04 ร่องรอย

@มหาวิทยาลัย S

"มาสายนะยะ" ทันทีที่เดินเข้ามายังโต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียนเสียงของเพื่อนสาวคนสนิทอย่างเลล่าที่นั่งอยู่ก็ดังขึ้นทำให้เธอได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกลงบนโต๊ะที่เหลือ

"ฉันนอนดึกไปหน่อยเลยตื่นสาย" รันดาเลี่ยงตอบสาเหตุที่ทำให้เธอมาสายทั้งที่ความจริงที่ทำให้เธอมาสายก็เพราะไคเพื่อนหนุ่มคนสนิทที่เอาแต่ใจจนเธอต้องขาดเรียนวิชาแรกไป ยังดีที่สภาพเธอยังพอไหวอยู่จึงมาเรียนได้แต่คิดแล้วก็อดจะโมโหไม่ได้ที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย

"แน่ใจเหรอว่าสาเหตุไม่ใช่คนที่ขับรถมาส่งแกแล้วก็เป็นเจ้าของรอยที่คอแกอะ" คำพูดของเลล่าทำให้เธอเลิ่กลั่กก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะบริเวณลำคอ

"ระ...รอยอะไรของแก?"

"อะเอาไปส่องดูซะ ท่าทางเพื่อนร่วมเตียงของแกนี่ดุไม่เบาเลยนะ" เลล่าว่าออกมาพลางอมยิ้มก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ

"บ้าเอ๊ย!" รันดาสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อรับกระจกจากเพื่อนรักมาส่องดูบริเวณลำคอที่มีรอยแดงจ้ำเกิดจากการถูกดูดอยู่หลายจุดทั้งที่เธอเองก็ใช้คอนซีลเลอร์ปกปิดไว้ดีแล้วก่อนที่จะสมองจะพลันนึกออกว่าก่อนที่เธอจะลงจากรถตอนที่ไคมาส่งนั้นเขายุ่มย่ามกับบริเวณลำคอเธอ

'ไอ้บ้าไค!' เธอได้แต่กัดฟันกรอดอย่างโมโหเพราะไม่คิดว่าคนอย่างไคจะเจ้าเล่ห์และร้ายกาจมากขนาดนี้

"รันเป็นอะไรเหรอทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?" เสียงของวานิลทำให้รันดาหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ

"เปล่าหรอกฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"

"อ๋อ แล้วทำไมคอถึงแดงแบบนั้นล่ะ ยุงกัดเหรอ?" วานิลถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นรอยแดงช้ำบริเวณลำคอของเพื่อนรัก

"เฮ้อ~ วานิลน้อยผู้ใสซื่อนี่มันรอยยุงที่ไหนกันล่ะ" เลล่าถอนหายใจออกมาเบา ๆ กับความใสซื่อของเพื่อนรักก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอวานิลไว้หลวม ๆ

"ก็ฉันเห็นมันแดงเหมือนรอยยุงกัดเลยนะถ้าไม่ใช่รอยยุงกัดแล้วรอยอะไรเหรอ" หญิงสาวหันมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ

"เฮ้อ...ใช่รอยยุงกัดนั่นแหละ ยุงตัวใหญ่ด้วยนะ" เลล่าเอ่ยออกมาพลางหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจโดยไม่ได้สนใจสายตาของเพื่อนรักที่จ้องเขม็ง

อยู่

"รอยยุงนั่นแหละ ไม่มีอะไรมากหรอกรีบไปเรียนกันเถอะ" ลูกพลับจับผมให้ปกปิดลำคอเอาไว้ลวก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะหินอ่อนแล้วเดินออกไปทำให้เพื่อนรักทั้งสองต้องรีบตามไป

…

"ไปทำอะไรมาหน้ามึงดูอารมณ์ดีนะ" คำทักทายของเหนือที่ดังขึ้นทำให้เขาปรายตามองโดยที่ไม่พูดอะไร

"จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะอย่างมันก็มีอยู่แค่คนคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้มันอารมณ์ดีหรืออารมณ์เสียได้"

"หึ" ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเพื่อรอสายจากเพื่อนสาวคนสนิท

ครืด~ ครืด~

ไวเท่าความคิดเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นพร้อมกับชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้มุมปากหนายกยิ้มขึ้นมา

(ไอ้บ้าไคนายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะ!) น้ำเสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้มือหนาต้องเลื่อนโทรศัพท์ออกจากใบหูอย่างรวดเร็ว

"ฉันทำอะไร?"

(ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลยนะ นายลบคอนซีลเลอร์ที่ปิดรอยออกจาก

คอของฉันทำไม!?)

"ฉันไปลบตอนไหนเธอเผลอลบมันเองรึเปล่า อย่ามาโทษฉันทั้งที่ไม่มีหลักฐานแบบนี้สิที่รัก"

(อี๋! อย่ามาเรียกฉันด้วยคำเลี่ยน ๆ แบบนั้นนะ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้เป็นคนลบมันออกแน่แล้วฉันก็มั่นใจมากด้วยว่ามันเป็นฝีมือของนาย!) น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจจากปลายสายทำให้มุมปากหนายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาไปมากกว่านั้น

"เธอกำลังกล่าวหาฉันอยู่นะ"

(ยังจะมาเฉไฉอีกนะ วันนี้ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่) ยิ่งได้ยินคำพูดเรียบนิ่งที่ไม่สะทกสะท้านของชายหนุ่มยิ่งทำให้เธอโมโหแต่ก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้เพราะตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้

"แล้วฉันจะรอ" เขาพูดจบก็กดวางสายลงในทันที เขารู้ว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังโมโหเขาถึงที่สุดแล้วอีกไม่นานรันดาก็คงจะมาที่นี่อย่างแน่นอน

"ไปแกล้งอะไรยัยรันอีกล่ะมึงเดี๋ยวมันงอนขึ้นมาพวกกูจะสมน้ำหน้ามึงเป็นคนแรก" เพราะแค่ดูจากท่าทางของเพื่อนรักก็รู้แล้วว่ากำลังกลั่นแกล้งเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มอยู่

"หึ ยัยนั่นไม่กล้างอนกูหรอกถึงงอนกูก็มีวิธีง้ออยู่แล้ว"

"เออมั่นหน้าไปเถอะมึงเดี๋ยวยัยรันเบื่อควงหนุ่มใหม่ขึ้นมาละมึงจะเป็นหมา" ศิวาว่าออกมาเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกเดินออกไปเพื่อเข้า

คลาสเรียน

ไคหน้าตึงขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ในคำพูดของเพื่อนรักก่อนจะลุกเดินตามไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยแฝงไปด้วยความหงุดหงิด

…

ในช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนในคลาสสุดท้ายร่างสูงก็เดินเข้ามานั่งยังโต๊ะหินอ่อนซึ่งเปรียบเสมือนที่ประจำของกลุ่มไปแล้วในตอนนี้ก่อนที่มือหนาจะหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแต่ยังไม่ทันไรเสียงเรียกของเพื่อนสาวคนสนิทก็ดังขึ้นทำให้ทั้งกลุ่มต้องหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

"เป็นอะไรหน้าบึ้งตึงขนาดนั้นน่ะไอ้ไคไม่ทำการบ้านหรือไง" คำทักทายชวนโมโหของเหนือทำให้ดาวบริหารสาวจ้องเขม็งด้วยความไม่พอใจก่อนจะเขวี้ยงกระดาษในมือใส่ทำให้เหนือหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ

"ปากเสีย ไม่ทำการบ้านบ้านนายสิ"

"เป็นไร?" ไคเอ่ยถามเสียงเรียบทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นอะไรแต่ก็เลือกที่จะกลั่นแกล้งหญิงสาวต่อ

"ยังจะมาทำหน้าซื่อตาใสใส่ฉันอีกนะเมื่อเช้านายทำอะไรไว้ฮะ!" ไม่ว่าเปล่ามือเล็กยกขึ้นตึงหูของเพื่อนชายสนิทจนแดงก่ำแต่นั่นไม่ได้ทำอะไรเธอสงสารแต่อย่างใด

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย"

"ฮึ่ย! แล้วนายมาทำกับฉันแบบนั้นทำไมล่ะรู้ไหมว่าถ้าคนอื่นเห็นเขาจะมองฉันยังไงน่ะฮะ!?" ยิ่งพูดก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย เพราะปกติแล้วไคก็ไม่เคยทำแบบนี้กับเธอเลยสักครั้งแต่ก็ไม่รู้ว่านึกบ้าอะไรถึงทำขึ้นมาแบบนี้

"ฉันทำอะไร"

"ก็ไอ้รอยดูดที่คอของฉันไงนายเช็ดเครื่องสำอางที่ฉันทาปิดไว้ออกทำไมฮะ!" รันดาเผลอพูดขึ้นเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามองก่อนที่เธอจะรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วลดเสียงลง ส่วนเพื่อนในกลุ่มเธอก็ไม่ได้ปิดบังหรืออายอะไรเพราะในกลุ่มก็รู้กันดีอยู่แล้ว

"ฉันไม่ได้ทำเธออาจจะปิดไม่หมดก็ได้" ร่างสูงยังคงตอบกลับเสียงเรียบอย่างไม่ยอมรับว่าเขาเองที่เป็นคนทำ

"ไอ้บ้า! ต่อไปฉันจะไม่ยอมให้นายทำแบบนี้แน่" เธอพูดจบก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิดยิ่งเห็นหน้านิ่ง ๆ ของไคที่เย็นชายิ่งทำให้เธอโมโห

"มึงทำแบบนั้นทำไมวะ" หมอกถามออกมาอย่างไม่เข้าใจเพราะปกติแล้วไคไม่เคยทำอะไรแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ก็รู้ดีว่ารันดานั้นไม่ชอบให้มีรอยอยู่บนตัวแต่นี่ดันไปลบสิ่งที่ปกปิดออกไม่แปลกที่เพื่อนสาวจะโกรธแบบนี้

"อยากทำ" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบไม่ได้แสดงท่าทางใด ๆ ออกมานอกจากนิ่งเฉย

"ไม่ใช่ว่าหลงรักยัยรันไปแล้วหรือไง"

"กูบอกแล้วไงว่าไม่คบเพื่อน"

สัมพันธ์เพื่อนรักวิศวะ