ตอนที่ 4

“กรรจ์คะ” เสียงเรียกของคนที่เพิ่งลงรถตามมาเรียกสติของเขาให้กลับมา แล้วสากรรจ์ก็หันมามองคนที่ยืนโอบแขนตัวเองก่อนจะพูดสั่ง

“กลับไปได้แล้วหมิง หมดหน้าที่ของคุณแล้ว”

“กรรจ์...”

“ผมบอกให้กลับ ผมจะทำงานแล้ว” เขาแกะมือของหมิงออกจากแขนตัวเองราวกับเป็นของร้อนและไม่อยากให้สาวหมวยอินเตอร์ตรงหน้านี้มองตัวเองด้วยสายตารังเกียจเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วแหละ เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งฟัดกับหมิงเย้ยเธอเอง

“หมิงรอคุณที่คอนโดนะคะ”

เงียบ!

สากรรจ์ไม่ตอบและไม่หันมาสนใจคนที่เพิ่งให้ความสุขตัวเองไปก่อนหน้าเลยสักนิด เพราะสายตาของเขามันเอาแต่จ้องมองหน้าอกที่ดุนดันกันของสาวหมวยตรงหน้า เสื้อที่เปิดเว้านั้นทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งๆ ที่เพิ่งปลดปล่อยมาแล้วแท้ๆ เมื่อกี้ ส่วนหมิงนั้นก็เดินไปยังรถตัวเอง ด้วยรู้นิสัยของสากรรจ์ดีว่าเขาไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ และแน่นอนว่าหมอหนุ่มกระเป๋าหนักเลยทีเดียว เธอจึงไม่อยากทำให้เขาไม่พอใจเลยจากไปเงียบๆ

“จะมองนมฉันอีกนานไหมฮะ!” เห็นสายตาของคนหน้าไม่อายจ้องมองแต่หน้าอกของตัวเองก็ถามพร้อมกับเท้าสะเอวเอาเรื่องอีกฝ่าย

“ก็มันน่ามอง” สากรรจ์ตอบตามตรงพร้อมล้วงกระเป๋ากางเกงโดยไม่สนใจสายตาเอาเรื่องของคนตรงหน้า

“ต่ำ!” คุณรักพูดเพียงแค่นั้นแล้วล้วงหยิบกุญแจรถตัวเองในกระเป๋าออกมาจะกลับบ้าน ไม่เข้าไปแล้วคลินิกนี้ ก็เจ้าของคลินิกชอบมีเซ็กซ์แบบนี้ ใครจะอยากมาปรึกษา และยิ่งให้มาทำหน้าอกให้แล้วด้วย ไม่มีทาง ดูก็รู้ว่าหื่นแค่ไหน

“รู้จักกันก็ไม่ใช่ แล้วมาว่าผมแบบนี้แล้วจะกลับเหรอคุณหมวยอินเตอร์” สากรรจ์นำมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างออกมาแล้วเดินเพียงแค่ก้าวเดียวก็ถึงตัวของคนตัวเล็กพร้อมกับจับหัวไหล่มนหมุนร่างมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

ว้าย!

“จะ...จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ” เธอดิ้นพร้อมกับปัดมือเขาออกจากไหล่

“จะทำอะไรดีล่ะ สายตาของคุณมันดูถูกผมและมันด่าผมทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลยนะคนสวย” เขาเท้ามือทั้งสองข้างไปกับรถที่จอดข้างรถตัวเอง และไม่ต้องเดาเลยว่ามันคือรถของหล่อนแน่นอน ส่วนคุณรักเมื่อถูกกักร่างไว้แบบนี้ แถมหน้าของคนหื่นก็โน้มลงมาชิดแก้มของเธอจนเธอไม่กล้าขยับตัวดิ้นหนี ได้แต่ยืนนิ่งเกร็งหายใจแรง

“กลัวผมเหรอ?” มุมปากหนาหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่เห็นต้องถามเลยก็ยืนเกร็งขนาดนี้ไม่เรียกว่ากลัวคงแปลก

“มะ...ไม่ได้กลัว”

“แน่ใจ แต่ช่างเถอะ คุณตัวหอมนะ คุณหมวยอินเตอร์ ว่าแต่มาคลินิกก็ควรเข้าไปในคลินิกสิ จะรีบกลับไปทำไม อ้อ...นิสัยชอบเสือกเรื่องใต้สะดือชาวบ้านน่ะ เลิกซะนะ หรือว่าอยาก ถึงได้เสือกแบบนั้น”

“ทุเรศ! น่าขยะแขยงแบบนั้นใครจะอยากได้กัน ที่ฉันเสือกเพราะฉันทนไม่ได้ต่างหาก ที่สาธารณะแท้ๆ ทำได้ไม่อายคนผ่านไปผ่านมา”

“แล้วไง ก็คนมันอยากได้ก็ต้องปลดปล่อย หรือคุณไม่เป็น”

“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะเข้าไปในคลินิก ไม่กลับแล้ว อ้อ...เรื่องน่าเกลียดแบบนี้ฉันไม่ทำแน่นอน” เธอผลักดันอกของคนตัวโตออกห่างแล้วรีบเดินหนีจากตรงนี้ทันที ส่วนสากรรจ์ได้แต่ยิ้มขำในลำคอมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กหายเข้าไปในคลินิกของตัวเอง

“ตัวหอมเป็นบ้ายัยขี้เสือก ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่คลินิกฉันนะ ยัยหมวยอินเตอร์” ถามตัวเองโดยไม่มีคำตอบ เพราะคำตอบรออยู่ข้างในแล้ว และแน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยความอยากรู้นั้นอยู่กับตัวเองนาน เขาจึงจัดการล็อกรถตัวเองแล้วก้าวเดินตามคนตัวเล็กไปทันที

“คุณคะ ที่นี่มีหมอกี่คนคะ” พอเข้ามาก็สอบถามทันทีว่าที่คลินิกนี้มีหมอกี่คน และพนักงานประชาสัมพันธ์ยังไม่ทันตอบ เสียงทุ้มที่จำได้ทันทีเมื่อได้ยินก็ดังขึ้น

“คนเดียว”

หล่อนหันขวับมามองต้นเสียงทันที

“คนเดียว?”

“ใช่ มีแค่ผมคนเดียว” สากรรจ์ตอบสั้นๆ แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของสาวหมวยอีกครั้ง ไม่รู้สิ เขาชอบการได้ต่อปากต่อคำกับหล่อนเสียแล้วตอนนี้

“เหรอ งั้นฉันไปคลินิกอื่นดีกว่า” พูดจบก็จะเบี่ยงตัวเดินหนีทันที แต่แล้วก็ต้องกรีดร้องออกมาเมื่อถูกคว้าดึงข้อมือไว้

ว้าย!

“จะไปไหนล่ะ หมอที่เก่งและหล่อที่สุดอยู่นี่แล้ว ดีนะยังไม่มีลูกค้ามา ไปกันเถอะ ผมตรวจคุณก่อนเลย ไม่ต้องซักประวัติอะไรแล้ว” ว่าแล้วก็ฉุดลากกระชากสาวหมวยไปยังห้องตรวจของตัวเองทันที

กรี๊ด!

“ปล่อยฉัน ไอ้คนทุเรศ!” คุณรักขืนตัวเองไม่ให้เขาลากไปได้ตามใจ แต่นั่นแหละ แรงเท่ามดมีเหรอจะสู้แรงของบุรุษแข็งแรงได้

การฉุดกระชากลากถูทำให้พนักงานในคลินิกต่างพากันมึนงง เพราะไม่เคยเห็นหมอหนุ่มเป็นแบบนี้กับลูกค้าคนไหนมาก่อนเลย และยิ่งไปกว่านั้น แปลกมากที่สาวเจ้าดิ้นรนต่อต้านทั้งๆ ที่ปกติแล้วสาวๆ สวยๆ มักจะวิ่งเข้าหาเจ้านายของพวกหล่อนมากกว่า

ปึก!

เสียงประตูห้องตรวจปิดสนิทพร้อมกับร่างเล็กที่ถูกลากบังคับมาถูกบังคับให้นั่งที่เก้าอี้ และสากรรจ์ก็คว้าดึงลากเก้าอี้ทำงานประจำตัวเองมานั่งตรงหน้าเธอเมื่อจัดการให้เธอนั่งหันหน้ามาทางตัวเองแล้ว

“ไหนบอกผมมาซิ คุณมาทำอะไรที่คลินิกผม จะมาทำส่วนไหนบอกผมซิ” ปากพูดกับเธอ แต่ตาจ้องมองต่ำที่ร่องอกอวบอูมไม่วางตาเลย

“พูดกับฉันมองหน้าฉันด้วยค่ะ อย่ามองแต่นม” เธอเชยคางเขาให้แหงนมาสบตาตัวเอง และจังหวะที่สองดวงตาสบประสานกัน หัวใจของทั้งสองก็เต้นสั่นระรัว

“และกรุณาให้เกียรติฉันด้วย ฉันเป็นลูกค้า คุณเป็นหมอ ไม่ควรทำแบบนี้กับฉัน” ยอมรับว่าก่อนหน้านี้กลัวสายตาของคนตรงหน้า แต่ตอนนี้เธอต้องกลบความกลัวไว้ข้างในแล้วแสดงแต่ความแกร่งของตัวเองออกมา

“โอเค ผมจะไม่มองนมคุณแล้ว แม้จะน่ามองก็ตาม แต่นมคุณเนี่ยน่าจะคัพดีนะ ผมเดาถูกไหม”