3

Chapter 3

เรื่องนี้จึงเกิดขึ้น เขายอมรับว่ามันคือความผิดพลาด แต่เขาก็ไม่ยอมสลัดเธอออกไป ด้วยเหตุผลอะไรเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่นิ่มอนงค์ก็ดีพร้อมทุกอย่าง

“ยกสะโพกหน่อยน้องแพร หยัดขึ้นมาหาพี่”

ยศวินกระซิบบอก แพรพิลาศหน้าแดงจัด เธอเขินอายกับคำพูดตรงไปตรงมาของเขา ชายหนุ่มสุภาพอ่อนโยนเธอจึงตกหลุมรักเขาหมดใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว แต่เพราะสุดจะหักห้ามใจ เพียงแค่ถูกเล้าโลมเล็กน้อย อารมณ์กลับเพริดตามจนกู่ไม่กลับ

“อื้อ...” แพรพิลาศครวญคราง หัวหมุนด้วยแรงพิศวาสอันเสียวซ่านที่เขามอบให้

ใบหน้าหล่อเหลาขาวจัดและริมฝีปากเข้มอย่างคนสุขภาพดีทำให้เธอหลงใหล ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและน้ำคำแสนหวานสั่นคลอนหัวใจเธอตั้งแต่แรกเห็น

“แพรรักพี่ยศนะคะ” เธอเพ้อเสียงสะท้าน หยัดสะโพกให้เขาสอดรักลงมาอย่างถนัดถนี่

“พี่ก็รักแพรนะครับ” ยศวินโต้ตอบเสียงหวาน ลูบไล้เรือนกายผุดผ่องอย่างเสน่หา

“แพรกลัวคุณนิ่มจะรู้”

แพรพิลาศพูดอย่างเป็นกังวล เธอแอบลักลอบได้เสียกับยศวินเพราะความไม่ตั้งใจ เขารุกหนักจนเธอตกเป็นของเขาเมื่อหลายเดือนก่อน เธอไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเขาเพราะเธอยอมเขาเอง แม้แต่ความกังวลกลัวนิ่มอนงค์จะรู้ นิ่มอนงค์เป็นทั้งเพื่อนรักและหลานสาวเจ้าของบ้านที่เธออาศัยอยู่ เธอมีเพียงยายชรามากแล้วเป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียว ท่านเคยทำงานรับใช้ที่นั่นตั้งแต่เธอยังไม่เกิด คนของศักดาพงศ์จึงมีบุญคุณท่วมหัว ยายมักสอนให้เธอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ

แพรพิลาศรักและเคารพทุกคนที่นั่นด้วยใจจริง ส่วนนิ่มอนงค์นั้นนอกจากจะเป็นหลานสาวเจ้าของบ้าน อีกฝ่ายก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง หญิงสาวไม่เคยมองเธอว่าเป็นคนใช้แต่มองว่าเป็นเพื่อน เธอจึงเป็นเพื่อนเล่นกับนิ่มอนงค์ตั้งแต่เด็ก มีของเล่นหรือเสื้อผ้าสวยๆ มักแบ่งมาให้เธอใช้อยู่ตลอด พอโตขึ้นนงนภัสก็ส่งเรียน เธอจึงรู้สึกผิดเต็มหัวใจเมื่อกล้าไปยุ่งกับแฟนของหลานสาวเจ้านาย ดังนั้นจึงไม่เรียกร้องอะไรจากยศวิน หากเขาจะแต่งงานกับนิ่มอนงค์ในอนาคตข้างหน้า เธอจะยอมจากไป ขอเป็นแค่คนคนหนึ่งที่ทำให้คนรักและเพื่อนรักมีความสุขก็พอ

“ไม่หรอก แพรไม่พูดพี่ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้”

ยศวินพูดให้หญิงสาวคลายใจ ที่เขาคบกับแพรพิลาศได้นานเพราะเธอไม่เรียกร้อง ไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวของเขา ไม่จุกจิกจู้จี้ ไม่วุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวและอยู่ในที่ของเธอเงียบๆ โดยไม่ก้าวก่ายเรื่องของเขาไม่ว่าเขาจะอยู่กับใคร

แพรพิลาศบริสุทธิ์ผุดผ่อง ตอบสนองเขาอย่างเต็มใจ ดีกว่าผู้หญิงขายตัวที่ผ่านผู้ชายมาอย่างโชกโชน แม้เขาจะชอบบทรักร้อนแรง เป็นงานหรือปรนเปรอเขาได้จนสำลัก แต่ผู้หญิงบริสุทธิ์สะอาดเขากลับยิ่งชอบมากกว่าเพราะทั้งหอมหวาน ทั้งน่าสัมผัสและอ่อนด้อยประสบการณ์ให้เขาชักนำได้ง่าย

“อย่ากังวลไปเลยนะ พี่ไม่อยากให้แพรกังวล ดูสิหน้ายู่เชียว” เขาเย้าบีบจมูกเล็กๆ นั้นก่อนจะกดจูบลงไปอย่างดูดดื่ม

แพรพิลาศลืมเลือนความกังวลใจไปเสียสิ้นเมื่อถูกชายหนุ่มชักจูงเข้าสู่วังวนเสน่หาอีกครั้ง หลายครั้งที่เธออยากออกจากสถานะนี้ แต่ทำไม่ได้ เธอรักเขามากเกินไป เพียงแค่โดนออดอ้อนเล็กน้อย หัวใจเธออ่อนยวบให้เขานำพาไปโดยง่าย

ยศวินครางลั่นก่อนจะปลดปล่อยธารร้อนในกายเธอจนหมดสิ้น

“แพรอย่าลืมกินยาคุมนะครับ”

“ค่ะ” เธอรับปากเสียงแผ่ว ไม่เคยบอกเขาว่าไม่เคยกินยาคุมเลย ใช่ว่าอยากจะจับเขาหรือให้เขารับผิดชอบ แต่เธออยากมีลูกกับเขาสักคน แล้วจะจากไปเงียบๆ ไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ลูกจะเป็นพยานรักและทำให้เธอหายเหงา หัวใจของเธอคงรักผู้ชายคนไหนไม่ได้อีกแล้ว

“แพรเข้าใจพี่นะครับ เรายังไม่พร้อม อย่าสร้างปัญหาให้เด็กเลย” ยศวินจุมพิตหน้าผากสาว ยิ้มให้เธอ

แพรพิลาศยิ้มตอบ เธอพยักหน้าให้เขา ไม่บอกความในใจที่เธอแอบคิดและแอบทำอยู่คนเดียว

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขัดจังหวะทำให้ยศวินหันไปรับ เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยก่อนเอ่ยขอตัว แพรพิลาศลอบมองแผ่นหลังกว้างอยู่ห่างๆ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอแอบมองเขาอยู่ตลอดจะหันมาสนใจเธอจริงๆ แม้เขาจะไม่ได้ยกย่องให้เธอเป็นคนรักดังเช่นนิ่มอนงค์ก็ไม่เป็นไร ขอให้เธอได้รักเขาก็เพียงพอแล้ว

“ว่าไงครับน้องนิ่ม จะชวนพี่ไปกราบคุณพ่อเหรอครับ ได้สิ วันไหนเอ่ย? พรุ่งนี้เหรอครับ ได้ครับๆ ไม่กะทันหันอะไรหรอก พี่ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลย”

แพรพิลาศแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์แล้วใจลอย บางทีเธอเคยนึกอิจฉานิ่มอนงค์ที่มีแต่คนหลงรัก แต่ความอิจฉาของเธอไม่ใช่ความอิจฉาเพื่อจ้องทำลาย แค่อิจฉาและชื่นชมเท่านั้น เพราะเธอเองยังหลงรักนิ่มอนงค์ในความมีน้ำใจ นิ่มอนงค์ไม่ใช่คนอ่อนหวาน ออกจะตรงไปตรงมาเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่ใช่คนขี้อิจฉาริษยาหรือชอบกลั่นแกล้งคนอื่น ดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า บางครั้งยังขี้อ้อน เธอจึงรักหลานสาวเจ้านายคนนี้เป็นที่สุด แม้จะมีเหตุผลมากมาย แต่ความรักระหว่างชายหญิงก็ไม่เข้าใครออกใคร เธอเชื่อว่าทุกคนบนโลกย่อมเคยทำผิด ทำผิดแล้วแก้ไข หรือทำผิดแล้วทำยังอีกซ้ำซาก เธอคงเป็นอย่างหลังที่หักห้ามใจไม่ได้เสียที

หญิงสาวถอนใจหนักหน่วง เธอไม่รู้ว่าเรื่องระหว่างเธอกับยศวินจะเป็นไปในทิศทางไหน มันหนักอึ้งอยู่ในอก ไม่กล้าเอ่ยปากพูดกับใคร แม้กระทั่งยาย เธอไม่อยากเป็นคนอกตัญญูแย่งแฟนของหลานเจ้านายเลยแม้แต่น้อย ถ้าทำได้เธอจะหักห้ามใจไม่เกี่ยวข้องกับยศวินแต่แรก จะแอบเก็บเขาเอาไว้ในใจอยู่แบบนี้ดีกว่าให้เขาล่วงรู้แล้วมีอำนาจเหนือเธอในทุกๆ อย่าง

เสียงโทรศัพท์ทำให้แพรพิลาศสะดุ้ง เธอเห็นหน้าจอเป็นเบอร์โทร.ของนิ่มอนงค์แล้วหน้าซีดเผือดลงทันที มือบางสั่นเทายื่นไปทำท่าจะรับแต่ก็ยังลังเล

“รับสิน้องแพร เดี๋ยวนิ่มสงสัย” เสียงของยศวินดังอยู่ข้างหูพร้อมอ้อมแขนที่กอดรัดเธอมาอย่างแนบแน่น เขากดริมฝีปากซุกไซ้ทำท่าจะเริ่มบทรักครั้งใหม่

“สวัสดีค่ะคุณนิ่ม” แพรพิลาศบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเมื่อมือหนาและริมฝีปากร้อนสัมผัสเธอไปทั่วอย่างหิวกระหาย

“ยะ... อยู่ข้างนอกค่ะ พะ แพรทำธุระอยู่ อื้อ...ไม่เป็นไรค่ะ ได้ค่ะๆ” แพรพิลาศย่นคอหนีริมฝีปากร้อนที่ประทับลงมา เธอรีบกดวางสายแทบไม่ทัน

“นิ่มโทรมาทำไม หือ...” ยศวินงึมงำกับซอกคอหอม ก่อนตวัดอุ้มร่างเปลือยเปล่าไปที่เตียงนอนกว้างอีกครั้ง เขาจะบรรเลงรักกับร่างกายของเธอเสียให้หนำใจ

“คุณนิ่มทะ... โทรมาชะ ชวนไปไร่ไพรวัลย์ค่ะ”

ยศวินชะงักเพียงเล็กน้อยก่อนจะจุดยิ้มที่มุมปาก

“ก็ดีสิเราจะได้อยู่ด้วยกัน”

คำพูดของยศวินไม่ได้ทำให้แพรพิลาศรู้สึกดีเลยสักนิด เธอมีเพียงความกังวลใจเท่านั้น กลัวนิ่มอนงค์จะรู้ความจริงและโดนจับได้เข้าสักวัน

นิ่มอนงค์มองสองข้างทางของไร่ไพรวัลย์อย่างแสนคิดถึง นานหลายปีแล้วที่เธอไม่ได้มาเหยียบที่นี่ ไร่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาดูเปลี่ยนไปมากจนเธอนึกทึ่ง

ไร่ไพรวัลย์ดูเจริญผิดหูผิดตา ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เธอยังเด็ก ที่นี่ยังดูรกร้างอยู่มากและค่อยๆ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ ถนนหนทางที่ทอดตัวไปสู่บ้านหลังใหญ่สะดวกสบายขึ้น ผลหมากรากไม้สดๆ ตามฤดูกาลดูอุดมสมบูรณ์ชวนให้น้ำลายไหล เธอรู้ว่าบิดาทำการเกษตรแบบผสมผสาน นอกจากเลี้ยงโคเนื้อแล้วท่านยังปลูกไม้ยืนต้นอีกมากมายเพื่อสร้างรายได้ให้แก่ไร่

“ไร่ของคุณนิ่มกว้างจังเลยนะคะ” แพรพิลาศเอ่ยชมเมื่อลงมาจากรถ เธอเพียงแค่ได้ยินแต่ไม่เคยเหยียบย่างมาที่ไร่แห่งนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ยศวินกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ ที่นี่มีเนื้อที่กว้างขวางนัก เขาคำนวณเป็นตัวเงิน มีมูลค่ามหาศาล นิ่มอนงค์ยิ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวเช่นนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมตกเป็นของเธออยู่แล้วในอนาคต คนที่แต่งงานกับเธอย่อมเป็นผู้ชายที่โชคดีคนหนึ่ง