บทที่ 09 เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

"สวัสดีครับต้นรัก" เสียงหวานที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสดังขึ้นจากหน้าคอนโดที่คุ้นเคย ต้นรักเหลือบไปมองคนที่หายตัวไปถึงสามวันโดยไม่มีข้อความบอกกล่าวหรือคำอธิบายหลังจากวันนั้นอีก

และเหมือนมันกำลังสร้างความขุ่นเคืองให้ต้นรักไม่น้อย เธอปรายตาแค่นั้นก็เดินเลี่ยงไปที่ลานจอดรถของคอนโดโดยไม่คิดจะคุยกับอีกคน ไม่แม้แต่จะออกปากไล่มีเพียงความเงียบที่ทำเอาสายธารถึงกับงง

"เดี๋ยวสิครับต้นรัก ผมมารับ" สายธารรีบเดินมาขวาง ก่อนที่จะยิ้มบอกอีกคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน

"ไม่ต้อง" ร่างบางพูดจบแค่นั้นก็เดินไปขึ้นรถ ก่อนที่รถคันสีดำของเธอจะเคลื่อนออกจากหน้าคอนโดอย่างรวดเร็ว

สายธารรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถตัวเองบ้าง แล้วรีบออกรถหรูขับตามเธอไม่ปล่อยให้ทิ้งช่วงไปไกล

ตึก

ตึก

เท้าหนาที่เพิ่งจอดรถรีบวิ่งลงจากรถเพื่อหาคนตัวเล็กที่มาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเขาไม่กี่นาที แต่ก็ไร้วี่แววของเธอจากหน้าตึกเขาจึงต้องเดินคอตกออกมาเพราะคิดว่าร่างบางเข้าห้องเรียนหนีเขาไปเสียแล้ว

"คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป แล้วยังมาโกหกกันอีก ไอเด็กนิสัยเสีย" ร่างเล็กแอบมองคนตัวโตจากที่ซ่อน เธอไม่ได้เข้าห้องเรียนอย่างที่สายธารคิดไว้ แต่กลับหลบอยู่หลังสิ่งปลูกสร้างที่แน่นอนว่าสายธารต้องหาไม่เจอ

เธอยังโกรธเรื่องวันนั้นไม่หาย ทั้งที่เธอเห็นเขาเต็มตาว่าเขาอยู่ที่คณะในวันนั้น แต่กลับบอกว่าไม่เข้ามาเรียนแถมยังหายตัวไปอย่างไร้เยื่อใยอีก แบบนี้จะไม่ให้รู้สึกโกรธได้อย่างไร

ต้นรักออกมาจากที่ซ่อนตัวหลังจากที่เห็นว่าสายธารขับรถออกไปจากคณะของเธอแล้ว จึงรีบเดินเข้าห้องเรียนเพราะอีกไม่กี่นาทีก็ถึงวิชาที่เรียนที่แสนหดหู่

เธอลากเรียนยาวถึงหกชั่วโมงต่อหนึ่งคาบเรียนกว่าจะเลิกเรียนตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าโมงกว่าออกมาจากห้องก็มีแค่แดดที่เริ่มอ่อนลงเป็นวันที่ทรมานสำหรับนิสิตปีสี่คณะบริหารอย่างเธอที่สุดแล้ว

"หิวมากเลย ไปหาอะไรทานกันไหม?" เพื่อนสนิทอย่างพราวเอ่ยขึ้นเมื่อออกจากห้องเรียนที่แสนยาวนาน

"ไป ฉันก็หิวจนตาลายไปหมดแล้ว" ต้นรักเองก็รีบตอบรับอย่างไว ทั้งสองจึงแยกกันไปที่ลานจอดรถเพื่อไปเจอกันที่ห้างทีเดียวเพราะมากันคนละคัน

"ต้นรัก…" แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเดินถึงรถตัวเอง เสียงที่คุ้นเคยที่เธอพยายามหนีหน้าก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่ขวางทางเดิน แม้เธอจะพยายามเลี่ยงที่จะเดินหนีแต่อีกคนก็ขวางทุกทางเพื่อจะคุยกันให้ได้

"ถอยไป ฉันรีบ" เธอเอ่ยเสียงเข้ม น้ำเสียงของเธอทำให้สายธารรู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังไม่พอใจเขา

"ถ้าต้นรักโกรธเรื่องที่ผมไม่มาหาผมขอโทษ"

"ทำไมฉันต้องโกรธ นายจะไปไหนทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"แล้วต้นรักเป็นอะไร ทำไมถึงไม่เหมือนเดิม"

"ไม่เหมือนเดิมยังไง ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้" เธอเบือนหน้าหนีคนที่พยายามจะอธิบาย ทำเอาสายธารถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่

"ต้นรักจะไปไหน ผมไปส่ง"

"เรื่องของฉัน ถอยไป" คราวนี้คนโมโหเดินชนคนขวางทางอย่างไม่สนใจ จากที่รู้สึกโกรธอยู่แล้วยิ่งกำลังโมโหหิวอีกความโกรธจึงเริ่มทวีคูณ ตอนนี้เธอไม่คิดจะสนใจอะไรทั้งนั้น

ณ ห้างสรรพสินค้า

"ฉันสั่งไปแล้ว แกเอาอะไรเพิ่มไหม?" เพื่อนสนิทที่มาถึงร้านก่อนแล้วเอ่ยขึ้น ทว่าเมื่อสังเกตใบหน้าของเพื่อนกลับไม่สบอารมณ์จนเธอต้องเอ่ยถาม

"แกเป็นอะไรเนี่ย ไปหงุดหงิดใครมา"

"เปล่าหนิ" แน่นอนว่าคนอย่างเธอก็ปากอย่างใจอย่างไม่มีใครเกิน พราวที่กำลังจะถามต่อต้องชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องเจอกับร่างสูงของสายธารที่ลงมานั่งข้าง ๆ เพื่อนตัวเอง

"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" สายธารยิ้มเบา ๆ บอกกับพราวที่งุนงงกับการปรากฏตัวของเขาเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้าเบา ๆ เพราะอย่างไรอีกฝ่ายก็ลงมานั่งแล้ว

"ใครอนุญาต?" ทว่าอีกคนที่อยู่ร่วมโต๊ะกลับไม่ยอม เธอจดจ้องคนที่มาใหม่แล้วเอ่ยเสียงแกมดุ

"พี่พราวอนุญาตแล้ว" สายธารตอบด้วยรอยยิ้ม

"พราวถ้าแกให้เด็กนี่นั่งด้วย งั้นฉันกลับ" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง แต่กลับถูกมือหนาของสายธารคว้าเอาไว้ก่อน อย่างไรเสียตอนนี้เขาต้องคุยกับอีกคนให้รู้เรื่อง

"พี่พราวครับ ผมขอตัวเพื่อนพี่แป๊ปนะครับ" ไม่ทันที่พราวจะตอบอะไรสายธารก็รีบลากคนขี้หงุดหงิดออกมานอกร้าน โดยยื้อแย่งกันตลอดทางแต่สุดท้ายเขาก็พาเธอออกมาหามุมเงียบ ๆ ในห้างที่ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านจนได้

"นายบ้าไปแล้วหรือไง ฉันไม่มีอะไรจะคุย!" ต้นรักพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ เขาเล่นลากเธอมาโดยที่เธอไม่ได้เต็มใจเลยสักนิดแต่จะให้โวยวายมากก็ไม่ได้เพราะดันอยู่ในห้างที่เสียงดังไปก็มีแต่คนที่จะหันมามอง

"สรุปแล้วต้นรักโกรธเรื่องที่ผมหายตัวไปใช่ไหม?"

"ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน นายจะไปไหนก็เรื่องของนาย"

สายธารผ่อนลมหายใจยาวพรืด ทีแรกเขาไม่ได้อยากบอกเหตุผลที่ตัวเองหายไปหลายวัน แต่ถ้าเห็นคนตัวเล็กโกรธจัดขนาดนี้เขาคงต้องเปลี่ยนใจแล้ว

"แม่ผมเสีย" คนหงุดหงิดโวยวายนิ่งลงทันทีที่ได้ยินอีกคนโพล่งพูดออกมาเสียดื้อ ๆ ก่อนที่จะปรายตามามองใบหน้าหล่อที่กำลังพูดออกมาอย่างจริงจัง

"แม่ผมเสียเมื่อสามวันที่แล้ว ตอนแรกผมคิดว่าแม่แค่เข้าโรงพยาบาลวันเดียวอีกวันก็คงกลับบ้านได้ผมจึงคิดว่าคงไม่ได้มาหาต้นรักแค่วันเดียว แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดผมมัวแต่ยุ่งกับงานศพแม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน" ต้นรักเงียบถึงกับพูดไม่ออก…

"ฉัน…"

"ต้นรักไม่ผิดหรอก ก็ต้นรักไม่รู้นี่" สายธารรู้ดีว่าตอนนี้คนตัวเล็กกำลังรู้สึกผิดที่โวยวายโดยไร้เหตุผล แต่เขาก็เข้าใจคนตัวเล็กดีเหมือนกัน เขาหายไปถึงสามวันโดยไม่ได้บอกถ้าเป็นเขาเขาก็คงโกรธเป็นธรรมดา

"แล้วนายเป็นยังไงบ้าง" ร่างเล็กอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาเสียแม่เลยนะ ถ้าเป็นเธอคงเสียศูนย์ไปแล้ว

"ผมทำใจมานานแล้วล่ะครับ แม่ผมท่านป่วยมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ท่านก็คงหายทรมานแล้วไปเป็นนางฟ้าแล้วล่ะครับ" สายธารพูดจบก็ยิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่สามารถคาดเดาเลยว่าเขากำลังแกล้งฝืนให้เธอสบายใจหรือคิดแบบนั้นจริง ๆ

"ฉันเสียใจด้วยนะเรื่องแม่"

"ขอบคุณครับ เราไปทานข้าวดีกว่า ป่านนี้พี่พราวคงรอแย่แล้ว" ว่าจบร่างสูงก็เดินกลับไปที่ร้านเดิม แต่เหมือนว่าคนที่รู้เคยเหวี่ยงใส่ยังรู้สึกผิดไม่หายยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของอีกคนเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ