Chapter 5 ไข่นำโชค

Chapter 5 ไข่นำโชค

มหาเทพเยี่ยนหงปรากฏกายขึ้นยังป่าท้อ ก้าวยาวๆ พร้อมไข่ในอ้อมกอดตรงไปยังศาลากลางทะเลสาบที่รายล้อมไปด้วยต้นท้อสุดสายตา

‘เขาอยู่ที่นี่’

ในที่สุดนางก็หาเขาพบ มีไม่กี่ที่หรอกที่มหาเทพยวี่เหอเลือกจะใช้ซ่อนตัวหลบลี้หนีจากผู้คน และมีไม่กี่คนเช่นกันที่จะรู้ว่ามหาเทพยวี่เหอมีสถานที่ลับซ่อนเร้นนี้ ด้วยเวทชั้นสูงจึงยิ่งไม่มีผู้ใดพบเห็นโดยง่าย

ตึง!

นางวางไข่สีทองลงบนโต๊ะราวกับไม่ยี่หระ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ไผ่โดยไม่รอให้ผู้เป็นเจ้าของสถานที่เอ่ยอนุญาต ท่าทางของนางไม่ทุกข์ร้อนไม่แยแส คว้าไหสุราดอกท้อเลิศรสมารินใส่จอกแล้วยกดื่มหน้าตาเฉย ก่อนจะคว้าถั่วคั่วเกลือเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“สุราในป่าท้อช่างเลิศรสไม่เสื่อมคลาย ฝีมือการหมักเหล้าของเจ้ายากจะมีใครเทียบเคียง”

พูดพลางรินสุราอีกจอกและอีกจอก ดื่มราวกับราดลงคอดั่งน้ำเปล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ชั่วพริบตาเดียวถั่วคั่วเกลือก็หมดไปหนึ่งจานอย่างรวดเร็ว จนมหาเทพยวี่เหอต้องผายมือเสกถั่วคั่วขึ้นมาใหม่อีกจาน

“ไปตายอดตายอยากมาจากไหน”

“ป่าคุนเหม่ย”

นางโกหกคำโต ความจริงแล้วหลังจากนางรับไข่ใบนี้เป็นบุตรบุญธรรม นางก็ไปหาเขาที่ตำหนักเซี่ยเทียน เมื่อไม่พบจึงไปหาที่แท่นผงาดฟ้า ต่อด้วยป่าไผ่ โผล่อีกทีที่เขตแดนกักวิญญาณ แล้วจึงมาที่นี่...

นางเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลาชีวิต เล่นเอาเหนื่อยหอบแต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อไม่ให้ยวี่เหอรู้ว่านางกำลังสร้างเรื่องโกหกที่ทำให้เขาอาจตัดขาดไม่ยอมพูดจากับนางนับหมื่นปี

โดนตัดขาดไม่พูดจาดีกว่ายอมให้เด็กบริสุทธิ์ต้องตายจากโดยที่ไม่มีความผิดอะไรเลย

“ขออีกจอก”

นางวางจอกเลื่อนไปตรงหน้าเขา เลิกคิ้วน้อยๆ เพื่อให้เขารินสุราให้นาง

มหาเทพยวี่เหอทำเสียงจิ๊ในลำคอ ใบหน้าที่เศร้าหมองก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดผู้มีศักดิ์เป็นน้องสาวทั้งที่เกิดวันเดือนปีเวลาเดียวกัน

“เจ้านี่มันช่างกวนโมโหข้าเหลือเกิน”

แม้ปากจะบ่นแต่ก็รินสุราให้น้องสาวอยู่ดี เยี่ยนหงรับสุราขึ้นมาดื่มลอบใช้พลังจักษุมองเข้าไปในไข่เต่าทองคำ ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่านางทำสำเร็จ เวลานี้ไข่หงส์ภายในได้แปรเปลี่ยนกลับเป็นสีแดงเพลิงดังเดิม หัวใจของเด็กน้อยกลับมาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ชิดเจ้าของคำสาปแช่ง ตัวอ่อนในไข่คุดคู้ตัวไปมาคล้ายกับว่ากำลังรู้สึกสบายตัวเสียกระนั้น

‘ข้าทำสำเร็จแล้ว’

นางแอบร่ายเวทส่งภาพเด็กทารกในไข่ขึ้นไปยังท้องพระโรงพิภพเทพ องค์เทียนจวิน เทียนโฮ่ว นางพญาหงส์ขาวกั่วหลง หงส์ดำไฮ่หมิง และเหล่าเทพเซียนที่ยังปักหลักรอฟังข่าวคราวถึงกับเฮลั่นเมื่อเห็นว่าสัญญาณชีพของทารกน้อยกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

แล้วภาพก็ตัดไปเพียงเท่านั้นเพราะมหาเทพเยี่ยนหงต้องการความเป็นส่วนตัว เพียงแค่บอกข่าวคราวเพื่อไม่ให้คนเหล่านั้นเป็นห่วงก็นับว่าพอแล้ว

“นี่นะหรือที่เจ้าได้มาจากป่าคุนเหม่ย”

ฤทธิ์สุราทำให้มหาเทพผู้พี่กรึ่มเล็กน้อยจนดวงตาคมคร้ามเชื่อมหวาน เขายื่นนิ้วชี้ออกไปแล้วจิ้มลงบนไข่สีทองด้วยความสงสัย

คิก! คิก! คิก!

เสียงหัวเราะใสกังวานดังขึ้นพร้อมกับไข่เต่าสีทองที่โยกไหวไปมาราวกับตุ๊กตาล้มลุกทำให้มหาเทพยวี่เหอถึงกับรีบชักมือกลับด้วยความตกใจ

“นะ...นี่มันอะไรกัน!”

“ไข่เต่านำโชค อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยเห็นไข่เต่า”

เยี่ยนหงพูดพลางโยนถั่วขึ้นบนฟ้าแล้วอ้าปากรับอย่างอารมณ์ดี ให้ตายสิ! นังหนูเพ่ยหนิงมีปฏิกิริยากับสัมผัสของมหาเทพยวี่เหอถึงเพียงนี้เชียวหรือ

‘ร้ายนักนะนังหนู!’

“หึ ไม่เคย ข้าไม่ใช่เจ้าที่ชอบเที่ยวเล่นปั่นป่วนไปทั่วสามพิภพ”

ผู้พี่ถึงกับส่ายหน้างุด ก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มไข่อีกครั้ง ซึ่งได้ผลไข่สีทองกลมกลึงกลิ้งหลุนๆ มาหยุดอยู่ที่ขอบโต๊ะ แล้วโดยที่ไม่มีใครคาดคิดไข่ใบนี้ก็กลิ้งลงจากโต๊ะ ตกแหมะลงบนตักอุ่นของมหาเทพยวี่เหอได้อย่างพอดิบพอดี

เยี่ยนหงถึงกับอ้าปากค้าง เบิกตาโพลง ‘เพราะคำสาปทำให้เจ้าไข่กลิ้งตัวลงบนตักชายหนุ่มใช่หรือไม่ มันไม่ใช่ความปรารถนาในส่วนลึกของเจ้าเลยสินะ’ อดไม่ได้ที่จะค่อนขอดไข่แสนซนในใจ

“เจ้าไข่นี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”

ดวงตาที่หรี่ลงเบิกโพลงขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างลงตัวได้อย่างพอเหมาะพอเจาะโดยที่นางไม่ต้องปั้นเรื่องโกหกให้อึดอัดไปมากกว่านี้ เมื่อมหาเทพยวี่เหอเองก็ทำท่าสนใจเจ้าไข่เต่าสีทองแสนออดอ้อนใบนี้

“ไข่ใบนี้ข้านำมาเป็นของขวัญให้เจ้า ไข่เต่านับเป็นไข่นำโชค เผื่อว่านับจากนี้จะมีเรื่องราวดีๆ เข้ามาในชีวิตเจ้าอย่างไรละ”

“ไร้สาระ”

มหาเทพยวี่เหอบอกปัดด้วยไม่เชื่อในเรื่องโชคลาง ก่อนจะรินสุราใส่จอกแล้วดื่มไปอีกหลายอึก กระนั้นมีหรือที่เยี่ยนหงจะยอมแพ้

“เสียน้ำใจชะมัด ข้าอุตส่าห์เสี่ยงอันตรายเข้าไปในป่าคุนเหม่ยเพื่อนำไข่ใบนี้มาให้เจ้า แต่เจ้ากลับตอบแทนข้าด้วยคำว่าไร้สาระงั้นเหรอ”

เมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผลนางก็แสร้งทำเป็นปั้นปึ่งน้อยใจ ผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าไข่บนตักของพี่ชายขึ้นมา แล้วยกขึ้นทำท่าจะโยนลงไปในทะเลสาบ

“ในเมื่อไข่ใบนี้ไร้สาระข้าก็จะโยนมันทิ้งเสีย”

พูดจบนางก็ทุ่มไข่เต่าลงไปในทะเลสาบทันที เยี่ยนหงรู้ว่ามันเสี่ยง แต่นี่คือการทุ่มสุดตัวนางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้วิธีห่ามๆ เช่นนี้

“ข้ารับไว้ก็ได้!”

มหาเทพยวี่เหอรีบยกมือห้าม ก่อนจะสะบัดเวทด้วยหลังมือไปยังไข่ใบนั้นให้ลอยคว้างอยู่กลางอากาศยังไม่ทันตกลงในทะเลสาบได้อย่างพอดิบพอดี

เทพหนุ่มส่ายหน้าคล้ายระอาความเอาแต่ใจของน้องสาว ในห้องเก็บของที่ตำหนักเซี่ยเทียนล้วนมีของประหลาดมากมายละลานตา ทุกชิ้นล้วนแล้วแต่เป็นของกำนัลจากน้องสาวแสนซนผู้นี้ทั้งสิ้น ดังนั้นหากเขาจะรับไข่ประหลาดกลิ้งได้ใบนี้ไว้อีกสักใบจะเป็นอะไรไปเล่า

นางก็แค่เป็นห่วงอยากให้เขาอารมณ์ดี หลังจากเหตุการณ์วิวาห์ล่มในครั้งนั้นน้องชายอีกสองคนก็แวะเวียนมาหาพร้อมกับสุราเมรัยหลากรสไม่ขาด ทุกคนต่างเป็นห่วงเขา ดังนั้นเขาเองก็ควรจะเดินหน้าเลิกจมอยู่กับความเศร้าเสียที

“แค่ไข่ใบเดียว ไม่เห็นต้องโวยวายถึงขนาดนั้นเลย”

คนตัวเล็กที่ยืนหันหลังด้วยท่าทางจังก้าถึงกับแอบอมยิ้ม กวักมือเพียงน้อยไข่ที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ลอยกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กระนั้นนางก็ยังแสร้งทำหน้าบึ้งตึงแล้ววางไข่ลงบนโต๊ะ

“รับปากแล้วนะ”

“คนอย่างข้ารักษาสัจจะยิ่งชีวิต”

มหาเทพยวี่เหอยังคงร่ำสุรา ทอดสายตาไปยังป่าท้อที่ผลิดอกสีชมพูหวานบานสะพรั่งราวกับไม่สนใจน้องสาวร่วมกำเนิดอีกต่อไป

“แต่ไข่นี่มีตัวอ่อนอยู่ ข้าไม่รู้ว่าจะฟักออกมาวันไหน ฝากเจ้าเลี้ยงตัวอ่อนนี้ให้ข้าด้วยก็แล้วกันนะ หวังว่าเจ้าจะรักษาสัจจะยิ่งชีพ”

พูดจบก็หมุนกายหายไปพร้อมกับสายลมอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนตัวโตนั่งหน้ายุ่งเมื่อได้ยินว่าภายในไข่ใบนี้มีตัวอ่อน

“ให้ตายเถอะ! ยัยเด็กบ้าไม่รู้จักโต นี่เจ้ามีอายุเป็นแสนปีเพื่อเล่นพิเรนทร์เช่นนี้หรือไง”

มหาเทพยวี่เหอตวาดลั่นจนลมแรงพัดไปรอบๆ ป่าท้อ หงุดหงิดหน้าบึ้งสะบัดกายเดินกลับเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กอันเป็นที่พักอาศัยโดยไม่สนใจไข่สีทองที่ตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะภายในศาลากลางทะเลสาบอีกเลย