05 ความรู้สึก

@ผับหรู

"อึกอ๊า..." มือเล็กยกแก้วสีใสที่มีน้ำสีอำพันอยู่ข้างในขึ้นกระดกทีเดียวจนหมดแก้วก่อนจะวางกระแทกลงบนโต๊ะ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงแดงก่ำจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ดื่มมาเป็นเวลานาน

"นี่ยัยรันแกดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ" เลล่าตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังสนั่นภายในผับพร้อมกับแย่งแก้วเหล้าออกมาจากมือของรันดาที่กำลังจะกระดกเข้าไปในปากทำให้รันดาหน้ามุ่ยในทันที

"ฉันยังไม่เมาน่า~" ถึงแม้จะดื่มเข้าไปจำนวนมากไม่ได้แต่เธอก็ยังคงมีสติดีอยู่ก่อนจะยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับบางเบา ๆ เพื่อให้ผ่อนคลายจากความมึน

ติ้ง! ติ้ง!

ครืด~ ครืด~

เสียงแจ้งเตือนพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์ดังที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้เธอหยิบขึ้นมาดูแต่ก็ไม่ได้กดรับสายก่อนจะปิดลงดังเดิม

"ฉันเห็นโทรมาหลายครั้งแล้วนะทำไมแกไม่รับสาย" เลล่าเอ่ยถามออกมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสาวสลับกับโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ยังคงสั่นอยู่อย่างไม่เข้าใจ

"ไม่อยากรับ" เธอตอบเสียงเรียบอย่างไร้อารมณ์ก่อนจะแย่งแก้วจากมือของเลล่าขึ้นมาดื่มเพื่อเลี่ยงการตอบคำถาม

"เพราะคนที่โทรมาใช่ไหมที่ทำให้แกชวนฉันมาผับแล้วมานั่งเมาอยู่แบบนี้" คำถามของเพื่อนสาวทำให้เธอนิ่งชะงักไปเพราะมันใช่ ที่เธอมานั่งดื่มอยู่นี่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะไค เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับเพื่อนในตอนที่เดินออกมามันทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุแต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมดเพราะอีกส่วนหนึ่งคือเธอดื่มให้กับความรู้สึกบ้า ๆ ของตัวเองที่มันเริ่มเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน และที่เธอเลือกมาผับนี้แทนที่จะไปผับประจำเพราะถ้าหากไปที่นั่นไคก็จะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเพราะที่นั่นคือผับของเขาซึ่งมันก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

"เปล่า ฉันแค่เครียด ๆ"

"แล้วทำไมแกไม่ไปที่ผับประจำล่ะทำไมถึงเลือกมาผับนี้"

"..." คำถามของเลล่าทำให้เธอจนมุมก็เลือกที่จะเงียบ เลล่ารู้ดีว่าผับที่ไปกันบ่อยๆ นั้นเป็นผับของไคและเธอก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอยู่แล้วเพียงแค่ไม่พร้อมที่จะพูดมันออกไปว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอมานั่งดื่มเหล้าอยู่แบบนี้ ขนาดตัวเองเธอยังตอบไม่ได้เลย

"ฉันเป็นเพื่อนแกนะทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ ถ้าแกพร้อมก็ระบายมันออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียว หรือว่าแกไม่ไว้ใจฉันเหรอ"

"เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นเพียงแต่ฉันยังไม่พร้อม..." ถึงแม้เธอกับเลล่าอาจจะคบกันมาได้ไม่นานและอาจจะไม่รู้นิสัยใจคอกันได้อย่างหมดจด แต่สำหรับเธอแล้วเพียงแค่ระยะเวลาแค่นี้กับการที่คบกันมามันทำให้เธอไว้ใจและเชื่อใจในตัวของเลล่าว่าจริงใจและไม่เสแสร้งเหมือนอย่างคนอื่น

"ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าแกยังต้องการเวลาทบทวนตัวเองอยู่มาก แต่ฉันอยากให้แกรู้ไว้ว่าถ้าไม่ไหวก็ยังมีฉันมียัยวาอยู่ข้าง ๆ"

"ฉันขอบใจแกมากนะที่เวลามีปัญหาก็ยังอยู่ข้าง ๆ ฉัน"

"แกนี่นะอย่าพาฉันดึงดราม่าสิ มาชนแก้วดีกว่า" สองสาวเพื่อนรักยิ้มให้กันก่อนจะชนแก้วแล้วแก้วเหล้าจนมึน ๆ แล้วพากันลุกเต้นโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาตามเสียงเพลงอย่างปลดปล่อยอารมณ์จนทำให้เธอลืมความเศร้าใจลงไปได้ชั่วขณะ เพราะวันนี้โต๊ะที่จองไว้คือโต๊ะธรรมดาหน้าเวทีจึงไม่เป็นอุปสรรคของการกลัวของหาย

"เลล่าเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" รันดาเอ่ยบอกกับเพื่อนรักที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความมึนและเหนื่อยอ่อนจากการเต้น เพราะในตอนนี้เธอเองก็มึนจึงอยากจะไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นหน่อย

"หือ...ให้ไปด้วยไหม" เลล่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงในขณะที่ฟุบหน้าอยู่เพราะเธอเองก็ดื่มเข้าไปไม่น้อยจึงมึน ๆ แต่ก็ไม่ได้มากถึงขนาดขาดสติ

"ไปเป็นไรแกเฝ้าโต๊ะอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันจะรีบมา" เธอพูดจบก็หยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำ

@คอนโดรันดา

"โธ่เว้ย! ไปอยู่ไหนวะแม่ง!" ไคสบถออกมาเสียงดังพร้อมกับโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกระจกด้วยความหัวเสียหลังจากโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทเกือบร้อยสายแต่เธอกลับไม่รับสายไลน์ไปก็ไม่อ่านยิ่งทำให้เขาหัวเสียเป็นอย่างมากเพราะเธอไม่เคยหายไปไหนในเวลาดึกดื่นแบบนี้โดยที่เขาไม่รู้

มือหนายกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกรวดเดียวราวกับว่ามันคือน้ำเปล่าในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่บานประตูด้วยอารมณ์ที่เดือดดาลขึ้นมาเรื่อย ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุว่าเพราะอะไร ตั้งแต่กลับจากมหาวิทยาลัยเขาก็ติดต่อรันดาไม่ได้พอจะดูพิกัดว่าเธออยู่ไหนเธอก็ปิดตำแหน่งจนต้องมาดูที่คอนโดก็พบแต่ความว่างเปล่า ร่างสูงดื่มไปได้สักพักก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็จะต่อสายหาเพื่อนสนิททันที

(อะไรของมึงกูกินนมอยู่)

"มึงอยู่ที่ผับรึเปล่า?" ศิวาเป็นคนแรกที่เขาโทรหาเพราะรู้นิสัยชอบปาร์ตี้ของศิวาดีแล้วยิ่งเวลาดึกดื่นแบบนี้คนอย่างศิวาไปได้ไม่กี่ที่

(อืม)

"รันดาอยู่ที่นั่นรึเปล่า?"

(กูจะไปรู้ได้ไงก็คงอยู่คอนโดนั่นแหละ)

"ถ้าอยู่คอนโดก็จะโทรถามมึงเหรอ มึงออกไปดูให้กูดิ" ไคว่าอย่างหงุดหงิด

(เออ ๆ รันดาไม่ได้มาที่นี่)

"ไปไหนวะแม่ง!" ชายหนุ่มยิ่งหัวเสียเมื่อรู้ว่ารันดาไม่ได้ไปที่ผับแล้วเธอไปไหนในเวลานี้

(ปกติมึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ายัยรันไปไหน หรือทะเลาะกัน) คำถามของศิวาทำให้เขานิ่งไปสักพักเพราะมันจริงที่ว่ารันดาไปไหนเขาจะรู้ตลอด

"ทะเลาะห่าอะไร เป็นอะไรกูยังไม่รู้เลยโทรไปก็ไม่รับ" และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เขาหัวเสียมากที่สุด

(มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทำตัวเหมือนผัวที่กำลังตามหาเมียที่หนีออกจากบ้านเลยนะ) เป็นอีกครั้งที่เขาเงียบไปกับคำพูดของศิวา

"ผัวเมียบ้านมึงสิ แค่นี้แหละ" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะกดวางสายลงในทันที ผัวเมียอะไรมันไม่ใช่แบบนั้น เขาแค่รู้สึกเป็นห่วงในฐานะเพื่อนคนหนึ่งก็เท่านั้นเพราะยังไงรันดาก็เป็นเพื่อนสนิทของเขาและเป็นผู้หญิงหายไปในเวลากลางคืนแบบนี้มันก็ต้องมีความรู้สึกห่วงใยเป็นธรรมดา

และทุกครั้งที่มีผู้ชายเข้ามาจีบมาพูดคุยกับหญิงสาวที่เขาแสดงท่าทางกันท่าเธอก็ไม่ใช่เพราะหึงหวงหรืออะไรแต่เป็นเพราะห่วงในฐานะเพื่อน เพราะผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจกันไม่ได้ดูก็รู้แล้วว่าเขามาเพื่อหวังอะไรและเขาไม่อยากจะให้เธอเสียใจ ชายหนุ่มหาเหตุบอกกับตัวเองว่าเป็นเพราะห่วงในฐานะเพื่อนสนิทกันเท่านั้น

สัมพันธ์เพื่อนรักวิศวะ