ตอนที่3 สัมผัสมือใช้ได้

ตอนที่3 สัมผัสมือใช้ได้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

มู่น่อนน่อนที่พิงอยู่บนหัวนอนสะดุ้งตื่น

ถึงสังเกตเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว

เมื่อคืนเฉินถิงเซียวไม่ได้กลับมา

ในใจเธอผ่อนคลายลงหน่อย แต่ก็หน่วงเล็กน้อย

ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับมีมีดแขวนไว้เหนือหัว ไม่ตัดลงมาสักที ทำให้เธออกสั่นขวัญหายอยู่เสมอ

......

มู่น่อนน่อนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงชั้นล่าง ก็มีบอดี้การ์ดพอเธอไปห้องอาหาร

ห้องอาหารกับห้องครัวห่างกันไม่ไกล พอเธอเข้าไป ก็เห็นคนรูปร่างใหญ่โตคนหนึ่งถืออาหารเช้าเดินออกมาจากห้องครัวพอดี

หลังจากเห็นชัดว่าผู้ชายคนนั้นคือเฉินเจียฉิน เธออยากจะหันหลังเดินออกไปเลย แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ชายจะเรียกออกมาว่า"พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์"

เสียงของเขาน่าฟัง แต่กลับมีความเจ้าชู้มาก

บอดี้การ์ดข้างๆกระตุกไหล่ นี้คุณชายเล่นคอสเพลย์กับคุณผู้หญิงอยู่เหรอ?

มู่น่อนน่อนเห็นเขาแล้วรู้สึกเอือมระอามาก ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องคนน้อง ไม่รู้ว่าทำอะไรที่บ้านลูกพี่ลูกน้องคนพี่ทุกวัน

"สวัสดีตอนเช้า"เธอดันแว่นลง พูดเสียงแข็งจบ ก็หันหัวมองบอดี้การ์ดข้างหลัง"คุณชายพวกเธอไม่อยู่ที่นี่เหรอ?"

บอดี้การ์ดมองเฉินถิงเซียวที่ไม่มีอารมณ์ใดๆอย่างระมัดระวัง ฝืนใจลืมตาพูดโกหก"ช่วงนี้คุณชายไม่ค่อยสบาย คนอยู่ที่โรงพยาบาล"

มู่น่อนน่อนดูเผินๆเหมือนโง่ แค่เพราะว่าถูกยับยั้งไม่ให้แย่งซีนพี่ชายพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก เลยต้องซ่อนศักยภาพที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้

คำโกหกที่ไม่ได้เรื่องมากของบอดี้การ์ด หลอกเธอไม่ได้อยู่แล้ว

แต่เธอก็ยังพยักหน้าแสดงความเข้าใจ"อ๋อ งั้นฉันไปเยี่ยมเขาได้ไหม?"

"ช่วงนี้ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่"บอดี้การ์ดพูดโกหกด้วยความหวังดีต่อไป

ดูเหมือนเฉินถิงเซียวไม่ชอบเธอมาก ขนาดเจอยังไม่อยากเจอเธอเลย

เฉินถิงเซียวเอาอาหารเช้าตั้งไว้บนโต๊ะ น้ำเสียงเรียบ"กินอาหารเช้าเถอะ"

ตอนมู่น่อนน่อนลงมา ก็สังเกตเห็นว่าในบ้านพักตากอากาศนี้ไม่มีคนใช้ ดังนั้นอาหารเช้านี้เขาเป็นคนทำ?

"ทำไม กลัวฉันใส่ยา?" เฉินถิงเซียวโน้มตัวเข้าใกล้เธอ ในตามีความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เห็นแล้วรู้สึกกลัว มู่น่อนน่อนถอยหลังครึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ"ขอบคุณอาหารเช้าของเธอ แต่ว่าฉันไม่หิว"

เธอพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอเห็นบอดี้การ์ดที่ไปรับเธอมาเมื่อวานในห้องโถง"รบกวนเธอส่งฉันกลับไปได้ไหม?ฉันจะกลับตระกูลมู่เอาของสักนิด"

ตอนมาเมื่อวาน เธอไม่ได้พกอะไรมาเลย ต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าของต่างๆสักนิด ตอนมาเธอสังเกตเห็นว่า บ้านพักตากอากาศนี้อยู่ครึ่งหนึ่งของภูเขา จะลงไปต้องผ่านถนนวงแหวน ไกลมาก

บอดี้การ์ดไม่ได้ตอบเธอทันที แต่มองไปทางด้านหลังของเธอ

เธอหันหลังกลับ ก็เห็นเฉินเจียฉินไม่รู้ว่าตามออกมาตอนไหน

เขาเอามือทั้งสองข้างสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท เดินมาช้าๆไม่รีบ"พี่สะใภ้จะกลับบ้านเอาของ?ให้ฉันไปส่งก็ได้ รบกวนคนอื่นทำไม?"

พูดจบ แขนของเขาก็โอบไหล่เธอ

มู่น่อนน่อนสะบัดมือของเขาออกอย่างรังเกียจ"ไม่ต้อง"

เธอไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เมื่อวานยังพูดว่าเธอน่าเกลียด ทำไมวันนี้ถึงตามติดเธอแบบนี้ได้

"คุณหญิง ให้คุณ…......ชายลูกพี่ลูกน้องไปส่งเถอะ"บอดี้การ์ดข้างๆพูดออกมาทันเวลา

......

สุดท้าย ก็ให้เฉินเจียฉินส่งมู่น่อนน่อนกลับตระกูลมู่

เพราะว่า เขาพูดข้างหูเธอว่า"ร่างกายของพี่สะใภ้สัมผัสมือใช้ได้ทีเดียว......"

เธอกลัวเขาจะทำเรื่องล้ำเส้นอีก เลยต้องขึ้นรถไปกับใคร

ภายในรถที่เงียบ มู่น่อนน่อนดึงเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น มองข้างหน้าไม่ว่อกแว่ก

ไม่มีสายตาพอที่จะมองเฉินเจียฉินเลย

เฉินถิงเซียวเห็นเธอแบบนี้ ในตาดำมีความน่าสนใจแวบผ่าน

เจ้าสาวคนนี้น่าขี้เหร่ไปหน่อย แต่เป็นคนซื่อตรงดี

จริงๆเมื่อวานเขาแค่จะหลอกหล่อน แต่การตอบสนองของหล่อนน่าสนุกมาก ทำให้เขาอยากเล่นเกมนี้ต่อ