5

Chapter 5

นิ่มอนงค์พูดอย่างตัดพ้อบิดา ดวงตาแดงก่ำอย่างน้อยใจ

“พี่เขาเป็นคนดีนะยัยหนู เขาช่วยพ่อดูแลไร่ไพรวัลย์มาตั้งหลายปี ถ้าหนูได้แต่งงานกับเขา พ่อก็จะยกให้เขาดูแลไร่นี้ต่อไป พ่อไม่อยากให้ไร่ตกไปอยู่ในมือคนอื่น” ภาณุให้เหตุผลเสียงแห้งแล้ง ยิ่งเห็นอาการของนิ่มอนงค์ เขายิ่งใจไม่ดี กลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธหนีกลับกรุงเทพฯ ไปเสียเดี๋ยวนี้

“หนูไม่เข้าใจค่ะคุณพ่อ ไร่จะตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้ยังไง ถ้าคุณพ่อยกให้หนู อ้อ... หรือคุณพ่อคิดจะแบ่งไร่ให้เขา ไม่ใช่สิ หนูพูดผิดอีกแล้ว คุณพ่อจะยกให้เขาทั้งหมดต่างหาก โดยที่หนูไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเลยสักนิด ถ้าไม่แต่งงานกับเขา” เธอพูดอย่างเสียใจ มองบิดาอย่างผิดหวัง กำหมัดเข้าหากันแน่นด้วยความน้อยใจ

“พ่อให้หนูตัดสินใจอีกที ค่อยมาให้คำตอบพ่อก็ได้ ถ้าหนูไม่อยากให้ไร่ไพรวัลย์ตกเป็นของคนอื่น หนูต้องแต่งงานกับพี่พฤกษ์เท่านั้น”

“คุณพ่อ” นิ่มอนงค์ส่ายหน้าไปมา ผิดหวังอย่างที่สุดเมื่อบิดายื่นคำขาด เธอผลุนผันออกจากห้องด้วยความรู้สึกเกลียดชังสองแม่ลูกนั่นจับใจ

ภาณุมองประตูห้องที่ปิดลงไม่เบานักก่อนจะถอนใจหนักหน่วง

‘พ่อรักหนูที่สุดนิ่มอนงค์ สักวันหนูจะต้องเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ พ่อขอโทษที่บังคับจิตใจหนู แต่ถ้าพ่อรักษาทรัพย์สมบัติของบรรพบุรุษเอาไว้ไม่ได้ พ่อจะมีหน้าไปพบท่านได้อย่างไรกัน’

ภาณุรำพันกับตนเองอย่างเศร้าใจ ก่อนตายเขาขอทำอะไรเพื่อบุตรสาวอีกสักครั้ง เขาจะได้นอนตายตาหลับ ไม่เป็นห่วงอะไรอีก

นงนภัสคอแข็งเมื่ได้รับฟังเรื่องราวจากปากของหลานสาว นางถึงกับพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้

..นี่ภาณุรักสองแม่ลูกนั่นขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆ ที่มีลูกอยู่ทั้งคน กลับเห็นคนนอกดีกว่า

“พ่อของน้องนิ่มพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอครับนี่” ยศวินถามอย่างครุ่นคิด สิ่งที่เขาคิดว่าง่ายไม่ง่ายอีกต่อไปแล้ว อยากรู้นักว่านายพฤกษ์อะไรนั่นมีอะไรดี บิดาของนิ่มอนงค์ถึงอยากจะยกทรัพย์สมบัติให้ แทนที่จะยกให้ลูกสาวคนเดียว เขาคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

“จริงค่ะ นิ่มไม่ยอมแต่งงานกับเขาหรอกนะคะ ลูกกาฝากของคุณพ่อ แต่กลับจะได้ดิบได้ดี ได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลเราไป” เธอพูดอย่างเจ็บใจ อีกทั้งยังไม่คาดคิดว่าบิดาจะเอ่ยปากพูดเช่นนี้

“แต่ถ้านิ่มไม่แต่ง ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของเขานะครับ”

“พี่ยศพูดเหมือนอยากจะให้นิ่มแต่งงานกับเขาอย่างนั้นละ”

“พี่นะเหรอครับ จะอยากให้นิ่มแต่งงานกับผู้ชายอื่น ไม่เลยสักนิด พี่ไม่ยอมเด็ดขาด แต่นิ่มลองไปเจรจากับเขาดูดีๆไหมครับ เขาเองคงอยากได้ทรัพย์สมบัติ ไม่ก็คงไม่อยากถูกจับแต่งงานเหมือนกัน ดูท่าทีเขาก่อน เราค่อยเสนอเงินให้เขาสักก้อนก็ได้ ดีกว่าเสียไร่แห่งนี้ไปให้คนนอกนะครับ น้องนิ่มยอมเหรอที่จะให้ทรัพย์สมบัติของตระกูลไปตกอยู่ในมือของคนนอก”

“นิ่มไม่ยอมหรอกค่ะ” เธอเสียงแข็ง อย่างไรจะไม่ยอมให้ไร่อันเป็นที่รักที่จะเป็นของเธอตกไปอยู่ในมือของคนอื่น

“น้าก็เห็นด้วยกับตายศน่ะยัยนิ่ม น้าไม่ยอมให้ทรัพย์สมบัติที่จะเป็นของหนูตกไปเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” นงนภัสที่นั่งฟังการสนทนาอยู่ครู่ใหญ่เพิ่งได้เอ่ยออกมา “น้าคิดเอาไว้แล้วเชียว มันต้องมีอะไรแน่นอน สองแม่ลูกนั่นไม่ธรรมดาจริงๆ ทำให้พ่อของหนูหลงตัวโงหัวไม่ขึ้น คิดจะยกทรัพย์สมบัติให้ทั้งหมด โดยไม่สนใจทายาทเพียงคนเดียว” นงนภัสพูดอย่างดูถูกศิริวรรณและพฤกษ์

“พี่ไม่ได้คิดแง่ร้ายนะครับ สองแม่ลูกนั่นมาแต่ตัวไม่ใช่เหรอ แม่เลี้ยงของน้องนิ่มก็ไม่มีลูกกับพ่อของนิ่ม ถ้าคนที่คิดดีก็ต้องไม่อยากได้ใคร่ดีในสมบัติของคนอื่น แต่นี่ถึงกับจะเอาทั้งหมด พี่ว่ามันเกินไปนะครับ พ่อของนิ่มอาจจะหลงภรรยาใหม่จนลืมคิดเรื่องนี้ไปหรือเปล่า” ยศวินพูดอย่างโมโห เขาดูเคร่งเครียดเมื่อพูดเรื่องนี้

“พี่ยศใจเย็นๆ นะคะ ดูพี่ยศเครียดๆ ไป” นิ่มอนงค์ตกใจเมื่อได้ยินเสียงดูแข็งกร้าวของแฟนหนุ่ม

“พี่แค่ไม่ชอบพวกเมียๆ ที่มาแต่งงานหวังสมบัติ” ยศวินกำมือแน่น เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกใจอย่างจังเมื่อได้รับรู้เรื่องของแฟนสาว

“ถึงยังไง นิ่มไม่ยอมหรอกค่ะ นิ่มจะลองไปเจรจากับเขาดู ว่าเขามีท่าทียังไง บางทีเรื่องอาจจะไม่ยากอย่างที่คิดก็ได้” นิ่มอนงค์คิดว่าเธอควรไปเจรจากับพฤกษ์อย่างสันติจะดีกว่า บางทีเรื่องราวอาจจะไม่ยุ่งเหยิงอย่างที่คิด

“ดีแล้วครับ น้องนิ่มลองดูนะครับว่าเขามีท่าทียังไง อย่าเพิ่งตกปากรับคำ มาบอกพี่ก่อน พี่อยากช่วยน้องนิ่มคิดหาทางออก เพราะยังไง พี่ไม่ยอมให้น้องนิ่มไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแน่นอน” .

ยศวินจบมือแฟนสาวเอาไว้อย่างหวงๆ เขายอมรับว่าหวงนิ่มอนงค์จริงๆ แม้ตัวเองจะไม่เคยคิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหน แต่นิ่มอนงค์ก็คือคนที่เขาจะแต่งงานด้วย แม้บางครั้งใจของเขามักจะนึกถึงแพรพิลาศ แต่พยายามปัดความรู้สึกบางอย่างทิ้งไป บอกตัวเองว่าเขาอาจมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแพรพิลาศ ช่วงหลังๆ เธอเลยมักเข้ามาอยู่ในห้วงความคิดเขาอยู่เสมอๆ

“นิ่มเองก็ไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นหรอกค่ะ นิ่มรักพี่ยศนะคะ”

“พี่ก็รักนิ่ม” ยศวินพึงพอใจเมื่อได้คำตอบจากแฟนสาว

..เขาไม่ยอมยกผู้หญิงคนนี้ให้ใครหรอก

“ฮะ แฮม” นงนภัสอดกระแอมไม่ได้เมื่อได้ยินหลานสาวกับแฟนหนุ่มพร่ำพรอดว่ารักกัน แม้จะอยู่ในสายตาและทั้งสองก็แสดงความจริงใจแก่กัน แต่อย่างไรนางเองก็ยังหวงนิ่มอนงค์อยู่ดี

ยศวินรีบปล่อยมือจากมือนิ่มของแฟนสาว อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบหลังจากจัดข้าวของเสร็จแล้ว เขาบอกตัวเองว่าหากแพรพิลาศนั่งอยู่ด้วย เขาจะกล้าพูดแบบนี้หรือไม่ เวลาเห็นดวงตาเศร้าสร้อยของอีกฝ่าย ทำไมเขาถึงรู้สึกโหวงในอกชอบกล แม้เธอจะไม่เรียกร้องหรือแสดงตัว แต่เขาเริ่มรู้สึกเกรงใจเธออย่างไม่ทราบสาเหตุ

ทั้งหมดแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะยังขบคิดปัญหาเรื่องการแต่งงานไม่ตก แต่ยศวินไม่พลาดโอกาสที่จะพูดกับแฟนสาวในสิ่งที่เขาคิด

“ถ้าเขาให้น้องนิ่มแต่งงาน น้องนิ่มลองเสนอว่าให้แต่งงานกันในนามดีไหมครับ แล้วค่อยหย่าขาดจากกัน ไม่ให้พ่อของน้องนิ่มรู้ ท่านป่วยแบบนี้เราไม่ควรขัดใจเดี๋ยวจะยิ่งทรุดหนัก”

ยศวินเสนอทางออกให้แฟนสาว เขาไม่ได้สนใจเรื่องเยื่อพรหมจรรย์หรือความบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรนัก ถ้าผู้หญิงมีให้ก็ดี ไม่มีก็ไม่ทุกข์ เพราะเยื่อพรหมจรรย์ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ได้ทำให้การมีเซ็กซ์สนุกกว่าไม่มี ไม่ได้ทำให้เขาใช้ชีวิตกับผู้หญิงสักคนรอดหรือไม่รอด แต่เขาไม่อยากให้เธอเสียเปรียบถูกแม่เลี้ยงและลูกติดสูบเงินสูบทองไปจนหมด โดยไม่ได้อะไรเลย แบบที่เขาเคยประสบพบเจอมาแล้ว

“แบบนั้นเท่ากับเราต้องแบ่งสมบัติให้เขาครึ่งนึงสิคะ”

“ก็ดีกว่าเขาเอาไปหมดไม่ใช่เหรอ พี่แค่เสนอนะครับ ทุกอย่างแล้วแต่น้องนิ่ม” ยศวินพูดให้หญิงสาวได้คิด ถ้านิ่มอนงค์ยอมพ่ายแพ้กลับกรุงเทพฯ ให้สองแม่ลูกนั่นหัวเราะเยาะลับหลังเอาได้ แบบนี้ก็เกิดมาเป็นลูกทั้งทีแต่ไม่ได้ทรัพย์สินของบิดา เขากำหมัดแน่นเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

รีสอร์ทไพรพนา...

นิ่มอนงค์มองรีสอร์ทหรูท่ามกลางธรรมชาติอย่างตื่นตาตื่นใจ ที่นี่งดงามเหมือนเมืองในฝัน แม้ตัวอาคารจะดูย้อนยุคแต่กลับอัดแน่นไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกเอาไว้ผสมผสานกันอย่างลงตัว

เธอย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อต้องเดินทางมาหาว่าที่เจ้าบ่าวที่บิดาหมายมั่นเอาไว้ จริงๆ อยากให้เขามาหาเธอมากกว่า เขาเป็นพวกอาศัยเกาะกิน ถ้าเธอเรียกเขาต้องมาหา แต่เขากลับเล่นตัวอ้างว่าไม่ว่าง เธอเลยต้องบากหน้ามาเสียเองเพราะร้อนใจอยากตกลงกับเขาเต็มที

“ฉันมาขอพบคุณพฤกษ์ค่ะ”

นิ่มอนงค์แจ้งแก่พนักงานประชาสัมพันธ์ของรีสอร์ทเพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ส่วนไหนของที่นี่