ตอนที่ 8 ปล่อยมือ

หยางไซซี

"เจ้าจะไปไหน ว้ายยยย!!!!"

"อ๊ะ!!!!!"

"ช่วยด้วย!!!"

"ช่วยข้าด้วย!!!!"

"ช่วยด้วยมีคนตกน้ำ!!!"

"อึก ช่วยด้วย!!!"

ตูมมมมมมมมมมมมม!!!

ใครกัน....

ใครกันที่ช่วยข้าเอาไว้

ใครกันนะ....

"ฟื้นขึ้นมาสิพี่สี่!!"

"อึก!!! แค่กๆๆ!!!"

"ท่านพี่ฟื้นแล้ว!!"

"คุณชายสี่ฟื้นแล้วขอรับ"

"ลูกสี่เจ้าฟื้นแล้ว!!"

"เกิดอะไรขึ้นขอรับท่านพ่อท่านแม่"

"เจ้าพลัดตกน้ำเพราะถูกเหว่ยหงอวี่สารเลวพลักตกน้ำไป!!"

"ท่านพี่ใจเย็นๆก่อนขอรับ"

"จะให้ใจเย็นอะไรทุกคนก็เป็นพยานได้ว่านานตั้งใจจะทำให้ลูกของเราตกน้ำแต่พลาดท่าเสียทีตกไปพร้อมกันทุกคนเลยเห็นว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุถ้าไม่ยอมบอกนะที่ลูกของข้าต้องเจ็บตัวฟรีแบบนี้!!"

"ข้าเองก็เป็นมารดาก็ห่วงหาอาทรบุตรชายเช่นกันท่านใจเย็นๆก่อนเราค่อยแก้ไขปัญหาพวกนี้ไปทีละอย่าง อย่างน้อยลูกของเราก็ไม่ตายก็รอดพ้นมาได้"

"รอดมาได้ก็ใช่น่ะสิถ้าไม่ใช่เจ้ารองกระโดดลงไปช่วย ป่านนี้ก็คงเป็นผีในทะเลสาบไปแล้ว"

ที่แท้ก็เป็นท่านพี่รอง ที่มาช่วยชีวิตเอาไว้ใช่สินะอดีตสามีก็คงไม่คิดที่จะช่วยข้าอยู่แล้วเพราะเขามีสตรีในหัวใจเขาต้องช่วยสตรีของตนเองอยู่แล้ว จะมาช่วยอะไรอดีตภรรยาเช่นข้า

"ดีแล้วที่เจ้ารอง ไปช่วยไว้ได้ทันไม่อยากจะคิดเลยว่าคนว่ายน้ำไม่เป็นเช่นเจ้าสี่จะเกิดเรื่องแบบนี้"

"ข้าเองในฐานะเป็นพี่ชายข้าเขาไม่พอใจที่น้องชายของตนถูกกระทำเช่นนี้ ข้าจะเอาเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด!!!"

"พี่ใหญ่ท่านก็เอากับเขาหรือ"

"ก็ใช่น่ะสิ เจ้าไม่ต้องทำตัวเป็นคนใจดีเลยนะเรื่องนี้ข้าไม่ยอมเจ้าง่ายๆหรอกเพราะครั้งนี้มันเกินไปจริงๆเจ้าเป็นถึงน้องชายของข้าแต่ข้ากลับปกป้องเจ้าที่เป็นน้องไม่ได้จนทำให้ผู้อื่นมารังแกเช่นนี้มันหยามหน้าตะกูลเราเกินไป!!!"

"ท่านพี่ ให้มันแล้วไปเถิดนะ"

"ไม่ได้รวมกับที่นางใส่ร้ายเจ้าว่าเจ้าพลักนางอีกสตรีผู้นี้ข้าอยากจะตัดหัวทิ้งเสียจริง!!!"

"ท่านพี่ใจเย็นๆก่อน"

"หยางไป๋เจ้าว่าอย่างไร"

"ข้าเกลียดนางมานานแล้วให้ข้าจัดการดีกว่า!"

"ช้าก่อนทุกคน"

"เป้ยกงกง ท่านมาแล้วหรือ"

"ฝ่าบาทกับฮองเฮาเชิญทุกท่านไปเข้าเฝ้าเมื่อคุณชายสี่ฟื้นแล้ว"

"งั้นดีเลยข้าอยากเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับฮองเฮาพอดี"

งานเลี้ยงน้ำชาหยุดลงไปในกระทันหันงานช่วงบ่ายที่ต้องล่องเรือเที่ยวชมความงดงามรอบรั้ววังก็เป็นอันต้องยุติลง เมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกว้าง ตรงที่เรามาร่วมงานเลี้ยงกันทุกอย่างเงียบสงบไม่มีดนตรีไม่มีนางรำออกมาได้รำมีเพียงผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงนั่งกันอยู่อย่างหวาดผวาพอมองดูไปยังฮองเฮา ก็รู้แล้วว่าเหตุใดผู้คนมากมายถึงได้ทำน่าหวาดวิตกเพียงนั้น

"มาแล้วหรือ"

"พะยะค่ะ"

"ไม่ต้องคุกเข่าหรอกนั่งลงก่อนรอคุณหนูใหญ่เหว่ยมาก่อนก็แล้วกัน"

เ"หตุใดถึงมาช้าทั้งๆที่ตนเองยังไม่ได้ตกลงไปในสระด้วยซ้ำ หรือเรียกร้องความสนใจจากผู้คนเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตนเองอย่างนั้นหรือ"

"นายท่านหยาง ที่ท่านกล่าวมาดูถูกบุตรสาวของข้าเกินไปแล้วนะ"

"ดูถูกอย่างนั้นหรือใช่ไงข้าดูถูกเข้าไม่ได้ดูผิดเลยแม้แต่น้อยบุตรสาวของเจ้าทำตัวไม่มีมารยาททำตัวเหมือนคนชั้นต่ำที่ชอบแย่งผู้อื่น ในเมื่อแย่งสามีของคนอื่นไปได้แล้วเหตุใดถึงต้องมาทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้!!!"

"ใจเย็นก่อนอยู่ในความสงบอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย"

"คุณหนูใหญ่เหว่ยมาแล้ว!"

"ขออภัยเพคะฝ่าบาทและฮองเฮาหม่อมฉันบาดเจ็บและรักษาแผลอยู่จึงมาช้าเพคะ"

"บาดเจ็บบาดเจ็บอะไรกันเป็นคนผลักลูกชายของข้าตกลงน้ำตนเองแค่ขาแพลงแต่ยินดีที่คุณชายเฟิงเป็นคนช่วยเอาไว้ได้ไม่ใช่หรือ!"

"หยางเฟิงเจ้ามันเกินไปแล้ว!!!"

นายท่านเหว่ยโมโหหนวดกระดิกชักดาบออกมาหมายจะเข้ามาจัดการท่านพ่อแต่มีหรือท่านแม่ ของข้าจะนิ่งดูดายชักกระบี่ออกมาเช่นเดียวกันโดยพุ่งตรงเข้าไปหมายจะตัดคออีกฝ่ายให้ขาดกระเด็น ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนก็ท่านแม่เก้านั้นเองที่พุ่งเข้าไป

"ท่านอาอ๋องเก้า ใจเย็นๆก่อนวางดาบลงก่อนเถอะ"

"ปากของเจ้าข้าจะเย็บมันเองหรือจะตัดคอจะดีจะได้ไม่พูดมากกล้าด่าสามีข้าคงอยากจะจบชีวิตใช่ไหม!!!"

"น้องเก้า!!"

เสียงท่านแม่ใหญ่เอ่ยปากขึ้นทำให้ท่านแม่เก้า เก็บดาบเข้าฝักและกลับมาที่ของตนเองทันที

"ขออภัยพะย่ะค่ะที่ทางสามีและฮูหยินคนที่เก้าของสามีข้านั้นทำตัวเช่นนี้ แต่กระหม่อมอยากได้ความเป็นธรรมที่ชัดเจนและตรงไปตรงมาพะยะค่ะ"

"เราจะตัดสินด้วยความเป็นธรรมและเที่ยงตรงที่สุดจงเล่าเหตุการณ์มาทั้งหมด"

เราทั้งสองฝ่ายต่างก็เล่าเรื่องเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังโดยข้าก็เล่าในส่วนมุมของข้าส่วนนางก็รอดในส่วนมุมของนางทำให้ฝ่าบาทไม่อาจตัดสินใจตัดสินปัญหาในครั้งนี้ได้

"แล้วใครเป็นพยานให้เจ้าทั้งสองคนได้"

"ของหม่อมฉันเป็นสหายทั้งสองคนแล้วก็คุณชายเฟิงเพคะ"

"แล้วเจ้าล่ะใครเป็นพยานให้เจ้าได้"

"หม่อมฉันเองเพคะ"

"เจ้าอีกแล้วหรือนางผู้นี้ชอบใส่ร้ายหม่อมฉันมาตลอดอย่าเชื่อนายนะเพคะ"

"ทำไมฝ่าบาทถึงจะเชื่อคำพูดของข้าไม่ได้เพราะในเมื่อข้าเป็นถึงหวางเฟยของท่านอ๋องสิบที่เป็นท่านอาของฝ่าบาท!!"

"ห่ะ หวางเฟยของอ๋องสิบอย่างนั้นหรือ"

"ใช่ ข้าเป็นหวางเฟยของท่านอ๋องสิบ เพียงแค่ชอบเก็บเนื้อเก็บตัวอ่านหนังสือตำรา เขียนตำราเกี่ยวกับสตรีมากมายที่ทั้งในวังและนอกวังใช้กันจึงไม่ค่อยออกมาพบปะสังสรรค์กับผู้คนมากมายนักจึงไม่ค่อยมีใครรู้จักนอกจากคนที่ใกล้ชิดเจ้าเสียมารยาทกับข้าหลายต่อหลายครั้งในวันนี้ถ้าไม่ถือสาเพราะตัวข้าคิดว่า ข้าไม่ได้เอ่ยนามของตนออกมาอย่างชัดแจ้งแต่ครั้งนี้เกินทนเสียจริงสตรีผู้นี้ไม่สมควรชื่อว่าแต่งงานออกไปให้ใครทั้งนั้นเพราะพฤติกรรมของนางไม่เหมาะสมที่จะแต่งงานเลยแม้แต่น้อยด้วยเกียรติของผู้ที่เขียนคัมภีร์เกี่ยวกับสตรีและเป็นผู้ตั้งกฎของสตรี ข้าขอยืนกรานว่าสตรีผู้นี้ไม่มีข้อดีเลยในการแต่งงานและเป็นคนประพฤติตนไม่ดีเพคะ"

ไม่จริงนะเพคะ

แล้วเจ้าคิดว่าตัวของข้าต้องโกหกผู้คนเพื่อใส่ร้ายคนเช่นเจ้าอย่างนั้นหรือข้าคงไม่รบตัวลงไปเกลือกกลั้วกับสตรีเช่นเจ้าหรอกนะฝ่าบาททรงตัดสินด้วยความเป็นธรรมด้วยเพคะ

"ความผิดของนางชัดเจนอย่างยิ่งเราขอตัดสินให้นางโดนโบย 50 ครั้ง อยู่จวนคัดกฏของสตรี เล่มละ 1,000 ครั้ง จนกว่าจะครบกฏของสตรีมีทั้งหมด 500 เล่มตามนั้นเถิด และด้วยความอิจฉาริษยาต่อผู้อื่น จึงมีคำสั่งจากข้าห้ามให้นางแต่งงานไปกับสกุลใดก็ตาม หากนางแต่งงานออกเรือนไปต้องโทษประหารทันทีจนกว่านางจะชดใช้ความผิดจนหมด ถึงจะสามารถแต่งงานได้"

"ขอบพระทัยพะยะค่ะที่ให้ความเป็นธรรมแก่บุตรชายของกระหม่อมพะยะค่ะ"

"ไม่ได้นะเพคะฝ่าบาทฟังความข้างเดียวเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ!!"

"กล้าประนามเราอย่างนั้นหรือ ไม่สำนึกยิ่งนักเป้ยกงกงตบปากนาง 100 ครั้งเป็นบทลงโทษ!!"

ฝ่าบาทพะยะค่ะเรื่องเกิดเพราะกระหม่อมขอให้ฝ่าบาทลดทอนบทลงโทษให้แก่นางด้วยเถอะ กระหม่อมผิดเองพะยะค่ะ ให้ฝ่าบาทเปลี่ยนแปลงคำสั่งด้วยเถิด

"เจ้าคงลืมไปแล้วว่าเราเป็นถึงกษัตริย์และกษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำกลับไปได้แล้วงานเลี้ยงในครั้งนี้ จบลงเพียงเท่านี้!!"

ข้าไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเช่นนี้เลยทำให้ข้ารู้สึกผิดในใจขึ้นมาต่อให้นางทำตัวร้ายกาจเพียงใด แต่นางก็เป็นสตรีไม่สมควรจะโดนกระทำเช่นนี้ แต่นึกไปนึกมาข้าก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มีแต่แววตาเกลียดชังจากผู้คนมากมายที่ส่งตรงถึงข้า แม้กระทั่งอดีตชายคนที่รักของข้าก็ยังทำแว่นตาเกลียดชังให้แก่ข้าเช่นเดียวกัน

จวนสกุลหยาง

"ท่านพ่อข้าคิดว่าบทลงโทษในครั้งนี้ของคุณหนูใหญ่ร้ายแรงเกินไป"

"ที่เจ้าพูดว่าร้ายแรงเพราะผู้คนมากมายต่างบอกว่าเจ้าเป็นฝ่ายผิดอย่างนั้นหรือ"

"ใช่ขอรับ ทุกคนมองมาที่ตัวของข้าเรากับข้าวเป็นผู้ใส่ร้ายนางนางเป็นผู้อ่อนแอ ถ้าทำผิดอะไรต่อให้ตนเองโดนรังแกโดนทำร้ายกลับเป็นตัวค่าที่โดนทำร้ายแทนไม่คิดเลยว่าตนเองจะต้องโดนกระทำเช่นนี้"

"แล้วเจ้าคิดจะทำอะไรต่อไป"

"ลูกอยากออกเดินทางไปแสวงหาความสุขของตนเองไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักใช้ชีวิตในที่ที่คนคิดว่าเราเท่าเทียมกันขอรับ"

"เจ้าคงไม่สบายใจที่คนในแคว้นนี้ต่างพูดจาไม่ดีแก่เจ้าตามใจเจ้า ในครั้งนี้พ่อก็เป็นฝ่ายผิด ที่ทำให้เจ้าต้องพบกับเหตุการณ์เลวร้ายถึงเพียงนี้เจ้าอยากไปที่ใดก็ตามใจเจ้าเถิด"

"ขอบคุณท่านพ่อขอรับที่ตามใจลูกถึงเพียงนี้ลูกซาบซึ้งในความรักที่ท่านพ่อมีมากเหลือเกิน"

"อย่าได้คิดมากเลยความสุขของพ่อก็คือการที่เห็นเจ้ามีความสุขในการใช้ชีวิตในเมื่อเจ้าเลือกที่จะไปพ่อก็ไม่ห้าม"

"ขอบคุณขอรับ"

ขอพึ่งพาตนเองสักครั้งเถอะ