12 พี่สาว

สามีปีศาจ 12 พี่สาว

“ปล่อยฉัน” หลังจากที่ชายหนุ่มถอนกายออกส่งผลให้น้ำรักไหลทะลักออกมาจากกลีบกุหลาบงาม แต่ชายหนุ่มยังไม่ได้ปล่อยให้เธอเป็นอิสระแต่อย่างใด

“ยังคิดที่จะพาโยฮันหนีอีกไหม”

“...” ร่างบางเม้มปากด้วยความไม่สบอารมณ์แต่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้เขามองเธอด้วยสายตาแบบไหนเพราะชายหนุ่มยังไม่ได้แก้มัด จนหญิงสาวรู้สึกปวดหนึบที่ต้นแขนเนื่องจากโดนล็อคไว้เหนือหัวเป็นเวลานาน

“และฉันขอเตือนไว้ก่อนถ้าเธอพูดว่าจะโยฮันหนีอีกเมื่อไหร่ ฉันเล่นงานเธอหนักกว่านี้แน่! ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแก้ผ้าสีดำที่ปิดตาของเธอออก เมื่อผ้าหล่นจากหน้างามยาคุชิก็เห็นสายตาที่มองมาด้วยความไม่พอใจเธอมองเขานิ่งๆมันเป็นสายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธ แต่ชายหนุ่มกลับยักไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะควานหากุญแจในลิิ้นชักมาปลดล็อคกุญแจมือให้ไอติม

ผลัก!

เมื่อมือบางเป็นอิสระไอติมก็ยกมือผลักอกแกร่งทันที เขาอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนแต่ท่อนล่างถูกพันด้วยผ้าขนหนูสีขาว หญิงสาวกำหมัดแน่นเมื่อเห็นเลือดของตัวเองปะปนกับน้ำรักของเขา ไอติมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกระวีกระวาดลุกจากที่นอน

“โอ้ยยย!! ” แต่จู่ๆกลับเกิดอาการเจ็บจี้ดที่ใจกลางร่างลามมาถึงท้องน้อย จนหญิงสาวถึงกับล้มลงบนที่นอนมือบางยกขึ้นกุมท้องน้อยไว้ด้วยความเจ็บปวดมันเจ็บจนน้ำตาแทบไหล

“จะออกไปในสภาพนี่หรอ” ชายหนุ่มจ้องมองเรือนร่างเปลือยไว้วางตา เนื้อตัวของเธอแดงเถือกไปด้วยน้ำมือของเขา

เพราะความโมโหทำให้ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองกำลังเปลือยกายต่อหน้าเขาแถมชายหนุ่มยังจ้องมองไม่วางตา มือบางรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ทันที

“ไม่ต้องอายหรอกฉันเห็นมาหมดทุกส่วนแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาตั้งห้าปีเธอยังฟิตเหมือนเดิม” มันเป็นคำชมที่ทำให้คนฟังถึงกับอายจนต้องก้มหน้างุด “ส่วนคลิปของเธอที่ฉันถ่ายไว้ มันจะไม่ถูกเผยแพร่ที่โลกออนไลน์ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่และไม่พาโยฮันหนีไปจากฉัน”

“เลวที่สุด! คุณคิดจะขังฉันไว้ที่นี่รึไง! ” ร่างบางมองด้วยความไม่พอใจ เขากะจะไม่ให้เธอเป็นอิสระเธอต้องอยู่ในกรงที่เขาขังไว้สินะ

หากย้อนเวลากลับไปได้จะไม่สมัครงานที่คฤหาสน์บ้าๆนี่เลย เขายังร้ายกาจเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

“ช่วยไม่ได้เธออยากหลวมตัวเข้ามาเอง! ” ยาคุชิเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเสื้อยืดขึ้นมาแล้วโยนลงบนศรีษะเล็กทุย “เอาไปใส่ซะหรือถ้าจะเดินเปลือยล่อตาลูกน้องของฉันก็เอาเลยเผื่อมีผัวเพิ่มอีกซักสองสามคน”

“...” หญิงสาวรับเสื้อไว้ก่อนจะรีบสวมใส่เพราะอย่างน้อยมีเครื่องปกคลุมกายก็ยังดีกว่าเดินเปลือยลงไปข้างล่างเสื้อของเขาตัวใหญ่มากพอที่จะคลุมถึงเข่าได้

ก็อกๆๆๆๆ

“คุณพ่อครับ” เสียงใสของเด็กชายโยฮันที่ดังมาจากหลังประตูทำให้ยาคุชิรีบจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองเพราะลูกของเขาตื่นแล้ว

ในขณะที่ไอติมทำตัวไม่ถูกเมื่อลูกชายของเธอมาเคาะประตู

“แปปหนึ่งนะครับเดี๋ยวพ่อไปเปิด” ยาคุชิพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลต่างจากที่พูดกับเธอส่งผลทำให้ไอติมตกตะลึงไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะมีมุมนี้ “รีบจัดการตัวเองซะ ก่อนที่ลูกของฉันจะเข้ามา”

ยาคุชิหันมาพูดกับหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่บนที่นอน ก่อนที่ไอติมจะรีบจัดแจงเตียงนอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ดวงตากลมโตกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยเลือดจึงรีบยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมทับคราบคาวไว้เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มอุ้มลูกเข้ามา

เขาดูเหมือนคุณพ่อเห่อลูก เด็กชายตัวน้อยยิ้มร่าอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อในขณะที่ไอติมมองลูกชายของตัวเองไม่วางตาเขาชั่งน่ารักน่าชังเหลือเกิน

“นั่นใครครับ” โยฮันชี้มาที่ไอติมด้วยความไม่ประสีประสา

แวบแรกที่ได้สบตากับลูกมันเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดไว้ให้เธอไม่กล้าละสายตาไปจากลูกน้อยเลย จู่ๆเกิดความอบอุ่นที่ขั้วหัวใจอย่างบอกไม่ถูกนี่สินะคือสายใยแห่งความรักไม่ว่าจะจากกันมันนานถึงห้าปีและไม่เคยเห็นหน้าลูกของตัวเองเลย แต่ความรู้สึกระหว่างแม่กับลูกมันก่อให้เกิดสายใยบางอย่างในหัวใจจนกระทั่งดวงตากลมโตน้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน

“นี่คือพี่เลี้ยงคนใหม่ของลูกครับ” ยาคุชิวางโยฮันลงบนพื้น

ก่อนที่ร่างน้อยจะค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอที่กำลังยืนมองเด็กชายไม่วางตา ซักพักหยาดน้ำตาไหลร่วงลงมาจาดวงตางามอย่างสุดจะกลั้น ลูกของเธอโตขนาดนี้เชียวหรอรูปร่างน่าตาของเขาถอดแบบจากพ่อมาทุกกระเบียนนิ้ว

“พ่อครับ...พี่สาวร้องไห้”

กึก!

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวในดวงน้อยจนมันแหลกละเอียดเละเป็นจุน ความจุกหน่วงวิ่งเข้ามาชนที่หัวใจของเธอจนชาไปทั้งตัว

...เมื่อโดนลูกชายแท้ๆของตัวเองเรียกว่า ‘พี่สาว’