ตกหลุมรัก(2)

“หิวมากครับแม่”

ชายหนุ่มเอ่ย รีบนั่งลงที่เก้าอี้ ลงมือตักข้าวใส่ปากตัวเองโดยไม่ลืมที่จะบริการผู้เป็นแม่ด้วย การที่เขาไปอาศัยอยู่ที่อังกฤษมา ทำให้เขาได้ซึมซับอะไรหลายๆอย่างจากที่นั่น คนอังกฤษแม้จะดูเหมือนไม่แยแสใคร แต่ก็เป็นคนมีมารยาทและมักจะดูแลคนรอบข้างเสมอ

สองแม่ลูกนั่งรับประทานอาหารพลางพูดคุยกันไปด้วย หลังมื้ออาหารผ่านไปชายหนุ่มก็มาเดินย่อย โดยเขาได้เดินวนกลับมาที่เดิม ด้านหลังคฤหาสน์ที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากบ้านหลังเล็ก

เสียงร้องเพลงดังแว่วมาแต่ไกล ชายหนุ่มจึงรีบเร่งฝีเท้าเพราะอยากเห็นหน้าเจ้าของเสียงหวาน

สโรชากำลังยืนรดน้ำอยู่หน้าบ้าน เธอสวมกระโปรงยาวและเสื้อเเขนกุดสีน้ำตาล ผมยาวสลวยมัดเป็นหางม้า ผูกด้วยผ้าพันคอสีอ่อน ริมฝีปากบางกระจับกำลังเอื้อนเอ่ยร้องเพลงไทยเดิมที่เธอชอบเป็นพิเศษนอกเหนือจากเพลงเกาหลีที่มักจะฟังประจำ

ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงต้นไม้ เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวชัดๆเขาก็ถึงกับตกตะลึงในความสวยของเธอ หัวใจของชายหนุ่มสั่นกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่สามารถละสายตาจากใบหน้านั้นได้ ชั่วขณะนั้นเหมือนกับว่าเขาลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่าง

ชีวิตของเขาพบเจอผู้หญิงหน้าตาสะสวยมาเยอะ แต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขารู้สึกคล้ายกับว่าโลกหยุดหมุนแบบนี้

“สวัสดีครับ”

เขาไม่ต้องการมองเธอจากระยะไกล จึงได้เดินเข้าไปใกล้เลยทักทายหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่สโรชาเมื่อเห็นว่ามีคนแปลกหน้ายืนอยู่ในคฤหาสน์เธอก็ตกใจ ก้าวถอยหลังโดยไม่ทันระวัง ทำให้สะดุดก้อนหินจนเกือบหงายหลังล้มลง โชคดีที่ชายหนุ่มพุ่งตรงเข้าไปคว้าประคองเธอเอาไว้ได้ ทั้งสองสบตากันดี คราวนี้ไม่ใช่แค่โลกของภัคพลที่หยุดหมุน แต่โลกของสโรชาก็เหมือนจะหยุดหมุนไปพร้อมๆกัน

“อะ เอ่อ”

หญิงสาวค่อยๆขืนตัวออก ตลอดชีวิตของเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชาย ทำให้สโรชารู้สึกเขินอายแม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็ตาม

“ขะ ขอโทษนะคะ ฉันเหยียบเท้าคุณ”

คราบดินติดเต็มเท้าชายหนุ่มแต่เขาก็ไม่ยักจะโกรธ ยังส่งยิ้มหวานให้หญิงสาว

“คุณล้างให้ผมได้ไหม”

สโรชาพยักหน้า ด้วยความลนลานทำให้เธอเผลอฉีดสายยางจนน้ำพุ่งใส่หน้าเขา ความโกลาหลเกิดขึ้นทั้งหญิงสาวทั้งชายหนุ่มรีบหาที่ปิดน้ำ ทำให้เผลอชนกันจนล้มลง

สโรชานอนอยู่บนอกเเกร่ง ข้อเท้าเธอพลิกจึงไม่สามารถลุกขึ้นได้ ส่วนภัคพลหลังเขากระแทกพื้นอย่างแรงทำให้หลังเคล็ดจนหน้านิ่ว

“คุณเจ็บไหมคะ ฉันขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เธอพยายามฝืนตัวลุกขึ้น แต่เพราะข้อเท้าเจ็บมากจึงล้มทรุดลงบนพื้น

“ผมไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวผมพาคุณไปโรงพยาบาลดีกว่า”

ชายหนุ่มกดอาการเจ็บเอาไว้ ไม่แสดงให้หญิงสาวเห็นว่าตอนนี้เขาก็เจ็บปวดไม่แพ้เธอ ภัคพลช้อนร่างบางขึ้น พาเธอไปที่ลานจอดรถ ก่อนที่ทั้งสองจะมุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาล

และนี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกประทับใจในความมีน้ำใจของชายหนุ่ม แม้ว่าเธอจะทำตัวซุ่มซ่ามใส่เขาก็ตาม แต่เขาก็ไม่โกรธเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังเต็มใจดูแลช่วยเหลือเธออีกด้วย