สายสวาทซาตานร้าย

ตอนที่ 1

เด็กในบ้าน

“ชา ได้หรือยังลูก”

คนเป็นแม่ตะโกนถามลูกสาวที่กำลังแกะเปลือกกุ้งอยู่ในครัวด้านหลัง สโรชารีบล้างมือก่อนยกตะกร้ามาวางไว้ที่โต๊ะ

“ได้แล้ว กุ้งตั้งห้ากี่กิโลรอหน่อยไม่ได้หรือไง”

หญิงสาวบ่นอุบ เธอถูกปลุกตั้งแต่เช้าให้ไปซื้อกุ้งเมื่อกลับมาถึงก็โดนใช้ให้ล้างและแกะเปลือกอีก

สโรชาอยากจะอ่านหนังสือนิยายที่เพิ่งซื้อมา แต่ภาระหน้าที่ต้องมาก่อน

เธอจึงจำใจต้องวางนิยายเล่มโปรดลง แล้วมาช่วยแม่ทำอาหารเพื่อเลี้ยงต้อนรับลูกชายเจ้านายที่กำลังจะเดินทางกลับมาจากอังกฤษ

สโรชาตามแม่มาอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี เดิมทีแม่ของเธอเคยเป็นเชฟอยู่ในโรงแรมระดับ 5 ดาว เงินเดือนหลายหมื่น และเลี้ยงเธอเพียงคนเดียวจึงไม่ได้ลำบากมากเท่าไหร่

แม่เริ่มเป็นเชฟตั้งแต่เธออายุได้เพียงห้าขวบ และทำงานในครัวมาโดยตลอด แม่ของเธอมีฝีมือ การทำอาหาร ทั้งยังเรียนจบจากสถาบันดัง ฝีมือจึงได้รับการยอมรับจากลูกค้าและแขกที่เข้ารับบริการในโรงแรม

พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่ตอนที่เธอยังไม่รู้ความด้วยซ้ำ แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อ สโรชาเองก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายด้วย เธอจึงไม่เคยถามแม่เรื่องนี้ และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูกอย่างมีความสุขมาโดยตลอด

ด้วยความที่แม่เป็นเชฟในโรงแรมใหญ่ ทุกครั้งที่อาหารถูกปากลูกค้าก็มักจะให้เงินพิเศษเสมอ เงินจำนวนนั้นแต่ละเดือนรวมๆแล้วก็หลักหมื่น ครอบครัวของเธอจึงไม่ได้ลำบากมีกินมีใช้มีเงินเก็บ

แต่หลังจากที่เธอขึ้นมัธยมปลาย แม่ก็ป่วยหนัก นอนรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลนานหลายเดือน ทางโรงแรมจึงเชิญออกและรับสมัครเชฟคนใหม่

หลังจากที่แม่หายป่วย ก็ยังต้องฟื้นฟูร่างกายอยู่ ตอนนั้นเงินเก็บที่มีอยู่ก็เริ่มลดน้อยลงมากแล้ว แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี เพราะฝีมือ การทำอาหารของแม่ถูกปากใครหลายๆคน โดยเฉพาะคุณพิมลวรรณ จึงได้ชักชวนให้แม่ของเธอมาเป็นแม่ครัวที่บ้าน ซึ่งสโรชาก็ยอมย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ด้วย

คุณพิมลวรรณเป็นคนใจดี นอกจากจะให้ที่อยู่ให้อาชีพกับแม่แล้ว ยังส่งเสียเธอจนเรียนจบมหาวิทยาลัย

“ไม่ต้องมาบ่น แม่ให้ตื่นตั้งแต่เช้าแล้วไม่ตื่นเอง”

นาฬิกาปลุกอยู่นานสองนาน เป็นเพราะว่าเมื่อคืนสโรชามัวแต่นอนอ่านนิยายจนดึกดื่น ทั้งที่ผู้เป็นแม่เตือนแล้วว่าต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยกันทำอาหาร แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจ สุดท้ายก็ตื่นช้ากว่ากำหนด ต้องรีบวิ่งหน้าตั้งไปตลาด ไหนจะต้องกลับมาเตรียมวัตถุดิบอีก

“แปลกนะแม่ หนูไม่เคยเห็นหน้าคุณภัคเลย”

บ้านหลังใหญ่โตแต่เธอกลับไม่เคยเห็นรูปของชายหนุ่มเลย หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่ชอบถ่ายรูป บ้านหลังนี้ถึงไม่มีรูปลูกชายเจ้าของบ้านแม้แต่บานเดียว

“เดี๋ยวก็ได้เห็น”

เธอเคยเจอภัคพลเมื่อนานมากแล้ว ตอนนั้นคุณพิมลวรรณพาลูกชายไปรับประทานอาหารที่โรงแรม และเรียกเธอมาพบเพื่อให้ทิปพิเศษเป็นการส่วนตัว