ตอนที่ 5 บังคับหรือเต็มใจ 1

ที่มหาวิทยาลัย

“แก ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย พรุ่งนี้วันเกิดคุณแม่ ท่านบอกว่าปีนี้ไม่จัดงาน ฉันเลยอยากหาของขวัญให้ท่านสักหน่อย” ฟางข้าวคล้องแขนลลัลนาพลางเอ่ยเสียงอ้อนๆระหว่างกำลังเดินออกมาหน้าอาคารเรียน

“ลัล”

“คะ”

ขณะที่กำลังพากันเดินไปที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย ได้มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้น สองสาวชะงัก แล้วหันกลับไปมองตามที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นว่านัทธียืนพิงรถมองพวกเธออยู่

“…..” นัทธียืนสบตาลลัลนาเงียบๆ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เรียกชื่อฉัน” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเธอ แต่เอ่ยบอกในสิ่งที่เขาต้องการด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ…พี่นัท” ลลัลนาทำตามที่เขาต้องการอย่างว่าง่ายพลางถอนหายใจเบาๆ สรรพนามที่ลลัลนาใช้เรียกชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ฟางข้าวแปลกใจ

“ไปธุระด้วยกันหน่อย พาเพื่อนเธอไปด้วยก็ได้นะ”

“แต่ลัลจะไปทำธุระกับข้าวค่ะ”

“ไปด้วยกัน แล้วเดี๋ยวฉันพาไปทำธุระ”

“แต่ลัลขับรถมาค่ะ”

“จะแคร์อะไร ในเมื่อเธอก็มามหาลัยพร้อมฉันได้” เขาพูดดักคอหญิงสาว จนเธอเงียบลงไปในที่สุด

“ขอโทษนะข้าว แกไปกับฉันก่อนได้มั้ย แล้วเดี๋ยวฉันไปซื้อของเป็นเพื่อน” ลลัลนาหันไปบอกเพื่อนสนิทน้ำเสียงเซ็งๆ

“ไม่มีปัญหา” ฟางข้าวตอบพลางสบตากับลลัลนา ก่อนทั้งคู่จะเปิดประตูขึ้นรถของชายหนุ่มไปด้วยกัน

‘แกรู้จักดอกเตอร์นัทธีด้วยเหรอ’

‘อือ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก แต่ก็ต้องบอกว่าเขาเป็นว่าที่คู่หมั้นฉัน’

‘หมายความว่าไง’

‘รายละเอียดไว้จะเล่าให้ฟัง แต่เอาง่ายๆคือฉันหมั้นกับเขาตั้งแต่ฉันเกิด’

ลลัลนากับฟางข้าวคุยกันผ่านแชท นัทธีเหลืองมองกระจกมองหลัง เขาพอจะเดาออกจากการที่ทั้งสองคนก้มหน้ากดโทรศัพท์ แต่เขาก็ไม่ได้ทักหรือขัดอะไรพวกเธอ

ที่บ้านของลลัลนา กำลังวุ่นวายกับการจัดสถานที่ให้พร้อม หลังกานดาไปดูฤกษ์มา ได้ฤกษ์วันนี้พอดี ทำให้ทุกอย่างฉุกเฉินวุ่นวาย

“คุณคิดว่ายัยลัลจะยอมมั้ย” ศรัญ คุณผู้ชายของบ้านเอ่ยปากถามภรรยา หลังจากรีบวุ่นวายจัดของกัน จนเพิ่งมีเวลาได้หันหน้ามาคุยกัน

“ไม่ยอมก็ต้องยอมค่ะ ผู้ใหญ่ทุกคนตัดสินใจร่วมกันแล้ว” กานดาตอบสามีพลางทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา หลังจากวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า

“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นนะ”

“เชิญเลยครับ ทางนี้พร้อมแล้ว” ชลิตเดินเช้ามาพร้อมใครบางคน ที่เขาเชื้อเชิญมาด้วยความยินดี จนเก็บสีหน้าดีใจเอาไว้ไม่ไหว

“พร้อมหมดแล้ว เหลือแค่รอตานัทพายัยลัลมาถึง” ศรัญ คุณผู้ชายของบ้านบอกกล่าวกับเพื่อนสนิทรุ่นพี่

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่ เสียงรถของนัทธีก็มาถึงพอดี

“พาลัลมาบ้านทำไมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร พลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือหลังจอดรถเสร็จ

“เข้าไปเถอะ ทุกคนรออยู่” เขาพูด พลางเดินนำเข้าบ้าน ในขณะที่ทั้งสองสาวยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“มาแล้วๆๆ ยัยลัล มานี่เร็ว”

“สวัสดีค่ะ มีอะไรกันเหรอคะ” สองสาวพนมมือไหว้ผู้ใหญ่เมื่อเห็นว่าเหมือนมีงานในบ้าน เพราะทุกคนดูวุ่นวายกันอยู่

“อ้าว หนูข้าวมาด้วยเหรอลูก ดีๆๆ ลัลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว อยู่บนห้อง หนูข้าวไปช่วยยัยลัลเลยลูก จะได้เสร็จเร็วๆ” กานดาพูดพร้อมกับดันหลังบุตรสาวกับเพื่อนสนิทให้เดินขึ้นบันได

“มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!”

“แก ฉันว่าฉันรู้ว่ะ” ฟางข้าวมองสถานการณ์รอบตัวแล้วก็พอเดาออก

“อะไรวะ” ลลัลนาถามฟางข้าวระหว่างเดินไปห้องของเธอ

“เดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ ฉันเดาว่าในห้องแกน่าจะมีช่างแต่งหน้ารออยู่” ฟางข้าวพูดจบ ก็เปิดประตูห้อง และมีช่างแต่งหน้าตามที่เธอพูดรออยู่จริงๆ