บทที่ 11 จี้หวยเจี้ยนกำลังหาเธออยู่

บทที่ 11 จี้หวยเจี้ยนกำลังหาเธออยู่

“ใช่ๆ เด็กผู้หญิงอ่ะ บางทีงอนก็ไม่ยอมพูดออกมา ก็เลยลองหาเรื่องอื่นมาเรียกร้องความสนใจผู้ชาย ที่คุณนายขอนายหย่า เธออาจจะรอให้นายง้ออยู่ก็ได้”

โจวฉือเซินยิ้มเยาะ “เพ้อเจ้อ”

คนอย่างเธอหร่วนซิงหว่านจะไม่รู้ตัวเองเลยเหรอ ในเมื่อเกิดความคิดที่ไม่สมจริง

หลินหนานพูด “ประธานโจว ผมรู้สึกว่าในสายตาของคุณนายไม่ได้สนแต่คนมีเงินนะครับ วันนี้ตอนที่พ่อของเธออาละวาดที่หน้าประตูโจวซื่อกรุ๊ป คุณนายก็พูดว่า นั่นคือเงินของพ่อ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังโดนตบด้วยนะครับ”

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว “เธอโดนตบ?”

“ใช่ครับ ตบแรงมาก มีรอยเห็นชัดเลยครับ”

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจวฉือเซินจึงพูดต่อ “ไม่สืบมาหน่อย ว่าผู้ชายคนนั้นติดเงินไว้เท่าไหร่ เอาให้เขาไปซะ แล้วอย่าให้เขาเสนอหน้ามาอีก

เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสามนาฬิกาสิบนาที โจวฉือเซินจึงพูดขึ้น “กลับบริษัท”

ในห้องนอน

สายตาของโจวฉือเซินมองยังจุดที่เห็นได้เด่นชัดที่สุดในห้อง ตรงเสื้อเชิ้ตลายสีฟ้าขาว พลางครุ่นคิด ถ้าหากครั้งนี้เขากลับมาจากเบลเยียม หร่วนซิงหว่านยังไม่ทำตัวดีๆ เขาก็จะโยนเธอออกไปจากห้องพร้อมกับเสื้อตัวนี้

……

การเปิดตัวของเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปก็มาถึง หร่วนซิงหว่านกำลังจัดเครื่องประดับให้กับนางแบบอยู่

หลินซือเดินเข้ามาแล้วพูด “Ruan วันนี้ด้านนอกมีดีไซเนอร์และเซเลบในวงการนี้เยอะแยะเลย งานออกแบบของเธอจะต้องเจิดจรัสบนเวที ถึงตอนนั้นเธอก็จะเป็นที่รู้จัก”

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “ชื่อเสียงพวกนี้เป็นของเซิ่งกวาง ฉันเป็นแค่เครื่องปรุงเท่านั้น”

เธอพูดตามความเป็นจริง หากไม่มีชุดที่สวยงามของเครื่องประดับเซิ่งกวาง ใครจะมาสนใจเครื่องประดับเรียบๆ ที่ไม่มีอะไรของเธอ

เพ้ยซานซานก็วิ่งเข้ามาเช่นกัน แล้วพูดตอบจากที่ได้ยิน “ซิงซิงเธออย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลย นี่เป็นความภาคภูมิใจของพวกเรา ใช่ไหมบรรณาธิการหลิน?”

หลินซือยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่ ช่วยเสริมกันและกัน”

รอจนหลินซือออกไป เพ้ยซานซานจึงลากหร่วนซิงหว่านมากระซิบ “ซิงซิง ฉันจะบอกอะไรเธอเรื่องหนึ่ง เธอต้องนิ่งไว้นะ”

“อะไร?”

“เมื่อกี้ฉันเห็นจี้หวยเจี้ยน”

เสียงของหล่นดังขึ้น กิ๊บที่อยู่ในมือของหร่วนซิงหว่าน ที่กำลังเตรียมจะติดให้นางแบบหล่นลงบนพื้น

เพ้ยซานซานรีบเก็บขึ้นมา “ความจริงจี้หวยเจี้ยนพยายามตามหาเธออยู่ และสิ่งที่เซิ่งกวางใช้ดึงดูดคนในครั้งนี้ คือ ‘เธอที่ได้รับรางวัลดีไซเนอร์หน้าใหม่ในสามปีก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วครั้งนี้กลับมาพร้อมผมงานที่โดดเด่น’ ดังนั้นการที่เขาตามมาได้จนถึงที่นี่ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

ผ่านไปชั่วครู่ หร่วนซิงหว่านจึงจะพยายามตั้งสติขึ้นมาได้ เธอเตรียมจะพูดบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก

เพ้ยซานซานตบที่ไหล่ของเธอ พูดปลอบ “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดมาก ปล่อยให้มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น อย่างไรซะเธอก็หย่าแล้ว ไม่มีใครตั้งกฎไม่ให้เริ่มชีวิตใหม่เสียหน่อย”

“ไม่ใช่… ฉันแค่กำลังคิดถึง บทสัมภาษณ์ที่เกี่ยวกับ ‘ความรักครั้งแรก’ ”

ความรักครั้งแรกนี้ เป็นคำที่ช่างสวยงามและเปราะบาง

เมื่อก่อนเธอเคยให้สัมภาษณ์กับนิตยสาร เกี่ยวกับแรงบันดาลใจของผลงาน แต่ไม่มีทางพูดถึงเรื่องส่วนตัวและความรักครั้งแรกเป็นอันขาด

ถ้าหากไม่พูดออกไปให้ดี คนที่เกี่ยวข้องจะพลอยรู้สึกอึดอัด

และไม่พูดเรื่องที่เธอเคยแต่งงานและหย่า ถ้าหากจี้หวยเจี้ยนมีแฟนแล้ว มาดูสัมภาษณ์อันนี้ คงจะรู้สึกแย่

เพ้ยซานซานตบหน้าผาก “ใช่แล้ว ฉันจะไปคุยกับสื่อก่อน เพื่อป้องกัน วางใจได้ มีฉันอยู่ทั้งคน!”

……

ในงานเปิดตัว เป็นไปตามที่หลินซือพูดจริงๆ มีคนดังมาจากทั่วทุกมุมโลก

หนึ่งในนั้นก็มีเจียงย่านและโจวฉือเซินที่เพิ่งกลับมาจากเบลเยียม

จังหวะที่หลินซือเห็นโจวฉือเซิน เกิดความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่

เจียงย่านยิ้มแล้วพูดอธิบาย “บรรณาธิการหลิน ได้ข่าวมาว่าเครื่องประดับชุดแรกที่เปิดตัวนี้เกี่ยวกับ ‘ความรักครั้งแรก’ แล้วก็ได้ข่าวมาจากวงในมาว่าสวยมาก จนประธานโจวอยากจะซื้อให้ภรรยาของเขา”

หลินซือขำแห้ง เดิมอยากจะพูดว่าเครื่องประดับในงานนี้ไม่วางขาย แต่เขาได้พูดออกมาขนาดนี้แล้ว

จึงไม่อาจขัดนักลงทุนรายใหญ่แห่งโจวซื่อกรุ๊ปได้

รอจนงานเปิดตัวสิ้นสุดลง ถ้าหากโจวฉือเซินอยากได้จริงๆ ก็คงต้องปรึกษากับดีไซเนอร์เสียก่อน

“อย่างนั้นประธานเจียงและประธานโจวรอก่อน งานเปิดตัวใกล้จะเริ่มแล้ว”

เจียงย่านพยักหน้า “ไปทำธุระของคุณเถอะ”

หลังจากที่หลินซือจากไป เจียงย่านก็หันไป “คุณไม่ชอบภรรยาคุณไม่ใช่เหรอ คอลเลคชั่นนี้ชื่อ ‘ความรักครั้งแรก’ คุณไม่กลัวหล่อนจะเข้าใจผิดเหรอ?”

โจวฉือเซินตอบกลับเสียงเรียบ “เข้าใจก็เพราะว่าเธอคิดมากไป ผมแค่ซื้อติดไม้ติดมือเท่านั้น”

“……”

เชื่อเขาเลยจริงๆ

ลงจากเครื่องบินไม่กลับบ้าน ก็มาที่งานเปิดตัวนี้เลย ถ้าเขาติดไม้ติดมือ ทำไมไม่ซื้อจรวดติดไม้ติดมือเลยล่ะ

เจียงย่านกำลังจะพูด แต่ที่หน้าประตูปรากฏร่างที่คุ้นเคยขึ้นมา “นั่นใช่โจวอานอานรึเปล่า เธอกลับมาตั้งแต่ตอนไหน?”

โจวฉือเซินจ้อง “ไม่รู้สิ”

การตอบอย่างไม่ใส่ใจของโจวฉือเซิน ทำให้เจียงย่านรู้สึกสนใจขึ้นมา เพราะโจวอานอานที่เป็นคนดิบๆ มาตลอดนั้น วันนี้เดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามา แววตาของเธอดูเอาอกเอาใจเขามาก

ไม่นานนัก โจวอานอานก็มองเห็นพวกเขา พยายามลากชายหนุ่มที่อยูาข้างๆ เธอมาทักทาย “พี่คะ นี่พี่เจียงย่าน ทำไมพวกพี่ก็อยู่ตรงนี้กันล่ะคะ”

โจวฉือเซินยกมุมปากเล็กน้อย “มีเรื่อง”

เจียงย่านทักทายเธอด้วยยิ้มหวาน “อานอาน ไม่เจอกันนานเลย”

“พี่เจียงย่านไม่เจอกันนานเลย” โจวอานอานจับแขนของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ “ใช่แล้ว ฉันจะแนะนำ นี่คือพี่หวยเจี้ยน รู้จักตอนเรียนอยู่ต่างประเทศ”

จี้หวยเจี้ยนผละออกมาจากกอดเธอ แล้วยื่นมือไปทางเจียงย่าน “จี้หวยเจี้ยนครับ”

เจียงย่านจับมือตอบ “อ๋อ พวกเราเคยเจอกันแล้ว ในงานวันเกิดของท่านจี้ ผมได้ยินมาว่าท่านจี้ไปต่างประเทศเมื่อสามปีก่อน เพิ่งกลับมา”

จี้หวยเจี้ยนพยักหน้า แล้วหันไปมองโจวฉือเซิน “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ประธานโจว”

โจวฉือเซินยื่นมือออกไปเป็นเชิงทักทายตามมารยาท แต่ไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ว่าทำไม เขาเห็นจี้หวยเจี้ยน ก็เหมือนกับเจอศัตรูที่แค้นกันมาแต่ชาติปางไหน

โจวอานอานพยายามหาโอกาสพูดแทรก พูดด้วยความดีใจ “ที่แท้พวกคุณรู้จักกันเหรอ พี่หวยเจี้ยนเขา…”

โจวอานอานพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ไฟในงานเปิดตัวก็ค่อยหรี่ลง

พิธีกรกล่าว “เชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านนั่งได้เลยครับ งานเปิดตัวของพวกเราใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว”

โจวอานอานเห็นว่าด้านหน้าของพวกโจวฉือเซินยังมีที่ว่าง จึงลากจี้หวยเจี้ยนไปนั่ง “พี่หวยเจี้ยน พวกเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ”

วันนี้จี้หวยเจี้ยนมาเพื่อตามหาคน ไม่อยากจะมีเรื่องกับเธอ “ฉันยังมีธุระ เธอนั่งเถอะ”

พูดพลางหาที่นั่งที่ห่างออกไปจากโจวอานอานนั่งลง