บทที่ 4-1 พลาดพลั้ง

ด้านฟ่านหลิ่นนั้น เขามาตามที่เย่หลิงนัดหมายเอาไว้ แต่ทว่ารอแล้วรอเล่ากลับไม่พบแม้แต่เงาของเย่หลิง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อย คาดว่านางคงจะกลัวถูกบิดาจับได้จึงหนีกลับจวนไปแล้วสินะ เด็กดื้อ เอาเถิด ไว้เขาค่อยหาโอกาศแอบไปหานางอีกสักครา ครั้งหน้าจะนำขนมที่นางชอบไปมอบให้นางได้ลองลิ้มชิมรสด้วย

เมื่อเดินมาเรื่อยๆ ก็ได้พบเจอผู้คนประปราย ฟ่านหลิ่นก็คิดว่าจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง แต่ในขณะที่เขากำลังเดินกลับไป ระหว่างทางก็พบกับสตรีวัยกลางคนที่เดินมาพร้อมสาวใช้ ท่าทางของนางดูร้อนรนไม่น้อยเลย เขาจำได้ว่านางคือเย่ฮูหยินมารดาของเย่จิ้นอันและเย่หลีนั่นเอง

เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหานางทันที

"เย่ฮูหยิน ไม่ทราบว่าท่านหาสิ่งใดอยู่หรือ เหตุใดจึงดูร้อนใจเช่นนี้เล่า"

เย่ฮูหยินเมื่อเห็นฟ่านหลิ่นก็รีบทำความเคารพ ก่อนจะเอ่ย

"ทูลคังอ๋อง ก่อนหน้านี้หลีเอ๋อร์บอกว่าจะมาที่ห้องปลดทุกข์ นางออกมาพร้อมสาวใช้ นี่ก็ผ่านมาหนึ่งชั่วยามแล้วนางยังไม่กลับมาเลย หม่อมฉันเกรงว่านางจะซุกซนจนสร้างเรื่อง จึงออกมาตามหาเพคะ ไม่ทราบว่าพระองค์ทรงเห็นบุตรสาวของหม่อมฉันบ้างหรือไม่"

ฟ่านหลิ่นขมวดคิ้วมุ่น พลางคิดทบทวนแล้วพูดขึ้นมาว่า

"หลังจากที่นางมามอบของขวัญให้ข้า ข้าก็ไม่เห็นนางอีกเลย จวนของข้ามีการคุ้มกันค่อนข้างปลอดภัย เย่ฮูหยินไม่ต้องกังวล ข้าจะให้สาวใช้ออกตามหาพวกนางสองคน ท่านวางใจเถิด"

เย่ฮูหยินพยักหน้า ฟ่านหลิ่นสั่งให้สาวใช้ไปตามหาเย่หลี ในขณะที่เขาและเย่ฮูหยินเองก็ช่วยกันเดินตามหาเย่หลีเช่นเดียวกัน

ไม่รู้ว่ามีคนปากเปราะผู้ใดกันที่ไปบอกคนในงานว่าเย่หลีและสาวใช้หายตัวไป คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นก็รีบออกมาดูสถาณการณ์ทันที มีไม่น้อยที่เต็มใจช่วยตามหา แม่ทัพใหญ่เย่และเย่จิ้นอันเมื่อได้ยินว่าอยู่ๆเย่หลีหายตัวไปก็ร้อนใจขึ้นมาทันที รีบมาช่วยกันตามหานางเช่นเดียวกัน

ฟ่านจิ้งที่เพิ่งสร่างเมา เมื่อเขาหันไปมองก็ไม่พบกับฟ่านเฉินพี่ชายเสียแล้ว จึงออกตามหาคิดว่าจะชวนพี่ชายกลับจวนไปพร้อมกัน แต่กลับพบว่าในงานเลี้ยงตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย เมื่อสอบถามก็ได้ความว่าคุณหนูเย่หายตัวไปพร้อมสาวใช้ ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนจะเดินไปตามหาฟ่านเฉิน เดินมาเรื่อยๆก็มาพบกับฟ่านหลิ่นที่เดินมาพร้อมกับเย่ฮูหยิน

"น้องสามเจ้ามาทำอันใด หากเมาก็ไปนอนเถิด ข้าจะให้สาวใช้เตรียมที่นอนให้เจ้า"

ฟ่านจิ้งส่ายหน้าไปมา แล้วกล่าวขึ้นว่า

"ข้ามาตามหาพี่รอง เขาบอกว่าจะมาเดินเล่นรับลมที่ท้ายจวนที่นั่นบรรยากาศดีลมเย็นสบาย ว่าแต่พวกท่านหาคุณหนูเย่เจอแล้วหรือ ข้าได้ยินคนเขาพูดกันว่านางหายไปพร้อมกับสาวใช้"

ฟ่านจิ้งเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในขณะที่ทกคนกำลังสับสนร้อนอกร้อนใจอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของสาวใช้ดังขึ้น รวมไปถึงเสียงของผู้คนที่เอ่ยซุบซิบกันไปต่างๆ นานา เย่ฮูหยินรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบเดินไปดูทันที

ภาพที่เห็นทำเอานางแทบล้มทั้งยืน แม้แต่แม่ทัพใหญ่เย่และเย่จิ้นอันก็ยังหน้าชาอับจนถ้อยคำในทันที

ในเรือนเล็กท้ายจวนคังอ๋อง ยามนี้มีร่างของบุรุษและสตรีสองคนกำลังนอนกอดรัดกระหวัดนัวเนียกัน เป็นฟ่านเฉินกับเย่หลี!

คนทั้งสองนอนกอดรัดกันอยู่บนพื้น เย่หลีมีเพียงผ้าคลุมกายบางๆเท่านั้น ตามแขนและขาที่ขาวนวลเนียนมีรอยสีแดงเป็นจ้ำๆ ส่วนฟ่านเฉินนั้นตามลำคอก็มีรอยแดงและรอยเล็บเช่นเดียวกัน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนทั้งสองทำสิ่งใดกันก่อนหน้านี้!

เย่ฮูหยินเป็นลมล้มพับไปในทันทีแม่ทัพเย่รีบเข้าไปประคองภรรยาตน ส่วนเย่จิ้นอันนั้นก็รีบเข้าไปหาน้องสาวก่อนจะถอดชุดคลุมมาคลุมร่างของเย่หลีเอาไว้

"หลีเอ๋อร์ หลีเอ๋อร์เจ้ารีบตื่นสิ!"

เย่หลีเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกนางก็สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาเจอเย่จิ้นอัน หญิงสาวปวดหนึบไปทั่วทั้งตัว นางเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า

"พี่ใหญ่ เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่ได้ คังอ๋องเล่า"

เย่จิ้นอันปั้นหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ปริปาก เย่หลีก็ขมวดคิ้ว นางพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเสื้อผ้าตนเองกระจัดกะจายอยู่บนพื้น นางย่นหัวคิ้วก่อนจะหันมองไปโดยรอบ

ยามนี้มีคนมุงดูและมองนางอย่างดูถูกดูแคลน บ้างก็เอ่ยกระซิบกระซาบนินทานางว่าหน้าไม่อาย เย่หลีใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง นางหันมองซ้ายขวา ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างของฟ่านเฉิน

ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เขานอนอยู่ข้างนาง มือข้างหนึ่งยังวางอยู่บนเอวบางของนาง อีกทั้งที่ชายเสื้อสีขาวของเขายังมีรอยเลือดจางๆอยู่ด้วย ไม่ต้องบอกนางก็พอจะรู้ว่ารอยเลือดนั่นมันมีต้นตอมาจากที่ใด

เย่หลีเอ่ยวาจาใดไม่ออก นางนึกย้อนไปว่าก่อนหน้านี้นางและเขาเข้ามาในห้องและได้กลิ่นกำยานประหลาด

ไม่จริง!

นางแตกตื่นลนลานมองไปรอบๆ ก่อนจะพบกับฟ่านหลิ่นที่ยืนมองดูนางพร้อมกับย่นหัวคิ้ว

"ไม่จริง ไม่จริง อ๊า!"

เย่หลีกรีดร้องออกมาสุดเสียง ปลุกให้ฟ่านเฉินที่กำลังนอนหลับไปเพราะหมดแรงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มหันมามองก่อนจะพบกับเย่หลีที่จ้องตนเขม็ง ดวงตาของนางแดงก่ำ ใบหน้าเย็นเยียบราวกับจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาได้ทุกเมื่อ

เขาไม่ใช่คนโง่ ดูจากสถาณการณ์ตรงหน้าคาดว่าตอนนี้ไม้ได้กลายเป็นเรือเขาและนางคงจะกลายเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองฟ่านหลิ่นที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนจะกัดฟันกรอด

เป็นแผนของฟ่านหลิ่นคนสารเลวจริงๆ! เบื้องหน้าแสร้งทำเป็นคนดี แต่กลับตลบหลังเขา ทั้งวางยาและพาคนมาดูพวกเขาทำเรื่องเช่นนั้นกัน ให้เขาและเย่หลีอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเช่นนี้!