บทที่ 4-2 พลาดพลั้ง

ฟ่านหลิ่นรีบสั่งให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกลับจวนตนเองไปก่อน ก่อนจะไปคนเหล่านั้นยังซุบซิบกันว่าเย่หลีหน้าไม่อาย ได้ยินว่าเพราะพลาดหวังจากคังอ๋องไปไม่นาน ก็คิดจะจับองค์ชายรองช่างน่าหน้าด้านหน้าหนาโดยแท้

เมื่อคนจากไปหมดแล้ว เย่หลีก็หันมามองฟ่านเฉิน ก่อนจะเอ่ย

"คนสารเลว ไหนท่านบอกว่าทุกอย่างจะราบรื่น เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ เพราะเหตุใด!"

นางพุ่งเข้าไปดึงทึ้งศีรษะของฟ่านเฉินอย่างไม่ออมมือ ฟ่านเฉินเจ็บจนต้องรวบแขนของนางและกดนางลงบนพื้น

"ข้าไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ มีคนคิดตลบหลังพวกเรา!"

"เป็นเพราะท่าน ท่านวางแผนเอาไว้แล้ว เพื่อให้ข้าหลงกลท่าน สารเลว ท่านมันตัวบัดซบ ปล่อยข้า!"

ฟ่านหลิ่นไม่เข้าใจในสิ่งที่คนทั้งสองพูด เขารีบสั่งให้คนไปแยกฟ่านเฉินและเย่หลีออกจากกัน

เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ฟ่านเฉินก็เดินจากไป ก่อนจากเขาหันมามองนางเห็นเพียงหญิงสาวตรงหน้าก็จ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ส่วนเย่หลีเองก็เอาแต่กรีดร้องด้วยความเคียดแค้น เมื่อกลับมาถึงจวนผู้ใดถามสิ่งใดนางก็ไม่ยอมบอก แม่ทัพใหญ่เย่จึงเรียกเถาเป่ามาถามก็ไม่ได้ความอันใดเลยแม้แต่น้อย

ฟ่านหลิ่นเองก็ให้คนสืบหาต้นตอของเรื่องทั้งหมดแต่ก็ไม่พบสิ่งใดเช่นกัน

ด้านสาวใช้ที่โดนฟ่านเฉินตีจนสลบก่อนหน้านี้นั้น ก็ได้สติฟื้นตื่นเดินหายไปก่อนหน้าที่ฟ่านหลิ่นและเย่ฮูหยินจะมาถึงแล้ว เรื่องนี้จึงไม่อาจสืบความใดได้อีก

ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นเมื่อได้ทราบเรื่องบัดสีที่เกิดขึ้นก็พิโรธไม่น้อย ถึงกับเรียกฟ่านเฉินมาสั่งสอนหลายประโยค และบอกให้เขารับเย่หลีเข้าจวนเป็นพระชายาเอกเสีย

เดิมทีเขาไม่อยากให้บุตรสาวทั้งสองคนของสหายรักแต่งกับบุตรชายทั้งสองพร้อมกัน เพราะไม่อยากให้เกิดการแย่งอำนาจและแบ่งฝักฝ่าย แต่ครั้งนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ เขาจำเป็นต้องตัดสินใจ

เมื่อเย่หลีแต่งให้ฟ่านเฉินแล้ว แน่นอนว่าเย่หลิงย่อมไม่อาจแต่งเข้ามาเป็นชายารองของฟ่านหลิ่นได้อีก อย่างไรเสียก็เป็นแค่บุตรอนุผู้หนึ่ง เชิดหน้าชูตาไม่ได้อยู่แล้ว ฟ่านหลิ่นย่อมต้องเข้าใจเขา

เมื่อฟ่านหลิ่นได้ทราบเรื่องก็เสียใจเป็นอย่างมาก เขารีบร้อนแอบมาหาเย่หลิงกลางดึก นางเองไม่ต่อว่าเขาและเข้าใจเขาดี ฟ่านหลิ่นให้คำมั่นสัญญาวันใดที่เขาได้เป็นฮ่องเต้วันนั้นเขาจะมารับนางเข้าวัง เมื่อเป็นฮ่องเต้แล้วย่อมไม่มีใครมาบังคับเขาได้ แต่ยามนี้นางคงต้องรอไปก่อน เย่หลิงเองก็สัญญาว่านางจะไม่แต่งให้บุรุษอื่น ชาตินี้จะรอเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

สวีกุ้ยเฟยที่ทราบเรื่องก็ปลอบบุตรชายตนไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้ ยามนี้ไม่อาจแก้ไขทำได้เพียงยอมรับ ถือซะว่าเก็บนางเป็นหมากเอาไว้ข้างกาย เผื่อวันหน้าจะสามารถใช้ประโยชน์ได้ ฟ่านเฉินกลับมาที่จวน เขานอนครุ่นคิดไม่ตก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้

แรกเริ่มเขาไม่อยากจะใช้นางเป็นหมาก แต่สถานการณ์จวนตัวทำให้ต้องดึงนางเข้ามาพัวพันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ก็แค่สตรีเจ้าอารมณ์ผู้หนึ่ง นางไม่สามารถก่อคลื่นลมใดให้เขาได้อยู่แล้ว วันหน้าค่อยขังนางเอาไว้ก็ไม่เป็นอันใด แต่ทว่าแผนกลับพังไม่เป็นท่า เขาและนางต้องกลายมาเป็นสามีภรรยากัน

ฟ่านเฉินหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะหวนคิดถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อน

ยามนั้นเขามีอายุเพียงเก้าขวบปี เสด็จพ่อพาเขามาเที่ยวเล่นที่ค่ายทหารพร้อมกับฟ่านหลิ่น เขาเดินไปทั่วจนพลัดหลงกับแม่นมซุกซนปีนต้นไม้จนพลัดตกต้นไม้มา ร้องไห้โยเย และมีหญิงสาวตัวน้อยที่เดินเข้ามาหาเขา นางบอกว่าเขาช่างอ่อนแอยิ่งนัก ตกต้นไม้เพียงเท่านี้ก็ร้องไห้เสียแล้ว แม้ปากจะด่าว่าแต่กลับช่วยเข้ามาพยุงเขาเดินไป และใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเช็ดเลือดบนหัวเข่าให้เขา

นางคือเย่หลี

เขารู้ว่านางจำเขาไม่ได้แล้ว ยามนั้นนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นองค์ชาย หลังจากช่วยเขาและพาเขามานั่งใต้้ต้นไม้และทำแผล นางเห็นว่าเขาปลอดภัยแล้วจึงยิ้มตาหยีและมอบผ้าเช็ดหน้าให้เขาเอาไว้เช็ดแผล ไม่นานก็มีแม่นมมาตามนางให้กลับไปหาท่านพ่อและเรียกนางว่าคุณหนูเย่หลี

เขาจำได้ไม่เคยลืม

หลังจากนั้นเขาและนางก็ไม่ได้พบกันอีกเลย เขาได้ยินเพียงว่านางก่อเรื่องไม่เว้นวันเท่านั้น ชื่อเสียงของนางก็ไม่ได้ดีเท่าใดนัก เพราะเขาถูกเสด็จพ่อสั่งให้เล่าเรียนอย่างหนักจึงไม่ได้หาโอกาศไปดูนางสักครา จนกระทั่งวันที่ฟ่านหลิ่นจัดงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งคังอ๋อง เขาจึงได้พบกับนาง

ช่างงดงามเฉิดฉาย งามเสียจนเขาละสายตาไปจากนางไม่ได้

เพราะรู้ว่าเป็นนางเขาจึงไม่อยากดึงนางเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่จะให้ทำเช่นไรได้เล่า เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ระหว่างเขาและนางอย่างไรเสียก็ต้องเดินมาถึงจุดนี้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!

ฟ่านเฉินแค่นเสียงเย็นออกมา ไม่คาดคิดว่าเมื่อเติบโตขึ้นนางจะร้ายกาจเจ้าแผนการเช่นนี้

เย่หลี หากระหว่างเจ้าและข้าเราทั้งสองเป็นเพียงคนธรรมดาคงจะดีไม่น้อย หากข้าไม่ใช่องค์ชายรองและเจ้าไม่ใช่บุตรสาวแม่ทัพใหญ่ที่เป็นก้างชิ้นโตขวางทางอำนาจข้าจะดีเพียงใดกันนะ หากเป็นเพียงคนธรรมดาเราจะเดินมาสู่เส้นทางของการหลอกใช้ซึ่งกันและกันเช่นนี้หรือไม่