ตอนที่ 2 เจ้าสาวของซาตาน ep.2

สาวน้อยวัยยี่สิบสามรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าการเคลิบเคลิ้มหรือพึงพอใจเพราะเธอสำเหนียกชัดว่าเธอไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป ที่จะต้องพึงพอใจกับของรางวัลที่นำมาล่อ ให้เธอทำตามความประสงค์

รักษ์สิยายกมือบางปัดมือใหญ่ของเขาออกจากปลายคางแล้วถอยหนี เพียงเท่านั้นรอยยิ้มที่เกลื่อนใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไป เมื่อมองเห็นอาการของเธอ

“กล้าขัดขืนฉันหรือ”

“โอ๊ะ!”

ฝ่ามือใหญ่ตะปบฝ่ามือขยุ้มคอเสื้อนอนสีหวานของเธอไว้แน่นพร้อมกับรั้งให้เธอล่นเข้ามาจบแทบชิด เมื่อเขาโน้มใบหน้าที่ยังคงเค้าของความหล่อเหลาเอาไว้แม้วัยจะล่วงผ่านเข้าสู่วัยชราแล้วก็ตาม

สายตาที่กรุ้มกริ่มแปรเปลี่ยนเป็นดุดันฉายความไม่พึงใจออกมาอย่างชัดเจน ยิ่งเธอมีท่าทีรนรานหวาดกลัวหรือรังเกียจ เขาก็ยิ่งโกรธแค้น

“ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

รักษ์สิยายกสองมือบางกระพุ่มไหว้เขา

“ปล่อยหรือ เธอขอให้ฉันปล่อยเธอทั้งที่ฉันเพิ่งจะจ่ายเงินค่าตัวของเธอเป็นสิบล้าน เธอคิดว่าฉันยอมแต่งงานกับเธอเพื่อจะนั่งมองดูความสวยงามที่เย้ายวนของเธอเฉย ๆ งั้นหรือ”

รักษ์สิยามองหน้าเขาพร้อมกับยกสองมือรวบมือใหญ่ของเขาที่ขยุ้มคอเสื้อของเธอไว้แน่น

“เธอก็คงจะเหมือนนางแพศยาสองคนนั่น ที่พอได้สมใจ ก็หนีฉันไป คนหนึ่งหอบลูกชายหนีไป เมื่อมีคนใหม่เข้ามาแทน แต่ในไม่ช้า นางสารเลวอีกคนนั่นก็ขโมยเงินของฉันพร้อมกับหอบลูกของฉันหนีไปอีกคน มันเลวถึงขนาดไม่ยอมให้ฉันได้พบลูกของฉัน”

นายธีรยุทธขบกรามแน่น

“แต่เมื่อฉันเห็นเธอที่น่ารัก สวย หวาน เธอสวยเหลือเกิน ฉันรู้สึกว่า ตัวฉันหนุ่มขึ้น ฉันอยากจะได้เธอมาเป็นของฉัน มาเถอะนะ”

“ไม่..ได้โปรด รักษ์กลัวค่ะ กลัวแล้ว”

“กลัวอะไร หือ บอกฉันสิว่าเธอกลัวอะไร”

“รักษ์ยังไม่พร้อมค่ะ ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ”

นายธีรยุทธส่ายหน้า

“เธอจะขอเวลาเพื่อหาทางหนีไป พร้อมเงินของฉัน ไม่มีวันที่ฉันจะยอม”

“โอ๊ะ!”

ร่างบางถูกเหวี่ยงไปที่เตียงกว้าง เมื่อเขาค่อย ๆ ถอดเสื้อนอนออก ตามด้วยกางเกงนอนชุดเดียวกัน ทำให้รักษ์สิยารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องหวาดกลัวถึงขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะเขาอายุรุ่นพ่อของเธอก็อาจจะเป็นได้ เธอไม่สามารถทำใจยอมรับเขาในฐานะสามี

“เมียคนแรกของฉันอ่อนโยน และสวยงาม เธอมีลูกชายให้ฉัน เมียคนต่อมา เป็นผู้หญิงที่ร้อนแรง ฉันชอบเธอมาก เมียคนแรกจากไปพร้อมลูกชาย แต่ว่า หล่อนหายไปสิบกว่าปีก็ติดต่อมา เพราะได้สามีใหม่ แล้วก็ยอมบอกความจริงกับลูกชายว่า ฉันเป็นพ่อ หล่อนส่งลูกชายมาอยู่กับฉัน สี่ปี ให้เขาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย”

เขาก้าวเข้าไปหาเธอ

“เขารูปหล่อและสุภาพ เขารักฉันมาก และฉันก็รักเขามาก ฉันตั้งใจจะมอบสมบัติของฉันทั้งหมดให้เขา และก็นึกขอบคุณเมียคนแรกที่ยอมส่งเขาให้มาอยู่กับฉัน แต่ว่าฉันไม่มีวันให้อภัยเมียคนที่สอง ที่ไม่เคยส่งลูกกลับมาหาฉัน แต่ฉันก็พยายามสืบหาอยู่ตลอดเวลา”

รักษ์สิยายันกายถอยร่นไปจนชิดหัวเตียง

“ต่อให้เมียคนแรกและคนที่สองรวมกัน ยังทำให้ฉันพอใจได้ไม่เท่าเธอ เธอสวยเหลือเกิน หากเธอยินยอมเป็นของฉัน ตอบสนองฉันโดยไม่ขัดขืน และหากเธอยอมมีลูกให้ฉัน ฉันสัญญาจะยกมรดกทั้งหมดให้เธอกับลูก”

เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อก้าวขึ้นเตียงคืบคลานเข้าไปหาเธอวางมือลงที่ปลายเท้าเรียวสะอาดของเธอ แต่รักษ์สิยาพยายามจะสลัดมือของเขาให้หลุด ทว่าเขากลับกระชากรั้งปลายเท้าของเธอเลื่อนลงไปหาและวางฝ่ามือกดที่คองามระหงของเธอไว้เมื่อโน้มใบหน้าต่ำลงมาหา

สายตาคมกวาดมองพวงแก้วขาวที่เอี่ยมอ่องนวลสะอาดของเธอ ในขณะที่รักษ์สิยารู้สึกใจเต้นแรง นายธีรยุทธโน้มปลายจมูกลงใกล้ ๆ หมายจะชื่นชมดอมดมกลิ่นแก้มขาวที่สุกปลั่งของเธอ แต่ฝ่ามือบางกลับยกขึ้นแล้วผลักใบหน้าของเขาให้ถอยห่างพร้อมกับเตรียมจะก้าวหนี แต่ฝ่ามือใหญ่กระชากรั้งคอเสื้อของเธอให้กลิ้งกลับมาที่เดิมก่อนจะกระชากเสื้อนอนสีสะอาดจนฉีกขาด

รักษ์สิยารู้สึกตกใจมาก พยายามที่จะปกป้องตนเองแต่ไม่อาจทำได้เมื่อเขาฝังริมฝีปากลงมายังซอกคองามของเธอพร้อมกับดูดซับอย่างหนักหน่วง พร้อมกับวางมือลูบไล้หมายจะสำรวจความงามของเธอ แต่ฝ่ามือบางยกขึ้นหมายจะผลักร่างเขาแต่ปลายเล็บที่แหลมคมตวัดพลาดไปถูกที่ซอกคอของเขาจนเลือดซึม

เพียงแค่เขารับรู้ถึงความเจ็บแสบ อาการหนึ่งที่พยายามซุกซ่อนเอาไว้ก็เหมือนถูกระเบิดออก เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปก่อนจะกระชากร่างบางของเธอกดให้ลู่แนบลงกับพื้นที่นอนนุ่ม แต่รักษ์สิยาก็พยายามดิ้นรนขัดขืนจนสามารถก้าวลงจากเตียงแต่เขาก็กระโจนตามติด

“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม ดี ดีมาก ดีเลย ได้เลย ได้เลย แบบนี้แหละที่ฉันต้องการ”

เขาคำรามอยู่ในลำคอก่อนจะกระตุกเสื้อนอนที่ยังเหลือติดร่างของเธอจนหลุดล่วงเผยให้เห็นโฉมสะคราญที่มีเพียงบราไร้สายกับซับในตัวจิ๋วที่ปกปิดอำพลางความงามเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

เมื่อเขาได้มองเห็นความงดงามที่เอี่ยมอ่องของเธอ อาการตื่นตัวของความเป็นชายก็โลดแล่น เขาบอกตัวเองว่า จะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปอย่างเด็ดขาด