ตอนที่ 13 ขึ้นเขา ( 2 )

หากนับตามเวลาตอนนี้คงเป็นยามซวี คือ 19:00-20:59น. บ้านตามหุบเขาเงียบสงัด มีเพียงเสียงนกกาตอนกลางคืนที่ส่งเสียงมาในบางคราว มีเสียงจิ้งหรีดเรไรขับร้องแว่วมาตามสายลม

เธอไม่ง่วงเลยสักนิดแต่ด้วยตอนเช้าต้องไปสำรวจป่าซักหน่อยแถมยังพ่วงตัวภาระไปอีกด้วย (ไม่รู้ว่าใครจะพึ่งพาใคร) เธอจึงลุกขึ้นจากเอ้ากี้ไม้ที่มีที่พิงหลังอย่างเกียจคร้าน แล้วเดินไปดับตะเกียงน้ำมันจากนั้นเดินขึ้นไปนอนบนเตียงแข็งนั่น

“เฮ้ออ ...อยากได้ที่นอนนุ่มๆ มาวางแทนอันนี้จัง” เนื่องจากที่นอนในปัจจุบันนั้นไม่หนาเลยสักนิดแถมยังใส่นุ่นที่ยัดแน่นจนเกินไป (นุ่นได้มาจากต้นฝ้าย เมื่อแก่จัดจะมองเห็นนุ่นสีขาว) มันเลยทั้งบางและแข็ง

เมื่อจัดผ้าห่มเข้าที่แล้วเธอจึงข่มตาหลับลงอย่างช้าๆ ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน

ก่อนยามรุ่ง ยามเหม่า (05:00 - 06:59 น.)

เธอได้ลุกขึ้นแต่เช้ามืดเช่นเคย และล้างหน้าป้วนปากหลังจากนั้นเตรียมตะกร้า มีด และแน่นอนว่าวันนี้เธอได้นำกระบอกน้ำที่ทำไว้ในป่าเมื่อวานใส่น้ำแล้ววางลงในตะกร้าด้วย (ไม่งั้นได้อดน้ำตายแน่)

“เจ้าตื่นแล้วเหตุใดไม่เรียกพ่อเล่า” ห่าวหรานส่งเสียงทักทาย เมื่อเห็นบุตรสาวเตรียมของเสร็จพอดี และไปล้างหน้าให้สดชื่นเตรียมออกเดินทางไปกับลูกสาว

“ท่านพ่อ ไปกันกันเถอะ” เธอขานรับ และเรียกให้พ่อเดินตามเธอไป หากช้าอาจกลับมาสายไม่ทันมื้อเช้าแน่นอน (ยามเฉิน 07:00-08:59 น.) คือมื้ออาหารเช้า

“ได้สิๆ” ท่านพ่อขานรับและเดินตามเธอออกไปโดยที่ไม่ลืมสะพายตะกร้าใหญ่ไว้ข้างหลัง ข้างในมีมีดเล่มใหญ่พร้อมธนูและลูกศรขนาดเหมาะมือ

ห่าวหรานเดินไปทางด้านข้างบุตรสาวโดยเดินไม่เร็วนักเพราะกลัวจะทิ้งลูกสาวไว้ข้างหลัง

ซีซวนหันหน้าไปมองห่าวหรานที่อยู่ทางซ้ายและเหลือบไปเห็นคันธนูไม้อันนึงในตะกร้าของพ่อเข้า (เมื่อวานเธอทำความสะอาดบ้านไม่เห็นจะมีธนูเลยนี่นา ไปเอามาจากไหนนะ) เธอหันหน้ากลับมาและมองไปข้างหน้ามุ่งไปทางเดิมที่เปิดทางไว้เมื่อวาน เพราะตามทางอาจได้ไก่ฟ้ามาสักตัว

“หวังว่าท่านจะยิงมันแม่นนะ ข้าเห็นไก่ฟ้าตัวใหญ่ทางด้านหน้านี้เมื่อวาน” นางพูดโดยไม่หันไปมองห่าวหราน ขณะเดี๋ยวกันห่าหรานไม่คิดมากในตัวบุตรแล้วถึงยังไงนางก็ยังพูดคุยกับครอบอยู่บ้าง ถึงจะดูเย็นชาสักหน่อยก็ตาม

“แน่นอนถึงข้าจะเป็นช่างตีดาบ แต่ข้าก็ยิงธนูแม่นมากเลยนะ” เขาคุยโวอย่างได้ใจ รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความภูมิใจในตนเองเป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าซีซวนไม่แม้จะมองมันด้วยซ้ำ นางมองเพียงทางข้างหน้าและสอดส่องสาตตามองหาพวกสัตว์ป่าในขณะที่เดินไปด้วย (ช่างเป็นพ่อที่น่าสงสาร)

เมื่อเดินตามทางไปได้ไม่นานก็หยุดและซุ่มยิงไก่ฟ้าได้มาหนึ่งตัว เพราะห่าวหรานยิงพลาดไปตัวนึงนั่นเอง อย่างน้อยๆ ก็ได้กินไก่ในมื้อถัดไปล่ะ เธอบ่นในใจ (รู้อย่างงี้เมื่อกี้ยิงเองยังจะดีซ่ะกว่า เสียดายที่ธนูนั่นใหญ่ไปสำหรับเด็กอย่างเธอในตอนนี้)

เมื่อเก็บหน่อไม้และเดินไปที่ลำธารเล็กๆ แล้วเติมน้ำใส่กระบอกเพราะระหว่างทางเธอและท่านพ่อดื่มจนหมดแล้ว ท่านพ่อจึงตัดไม้ไผ่มาทำกระบอกใส่น้ำเหมือนของบุตรสาวแต่ใหญ่กว่าของนางนัก

ห่าวหรานพึ่งรู้ว่าบุตรสาวของตนนั้นเก่งกล้ายิ่งนักสามารถจับปลาได้อย่างง่ายดาย เขาลองทำตามที่ลูกสาวบอกแต่ปลาพวกนั้นไม่อยู่นิ่งและหนีไปทันทีที่เขาลงไปในน้ำ (ก็แน่ล่ะซี้..เมื่อวานซีซวนทำให้พวกปลาตกใจเป็นอย่างมาก มีทีไหนกันมีถึงก็ แทงเอ้าแทงเอาแล้วโยนขึ้นฝั่งด้วยความเร็วขนาดนั้นมันจะไม่กลัวได้อย่างไรล่ะคร้าาบ)

เธอได้แต่ถอนหายใจแรงๆ และบอกให้เขาขึ้นฝั่งมานั่งพักเหนื่อยก่อน ยังไงซ่ะก็ได้ไก่ฟ้าตัวใหญ่กับหน่อไม้เป็นมื้อเช้าล่ะนะ

ขณะที่นั่งพักเหนื่อยท่านพ่อก็ชวนคุยไปหลายประโยค ซึ่งซีซวนก็ขานรับสั้นๆ (อ่อ... เจ้าค่ะ... สั้นจริงๆ 5555)

“ท่านพ่อ ข้า...ข้าอยากได้อาวุธที่เร็วและพกพาสะดวก” ขณะที่นั่งพัก อยู่ดีๆ นางก็พูดขึ้นแทรกแซงความเงียบอย่างกระทันหัน