เด็กในบ้าน(2)

นาฬิกาปลุกอยู่นานสองนาน เป็นเพราะว่าเมื่อคืนสโรชามัวแต่นอนอ่านนิยายจนดึกดื่น ทั้งที่ผู้เป็นแม่เตือนแล้วว่าต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยกันทำอาหาร แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจ สุดท้ายก็ตื่นช้ากว่ากำหนด ต้องรีบวิ่งหน้าตั้งไปตลาด ไหนจะต้องกลับมาเตรียมวัตถุดิบอีก

“แปลกนะแม่ หนูไม่เคยเห็นหน้าคุณภัคเลย”

บ้านหลังใหญ่โตแต่เธอกลับไม่เคยเห็นรูปของชายหนุ่มเลย หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่ชอบถ่ายรูป บ้านหลังนี้ถึงไม่มีรูปลูกชายเจ้าของบ้านแม้แต่บานเดียว

“เดี๋ยวก็ได้เห็น”

เธอเคยเจอภัคพลเมื่อนานมากแล้ว ตอนนั้นคุณพิมลวรรณพาลูกชายไปรับประทานอาหารที่โรงแรม และเรียกเธอมาพบเพื่อให้ทิปพิเศษเป็นการส่วนตัว

หญิงวัยกลางคนยังคงจำได้ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาละม้ายคล้ายลูกครึ่ง ดวงตาคมรับกับคิ้วเข้มทำให้เขาดูหล่อและมีเสน่ห์หน้าดึงดูดใจ สาวน้อยสาวใหญ่ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆต่างก็เหลียวมองส่งสายตาให้เขา

“เขาหน้าตาเป็นยังไงเหรอแม่”

สาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย อะไรที่อยากรู้เธอก็จะหาคำตอบ ไม่ได้ปล่อยให้ค้างคาใจ ใครจะว่าเธอชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเธอก็ไม่สน ตราบใดที่เธอไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย

“หน้าตาหล่อ คล้ายๆคุณผู้หญิงนั่นแหละ แต่ค่อนไปทางลูกครึ่ง”

เพราะสนิทกับคุณพิมลวรรณ เธอจึงพอรู้เรื่องราวของพ่อภคพลอยู่บ้าง บางครั้งที่คุณผู้หญิงเมาก็มักจะระบายเรื่องนี้ให้เธอฟังอยู่เสมอ แต่เธอไม่คิดจะเล่าให้ใครฟังแม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็ตาม

“อยากเห็นจัง อยากรู้ว่าจะหล่อเท่านักร้องเกาหลีที่หนูชอบหรือเปล่า”

ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่ายใจลูกสาวคนนี้นอกจากจะชอบอ่านหนังสือแล้ว ยังชอบแอบเก็บเงินเอาไปซื้ออัลบั้มนักร้องเกาหลีอยู่เป็นประจำ แม้ว่าเธอจะคอยปรามเพราะไม่อยากให้ลูกใช้เงินฟุ่มเฟือย แต่สโรชาก็เถียงเสมอว่าเงินนี้เธอเก็บหอมรอมริบด้วยตัวเอง ไม่ได้ขโมยใครมา

คนเป็นแม่พูดไม่ออกเพราะสิ่งที่ลูกบอกก็เป็นความจริง เธอไม่ได้สนับสนุนความชอบของสโรชา แต่หากเป็นเงินที่ลูกสาวเก็บเองเธอก็ไม่อยากเข้าไป ก้าวก่าย

“ไม่รู้สิ ต้องดูเอาเอง”

คนเป็นแม่บอกปัด เธออายุปูนนี้เลิกสนใจเรื่องผู้ชายนานแล้ว อีกอย่างงานตรงหน้าก็ล้นมือไม่มีเวลาให้มาพูดคุยเรื่องไร้สาระ

เมนูวันนี้ส่วนใหญ่เป็นอาหารไทย โต๊ะยาวกว่า 2 เมตรเต็มไปด้วยอาหารที่วางเรียงราย มีทั้งแกงเขียวหวาน กุ้งเผาและน้ำจิ้มซีฟู้ด น้ำพริกผักต้มและปลาทูทอดตัวใหญ่ ที่สำคัญยังมีขนมหวานอีกสองสามเมนูล้างปาก

ที่ทำอาหารเยอะขนาดนี้เพราะนอกจากจะต้อนรับคุณภัคพลแล้ว ยังต้องทำเผื่อแขกเหรื่อที่จะมาร่วมงานในวันนี้ด้วย โดยใช้ส่วนใหญ่ก็เป็นญาติพี่น้องของคนพิมลวรรณ

“ช่วยแม่ยกอาหารไปวางบนโต๊ะ เสร็จแล้วจะไปไหนก็ไป”

หญิงสาวรีบทำหน้าที่ของตัวเองอย่างกระตือรือร้น ในใจของเธอโหยหาหนังสือเล่มโปรดที่นอนรออยู่บนเตียงภายในบ้านพักซึ่งอยู่ด้านหลังคฤหาสน์

คุณพิมลวรรณให้เกียรติแม่ของเธอมากในฐานะอดีตเชฟมือหนึ่งจากโรงแรม 5 ดาว จึงปฏิบัติกับแม่ของเธอแตกต่างจากแม่บ้านทั่วไป นอกจากเงินเดือนจะมากกว่าแล้ว ยังลงทุนสร้างบ้านพักหลังใหม่ให้เธอกับแม่อาศัยอยู่ด้วยกันด้านหลังคฤหาสน์

หญิงสาวรีบยกอาหารจัดเรียงบนโต๊ะ หลังจากที่ทำอะไรเสร็จสิ้นเธอก็รีบล้างมือให้สะอาด ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิม ก่อนวิ่งกลับไปบ้านพัก กระโดดลงบนเตียงคว้าหนังสือเล่มโปรดมาเปิดอ่าน

เสียงหัวเราะของหญิงสาวดังออกไปถึงด้านนอก ทำให้คนที่กำลังเดินสำรวจถึงกับชะงัก หันมองไปทางต้นเสียงพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ผุดขึ้นบนใบหน้า