีดอันตรายแล้วครับคุณแม่"

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ ฮึก!ขอบคุณจริงๆค่ะ!"

แทบล้มทั้งยืน เพราะจากที่ฟังจากที่คุณหมอบอกมันไม่ใช่เรื่องธรรมดา นี่หากพาหนูใบหม่อนมาไม่ทันป่านนี้ลูกเธอจะเป็นอย่างไร

มือเรียวได้แต่ยกขึ้นมาไหว้ขอบคุณคุณหมออย่างสะเทือนใจอยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม หัวอกของคนเป็นแม่ทรมานทุกครั้ง เมื่อยามลูกเจ็บแสบปวดร้อนไม่สบายอะไรนิดๆหน่อยเธอก็แทบคลั่งแล้ว

แต่นี่มีเชื้อไวรัสที่ไม่รู้มาจากไหนทำให้ลูกสาวของเธอต้องเป็นแบบนี้อีก

"ยังไงรอดูอาการสักคืนก่อนนะครับค่อยกลับไปรักษาตัวที่บ้าน!"

"ค่ะๆคุณหมอ!"