คำขอโทษ

“ถือเสียว่าเป็นคำขอโทษจากสตรีที่เคยนิสัยเสียเช่นข้าก็แล้วกันนะ แทนคำขออภัยกับท่านพ่อบ้านและลูกน้องในจวนทุกคนเลย ฝากท่านแจกจ่ายให้พวกผู้คุ้มกันทุกคนด้วยนะเจ้าคะ ข้าทำเอาไว้มากพอจำนวนพวกท่านแล้ว”

“ขอรับอนุหวาง....ของดีและน่าอร่อยยิ่งนี้ เช่นนั้นให้ข้านำไปนายท่านด้วยดีหรือไม่ขอรับ”

“ห้ามเลยเจ้าค่ะ”

“หืม?”

ชายชราขมวดคิ้วงงกับคำห้ามของหวางเสี่ยวเหยาก่อนได้รับประโยคคลายข้อสงสัยในเวลาถัดมา

“ท่านพ่อบ้านก็รู้นี่เจ้าคะว่าท่านพี่สั่งห้ามมิให้ข้ายุ่งวุ่นวายทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาอย่างเด็ดขาด การที่ท่านนำโบ๊กเกี้ยนี้ยกไปให้เขา ท่านพี่มิแคล้วคิดว่าข้าทำเพราะหวังผลทางอ้อม และอาจใช้เหตุผลข้อนี้สั่งลงโทษข้าได้นี่”

“ไม่หรอกกระมังขอรับอนุหวาง คำสั่งเหล่านั้นคงเพราะต้องการสั่งห้ามมิให้อนุหวางเข้าไปในเรือนใหญ่ทุกกรณี นายท่านชื่นชอบทานขนมหวานยะ....”

“กันไว้ดีกว่าแก้มิใช่หรือเจ้าคะท่านพ่อบ้านจ้าว ของหวานพวกนี้พวกท่านกินให้หมดเถิด อย่ายกไปสร้างความขุ่นเคืองใจให้เจ้านายตนเองเลยเจ้าค่ะ”

“อะ เอ่อ เอาเช่นนั้นก็ได้ขอรับ ของอร่อยพวกนี้มิต้องห่วงพวกข้าน้อยจะทานให้หมดจดเลย”

“ดียิ่งเจ้าค่ะ”

หวางเสี่ยวเหยายืนยิ้มส่งจนพ่อบ้านชราเดินลับหายเข้าไปร่วมวงทานของหวานเย็นชื่นใจข้างในครัวก่อนหันหลังกลับมากอดอกมองไปทางเรือนใหญ่ด้วยรอยยิ้มเยาะสะใจ

“ไม่ให้ยุ่งข้าก็จะไม่ยุ่ง ของอร่อยฝีมือข้าท่านก็อดไปเสียเถอะ หวงจื่อหาน”

ถือเสียว่านี่เป็นการเอาคืนที่เขาปฏิบัติตัวต่อสตรีอย่างนางโดยการโยนออกมาแบบมิให้ทันตั้งตัวเมื่อคืนก็แล้วกัน

“ข้างนอกมีเสียงเอะอะอันใดกันหรือจ้าวหลานหลาง” ภายในห้องทำงานในเรือนหลังใหญ่แน่นอนว่าคนถามเป็นเจ้าของจวนอย่างหวงจื่อหาน ชายหนุ่มผู้สงบเสงี่ยมวาจาเป็นนิจหากมิใช่เรื่องที่สงสัยจริงๆคงมิเอ่ยถามเป็นแน่

“อ๋อ มิมีอันใดหรอกขอรับนายท่าน พวกบ่าวในเรือนกำลังพักจากการทำงานมารวมตัวกันกินโบ๊กเกี้ยเย็นขอรับ อากาศร้อนเช่นวันนี้ได้กินของหวานที่ทั้งเย็นชื่นใจและอร่อยย่อมครื้นเครงเป็นธรรมดา หากเสียงพวกมันดังรบกวนนายท่านจนเกินไป ให้ข้าน้อยไปปรามสักหน่อยดีหรือไม่ขอรับ”

“เสียงดังไม่เท่าไหร่ โบ๊กเกี้ยคือของหวานใดไยไม่มีในส่วนของข้ารึ พวกเจ้าร้อนเป็นกันเท่านั้นหรือ”

“เอ่อ....”

“ไม่มีของข้าเพราะเหตุใด เจ้ามีสิ่งใดไม่กล้าบอกข้า”

จ้าวหลานหลงเป็นลูกน้องคนสนิทอีกคนหนึ่งของหวงจื่อหาน หากเปรียบเทียบอู๋สี่เป็นลูกน้องมือซ้าย เขาอาจเรียกได้ว่าเป็นลูกน้องมือขวาที่คอยช่วยเรื่องงานเอกสารต่างๆ ยามเห็นใบหน้าแม้ยังคงนิ่งสงบของเจ้านายทว่าร่องตรงกลางระหว่างคิ้วอันเกิดจากการขมวดคิ้วนั้นแสดงได้เป็นอย่างดีว่าเจ้านายหนุ่มกำลังไม่พอใจ

ใครในจวนต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มแม้ภายนอกดุดันเย็นชาทว่าภายในเป็นบุรุษผู้ซึ่งโปรดปรานการกินของอร่อยโดยเฉพาะขนมหวาน

โปรดปรานขนาดไหนน่ะหรือ...

ขนาดเมื่อคืนวาน ขนมจากฝีมือของสตรีที่ชายหนุ่มเกลียดเข้าไส้ เขาเดินเข้าไปอีกทีก็หมดเกลี้ยงทั้งจาน ไม่มีเหลือสักชิ้นเชียวล่ะ

เวลานี้ได้ยินชื่อขนมหวานแปลกใหม่ทว่ามิได้ลิ้มลองจึงมิแปลกใจที่ชายหนุ่มจะมีโทสะขุ่นเคืองใจมิน้อย

ขุ่นเคืองใจขนาดใดอีกน่ะหรือ.....ก็ขนาดวางพู่กันเขียนหมึกในมือแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปยังบริเวณที่มีคนงานยืนบ้าง นั่งบ้างรวมตัวกันหนาแน่นที่สุดในจวน

กลิ่นหอมหวานของโบ๊กเกี้ยลอยโชยผ่านเข้ามาในจมูกหวงจื่อหาน ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอหลายอึกในขณะเดินเข้าไปหาหม้อใส่ของหวานขนาดใหญ่ที่มีแม่ครัวกำลังตักแจกคนงานอยู่

กลิ่นหอมของมันแค่เพียงได้กลิ่นก็ทำให้คนรู้สึกสดชื่นเสียแล้ว

ทว่าพอหวงจื่อหานเดินเข้ามาชะโงกดูของหวานในหม้อกับพบว่ามันเหลือเพียงน้ำหวานก้นหม้อ เพราะเนื้อของมันทั้งหมดคงกลืนลงไปในท้องของพวกคนงานหน้าตาชื่นบานพวกนั้นจนหมดแล้วกระมัง

“ฮึ่ม”

เสียงกระแอมไอดังขัดจังหวะการสวาปามของอร่อยทำให้พวกคนงานชายหญิงพากันเงยหน้าขึ้นมาสนใจเจ้าของเสียง

พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละพวกเขาพากันวางถ้วยในมือลงไปนั่งคุกเข่าทำความเคารพกันอย่างพร้อมเพรียง

“อร่อยหรือไม่”

“อร่อยยิ่งนักขอรับนายท่าน ข้าน้อยกินไปเพียงคำแรกก็รู้สึกถึงความหวานซ่อนเปรี้ยว กินไปคำที่สองกลับได้รสชาติหวานละมุน มิเคยกินขนมชนิดใดแล้วอร่อยเช่นนี้เลยขอรับ”

“จริงเจ้าค่ะนายท่าน แม้รูปร่างหน้าตาคล้ายน้ำแข็งใสทว่ารสชาติห่างชั้นยิ่งนักเจ้าค่ะ”

“กินแล้วสดชื่นมีแรงไปทำงานต่อด้วยขอรับนายท่าน”

“ต้องขอบคุณอนุหวางที่มีน้ำใจทำขนมอร่อยเช่นนี้ให้พวกข้าน้อยกินเจ้าค่ะ มิคิดว่าสตรีอย่างนางจะทำอาหารอร่อยเช่นนี้”

“จริง ต้องขอบคุณนางจริงๆ”

“....”

ที่แท้ก็เป็นขนมหวานจากฝีมือสตรีน่ารังเกียจผู้นั้น

“เหอะ” หวงจื่อหานส่งเสียงในลำคอก่อนตวัดสายตาคมกริบมายังลูกน้องคนสนิทของตนที่ไม่ทันไรก็แปรพักตร์กล้ากินอาหารจากสตรีน่ารังเกียจผู้นั้นแถมยังปิดบังเรื่องนี้แก่เขาอีกด้วย

“หึ ก็แค่น้ำแข็งใสธรรมดา คิดชื่อให้ดูหรูหราก็เท่านั้น จ้าวหลานหลงไปบอกพ่อบ้านให้ส่งคนออกไปซื้อขนมหวานจากภัตตาคารเถาฮวามาให้ข้าที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้”