ตอนที่ 3 ค่าเสียหาย

ร่างสูงจ้องมองร่างบางที่ล้มอยู่เช่นนั้นอย่างไม่ยอมละสายตา ให้ตายเถอะแค่ไม่สวมแว่น และไอ้เม็ดดำๆ หลุดออกจากหน้าของเธอนั่น ทำไมยัยนี้ถึงได้ดูต่างกันนัก ร่างสูงเผลอสบตากับณดานานนับหลายนาที จนกระทั่งปาลินนั้นรู้สึกไม่พอใจ

ด้านปาลินที่เห็นณดาล้มด้วยผลงานของตน ใบหน้าสวยถึงกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาด้วยความสะใจ หึ...สมน้ำหน้า แต่นั่นใช่ว่าคนอย่างเธอจะหยุด แต่ด้วยความที่ไม่ชอบขี้หน้าณดา และดีเอ็มก็เอาแต่จ้องมองยัยนี้ราวกับกำลังหลงเสน่ห์ของเธอนั้น ปาลินกับแกล้งเดินเข้าไปเหยียบแว่นตาที่หล่นบนพื้นอย่างจงใจ

!! แค๊ก !!

ด้านณดาที่เห็นเต็มสองตาว่าปาลินนั้นจงใจเหยียบแว่นของเธอ

"เธอ..." ณดาเอ่ยกับปาลินมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เมื่อกี้ฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ตัวว่ายัยนี้เป็นคนขัดขาฉัน

"อุ้ย...โทษทีนะพอดีฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่างที่เธอไม่ได้ตั้งใจทำฉันเจ็บนั้นแหละ" ปาลินเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มออกมาด้วยท่าทีสะใจ มือเรียวบางเกาะเข้าที่แขนของดีเอ็มเอาไว้แน่น

ด้านดีเอ็มที่เห็นท่าทีของปาลินนั้น ดีเอ็มถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัยเพราะก่อนหน้าก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเธอนั้นจะเป็นลม

ด้านณดาที่ได้ยินปาลินเอ่ยมาเช่นนั้น ก็สวยดีนะ แต่ก็ไม่ติดว่ายัยนี้จะนิสัยเสียแบบนี้ ณดาจ้องมองปาลินและดีเอ็มสลับกันไปมา โดยที่ไม่มีท่าทีจะเกรงกลัวพวกเขาเลยสักนิด ยอมรับว่าพวกฉันผิดที่ลูกเทนนิสมันตกใส่หัวยัยหน้าปลวกนี้ แต่ก็เป็นอุบัติเหตุไหม ใครมันจะอยากให้โดนพวกเขากันละ แต่เมื่อกี้ฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ตัวว่ามีคนขัดขาฉัน และอีกอย่างฉันเองก็เป็นคนที่นิสัยไม่ยอมคน ขัดขาฉันล้มถือว่าหายกัน แต่จงใจเหยียบแว่นตาฉันแตกนี้สิ ยัยนี้จะรับผิดชอบ

ยังไง ณดาและปาลินทั้งสองสาวจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ด้านดีเอ็มก่อนหน้านี้ยอมรับว่าเขาไม่ชอบยัยผู้หญิงปากเก่งคนนี้นัก แต่พอมองเธอในระยะใกล้แบบนี้แล้วนั้น เชี่ยผมแม่งโดนยัยนี้ตกเขาเต็มๆ เธอคือใครวะ ทำไมก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเห็น หรืออาจจะเห็น แต่ก็สงสัยเม็ดไฝที่ติดอยู่ใบหน้าเธอเมื่อกี้ สงสัยของปลอมสินะ พอเห็นแบบนี้แล้ว

"สวยชิบหาย นี้ขนาดใบหน้าเรียวเล็กไม่ได้แต่งแต้มอะไรลงไปยังสวยสะดุดตาผมได้มากขนาดนี้" สายตาคมของดีเอ็มจ้องมองณดาอย่างไม่ยอมละสายตา ไม่มีเก็บอาการเลยซักนิด

ณดาเดินหยิบแว่นของเธอที่แตกนั้นขึ้นมา

"เรื่องที่ฉันทำลูกเทนนิสหล่นใส่เธอฉันขอโทษและยอมรับผิด เมื่อกี้ฉันรู้ว่าเธอจงใจขัดขาฉัน ถือว่าเราหายกัน" ณดาไม่พูดเปล่าแต่ร่างบางกับเดินมาเผชิญหน้ากับปาลิน

ด้านปาลินที่โดนณดารุกเข้าหาเธอเช่นนั้น ใบหน้าสวยถึงกับซีดเผือกลงทันที เพราะคนตรงหน้านี้ไม่ใช่คนที่เธอจะรังแกได้ง่าย มือเรียวเล็กของปาลินถึงกับเย็นเฉียบ

"ส่วนแว่นตา ไม่ว่าเธอจะจงใจ หรือไม่ เธอก็ต้องรับผิดชอบ" ณดาเอ่ยเสียงแข็งออกมาอย่างไม่ยอม

"ฉันบอกแกไปแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ" ปาลินเอ่ยกับณดาอย่างแก้ตัว

"ฉันก็บอกแกไปแล้วไง ว่ายอมไม่ได้เหมือนกัน" ด้านณดาเมื่อปาลินเอ่ยคำว่าแก้ต้วออกมา ณดาก็สวนกลับอย่างไม่ยอมเช่นกัน

"ถ้าแกไม่ยอมรับฉันจะแจ้งความ" ณดาเอ่ยกับปาลินมาอย่างเหลืออด

"เฮ้ย...เธอเรื่องแค่นี้ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกันเลยหรือยังไง" อ่า...ปากเล็กจิ้มลิ้มอย่างยัยนี้แต่ก็ปากเก่งเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

"นายเองก็เห็นว่าแฟนนายจงใจทำแว่นฉันพังหรือพวกนายสองคนจะเอายังไงก็ว่ามา ถ้าไม่ยอมฉันก็ต้องแจ้งข้อหาพวกนาย"

"นี่ยัยบ้า แค่แว่นราคาไม่กี่บาทนี้แกจะลากฉันเข้าคุกเลยหรือไง"

"งั้นแกก็จ่ายฉันมาซะสิ จะได้จบเรื่อง"

ด้านดีเอ็มเมื่อเห็นว่ายังไง ณดาก็ไม่มีท่าทีจะยอมพวกเขาง่ายๆ นั่น

"เท่าไหร่ เธอต้องการเท่าไหร่"

"ฉันลดให้ เห็นว่าใช้มาหลายปีแล้ว หนึ่งหมื่น"

"แกยัยบ้า แว่นเก่าๆ อย่างนี่นี้นะ หมื่นนึง ดีเอ็มคะ ดีเอ็มอย่าไปยอมจ่ายให้มันนะคะ"

ด้านดีเอ็มที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับชะงัก เขาไม่คิดว่าเธอนั้นจะกล้าเรียกค่าเสียหายมากขนาดนี้

"นายจะไม่จ่ายก็ได้นะ แต่เจอกันที่สถานีตำรวจ" ณดาเอ่ยกับดีเอ็มและปาลินด้วยท่าทีที่เหนือกว่า

"ได้ เอาเลขบัญชีเธอมา ฉันจะโอนให้จบๆ"

"แต่ดีเอ็มคะ ปาลินไม่ผิดนะคะ ยัยนี้ต่างหากที่ผิด ทำไมเราต้องจ่ายให้ยัยนี้ด้วย สิบแปดมงกุฏชัดๆ" ปาลินเอ่ยกับณดามาอย่างเหลืออด

แต่นั้นณดากับไม่สนใจคำพูดของปาลิน ร่างบางบอกเลขบัญชีกับดีเอ็ม ไม่นานยอดเงินหนึ่งหมื่นบาทก็เข้าบัญชีของเธอ

"ขอบใจ" ณดาหันไปเอ่ยกับดีเอ็ม เมื่อเธอได้ตามที่ต้องการแล้วร่างบางก็เดินยกยิ้มออกไปจริงๆ ฉันไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกนะ แต่แว่นตาอันนี้ฉันรักมาก นี้ลดให้แล้วนะ ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่คิดแพงกว่านี้

ด้านดีเอ็มร่างสูงมองร่างบางในชุดวอร์มกีฬาหายออกไปจนกระทั่งลับตา

"พลอยณดา งั้นเหรอชื่อนี้ดูคุ้นๆ" ดีเอ็มเอ่ยเสียงเบาออกมา ขณะที่สายตานั้นมองดูสลิปการโอนเงินในมือถือของเขา

"ทำไมเหรอคะ ดีเอ็มสนใจมันใช่ไหม ถึงได้ยอมจ่ายตังให้มันไป" ปาลินก็เอ่ยถามดีเอ็มด้วยท่าทีไม่พอใจทันที เธอดูออกว่าเขานั้นสนใจยัยนั่น คนอย่างดีเอ็มถึงจะรวยมากแค่ไหน แต่นั่นใช่ว่าเขาจะยอมเสียเงินไปอย่างไร้เหตุผลแบบนี้

"ที่ฉันยอมช่วยจ่ายให้ก็เพราะช่วยเธอ ไม่อยากให้เธอต้องไปจบที่โรงพัก" ดีเอ็มเอ่ยกับปาลินมาอย่างหัวเสียสุดๆ

"แต่ดีเอ็มก็ให้มันเยอะเกินไป แว่นตาเก่าๆ แบบนี้ใครเขาใช้กัน"

"เก่าแต่เป็นแบรนด์ดังและหายากมากเลยนะ" ดีเอ็มเอ่ยพร้อมกับหยิบขาแว่นที่แตกละเอียดอีกข้างนั้นขึ้นมาเพราะแบรนด์นี้เขาเองก็มี แต่ดูจากท่าทีแล้วเธอนั้นไม่ใช่สิบแปดมงกุฏอย่างที่ปาลินบอกกับเขาหรอก

ด้านณดาหลังจากที่ร่างบางเดินกลับเข้ามายังสนามแล้วนั้น ทั้งสองสาวอย่างโจอาน่าและมินนี่ที่เห็นใบหน้าสวยใสไร้กรอบแว่นหนาและเม็ดไฝของ ณดาถึงกับเอ่ยถาม

"หายไปไม่กี่นาที นี้แกไม่เปลี่ยนลุคเป็นยัยเฉิ่มแล้วเหรอ " มินนี่เอ่ยถามด้วยสีหน้าอันสงสัย

"แว่นฉันแตกนะ"

"แว่นแตกนะฉันพอเข้าใจ แต่เม็ดไฝแกอะ หายไปไหนเหรอ" ด้านณดาเมื่อโดนถามเช่นนั้นร่างบางถึงกับหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาส่องที่หน้าของตน ดวงตาเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยสีหน้าตกใจ

"หึ...! นี้เม็ดไฝ ฉันหายไปไหน แบบนี้สองคนนั้นก็เห็นใบหน้าที่แท้จริงของฉันแล้วนะสิ" เสียงเล็กหลุดออกมา แต่ไม่เป็นไรพวกเขาไม่รู้จักพ่อฉันหรอก

"ณดาสองคนนั้น ที่แกหมายถึงคือใครเหรอ" โจอาน่าเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย

"คนที่ทำฉันล้ม แว่นฉันหลุดแตก และเม็ดไฝฉันกระเด็นหายนะสิ" ณดาเอ่ยกับทั้งสองสาว

"แต่พวกแกไม่ต้องกังวลไปหรอก ถึงแว่นจะแตกพัง แต่พวกเขายอมจ่ายตังฉันมาแล้ว" ณดาเอ่ยด้วยสีหน้าอันสดใส แต่ขณะที่พวกเธอกำลังจะเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้นั้น ดีเอ็ม และปาลินก็เดินผ่านพวกเธอไป

ด้านดีเอ็มขณะที่ผมกำลังจะพาปาลินเดินทะลุโรงยิมไปยังคณะวิศวะนั้น สายตาของผมสบตาเข้ากับเธอ แต่ท่าทีของดีเอ็มนั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาของปาลิน มินนี่ และโจอาน่า ไปได้

ด้านมินนี่เมื่อเห็นว่าในโรงยิมที่พวกเธออยู่นี่ไม่มีใคร มินนี่ได้แต่สะกิดเข้าที่แขนของณดา

"ณดา นี่แกอย่าบอกนะ ว่าคนที่ชนแก คือดีเอ็มและผู้หญิงคนนั้น" มินนี่เอ่ยด้วยสีหน้าสงสัย ณดาได้แต่พยักหน้าให้เพื่อนของเธอ

"ชิบหายละ ถ้าเป็นดีเอ็มแกควรอยู่ห่างนายนั้น ให้มากๆ เลยนะ บอกเลยว่าถึงหน้าตานายนั่นจะหล่อมาก แต่เรื่องความเจ้าชู้ เสือร้ายเรื่องผู้หญิงก็หนักมากอยู่เหมือนกัน" มินนี่เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

"แกมาบอกฉันทำไม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายดีเอ็มนั้นซักหน่อย" ณดาเอ่ยอย่างไม่ได้รู้สึกอะไร

"ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรก็ดีแล้ว ฉันกลัวว่านายนั้นจะมาตามรังควานแกทีหลัง"

"แกอะคิดมากไป คงไม่หรอกน๊า..."