บท
ตั้งค่า

2 ฉันคือตัวประกอบที่ใช้แล้วตาย [2]

“เสี่ยวฮวน เสี่ยวฮวน เจ้าเป็นอันใดหรือไม่” เสี่ยวชิงเมื่อเห็นฝูฮวนเงียบไปก็เขย่าตัวเรียกอีกครั้ง

“พี่เสี่ยวชิง ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับน้ำ อาหารและยา ข้าจะทำตามที่พี่เสี่ยวชิงบอก พี่เสี่ยวชิงรีบไปเถอะก่อนที่จะมีคนมาเห็นเข้า” มานีรัตน์เปลี่ยนลิ้นให้เป็นภาษาของที่นี่ได้อย่างไม่ยากเย็น กะอี้แค่เรื่องภาษาแค่นี้ คนที่เล่นเกมส์มาหลายปี ทั้งยังเป็นติ่งซีรีส์จีนมาไม่น้อยกว่าสิบปีเช่นกัน จะมาตกม้าตายกะอีแค่เรื่องภาษานี่นะ

เสียชื่อมือหนึ่งในทีมหมดน่ะสิ

เมื่อเสี่ยวชิงออกไปแล้ว มานีรัตน์ก็ได้เวลาทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตนเอง

‘ฉันแน่ใจแล้วไม่ได้กำลังฝัน เรื่องประหลาดพวกนี้เกิดขึ้นกับฉันได้ยังไงก็สุดจะรู้ เคยคิดนะว่าถ้าตนเองย้อนเวลาหรือทะลุมิติเข้าไปในนิยายจีนที่ดูทุกวันมันคงสนุก เหมือนที่กำลังเล่นเกมเพื่อผ่านด่านต่าง ๆ มันก็ตื่นเต้นและท้าทายน่าดู’

‘เหอะ! จะบ้าตาย ความจริงกับความมโนมันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว’

‘ฉันดันทะลุมิติมาเป็นสาวใช้ของคุณหนูรอง จ้าวหยางซูของจวนเสนาบดีการคลัง นางร้ายของนิยายที่กำลังอ่านอยู่ นางหวังแย่งชิงองค์รัชทายาทของพี่สาวคนโต คุณหนูใหญ่จ้าวหยางซิน นางเอกของเรื่อง

นางร้ายถูกนางเอกเอาคืนในงานวันปักปิ่นของนางร้าย ที่พลั้งมือฆ่าฝูฮวนโดยผลักบ่าวคนนี้ไปชนกับขอบตั่งเตียงก่อนลากไปขังไว้ที่ห้องเก็บฟืน นางเอกของเรื่องเลยใช้จุดนี้เป็นตัวทำลายชื่อเสียงของคุณหนูรอง แม้จะเป็นบ่าวแต่กฎหมายกำหนดไว้ชัดเจนว่าไม่ให้ฆ่าบ่าวโดยพลการ คุณหนูรองจึงซวยและถูกทางการจับไปลงโทษ’

‘ช่างหัวคุณหนูรอง ช่างหัวนางเอก จะวัดฝีมือกันยังไงทำไมต้องเอาตรูไปเป็นหมากด้วย ไอ้หวานยังไม่อยากตายนะ ตอนนี้ฉันจะหนีจากสถานการณ์เป็นตัวประกอบที่ใช้แล้วตายยังไงดีก่อนเหอะ!’

‘ใช่แล้วก่อนอื่นต้องขุนร่างกายให้แข็งแรง หึ! เสี่ยวฮวน ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันมาอยู่ในร่างของเธอ แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีชีวิตต่อไป ถึงแม้ว่าเส้นทางในอนาคตจะมีความตายที่วิ่งแข่งกับเวลามาจ่อเหมือนลูกระเบิดรอวันแตกตู้มก็เถอะ’

‘ฉันสัญญาว่าจะใช้ชีวิตให้ดี ฉันจะไม่ยอมตายในจวนแห่งหนึ่งแน่นอน ถ้าวิญญาณของเจ้ามีจริงก็ขอให้รับรู้ไว้ว่าฉันขอบคุณอีกครั้ง และไม่ต้องเป็นห่วงร่างตนเอง ฉันจะใช้ชีวิตให้ดีและมีความสุขแน่นอน

ต่อไปนี้ ไม่มีคนชื่อมานีรัตน์แล้ว จะมีแต่ ข้า ฝูฮวนเท่านั้น’

วันนั้นฝูฮวนก็ยังถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืน ไม่มีอาหารและน้ำส่งมาให้เหมือนเดิม นอกจากหมั่นโถวลูกเดียวตอนเช้ากับน้ำหนึ่งถ้วยแล้วก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องฝูฮวนอีกเลย

จนเวลาผ่านไปถึงเช้าวันใหม่ ฝูฮวนลุกขึ้นไปทำงานตามปกติ นางต้องตักน้ำจากบ่อไปใส่ตุ่มน้ำที่ห้องครัว ตักน้ำอยู่หลายชั่วยามร่างกายก็อ่อนแอ ข้าวก็ไม่ได้กิน คนที่เคยนั่งจับแต่จอยเกมส์ต้องมาหาบน้ำ ทำให้ฝูฮวนถึงกับสบถด่ากราดไปทั่ว โชคดีที่ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวกับนาง เพราะนางอัปลักษณ์และผอมเป็นก้างปลา

“เสี่ยวฮวนพักก่อน มากินข้าวได้แล้ว” เสียงเรียกชื่อของนางทำให้ฝูฮวนถึงกับยกมือขอบคุณพระเจ้า นางรอดตายแล้ว หญิงร่างเล็กรีบวางถังน้ำไว้ก่อนจะล้างมือเช็ดมือที่เปียกกับกระโปรงผ้าป่านไปยืนเข้าแถวรับถ้วยข้าวต้มเละ ๆ ระหว่างยืนเข้าแถวรอก็ได้ยินคนข้างหลังพูดคุยกัน

“อี๋ เจ้าดูนั่น สมแล้วที่เป็นคนส่งฟืน หน้าตาอัปลักษณ์ยิ่ง”

“ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าได้อาบน้ำบ้างหรือไม่ กลิ่นเหม็นไปหมดแล้ว วันนี้ช่างโชคร้ายชายส่งฟืนดันมาตอนพวกเรากำลังจะกินข้าวเสียได้” บ่าวหญิงอีกคนตอบรับและออกความเห็น

“ข้าว่าคงหาภรรยาไม่ได้ถึงไม่มีใครดูแล ก็สมแล้วที่เป็นแค่ชายส่งฟืน ถึงข้าเป็นแค่บ่าวก็ไม่คิดชายตาแล” บ่าวหญิงคนแรกออกความเห็นบ้าง

ฝูฮวนจึงหันหลังมองไปยังชายคนที่พวกนางกล่าวถึง เห็นชายร่างหนาสวมเสื้อผ้าขาดรุ่ย ผมเผ้ารุงรังมองไม่เห็นหน้าตา เขาแบกฟืนไว้บนบ่าเดินเข้ามาใกล้กับที่นางยืนรอเข้าแถวรับข้าวต้มแจก ข้างชายคนนั้นนางจำได้ว่าเป็นพ่อบ้านของจวนกำลังยืนคุยกับชายคนนั้นอยู่

‘ไม่มีคนดูแล หาภรรยาไม่ได้งั้นเหรอ ใช่แล้ว ไอ้หวานแกนี้ฉลาด จริง ๆ เลย’ ฝูฮวนยิ้มให้กับตนเองเมื่อเกิดไอเดียเจ๋ง ๆ ขึ้นมาได้

‘หญิงอัปลักษณ์กับชายน่ารังเกียจจะมีอะไรเข้ากันได้ไปมากกว่านี้อีก ชายส่งฟืนนี่แหละคือ The Hero ของฉัน แต่ว่าเราอยู่แต่ในจวนแบบนี้จะหาทางคุยหรือดีลธุรกิจข้อตกลงกับเขายังไงละเนี่ย’ ฝูฮวนจ้องมองไปยังชายส่งฟืนทั้งยังยิ้มด้วยความสาสมใจในความคิดของตนเอง

เมื่อคุยกับพ่อบ้านของจวนเสร็จแล้ว อามู่จึงเดินเอาฟืนไปเก็บยังที่ที่พ่อบ้านบอก ซึ่งเขามาส่งฟืนเป็นครั้งแรก ในระหว่างที่เดินผ่านแถวบ่าวที่รอรับอาหาร อามู่ ชายอัปลักษณ์ส่งฟืนก็รู้สึกเหมือนตนเองเป็นเหยื่อกำลังถูกจ้องมองจากพยัคฆ์ที่พร้อมจะตะครุบจับไปกินก็ให้เสียวสันหลัง ขนแขนลุกซู่ เขาจึงต้องรีบลูบแขนตนเองให้คลายความรู้สึกประหลาด พลางส่งสายตาสอดส่ายหาผู้ล่า

จึงสบตาเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง คาดว่าจะเป็นบ่าวรับใช้ ช่างน่าแปลกที่สายตาของนางไม่ได้รังเกียจเขาแม้แต่น้อย ซึ่งแตกต่างจากคนอื่นในจวนแห่งนี้ สายตาของนางเหมือนกำลังเจอเหยื่อชิ้นโตที่พร้อมจะจับกลืนลงท้อง

บรื้ออออ~

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel