บทที่ 1

"นังชบา นังชบา จะนอนให้ตะวันส่องก้นไปถึงไหนกันฮะ ออกมาช่วยกันทำมาหากินบ้าง นังเด็กขี้เกียจ"

เสียงด่าทอ พร้อมกับเสียงทุบประตูรัวๆ ทำให้คนที่นอนซมอยู่บนฟูกเก่าๆ ในห้องเล็กๆ ของเธอ ค่อยตะโกนตอบออกมาเสียงอ่อย

"หนูไม่สบายจ้ะน้าลี แค่กๆ"

"โอ๊ย...เรียกทำไมไม่ออกมาสักทีนะ เอ้า...เป็นห่าอะไรไปอีกนังชบา"

ดูเหมือนคนเรียกจะหัวร้อนไม่ทันใจ และไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของคนในห้อง ลีลาเลยเปิดประตูผัวะเข้ามา เธอชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่า เจ้าของห้องอยู่ในสภาพไหน แต่ก็ท้าวเอว แล้วทำหน้าตึงใส่ลูกเลี้ยง ที่เธอมองว่าอีกฝ่ายคือภาระ คือกาฝาก และตัวถ่วงความเจริญ

"หนูไม่ค่อยสบายจ้ะ"

"เป็นโควิดหรือเปล่าน่ะ"

ถามไว้ก่อน เผื่อว่านังตัวดีจะเป็นโรคระบาดเข้า จะวุ่นวายกัน ไหนจะต้องกักตัวมัน กลัวติดต่อ ไหนจะหยูกยา ยุ่งตายชัก

มันเป็นตัวซวยของเธอจริงๆ นะ นังชบานี่

ลีลามองลูกเลี้ยง แล้วเม้มปาก พร้อมกับผงะถอยไปสองสามก้าว ไปยืนพิงประตูไว้ ชบาค่อยทรงตัวลุกขึ้นนั่ง เธอตรวจแล้วเรียบร้อย ไม่ได้เป็นโรคนั้น น่าจะแค่คออักเสบ แต่ไข้ของเธอขึ้นสูงมาก เพิ่งจะมาสร่างไข้เอาวันนี้แหละ

"เปล่าจ้ะ ตรวจแล้วไม่ได้เป็น"

"แล้วนี่...ดีขึ้นหรือยัง"

"ก็พอดีขึ้นนิดหน่อยจ้ะ"

คนพูดยังคงหน้าแดงก่ำ เธอยังคงเจ็บลำคออยู่ เวลาพูดเสียงแหบพร่า และเจ็บคอราวกับมีดบาดเวลากลืนน้ำลาย ตัวก็ยังคงรุมๆ

"ดีขึ้นแล้วก็ออกไปช่วยกันทำมาหากิน อ้อ...แล้วตอนเย็นน่ะ ไปทำงานกับพี่โป้งเค้าล่ะ ฉันฝากงานไว้ให้แก"

"งะ งานอะไรจ๊ะ"

ชบาทำหน้าตื่นๆ คนที่ลีลาแม่เลี้ยงพูดถึงนั้น เป็นเพื่อน...ชายคนสนิทของหล่อน และทำอาชีพที่คนในหมู่บ้านนี้รู้กันว่าทำอะไร แม่เลี้ยงฝากงานให้แบบนี้ มันทำให้ชบากลัว...

"ไม่ต้องมาทำหน้ายังกับเห็นผีหรอกนังชบา ฉันไม่ได้ให้แกไปขายตัวหรอก พี่กล้ากลับมาถลกหนังหัวฉันพอดี"

ลีลาว่า พูดถึงสามีของเธอ ที่ตอนนี้ไปทำงานที่กรุงเทพฯ กลับมาบ้านเดือนล่ะหน ตอนนี้งานยุ่งกล้าเลยขอเมียกลับสองเดือนหน ซึ่งลีลาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไว้ใจกัน กล้าพ่อของชบาน่ะซื่อ...จนเรียกได้ว่าซื่อบื้อ นานๆ กลับมาก็ดี เธอจะได้ทำอะไรได้เต็มที่ และตอนนี้สิ่งที่เธอคิดจะทำก็คือ...

เธอเปลี่ยนจากสีหน้าหงุดหงิดเป็นยิ้มอ่อนโยนใหักับสาวน้อยที่กำลังนั่งพับเพียบบนฟูกเล็กๆ นั่น ก่อนจะเดินไปใกล้แล้วทรุดลงนั่งข้างลูกเลี้ยง

"ฉันน่ะหางานให้แก เพราะว่าเปิดเทอมหน้าแกจะได้มีเงินไปเรียนต่อยังไงล่ะ ไม่ดีหรือ พี่โป้งเค้าให้แกไปเสิร์ฟกับช่วยทำบัญชีที่คาราโอเกะ ไม่ได้ให้แกไปนั่งดริ๊งค์"

"หรือจ๊ะ"

ชบาเม้มปากแน่น คำว่าจะได้เก็บเงินไว้เรียนทำให้เธอรู้สึกมีความหวัง ทางนั้นพยักหน้าก่อนจะทำเสียงอ่อน

"ใช่ ฉันไม่ได้จะใจยักษ์ใจมารอะไรกับแกหรอกนะ ก็อยากให้เรียนนั่นแหละ แกก็เหมือนลูกสาวฉันนะชบา ถึงบางทีฉันจะปากร้ายไปบ้าง ก็...เพราะเป็นคนปากไวก็เท่านั้นเอง"

"จ้ะ"

ชบาทำตาปริบๆ แล้วยกมือไหว้แม่เลี้ยงสาว ลีลานั้นมองหน้าซีดเซียวของสาวน้อยแล้วเอ่ยเกริ่นถาม เธอจะต้องรีบกำจัดนังชบาด้วยวิธีนี้ เพราะเธอเกรงว่านังชบาอาจจะล่วงรู้ความลับระหว่างเธอกับนายโป้ง....

ถ้าเกิดมันรู้และไปปากโป้งพูดกับพ่อของมัน...เธอจะซวยเอา

"จริงสิ ชบาเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะ เอ่อ...ที่ชบากลับมาที่บ้านตอนดึก แล้วเจอกับพี่โป้งน่ะชบาเห็นอะไรไหม?"

"เห็นอะไร น้าลีหมายความว่ายังไงจ๊ะ"

คิ้วเรียวสวยของชบาขมวดเข้าหากัน มองจ้องตอบแม่เลี้ยงอย่างไม่เข้าใจในคำถาม สีหน้าซื่อๆ มึนๆ ของสาวน้อยก็ทำให้ลีลาพอจะหายใจโล่งไปได้บ้าง ว่านังชบามันอาจจะไม่เห็นอะไรอย่างที่เธอกลัวก็ได้

"ไม่มีอะไรหรอก...เป็นอันว่าแกหาข้าวกิน แล้วกินยาพักก่อนก็ได้วันนี้ ไม่ต้องไปช่วยน้าขายของหรอก แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพี่โป้งเขาจะมารับ"

"จ้ะ หนูพักได้เหรอจ๊ะน้าลี"

"พักได้สิ...แล้วเดี๋ยวน้าจะหายามาให้ กินแล้วนอนเสียเย็นจะได้ค่อยยังชั่วออกไปทำงานได้"

"ขอบคุณน้าลีมากๆ นะจ๊ะ"

เด็กสาวก้มลงไหว้ลีลา เธอพยักหน้ารับไหว้ แล้วลุกขึ้นเดินสะบัดสะโพกออกไปจากห้องนอนเล็กของลูกเลี้ยง

เมื่อออกมาข้างนอกแล้วเธอก็โทรศัพท์หาโป้ง แล้วเอ่ยสั่งเขาเกี่ยวกับเรื่องของคืนนี้

"หายาแก้เจ็บคอ แก้อักเสบมาให้นังชบามันด้วย เย็นนี้พี่มารับมันได้เลย ฉันคุยไว้แล้วว่าจะให้มันไปทำงานกับพี่"

"คุยเรียบร้อยล่ะรึ แล้วน้องชบายอมรึน้องลี"

"โอ๊ย...บอกมันตรงๆ มันคงจะยอมหรอกนะ พี่โป้งอย่าโง่ได้ปะ พี่ก็จัดการไปตามวิธีของพี่ได้เลย ฉันยกให้พี่ล่ะ อย่าลืมส่วนแบ่งด้วยนะ นังชบายังบริสุทธิ์ ฉันรับประกันด้วยหัวของฉันเลย"

"แหม มีส่วนแบ่งให้น้องลีอยู่แล้วจ้ะ ว่าแต่ว่า...ถ้าพี่จะทำธุรกิจต่อไปอีกกับน้องชบานี่ ทำได้ใช่ไหม"

"พี่ไม่น่าจะโง่นะ มันมีหนแรกได้ หนต่อๆ ไปทำไมจะไม่ได้"

"ก็ต้องถามน้องลีก่อนสิ เผื่อจะให้ทำแค่หนเดียว ฉุกเฉินเรื่องเงินอะไรแบบนี้อะ"

"พี่จะให้มันทำกี่รอบแล้วแต่พี่เลย แต่พี่จะต้องแบ่งให้ฉันทุกรอบด้วยนะ"

"ได้สิจ๊ะ สวยๆ เด็กๆ แบบนั้น น่าจะทำรายได้ให้เราสองคนเยอะเลยล่ะ"

"พี่ส่งมันเสร็จพี่กลับมาหาฉันด้วยล่ะ พี่ห้ามเอามันนะ มาเอาฉันนี่"

ลีลาว่าเสียงเขียวด้วยความหึงหวง เพราะจับน้ำเสียงของโป้งได้ ว่าเอ่ยถึงชบาด้วยน้ำเสียงแบบไหน ทางนั้นหัวเราะแล้วรับคำเสียงอ้อน

"แหม พี่ต้องมาเอายอดทูนหัวของพี่สิ คืนนี้ล้างรอพี่ได้เลยนะคนสวย พี่จะเลียให้หนำใจเลย"

"อุ๊ย พี่โป้งอะ"

หัวเราะคิกคัก คิดถึงลิ้นยาวๆ สากๆ นั่นก็ขนลุกซู่ซ่า ตรงนั้นแฉะรอขึ้นมาเลยทันที นี่แหละ ที่เธอไม่ได้รับจากผัว เลยต้องมาอ้าขารับจากชู้อย่างโป้ง ที่พอได้แล้วก็ติดใจ ลักลอบกันมายาวๆ จนถึงตอนนี้ ยิ่งผัวไม่อยู่ทางยิ่งสะดวกติดขัดแต่กับนังลูกเลี้ยงนี่แหละ แต่ต่อไปนี้...หึๆ นังลูกเลี้ยงที่ทำให้เธอรู้สึกขวางหูขวางตา ก็จะกลายเป็นตัวทำเงิน และจะกลายเป็นคนเก็บความลับอย่างดีให้เธอแหละ ถ้าเกิดว่าความแตก

ตกลงคุยกับชู้รักเสร็จแล้ว ลีลาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปจากบ้านหลังเล็ก ตรงไปที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวของเธอ ค่อยหาหยูกยาเสื้อผ้ามาให้นังชบามัน

เธอจะได้ส่วนแบ่งเท่าไหร่นะ

ลีลาคิดอย่างมีความสุข