ตอนที่ 5

“ไม่มีอะไรหรอกลูก…แม่คอแห้งนิดหน่อย” ผู้เป็นมารดาพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถาม หากเสียงสะอื้นเครือในอก ทำให้รินนรีจับพิรุธได้ไม่ยาก

“ไม่จริง หนูรู้ว่าแม่กำลังร้องไห้ แม่กำลังปิดบังอะไรหนู มีเรื่องอะไรคอขาดบาดตายยังงั้นหรือไงคะ?” หญิงสาวเคล้นน้ำเสียงถามอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ ทำให้ผู้เป็นมารดารู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที

“ไม่มีอะไรหรอกลูก…”

อรดีพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ฟังดูเป็นปกติ ยิ่งเธอไม่อยากบอก หารู้ไม่ว่ากลับยิ่งกระตุ้นความอยากรู้ของผู้เป็นลูกสาว

“ถ้าแม่คิดว่าหนูมีความสำคัญพอที่จะรับรู้ในปัญหาใดๆ ที่หนูควรจะได้รู้…ก็บอกหนูสิคะ แต่ถ้าแม่คิดว่าหนูไม่สมควรที่จะได้รู้…ก็ไม่ต้องค่ะ”

รินนรีเดาว่าเรื่องที่มารดากำลังเป็นกังวลจนร้องไห้ คงหนีไม่พ้นความเจ็บป่วยของผู้เป็นบิดาอย่างแน่นอน

“ยายริน…! แกช่างไม่เข้าใจแม่เอาเสียเลย”

เสียงตอบกลับมาอย่างอ่อนใจ ตามด้วยเสียงถอนใจหนัก จนได้ยินชัดเจนไปสู่ปลายสาย

“ถ้าอยากให้หนูเข้าใจ…แม่ก็บอกความจริงกับหนูมาสิคะ” คนดื้อดึงยังคงยืนกรานที่จะรู้ให้ได้

“เอาละ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถ้าอยากรู้แม่ก็จะบอก แกรู้ไหมว่าค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษาพ่อของแกตลอดสองปีที่ผ่านมาน่ะ ต้องให้เงินมหาศาลแค่ไหน แล้วไหนจะเงินเดือนพนักงานที่จะต้องจ่ายในแต่ละเดือนอีก ทุกวันนี้ร้านอาหารของเราก็ขายไม่ดีเหมือนก่อน ลูกค้าหดหายลงทุกวัน ร้านอาหารคู่แข่งก็ผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด แกอยู่แต่กรุงเทพฯ เลยไม่รับไม่รู้ว่าแต่ละวันแม่อย่างฉันต้องเหน็ดเหนื่อยสักแค่ไหนที่จะต้องหาเงินมาหมุนเวียนให้พอกับรายจ่ายที่จ่อคอหอยอยู่ทุกปลายเดือน”

รินนรีรับรู้ถึงความระทดท้อในน้ำเสียงของมารดา เรื่องที่รู้…ถึงกับทำให้น้ำตาของเธอไหลซึมออกมาด้วยความเข้าอกเข้าใจ แม้ยังไม่เข้าใจนักว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับการที่มารดาพยายามเจ้ากี้เจ้าการกับเรื่องคู่ครองของเธอ?

“ทุกวันนี้ฐานะของเราแย่ลงขนาดนั้นแล้วหรือคะแม่?”

เสียงแผ่วเครือ กึ่งถามกึ่งรำพึงกับตัวเอง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งซึ่งผู้เป็นมารดาบอก เพราะว่าในระหว่างที่กำลังศึกษาอยู่ในกรุงเทพฯ เธอก็แยกตัวออกมาใช้ชีวิตอยู่ในคอนโด เรื่อยมากระทั่งเรียนแล้วทำงาน และการที่เธอกลับบ้านเดือนละไม่กี่ครั้งนี่เอง ที่ทำให้รินนรีไม่รู้ปัญหาภายในครอบครัวหลายๆ อย่าง กระทั่งวันที่ผู้เป็นมารดาต้องสารภาพความจริงทั้งน้ำตา จึงได้รู้ว่าครอบครัวกำลังประสบปัญหา ฐานะการเงินกำลังง่อนแง่นเต็มที อรดีพยายามกัดฟันแบกรับเรื่อยมา

วาบหนึ่งในความคิดของรินนรี จู่ๆ…ภาพดวงหน้าของศักดาผู้เป็นบิดาที่กำลังป่วย ก็ผุดขึ้นในหัว นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาล ร่างกายขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวไม่ได้ หลังจากเกิดอุบัติเหตุล้มรุนแรงในห้องน้ำ ศีรษะฟาดเข้ากับขอบอ่างล้างหน้าอย่างจัง จนต้องกลายเป็นอัมพฤกษ์

ภายหลังจากศักดาได้รับการรักษาพยาบาลและทำกายภาพอย่างต่อเนื่อง ทำให้กล้ามเนื้อบางส่วนเริ่มกลับมาฟื้นตัวชั่วคราว ขยับแขนขาได้บ้าง หากก็ยังอ่อนแรงจนต้องพึ่งรถเข็นอยู่ตลอดเวลา

แต่ภายหลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อมาดูแลรักษาตัวที่บ้าน สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเกิดอุบัติเหตุซ้ำซ้อนขึ้นอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ เมื่อรถเข็นที่ผู้เป็นบิดาเคยนั่งอยู่เป็นประจำ จู่ๆ ก็ไหลเตลิดลงจากบันไดบ้าน ทั้งรถทั้งคนตกลงมากระแทกกับพื้นรุนแรง ทำให้ขาหักทั้งสองข้าง ต้องดามเหล็กเอาไว้จนทุกวันนี้

จากสภาพอัมพฤกษ์ที่พอจะมีความหวังรางๆ ว่าอาจจะหายได้ในสักวัน ก็ริบหรี่ลงทันที เมื่อกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ สุดท้ายก็กลายเป็นอัมพาตอย่างถาวรไปในที่สุด

เคราะห์กรรมของศักดายังไม่หมดเพียงเท่านั้น ภายหลังจากแพทย์ผู้ทำการรักษาตรวจพบว่ามีเลือดออกในสมอง ต้องนำตัวกลับเข้ารักษาพยาบาลในโรงพยาบาล ภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของแพทย์และพยาบาล ด้วยเกรงว่าก้อนเลือดที่คั่งอยู่ในสมองจะกดหลอดเลือดบริเวณใกล้เคียง ส่งผลให้เลือดส่งไปเลี้ยงสมองไม่พอ และถ้าอาการเกิดกำเริบรุนแรงขึ้นมาเมื่อไร จะทำให้สมองขาดเลือด เกิดภาวะสมองตาย มีอันตรายถึงชีวิต

แพทย์ผู้ทำการรักษาก็ยืนยันไม่ได้ว่าศักดาจะต้องอยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาลไปนานแค่ไหน เพราะอาการเลือดคั่งในสมอง บังเอิญอยู่ในตำแหน่งที่ยากต่อการผ่าตัด เมื่อถามถึงความสมัครใจของภรรยาและลูกสาวถึงเรื่องการผ่าตัดสมองที่มีความเสี่ยงสูงถึงชีวิต สองแม่ลูกจึงปฏิเสธการผ่าตัดแทนคนไข้ เพราะตระหนักแล้วว่าความพยายามผ่าตัดเพื่อรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ อาจหมายถึงการเร่งให้เขาตายเร็วขึ้น

“อันที่จริงแม่ไม่อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้แกรู้ แต่ไหนๆ ก็หลุดออกมาแล้ว เรื่องค่าแรงพนักงานในร้านอาหาร รายรับที่หมุนเวียนเข้ามาในแต่ละวัน แทบจะไม่พอจ่ายค่าแรงพนักงาน ทุกวันนี้แม่หมุนเงินแบบเดือนชนเดือน แต่ที่น่าห่วงที่สุดก็คือหนี้สินก้อนใหญ่กว่านั้น ถึงขั้นว่าเราอาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอน” พูดจบแล้วก็ถอนใจเฮือกใหญ่