ตอนที่ 1 วิ่งหนีเสือ

   ฝนฟ้าเริ่มห่างหายเมื่อวันคืนเคลื่อนคล้อยเข้าสู่กลางเดือนตุลาคม บรรยากาศช่วงกลางดึกจนถึงเช้าตรู่ปกคลุมไปด้วยไอหมอกหนา มองอยู่บนภูเขาสูงชันคล้ายมีปุยเมฆสีขาวนวลคลอเคลียอยู่กับสายลมบางเบา ผู้คนที่ขึ้นเขามาหาของป่าสูดรับอากาศอันบริสุทธิ์เข้าปอดลึก แม้ช่วงนี้ฝนเริ่มตกเบาบางเพราะเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแต่ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเขตหุบเขาพญาคีรีอันกว้างใหญ่ไพศาลที่ทอดยาวกลืนกินพื้นที่กว่าสี่จังหวัดแห่งนี้ ก็ยังคงขึ้นเขาหาของป่าและล่าสัตว์เพื่อดำรงชีพต่อไปทุกวัน

           ก่อนหน้าในป่าใหญ่แห่งนี้เคยอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสัตว์ป่า พืชพรรณนานาชนิด แต่สองสามปีมานี้ของป่าเริ่มลดน้อยถอยลงไปเรื่อย ๆ ชาวบ้านไพรพนาจึงต้องเดินเท้าเข้าป่าลึกมากขึ้น

           มันหอมเองก็เช่นกัน วันนี้เธอกับชาวบ้านในหมู่บ้านหลายคนเข้าป่าเพื่อหาเผือกมันและพืชพรรณทุกอย่างที่สามารถกินได้ เดิมทีเธอเป็นคนเกียจคร้านแม้อายุจะย่างเข้าปีที่ยี่สิบ แต่มันหอมก็ยังเป็นหญิงไม่เอาถ่าน งานการในบ้านในเรือนหยิบจับอย่างขอไปที เธอมีดีเพียงหน้าตางดงามเท่านั้น หลังจากชมม่านหมอกด้วยกันกับคนในหมู่บ้านอย่างอิ่มหนำ ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไป อีกราวสามชั่วโมงพวกเขาจะกลับมารวมกันที่นี่อีกครั้ง

           มือน้อย ๆ นิ้วเรียวยาวขาวเนียน เก็บเห็ดป่าใส่ตะกร้าอย่างไม่ลืมหูลืมตา ยิ่งไกลออกไปมากเท่าไร เห็ดป่าเหล่านั้นยิ่งมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอลืมเวลาที่นัดไว้กับพวกลุงป้าน้าอาทั้งหลาย รู้ตัวอีกทีหน้าก็เกือบคะมำตกเขาลงไปแล้ว เพราะพื้นที่ที่เธออยู่นั้นมันลาดชันค่อนข้างมาก เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็หลงลืมทิศทางไปชั่วขณะ มันหอมแหงนหน้ามองดวงอาทิตย์ที่อยู่เกือบกึ่งกลางศีรษะพอดี เธอร้องอาขึ้นมาในใจคำหนึ่ง ป่านนี้พวกลุง ๆ ป้า ๆ คงรอเธอนานแล้ว หรือไม่ก็อาจจะกลับลงไปในหมู่บ้านก่อนแล้วก็เป็นได้ อย่างไรเธอก็เป็นถึงลูกสาวนายพรานที่เก่งกาจคนหนึ่งในหมู่บ้าน อย่างไรก็คงไม่หลงป่าง่าย ๆ หรือถ้าหลงป่าจริงก็คงมีวิธีพาตัวเองออกมาได้อย่างปลอดภัย เพราะพ่อของเธอคงถ่ายทอดวิชาให้จนหมดแล้ว เว้นเสียแต่มันหอมจะไม่นำมันเข้าสมอง

           เธอพยายามเดินกลับไปในทิศทางเดิม คิดว่าคงใช่เพราะยังมีรอยเท้าที่เธอเหยียบดินที่เปียกชื้นเพราะน้ำค้างและรอยย่ำเห็ดป่าดอกที่เน่าเปื่อยพอให้เห็นอยู่บ้าง มันหอมเดินมาได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงสวบสาบดังขึ้นอยู่ไม่ไกล เธอเงยหน้ามองหาเสียงนั้น อาจจะเป็นชาวบ้านที่มาด้วยกัน

           แต่ยังไม่ทันเห็นว่าเป็นใครก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น

           “ช่วยด้วย!”

           เสียงนั้นเป็นเสียงผู้ชาย วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาใกล้ขึ้น

           “ช่วยด้วย เสือ!”

           ชายหนุ่มแปลกหน้าวิ่งมาทางเธอแบบไม่คิดชีวิต มันหอมยืนตะลึงงัน ขาน้อย ๆ แต่กลับหนักอึ้งจนก้าวไม่ออก

           เสืออย่างนั้นเหรอ! ขากำลังจะก้าววิ่งกลับไปทางเดิม ผู้ชายที่วิ่งมาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ ทั้งมองทางทั้งเหลียวหลังกลับไปมองเสือที่วิ่งตามมาก็ชนเธอเข้าอย่างจัง

           อัก! ทั้งสองล้มกลิ้งไปกับพื้นคนละทิศละทาง เห็ดที่อยู่ในตะกร้าไม้ไผ่สานกระจัดกระจายไปทั่ว ผู้ชายคนนั้นได้สติก่อนเห็นว่าตนวิ่งชนผู้หญิงเข้าก็ลุกขึ้นไปฉุดแขนเธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

           เขาจูงมือเธอวิ่งโดยไม่กล่าวคำใด

           มันหอมตกใจเบิกตากว้างเมื่อเขาฉุดกระชากให้เธอวิ่งตาม เธอกล่าวขึ้นอย่างตื่นกลัว

           “พี่จะพาฉันไปไหน”

           ชายคนนั้นยังไม่ทันฉุกคิดอะไรก็ตอบออกไปเร็วพลัน “หนีเสือ”

           “เสืออยู่ที่ไหน” เธอยังไม่เห็นเสือสักตัว

           เขาไม่ตอบแต่ลากเธอวิ่งตามไปอย่างทุลักทุเล

           ด้วยความที่ไม่รู้ว่าทางด้านหน้านั้นลาดชัน ชายคนนั้น ลากเธอวิ่งตามแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง พอถึงจุดที่มันหอมเก็บเห็ดเป็นครั้งสุดท้ายร่างทั้งสองก็ลื่นไถลกลิ้งตกลงไปด้านล่างอย่างไม่เป็นท่า

           ปึก!

           อัก!

           ในที่สุดเสียงทุกอย่างก็เงียบลง ร่างทั้งคู่หยุดการเคลื่อนไหวทุกสัดส่วน มีเพียงเสียงนกหลากหลายสายพันธุ์โห่ร้องจนก้องป่า

           เกือบสิบนาทีที่ทั้งคู่สลบไป หูของเธอได้ยินเสียงนกตัวหนึ่งร้องขึ้นว่า ‘ตื่นได้แล้ว ๆ’ อยู่ข้างหู อีกทั้งยังเสียงน้ำไหลรินอยู่ไม่ไกลมากนัก

           เธอรู้สึกปวดศีรษะจนมันแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ ตายังปิดสนิทแต่พยายามพลิกร่างตัวเองนอนหงายแผ่แขนขาทั้งสองข้างออกอย่างหมดแรง นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเพียงชั่วอึดใจเดียว ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะรอดชีวิตมาได้ เมื่อคืนเธอนอนหลับไปเพียงสองชั่วโมงเพื่อต้องเตรียมข้อมูลนำเสนอเจ้านายในที่ประชุมตอนเช้าเมื่อวาน การประชุมผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เจ้านายชมเธอว่าบริหารงานได้ดีเยี่ยม สิ้นปีนี้จะเพิ่มโบนัสให้อีก เธอดีใจมากกลับมาที่สาขายังไม่ได้พักก็ต้องรีบออกมาส่งของให้ลูกค้า ความจริงเธอเป็นถึงผู้จัดการเขตของบริษัทขนส่งสินค้าแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงในประเทศ หน้าที่นี้เธอไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่เพราะสงสารลูกน้องจึงอาสาออกมาส่งสินค้าให้ลูกค้าแทนลูกน้องที่งานยุ่งจนหัวฟูอยู่เช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าตัวเองจะหลับใน พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งรถยนต์ของเธอก็ประสานงากับรถสิบล้อเสียแล้ว

           เธอช่างโชคดี เธอยังไม่ตาย

           แต่ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถบนท้องถนนเลยล่ะ ทำไมบรรยากาศโดยรอบมันเย็นสบายเช่นนี้ ไม่มีกลิ่นน้ำมัน ไม่มีฝุ่นละอองลอยเข้ามาในจมูกเลยสักนิด            ไม่มีแม้แต่คนจะมาแตะต้องตัวเธอ หรือรถของโรงพยาบาลยังมาไม่ถึง น่าจะใช่กระมัง มุมปากคลี่ยิ้มเลื่อนลอยให้กับความโชคดีของตนแม้ร่างกายปวดระบมไปหมด

           แต่เสียงนกพวกนี้มาจากไหน

เปลือกตาอันหนักอึ้งเปิดขึ้นอย่างคนขี้เกียจ

           เบื้องหน้ามีแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านใบไม้ลงมาให้เห็นรำไร ดวงตากลอกมองไปรอบทิศ เธอลืมความเจ็บปวดทั่วร่างกายไปชั่วขณะเมื่อตรงหน้ามีแต่ป่า เผลอดีดตัวลุกพรวดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ แต่เพียงไม่นานก็มีเรื่องราวมากมายถูกส่งผ่านเข้ามาในสมองของเธอจนอัดแน่นไปหมด

           ทั้งชื่อพ่อชื่อแม่และน้อง ๆ หลั่งไหลเข้ามาในหัว และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย รวมถึงเหตุการณ์ที่เจ้าของร่างนี้ขึ้นมาเก็บเห็ดกับคนในหมู่บ้านและวิ่งหนีเสือที่ไม่เห็นตัว กระทั่งตกลงมาตรงนี้