3

Chapter 3

“โอ๊ย!” เธอร้องเมื่อเขาอัดกายเข้ามาหาจนร่างไปชนกับหัวเตียง เธอถอยหนี เขารุกไล่เบียดอัดเข้ามาจนหนีไม่พ้น มือน้อยระดมทุบตีอกกว้างอีกครั้ง นรราชจึงกดมือเธอไปกับพื้นเตียง เสียงหอบหายใจฟืดฟาดของเขาร้อนแรง สะโพกสอบฝังเข้าหาเป็นจังหวะถี่รัว เธอหอบหายใจประสานกับเขา จิกมือกับมือหนาที่กดทาบทับเอาไว้สุดแรง ก่อนจะหวีดร้องเบาๆ แต่เสียงร้องก็อื้ออึงอยู่ในลำคอ เพราะริมฝีปากหนากระแทกปิดเสียงของเธอเอาไว้

นิรินหอบหายใจสะท้านในขณะที่เขายังขยับ เธอดันหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่มันแทบไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

“พอแล้ว”

“ยังไม่พอ ฉันยังไม่เสร็จไม่เห็นหรือไง”

“เนยเจ็บนะคะลุงราช”

“เดี๋ยวก็ชินไปเอง คราวหน้าจะครางอย่างเสียวเลยล่ะ” ประโยคของเขาทำเอาเธอหน้าตาตื่น หยาบคายร้ายกาจที่สุด แล้วยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ เธอส่ายหน้าดิกจะไม่ยอมเขาอีกแน่นอน

“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ยอม ถ้าไม่ยอมเรื่องนี้รู้ถึงหูทุกคนแน่”

“ลุงราชอย่ามาขู่เนย อ๊ะ!” เธอหลุดอุทานเมื่อเขาขยับหนักหน่วงขึ้น นิรินได้แต่ร้องคราง ดึงผ้าห่มมากัดเพื่อไม่ให้เสียงอันน่าอายของตัวเองเปล่งออกมา เขาขยับสะโพกหนักขึ้นทำท่าจะถึงจุดหมายปลายทางจริงๆ

“ไม่นะคะ ลุงราช ไม่เอา” เขาไม่ได้ป้องกันและคงไม่คิดจะปล่อยในตัวเธอหรอกนะ นิรินพยายามห้ามปราม แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน เขาทำทุกอย่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิด

“ลุงราช คนใจร้าย” เธอทุบอกแกร่งไปมา ร้องไห้อีกระลอก

“กลัวท้องเหรอไง” เขาเอ่ยถามหน้าตาเฉย ถอนกายออกจากร่องรักจนได้ยินเสียงเนื้อกายหลุดออกจากกัน

นิรินขยับหนี เขาก็ตามมากอดรัดจากทางด้านหลัง หอมแก้มเธอหนักๆ

“จะไปไหน”

“ปล่อยเนยนะคะ”

“เหนียวตัวชะมัด อยากอาบน้ำ ไปถูหลังให้ผัวหน่อยสิ”

“หยาบคาย ลุงราชไม่ใช่” เธอปฏิเสธเสียงสั่น พยายามหนีแต่เขารัดร่างแน่งน้อยเอาไว้แน่น รวบอกอวบของเธอเอาไว้อย่างหยาบคาย

“ปล่อยนะคะ”

“ที่ทำกันเมื่อกี้เรียกไม่ใช่ งั้นเรียกอะไร อ้อ... เรียกเล่นขายของเหรอ”

“ปล่อยเนยได้แล้วลุงราช”

“ฉันเหนียวตัวไม่ได้ยินหรือไง ไปอาบน้ำให้ฉันหน่อย” คนเอาแต่ใจไม่ยอมให้เธอขัดใจ เขาอุ้มเธอขึ้นจากเตียงพาเดินตัวปลิวไปยังห้องน้ำ เธอ กรีดร้อง เพราะตอนนี้ร่างของตัวเองเปลือยเปล่า พอเขาวางให้เหยียบยืน เธอก็ถอยหนีไปซุกตัวอยู่มุมห้อง ดึงผ้าขนหนูมาพันกายเอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา

“ปิดทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด” ไฟในห้องน้ำสว่างโร่ เธอจึงได้เห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน นิรินเผลอมองลงต่ำ แล้วต้องยกมือขึ้นปิดตาแทบไม่ทัน

คนบ้า! มายืนแก้ผ้าเป็นชีเปลือยอยู่ได้ ไม่อายฟ้าอายดิน

“มานี่เลย มาอาบน้ำ” เขาดึงมือของเด็กสาวเข้ามาหา ก่อนจะฉีดน้ำจากฝักบัวราดไปบนเนื้อตัวของเธอ

“ลุงราช คนป่าเถื่อน ปล่อยเนยนะคะ” เธอดิ้นหนี ก่อนจะตบหน้าเขาฉาดใหญ่

เพียะ!!! เสียงฝ่ามือที่กระทบกับใบหน้าอันรกไปด้วยหนวดเครา นำพาให้ใบหน้าดุดันขึ้นมาอีกเท่าตัว

“กล้าตบหน้าฉันเหรอ ยายเด็กฟันไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” เขากดเธอไปกับผนังห้องน้ำด้วยท่าทีคุกคาม สายน้ำราดรดจนเปียกชุ่มไปหมดทั้งเรือนร่าง

“ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมค่ะ” เธอแอบเถียง

“มันไม่เหมือนกันตรงไหน” เขาขยับหน้าเข้ามาหา เอ่ยถามอย่างยียวนกวนประสาท

“ปล่อยเนยนะคะลุงราช”

“ไม่ปล่อย คืนนี้เธอต้องบำเรอฉันทั้งคืน”

“คนบ้า ป่าเถื่อน บ้าอำนาจ เนยไม่ยินยอม” เธอทุบตีเขา มือบางถูกกดไปกับผนังห้องน้ำอีกครั้ง

“เธอไม่ยินยอมนั่นแหละดี ฉันชอบ สนุกจะตายไป ได้ย่ำยีเธอให้พ่อเธอช้ำใจตาย” เขาจ้องตาเธอ นิรินหลบวูบ ดวงตาร้อนแรงของเขาทำให้เธอขาสั่น ใครๆ ก็รู้ว่าเขาใจร้าย

“คนโรคจิต” เธอว่าเขาทั้งน้ำตา เจ็บใจที่สู้แรงคนตัวโตไม่ไหว

“ถูสบู่ให้ผัวด้วยสิ รู้ไหมว่าเหนียวตัวไปหมดแล้ว โดยเฉพาะเมื่อกี้ ออกแรงจนเหงื่อโซมไปทั้งตัวเลย” เขาดึงสบู่อาบน้ำกลิ่นหอมกรุ่นมาบีบใส่มือเธอบังคับให้เธอลากฝ่ามือลูบไปตามแผงอกกว้าง เธอเม้มปากไปมาหน้าแดงด้วยความอาย

“ถูตรงนี้ด้วย” เขาลากมือของเธอมาถูสัดส่วนความเป็นชายที่อยู่ตรงหว่างขา เธอร้องแล้วดึงมือหนี ก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของเขา

นิรินกัดปากตัวเอง ถอยหนีไปชนกับผนังห้องน้ำ เขาตามติดมาหาด้วยท่าทีคุกคาม เธอดันอกกว้าง เขาก็กดมือไปกับผนังอีกรอบ เกิดมาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเปลือยกายอยู่กับผู้ชายที่เกลียดบิดาของเธอจับใจในห้องน้ำด้วยสภาพล่อแหลมน่าอายและหมดหนทางต่อสู้เช่นนี้ รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น

นรราชรู้สึกบันเทิงใจไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะแตะต้องไปตรงสัดส่วนไหนเธอก็ร้องประท้วงสะบัดออกด้วยความอาย เกิดมามีแต่ผู้หญิงอ่อย แม้แต่แม่ของเด็กสาวตรงหน้าที่ล่วงลับไปแล้วเท่านั้นที่ทิ้งเขาไปเอาคนอื่น เขาเลยครึ้มอกครึ้มใจที่เห็นอาการของนิรินในเวลานี้

“ถูตรงนี้ด้วยสิ” เขาแกล้งอีก เธอเอาแต่หลับตาหนีท่าเดียว หนีบขาปิดป้องเนื้อตัวที่สั่นสะท้านเพราะสายน้ำเย็นฉ่ำ

“ตะ... ตรงไหนอีกคะ ยังไม่สะอาดหรือไง” เธอเอ่ยถามเสียงสั่นๆ ไม่ยอมมองหน้าเขา

“จะสะอาดได้ยังไง ก็เธอเอาแต่ถู ไม่ยอมมองว่ามันสะอาดหรือยัง” เขาจับมือเธอมาลูบตรงนั้น นิรินสะดุ้งสะบัดมือหนี แต่เขากลับยิ่งกดมากขึ้นไปอีก

เธออ้าปากค้างไม่กล้ามองต่ำกว่าอกของเขา ไม่กล้าขยับมือด้วย ในเวลานี้ขาของเธอแข็งไปหมด

“ถูตรงนี้ด้วย เดี๋ยวคืนนี้ต้องใช้งานอีก” นิรินตาโตเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขายิ้มใส่ตามีความสุขที่ได้แกล้ง

“ว้าย!” นิรินร้องเสียงหลงเมื่อโดนห่อด้วยผ้าเช็ดตัวและอุ้มออกไปจากห้องน้ำ เธอรีบคว้าคอหนาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มดิ้น

“อย่าดิ้นมากสิ เดี๋ยวจับกดลงตรงนี้เลย” ประโยคนั้นทำให้เธอเลิกดิ้นไปโดยปริยาย กลัวเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ

“เนยจะกลับห้อง” เธอร้องประท้วงเมื่อเขาดึงไปกอดแนบอก มือหนาป้วนเปี้ยนอยู่แถวปทุมถันอวบอิ่ม

“ใครอนุญาตให้กลับไม่ทราบ” เขากระซิบถามอยู่ตรงริมหู ลมหายใจร้อนแรงเป่ารดอยู่ตรงนั้นทำให้เธอขนลุกซู่

“อื้อ...” เธอร้องคราง เพราะนิ้วแกร่งของเขาสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต มันตื่นตัวอย่างน่าอาย

“ตัวเล็กนิดเดียว นมใหญ่เท่าลูกแตงโม” เขากระซิบแกล้งว่า เธอตาโตหันมาทุบตีเขาอย่างโมโห จึงเข้าทางคนที่อยากให้เธอหันมาหา เขากอดรัดแนบอก ด้านหน้าที่เปลือยเปล่าแนบชิดเข้าหากันทำเอาคนถูกกอดถึงกับสะท้าน

นิรินตาโต เขาก็บดจูบมาหา ซุกไซ้หนวดเคราเสียดสีไปกับผิวเนื้ออ่อนนุ่ม มันให้ความรู้สึกทั้งจั๊กจี้ทั้งเจ็บ เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง

“พอแล้วค่ะลุงราช”

“ใครจะพอ” เขาตลบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง เธอดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ผ้าห่มก่อนที่เสียงประท้วงจะเป็นเสียงคราง แล้วเสียงเนื้อกายที่เสียดสีเข้ามาก็กระแทกกระทั้นปนเปกับเสียงหยาดน้ำรักฉ่ำแฉะที่ชโลมท่อนกายชายขณะตอดรัดทุกทิศทาง

นิรินหลับลงในทันทีที่เขายอมปล่อยเรือนร่างของเธอเป็นอิสระ เธอรับรู้ได้ถึงอ้อมแขนและมือไม้ที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับเนื้อตัวของเธอ ใจประท้วงแต่ปากของเธอหนักอึ้งเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

รู้สึกว่าพลังงานและแรงกายแรงใจของเธอมันเหือดหายไปจนแทบหมดสิ้น เหมือนโดนสูบออกไปไม่เหลือหลอ เพราะร่างกายกำยำแข็งแรงเอาแต่ใจที่กอดรัดเธอแนบอยู่กับอก