บทที่ 8

กลิ่นหอมคล้ายเครื่องสมุนไพรในสปาลอยคุ้งไปทั่ว หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัวขยับตอบสนอง ความผ่อนคลายและสบายใจจนไม่อยากจะลุกลืมตาตื่นขึ้นมา กระทั่งสติดึงให้กลับเข้ามาสู่ความจริงจึงลืมตาโพล่งขึ้นด้วยความตื่นตระหนก แม้จะรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้างแต่ก็พยุงร่างกายให้ลุกขึ้นนั่ง มองภายในห้องและที่เตียงใหญ่ซึ่งเธอนั่งอยู่

“ถ้าวันนี้คุณไม่ตื่นผมคงต้องส่งคุณที่โรงพยาบาลแล้วละ”

เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บริเวณโซฟาริมระเบียงเอ่ยขึ้นทำให้มิราวดีรีบหันไปมองด้วยความตกใจ

“คุณเข้าห้องฉันมาได้ยังไงคะ”

รชตปิดหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ห้องคุณ”

“ก็...ใช่ ไม่ใช่หรือคะ” เธอตอบเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจมากนักแม้ภายในจะไม่ต่างกันแต่ก็มีความรู้สึกว่าอาจไม่ใช่ห้องที่เธอจองไว้ และในใจก็มีคำถามเกิดขึ้นว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ จำได้ว่าตอนนั้นถูกจับตัวไปแล้ว หรือว่า... “คุณช่วยฉันไว้ใช่ไหมคะ”

“คุณควรพูดขอบคุณผมก่อนนะ”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียง “คำขอบคุณล่ะ” 

มิราวดีมองชายหนุ่มที่ทวงคำขอบคุณ

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ”

รชตยิ้มที่มุมปากพลางถอนหายใจและพูดขึ้นต่อไปว่า

“คุณกำลังโดนพวกค้ามนุษย์ตามล่าเหรอ หรือว่าคุณเป็น...” 

หญิงสาวเข้าใจถึงความหมายที่เขาต้องการจะสื่อออกมาจึงรีบยกมือปิดปากอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

“ไม่ใช่ค่ะ !” 

ชายหนุ่มสะดุ้งพลางเหล่สายตามองมือที่ปิดปากอยู่เป็นเชิงบอกให้เอามือออก

“ขอโทษค่ะ” มิราวดีเผลอตัวจึงรีบดึงมือกลับและขยับตัวออกห่าง 

“ที่นี่ห้องของคุณเหรอคะ”

“ใช่ และไม่ใช่” รชตตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เพราะโรงแรมนี้เขาเป็นหุ้นส่วนอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะใช้เส้นสายของหุ้นส่วนคนอื่นเข้ามา และเขาเองก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งยากเรื่องพวกนี้ด้วย 

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้หรอก”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนก้มหลบสายตาของเขา แม้ในใจจะมีคำถามอยู่แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามออกไปว่า บังเอิญมาช่วยเธออีกแล้วใช่หรือไม่ แล้วจัดการกับพวกนั้นอย่างไรกัน หรือว่าเขาก็เป็นพวกค้ามนุษย์ที่มีอิทธิพลเช่นกัน

“คุณกำลังคิดว่าผมก็รู้จักพวกนั้น เลยยอมปล่อยตัว” รชตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางหัวเราะในลำคอ 

มิราวดีนิ่งเงียบ ราวกับว่าชายหนุ่มอ่านใจของเธอได้ 

“ฉันแค่ไม่ไว้ใจค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันอีกครั้ง”

“ยังไงคุณก็ต้องโดนตามล่าเรื่อย ๆ จนกว่าพวกมันจะได้ตัว”

ใช่ ตราบใดที่ยังไม่ได้ตัวเธอพวกมันไม่มีทางเลิกลาแน่นอน...

มิราวดีรู้สึกหวั่นหาทางออกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี 

“ถ้าคุณอยากหาทางหนีคนพวกนั้นผมมีวิธี”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะขยับตัวเตรียมลุกจากเตียง

“วิธีอะไรคะ หรือว่าคุณจะทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย”

รชตยิ้มหัวเราะลุกขึ้นจากเตียงหันมามองหญิงสาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “แต่งงานกับผมสิ แล้วผมจะปกป้องคุณเอง” 

มิราวดีที่กำลังอึ้ง สมองต้องใช้เวลาในการประมวลผลกว่าที่จะรู้ถึงความหมายก็เกือบพูดโต้ออกไปไม่ถูก

“คะ...คุณ...พะ...พูดว่าอะไรนะคะ !”

ชายหนุ่มไม่ตอบ เดินตรงออกไปที่ประตูห้องแล้วหันมามองหญิงสาว 

“จริงสิ คุณอยากกินอะไรหน่อยไหม”

“เออ...ฉะ...”

โครก~

ยังไม่ทันได้พูดปฏิเสธร่างกายก็ส่งเสียงร้องออกมาจนแทบอยากจะหนีไปให้ไกล มิราวดีก้มหน้าหลบแล้วพูดเสียงแผ่ว “กินค่ะ”

เขายิ้มที่มุมปากเดินออกไปกดสั่งอาหารจากโรงแรมทันที รอเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีอาหารก็ถูกนำเข้ามาเสิร์ฟ มิราวดีเดินออกจากห้องนอนมาเห็นโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย

“เอ่อคือ...ค่าอาหารเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจะนำมาจ่ายคุณ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างเกรงใจ ความช่วยเหลือของเขามากเกินกว่าความบังเอิญแล้วหรือไม่ มากจนเธอเริ่มรับน้ำใจของเขาไว้ไม่ได้ 

“ไม่ต้องหรอก” รชตนั่งลงที่เก้าอี้ 

เธอนั่งลงแล้วพูดว่า “ฉันเกรงใจค่ะ คุณช่วยฉันไว้หลายครั้งแล้ว”

“เงินน่ะ ผมมีเยอะแล้ว” เขาตอบ 

หญิงสาวได้แต่นิ่งไม่พูด แต่ก็เป็นความจริงที่เขาดูรวยมาก ๆ เงินจำนวนน้อยแค่นี้ไม่แปลกที่ไม่สนใจ 

“แล้วคุณต้องการให้ฉันตอบแทนอะไรคะ”

“แต่งงานกับผมสิ” รชตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางหยิบช้อนส้อมตักอาหารเข้าปาก “ผมยังไม่มีภรรยา”

 ไม่ดีแน่ ๆ มิราวดีคิดในใจ หากว่าต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้เพียงเพราะช่วยชีวิตไว้สองครั้ง ในโลกนี้ยังมีวิธีอื่นที่ทดแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณได้อยู่อีก การแต่งงานไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด !

 “ไม่มีอย่างอื่นที่ฉันพอจะตอบแทนคุณได้เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางมองอาหารตรงหน้าที่กินไม่ลง 

“ฉันคิดว่า...แต่งงานนี่เกินไปค่ะ”

“งั้นเหรอ” เขาทำหน้าตายราวกับว่า แล้วไงล่ะ ผมสนที่ไหน

มิราวดียิ้มเจื่อน ๆ ก้มหน้ากินข้าวโดยไม่พูดอะไรอีก 

รชตมองก่อนจะเอ่ยขึ้น “ผมไม่รีบ”

 อ่า...เขาไม่ได้ฟังเธอเลยสินะ ว่าไม่ต้องการ 

“เอ่อ...ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันไว้” มิราวดีพูดขึ้นพลางวางช้อนส้อมลง “ถ้าในอนาคตฉันช่วยคุณได้ เรื่องอื่น ๆ ฉันยินดีช่วยค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

ชายหนุ่มไม่เดินไปส่ง ไม่ปริปากพูด มองหญิงสาวเดินออกจากห้องไป เขาเพียงแค่ไหวไหล่แล้วนั่งกินอาหารที่เหลืออยู่ต่อ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรมากมาย เขาเชื่อว่าอีกไม่นานเธอต้องยอมตกลงแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน และถึงตอนนั้นชีวิตอมตะที่น่าเบื่อนี้จะได้หยุดลงเสียที