5 เจอกันอีกครั้ง

สามีปีศาจ 5 เจอกันอีกครั้ง

“คุณ!!! ”

“ขอบใจที่ยังจำฉันได้” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะไล่มองทั่วเรือนร่างอดีตแม่ของลูกหญิงสาวดูทีน้ำมีนวลขึ้นต่างจากเมื่อห้าปีที่แล้ว อันที่จริงเขาเห็นโปรไฟล์ของเธอตั้งแต่วันรับสมัคร เพราะหลังจากที่เขาไปพรากลูกจากอ้อมอกของเธอเมื่อห้าปีที่แล้วเขาก็ตัดเธอออกจากชีวิตทันทีโดยไม่ได้สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

จนกระทั่งวันนี้...เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง

ไอติมอ้าปากค้างไม่คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเขาคนนั้น! คนที่พรากลูกไปจากเธอเมื่อห้าปีที่แล้วคนที่ทำให้เธอเป๋ไปพักใหญ่เนื่องจากโดนพรากลูกไปจากอ้อมอก

เขาไม่ได้ต่างไปจากเดิมจะต่างก็แค่ดวงตาที่แสนเด็ดเดี่ยวคู่นั้นมันเหี้ยมโหดและเย็นชากว่าตอนนั้น ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอตายทั้งเป็นมาตลอดระยะเวลาห้าปี

“ไม่จริง” ดวงตากลมโตสั่นไหวระริกด้วยความไม่เชื่อสายตา

แสดงว่าเด็กที่เธอต้องดูแลคือลูกของเธอเองสินะ!!!

“เหอะ! ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนจะค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างช้าๆ ไอติมก้มหน้างุดก่อนที่สองเท้าจะค่อยๆก้าวถอยหลังด้วยความกลัว ชายหนุ่มปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูแคลน “รู้อะไรไหมทำไมฉันถึงไม่อยากให้ลูกของฉันเรียกเธอว่าแม่”

“พะ...เพราะอะไรคะ”

“นั่นก็เพราะเธอไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่ของลูกฉันยังไงล่ะ ปล่อยให้ตัวเองท้องแล้วคิดจะจับฉันเป็นผิวสินะ โครตสิ้นคิด! ”

“ฉันไม่ได้อยากจะจับคุณนะคะเรื่องคืนนั้นฉันแค่พลาด” หญิงสาวรีบแก้ตัว แม้คืนนั้นเธอจะทำงานที่ร้านเหล้าก็จริงแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะเป็นคนแบบนั้น

“ฉันคิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าเธอต้องปล่อยให้ตัวเองท้อง ฉันก็เลยให้คนคอยตาม...และสรุปเธอก็ท้องจริงๆ”

“...” ร่างบางหน้าซีดลงทันใด

“แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะถือว่าเธอเองก็ได้ให้กำเนิดนายน้อยแห่งคาซามะคนที่จะมาสืบทอดกิจการต่อจากฉัน”

“...”

“ฉันรักลูกชายของฉันนะ...แต่ฉันไม่ได้รักแม่ของลูก! ”

กึก!

ราวกับโดนตบจนหน้าชาเขาแสดงท่าทางรังเกียจได้อย่างชัดเจน

“เพราะงั้นห้ามให้ลูกชายของฉันรู้ว่าเธอเป็นแม่เด็ดขาด”

“...”

“เพราะแม่ของลูกฉันต้องเหมาะที่จะมาเป็นนายหญิงแห่งคาซามะ” ชายหนุ่มปรายตามองอย่างเย้ยหยันอีกรอบ “ไม่ใช่ได้จากการขายตัว”

“นี่คุณ! ”

“หรือไม่จริง” เขาเลิกคิ้วมองด้วยความดูแคลน

“เงินที่คุณให้ฉัน ฉันไม่ได้ใช้ซักบาทเพราะงั้นก็เท่ากับว่าฉันไม่ได้ขายตัว” ไอติมเริ่มไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มปากร้ายแถมยังชอบดูถูกที่เธอทำงานแบบนั้น

“ก็ดี เพราะฉันเองก็ชอบกินของฟรีเหมือนกัน” ชายหนุ่มยิ้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

นับว่าเขาเป็นผู้ชายที่ปากร้ายคนหนึ่ง!

“ฉันก็จะถือซะว่าให้ทานหมา อ๊ะ! ” ไอติมร้องเสียงหลงเมื่อฝ่ามือใหญ่คว้าหมับเขาที่ปลายคางของเธอก่อนที่คนตัวสูงจะเพิ่มแรงบีบ แม้จะพยายามแกะมือหนาออกจากแก้มแล้วแต่เธอกลับสู้แรงของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“อย่าปากดีถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอ” ชายหนุ่มเค้นด้วยน้ำเสียงรอดไรฟันขณะที่หน้างามเหยเกด้วยความเจ็บ

สงสัยเธอจะยังว่าไม่รู้สินะว่าเขาเป็นใคร

“ปล่อย...ฉันเจ็บ! ” มือบางพยายามแกะนิ้วใหญ่ออกจากแก้มแต่นั่นยิ่งทำให้เขาเพิ่มน้ำหนักในการบีบทำให้ไอติมเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด

“ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอนี่เหรอจะดูแลลูกของฉันได้”

ผลัก!

มือหนาสะบัดหน้างามออกจากฝ่ามืออย่างแรงจนหญิงสาวแทบพยุงตัวไม่อยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมคางที่พึ่งโดนเขาบีบด้วยความเจ็บปวด

“ทำไมจะดูแลไม่ได้ เพราะเขาก็เป็นลูกของฉันเหมือนกัน”

หมับ!

มือหนาคว้าเข้าที่ลำคอระหงส์ก่อนจะออกแรงกระชากร่างบางเข้ามาใกล้ๆในขณะที่หน้าหล่อเคลื่อนลงไปกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“อย่ามาเรียกลูกชายของฉันว่าลูก เพราะคนที่จะเป็นแม่ของลูกฉันต้องเป็นผู้หญิงที่สูงส่ง ไม่ใช่อีตัวอย่างเธอ! ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ ฉันทำงานแบบนั้นไม่ได้แปลว่าฉันจะเป็นอีตัว ฉันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนคุณฉันก็ต้องดิ้นรนสิ”

“อืม...โอเคไม่ใช่อีตัวก็ไม่ใช่ แล้วถ้าเกิดว่าฉันอยากใช้บริการเธออีกรอบคิดเท่าไหร่” ลมหายใจอุ่นๆรดที่ต้นหูบางทำเอาไอติมขนลุกซู่

ได้แต่กำหมัดแน่นกับคำดูถูกดูแคลนของเขา

“ฉันมาที่นี่เพื่อเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้น ส่วนเรื่องอย่างว่าฉันไม่ทำค่ะ”

“เหอะ! ” ชายหนุ่มผละมือออกจากต้นคอแดงเถือก “ตามฉันมาฉันจะพาไปหาลูก...ชายของฉัน”

“...” ไอติมเม้นปากด้วยความไม่พอใจเมื่อเขาเน้นคำว่า ‘ลูกชายของฉัน’ เหมือนกับให้เธอรู้จุดยืนของตัวเองว่าเป็นได้แค่พี่เลี้ยงเท่านั้น “ละ...ลูกของคุณชื่ออะไรคะ”

“โยฮัน คาซามะ”