บทที่ 1-1 จุดเริ่มต้น

รัชศกหมิงจิ้นปีที่สี่สิบ

แคว้นซ่ง

"คุณหนูใหญ่บ่าวกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านดูสิเจ้าคะนี่คือชาดทาปากที่บ่าวไปซื้อมาจากร้านเครื่องประทินโฉมตามที่คุณหนูต้องการเจ้าค่ะ"

"เอามาให้ข้า"

"เจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินเจ้านายออกคำสั่ง สาวใช้ตัวน้อยนามว่าเถาเป่าก็รีบนำชาดตลับนั้นมามอบให้ผู้เป็นนายทันที แต่เพราะว่านางรีบร้อนมากเกินไป จึงทำชาดตลับนั้นร่วงตกพื้น ตลับชาดสีสวยงดงามแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เถาเป่าลนลานทำสิ่งใดไม่ถูก ในขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปากขอโทษผู้เป็นนาย ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือฟาดเข้ามาที่ใบหน้าของนางอย่างเต็มแรง จนใบหน้าของนางแดงเป็นรอยฝ่ามือ

"บังอาจทำของๆ ข้าเสียหาย ไม่มีตามองให้ดีหรืออย่างไร หรือว่ามือไม้อ่อนแรง หากใช้การไม่ได้ มิสู้ให้ข้าตัดมือเจ้าทิ้งเสียดีหรือไม่!"

"ขออภัยเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่โปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วย"

"ไสหัวไป!"

"เจ้าค่ะ"

เถาเป่ารับคำด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว ก่อนจะก้มหน้างุดไม่กล้าเอ่ยวาจาใดอีกและรีบเดินออกจากห้องไปในทันที เมื่อปราศจากผู้คนแล้ว หญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในห้องก็ถอนหายใจยาวๆ พร้อมกับสบถออกมาอย่างไม่สมอารมณ์

"บ่าวรับใช้แต่ละคนล้วนไม่ได้เรื่อง!"

กล่าวจบนางก็ยื่นมือเรียวสวยไปหยิบชาดอีกตลับที่วางอยู่ตรงหน้าคันฉ่องทองเหลืองขึ้นมา และผัดแต่งใบหน้าอันงดงามกระจ่างตาของตนอย่างประณีตบรรจง เมื่อพิจารณาแล้วนางก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อนึกถึงใครบางคนขึ้นมา นางก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง

นางเคยคิดว่าตนเองงดงามไม่แพ้สตรีใด แต่ในจวนตระกูลเย่กลับมีคนที่งามไม่แพ้นาง เรียกว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าเลยด้วยซ้ำ

สตรีนางนั้นก็คือเย่หลิง ลูกนังอนุชั้นต่ำผู้นั้น น้องสาวต่างมารดาของนางเอง!

ยิ่งคิดถึงใบหน้าสวยหวานของน้องสาวต่างมารดานางก็ยิ่งโมโห หญิงสาวยกมือขึ้นปัดเครื่องประทินโฉมบนโต๊ะเครื่องแป้งร่วงตกลงพื้นกระจัดกระจายจนเกิดเสียงดังก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องนอน เหล่าสาวใช้ที่ยืนรอปรนนิบัติอยู่ภายนอกต่างไม่กล้าแม้แต่จะปริปากออกมา

เมื่อระบายโทสะจนพอใจแล้ว นางจึงสั่งให้สาวใช้เข้ามาเก็บกวาดความเสียหาย ก่อนที่นางจะเดินออกจากห้องตรงไปที่ศาลารับลมซึ่งอยู่ด้านหลังจวนตระกูลเย่

ศาลารับลมบรรยากาศดี นางชอบที่นี่มากเพราะจัดสวนได้สวยงามดอกไม้ใบไม้งอกงามสะพรั่ง อีกทั้งมีลมพัดเย็นสบายตลอดทั้งปี

นางคือ เย่หลี เป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่เย่ ปีนี้อายุสิบเจ็ดปีแล้ว ตระกูลเย่ของนางเป็นแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน อีกทั้งบิดาของนางก็มีความดีความชอบช่วยผลักดันฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นขึ้นเป็นฮ่องเต้ และยังเป็นสหายรักกัน ทำให้บิดานางเป็นขุนนางที่ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นให้ความไว้วางใจมากที่สุด

นางมีพี่ชายร่วมมารดาเดียวกันคือ เย่จิ้นอันผู้เป็นรองแม่ทัพ พี่ชายปีนี้อายุสิบเก้าปีแล้ว และน้องสาวต่างมารดาที่เกิดจากอนุซ่งนามว่าเย่หลิงอายุเท่ากันกับนาง

แม่นมของนางเล่าให้ฟังว่า ก่อนหน้านี้ท่านแม่ของนางรับอนุซ่งเข้ามาเป็นสาวใช้ แต่เพราะสตรีนางนั้นไร้ยางอาย มักใหญ่ใฝ่สูง จึงคิดปีนเตียงท่านพ่อจนได้เป็นอนุอย่างทุกวันนี้ ท่านพ่อก็รักนางมาก ยิ่งเมื่อนางให้กำเนิดเย่หลิง ท่านพ่อก็รักและเอ็นดูน้องสาวผู้นั้นมากเช่นกัน สิ่งใดดีก็มักจะให้นางทุกอย่าง จวนตระกูลอื่นๆในเมืองหลวงมักจะไม่ให้ความสำคัญกับบุตรที่เกิดจากอนุ แต่ท่านพ่อของนางกลับไม่สนใจกฎเกณฑ์คร่ำครึพวกนั้น ท่านแม่ของนางก็ใจดีมีเมตตาไม่คิดโกธรเคือง ทว่านางกลับคิดต่างจากบิดาและมารดา

บุตรอนุไม่ควรเสนอหน้าขึ้นมาเทียบกับบุตรที่เกิดจากภรรยาเอก!

เคยมีครั้งหนึ่ง เย่หลิงติดตามนางและท่านแม่ออกไปซื้อของที่นอกจวน ผู้คนกลับพูดกันว่าเย่หลิงงดงามดูเพรียบพร้อมมากกว่านางเป็นไหนๆ อีกทั้งยังมีเมตตาปรานี ต่างจากนางที่ถือดีว่าบิดามารดาตามใจไม่เห็นหัวผู้ใด เพราะคิดว่าตนเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอก เลือกคบแต่สหายที่มีฐานะทัดเทียมกับตน อีกทั้งยังกดข่มคนที่ด้อยกว่า นิสัยช่างเลวร้ายไม่น่าคบหา

นับแต่นั้นนางก็ไม่ชอบหน้าเย่หลิงถึงขั้นเกลียดชัง เป็นเพียงบุตรอนุแต่มีสิทธิ์อันใดมาดีเด่นกว่านาง นังน้องสาวตัวดี!

นางจึงไม่ให้เย่หลิงออกไปนอกจวนหากไม่จำเป็น เพราะไม่อยากทนฟังคำพูดเปรียบเทียบพวกนั้น!

เย่หลียกถ้วยชาขึ้นดื่ม กลิ่นชาหอมอ่อนๆช่างเข้ากับบรรยากาศในช่วงฤดูใบไม้ผลิยามนี้ยิ่งนัก สายลมอ่อนพัดโชย กลีบดอกหมู่ตานหลากสีโปรยปรายตามกระแสลมที่พาดผ่าน ช่างดูงดงามเป็นอย่างยิ่ง

อีกสามวันจวนองค์ชายใหญ่ฟ่านหลิ่นจะจัดงานเลี้ยงฉลองที่ได้รับตำแหน่งคังอ๋อง ได้ยินว่าบิดานางได้รับเทียบเชิญให้ไปร่วมงานที่จวนองค์ชายใหญ่ด้วย นางเองตั้งตารอที่จะได้พบหน้าฟ่านหลิ่นแทบไม่ไหว เพราะนางพึงใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก

เขาคือองค์ชายที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานไม่น้อย วันหน้าตำแหน่งรัชทายาทย่อมตกเป็นของเขา หากนางได้แต่งเป็นพระชายา แน่นอนว่าตำแหน่งมารดาของแผ่นดินย่อมตกเป็นของนาง มีเพียงนางเท่านั้นที่คู่ควรนั่งบัลลังก์เคียงข้างเขา

เมื่อคิดถึงฟ่านหลิ่น เย่หลีก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย

ในขณะที่นางกำลังนั่งจิบชาอย่างเพลิดเพลินใจก็ได้ยินเสียงสนทนาของสตรีดังแว่วมาไม่ไกลนัก เย่หลีช้อนสายตาขึ้นไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นเย่หลิง น้องสาวต่างมารดาของนางผู้นั้นนั่นเอง

ด้านเย่หลิงที่กำลังเดินสนทนามากับสาวใช้ก็รู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องมองนาง เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นเย่หลีผู้เป็นพี่สาว เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่หลิงก็เม้มริมฝีปากแน่น นางไม่อยากจะเข้าใกล้พี่สาวผู้นี้ แต่ในเมื่อเจอกันแล้วหากนางไม่เข้าไปทักทายนั่นไม่เท่ากับเสียมรรยาทหรอกหรือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเย่หลิงจึงจำใจเดินเข้าไปหาเย่หลีที่นั่งดื่มชาอยู่ในศาลาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม

"คารวะพี่สาวเจ้าค่ะ ข้าไปเก็บดอกหมู่ตานมา ปีนี้ดอกหมู่ตานงดงามกว่าปีก่อนๆ ไม่ทราบว่าพี่สาวจะรับเอาไว้ประดับแจกันในห้องนอนหรือไม่เจ้าคะ"

พอเอ่ยจบเย่หลิงก็สั่งให้สาวใช้นำดอกหมู่ตานไปมอบให้เย่หลี เย่หลีปรายตามองก่อนจะยื่นมือไปรับดอกหมู่ตานมาถือเอาไว้ เย่หลิงยิ้มออกมาเล็กน้อย รู้สึกดีใจที่เย่หลียินดีรับของที่นางมอบให้ ทว่าเพียงไม่นานรอยยิ้มของนางก็พลันจืดจางลง

เย่หลียกยิ้มมุมปาก แล้วจึงโยนดอกหมู่ตานลงไปบนพื้น ก่อนจะยกเท้าขึ้นเหยียบขยี้ดอกหมู่ตานเหล่านั้นอย่างไม่ใส่ใจ เย่หลิงเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้ากล่าววาจาใดแม้เพียงครึ่งคำ

เมื่อเหยียบดอกไม้เหล่านั้นจนสาแก่ใจแล้ว เย่หลีก็เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับเย่หลิง

"เจ้าก็เหมือนกับดอกหมู่ตานเหล่านี้ แม้จะทำตัวสูงส่งคิดทัดเทียมข้าเพียงใด แต่เจ้ามันก็เป็นเพียงแค่บุตรที่เกิดจากอนุชั้นต่ำ อย่าคิดมาเทียบเทียมข้า และอย่าเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าเป็นน้องสาวข้า ข้าไม่อยากมีน้องสาวที่ได้ชื่อว่าเกิดจากสตรีหน้าด้านเช่นอนุซ่งที่ปีนเตียงสามีของผู้มีพระคุณ ไสหัวไป!"