EP 2

“จะทำไงล่ะ ก็ต้องกลับไปเปลี่ยนน่ะสิ เจ้านายลุงกับป้านี่ไม่ไหวเลยนะยัยแก้ม ถือว่ารวยแล้วไม่เห็นหัวคนจน” แล้วเขาก็ยังไม่วายโอดครวญต่อท้ายอีก เพราะรู้ว่าจะต้องเสียเวลาอีกไม่น้อยกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อเดินเท้ากลับไป

บ้านที่อยู่สุดซอย

“งั้นก็รีบๆ เดินเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ”

ปาลิตาสรุปก่อนจะเดินนำเพื่อนกลับทางเดิม ด้วยรู้ดีว่าทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้แล้ว ทั้งหมดไปถึงห้องเรียนหลังจากอาจารย์เข้าสอนห้านาที จึงไม่ถูกตำหนิแต่อย่างใด

กว่ากิจกรรมที่มหาวิทยาลัยจะเสร็จ และนั่งรถเมล์กลับบ้านก็ค่ำมืด สิงหากับปาลิตาต้องแวะส่งอริสาที่บ้านก่อน เพราะทางเข้าค่อนข้างเปลี่ยวข้างทางมีแต่พืชสวนเต็มไปหมด ครอบครัว

อริสาอาศัยอยู่ในสวนที่อสมาผู้เป็นเจ้านายของอ่วมกับสายหยุดนั่นเอง จากนั้นสองหนุ่มสาวซึ่งมีหัวใจแทบจะเป็นดวงเดียวกันก็เกี่ยวแขนเดินไปตามถนนเล็กๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและมีความสุข

“ถ้าเราจบไปได้งานดีๆ เราจะซื้อรถให้แอ้ขับไปทำงานนะ”

สิงหาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่วนคนฟังก็ยิ้มกริ่มด้วยความปลาบปลื้มใจเมื่อได้ยินคนรักเอื้อนเอ่ยออกมา ด้วยหัวใจแทบทั้งดวงได้มอบให้เขาไปหมดสิ้นแล้ว และทั้งคู่มีโครงการจะย้ายจากที่นี่ไปหาความก้าวหน้าในชีวิต

หลังจบจากรั้วมหาวิทยาลัยในอีกหกเดือนข้างหน้า เพราะฐานะของแต่ละคนต่างก็ไม่สู้ดีนัก ครอบครัวต้องเลี้ยงปากท้องด้วยพืชสวนบางปีก็ได้กำไรบางปีก็ขาดทุน ขึ้นอยู่กับลมฟ้าอากาศเป็นที่ตั้ง

โดยเฉพาะครอบครัวของปาลิตาที่นับตั้งแต่ขาดเสาหลักอย่างพ่อไป เมื่อสิบปีมาแล้วก็ยิ่งลำบากกว่าเดิม ด้วยนายด้วงผู้เป็นพ่อเลี้ยงที่หวังจะให้มาเป็นตัวแทนพ่อ หาได้ทำตัวเป็นที่พึ่งพิงให้ไม่ มิหนำซ้ำยังคอยแต่จะหาเศษหาเลยกับลูกเลี้ยงสาวอย่างเธอไม่ว่างเว้น ดีที่คอยระวังตัวและมีน้องๆ คอยช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะมีชีวิตเหมือนตกนรกก็เป็นได้

นั่นเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธอกับคนรักอยากไปจากที่นี่ในเร็ววัน สิงหามักจะส่งแฟนสาวแค่หน้าทางเข้าสวน ซึ่งต้องเดินไปอีกสักพักถึงจะเป็นตัวบ้าน ด้วยไม่อยากเจอพ่อเลี้ยงขี้เมาขี้พนันที่ชอบเอะอะโวยวายซ้อมลูกเมียทุกครั้งที่จำนวนดีกรีมีมากเกิน

“ว้า! ถึงไวจัง ยังคุยไม่จบเลย” สิงหาทำหน้าเสียดายส่งไปให้แฟนสาวที่หันไปหมายจะร่ำลาเข้าบ้านพอดี

“เมื่อไหร่เราจะได้แต่งงานกันนะ สิงอยากจะ...”

คนพูดอุบเอาไว้แล้วคว้ามือเล็กเรียวนุ่มขึ้นไปกุมไว้อย่างทะนุถนอม ปานกลัวจะบอบช้ำเมื่อถูกอีกมือที่แข็งกระด้างกร้านเพราะตรากตรำงานสวนช่วยพ่อแม่ ปาลิตายิ้มให้คนรักอย่างเอียงอาย อีกใจนั้นก็เสียดายอยู่ไม่น้อยที่จะต้องแยกกันไปเสียที เพราะยังคุยไม่จบอย่างที่เขาว่า และก็คิดว่าต่อให้ยืนอยู่ทั้งคืนก็คงมีเรื่องสารพัดมาคุยไม่รู้จบแน่

“เอาไว้ค่อยคุยกันใหม่ก็ได้ แอ้ไปนะเดี๋ยวแม่ดุเอา”

ก่อนที่จะปล่อยให้พ่อเลี้ยงเดินออกมาเห็นเข้าแล้วเอะอะโวยวายเสียงดังคับสวนเช่นหลายครั้ง ปาลิตาจึงต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลมด้วยการดึงมือกลับช้าๆ แต่อีกคนก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ มิหนำซ้ำยังยกขึ้นไปจูบเบาๆ อีกต่างหาก

อาการอายจนหน้าแดงของปาลิตาเขาเห็นบ่อยครั้ง และยิ่งพอกพูนความรักให้มากขึ้นตาม เจ้าของมือไม่พูดอะไรนอกจากดึงมือออก แล้วรีบเดินแยกเข้าบ้านไปโดยไม่หันไปมองคนที่ยืนยิ้มร่ามองหลังคนรักไปเลย

“มาแล้วเหรอแอ้ นั่งก่อนสิแม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

เมื่อโผล่เข้าบ้านก็พบกับแม่นั่งหน้าเครียดรออยู่ก่อนแล้ว หากให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องที่พ่อเลี้ยงไปทำอะไรยุ่งๆ ไว้เป็นแน่ แต่ป่วยการจะถามไถ่เพราะเบื่อเต็มที

“แม่มีอะไรจ้ะ”

แม้ปาลิตาจะเป็นแค่ลูกชาวสวนฐานะย่ำแย่ แต่ด้วยเลือดในตัวพ่อผู้ผันตัวเองจากเจ้าของกิจการเอสเอ็มอีที่ต้องล้มเพราะพิษเศรษฐกิจจนการเงินอยู่ในภาวะชักหน้าไม่ถึงหลังมาเป็นชาวสวนก็แรงพอตัว ส่งให้ลูกสาวเพียงคนเดียวมีหน้าตาสวยผุดผาด ผิวขาวผ่อง รูปร่างผอมบางมากกว่าหญิงหลายคนจนมองเห็นเอวเล็กนิดเดียว

จึงทำให้ดูสูงทั้งที่จริงก็อยู่ในขั้นมาตรฐานหญิงไทยทั่วไปคือร้อยหกสิบกว่าๆ เท่านั้น ผิดกับน้องชายทั้งสามคนซึ่งเป็นลูกของด้วงผิวจะดำกันหมด การพูดจาก็ออกไปทางกระโชกโฮกฮาก

ส่วนกิริยามารยาทและความรักดีนั้น เด็กทั้งสี่ได้มาจากนิรมลเกือบทั้งหมด ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ปาลิตาเฝ้าขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าเสมอๆ ที่ประทานสิ่งเหล่านี้มาให้ ดังนั้นเธอกับน้องจึงไม่เคยมีปัญหากันด้วยมีสายเลือดดีกับแย่เลย ตรงกันข้ามเธอกลับรักน้องๆ ประหนึ่งเป็นสายเลือดเดียวกันก็ไม่ปาน น้องก็รักเธอไม่แพ้กันด้วย

“ถ้าแอ้ไม่ช่วยแม่คราวนี้ แม่เห็นทีจะอยู่เป็นคนไม่ได้แน่ ช่วยแม่ด้วยนะลูก แม่ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาใครแล้วนอกจากแอ้ลูกสาวแม่คนเดียวเท่านั้น ยกโทษให้แม่ด้วยนะแอ้นะ แม่มันไม่ดีแม่มันชั่ว”

นิรมลร้องไห้คร่ำครวญออกมาด้วยความเสียใจ ในเรื่องที่จะต้องบอกกล่าวให้ลูกรู้ แม้จะรักผัวใหม่มากจนตัดใจเลิกลาจากกันไม่ได้ ทั้งที่ผัวนำแต่เรื่องร้ายมาให้นับตั้งแต่ตกร่องปล่องชิ้นเป็นผัวเมียกันมา แต่ความรักลูกก็มีเต็มอกจนล้นเปี่ยมยากนักจะแยกแยะออกมาได้ จึงกลายเป็นปัญหาคาราคาซังไม่จบสิ้นมาจนบัดนี้