ตอนที่ 2 เอาคืน

เมื่อ 20 นาทีที่แล้ว

อีกด้านของณดา หญิงสาวใบหน้าสวยใสที่ถูกปิดทับด้วยแว่นกรอบหนามาแนะนำตัวกันหน่อย ฉันชื่อพลอยณดา หรือคนในครอบครัวของฉันเรียกฉันว่าพลอย ส่วนชื่อณดานั้นเป็นอีกชื่อหนึ่งที่ฉันนั้นตั้งขึ้นเอง ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่นั้นฉันเรียนที่ออสเตรเลีย ที่ฉันต้องกลับมาอยู่ไทยโดยที่ครอบครัวฉันไม่ทราบนั้นเพียงเพราะฉันไม่ต้องการถูกคลุมถุงชนที่ต้องหมั้นหมายกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก นี้คือหนึ่งเหตุผลที่ฉันต้องเปลี่ยนลุคจากสาวสวย มาสวมแว่นหนาๆ เป็นป้าเฉิ่มๆ อย่างที่เห็น เพราะฉันกว่าว่าจะโดนทางครอบครัวนั่นจับได้ ฉันกลับมาไทยได้ประมาณสองเดือนแล้ว ป่านนี้พ่อฉันท่านคงจะทราบแล้วแหละว่าฉันไม่ได้อยู่ที่ออสเตรเลีย ซึ่งที่เห็นๆ แบบนี้ไม่ใช่ตัวตนของฉันหรอกนะ ที่ฉันยอมลงทุนเปลี่ยนลุคแบบนี้ ฉันตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่นั้นและกลับมาที่นี่ ฉันเลือกที่จะกลับมาที่ไทยนะเพราะที่ๆ อันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องที่ฉันย้ายมาอยู่ที่ไทยเรื่องนี้ไม่มีใครทราบน้องจากป้าสาแม่บ้านและเพื่อนสนิทของฉันอีกสองคน

นอกจากหน้าสวยๆ ของฉันที่ถูกสวมทับด้วยแว่นกรอบหนาแล้วนั้น ใบหน้าของฉันตอนนี้ก็ยังมีเม็ดไฝใหญ่ที่ติดมุมปากด้านขวาของฉันอีกหนึ่งจุด ความคิดที่ให้ฉันเปลี่ยนลุคเป็นยัยเฉิ่มแบบนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะ ยัยคุณหนูมินนี่ และยัยโจอาน่า เพื่อนสนิทของฉันเอง ส่วนฉันตั้งแต่กลับมาจากออสเตรเลียก็มียัยมินนี่และยัยโจอาน่านี้แหละที่คอยช่วยเหลือหาที่อยู่ให้ และยัยมินนี่ก็ยังช่วยหางานที่บ้านของนางให้ฉันทำ เพราะเอาจริงหลังจากที่ฉันกลับมาที่ไทยฉันก็ตัดขาดการติดต่อกับคุณพ่อของฉัน แน่นอนพอตัดขาดกับทางบ้านจากคุณหนูธุรกิจพันล้านฉันก็กลายเป็นคนธรรมดาที่หาตังส่งเสียตัวเองเรียนเป็นไงละชีวิตฉัน อีกอย่างฉันไม่ค่อยถูกกับแม่เลี้ยงที่มีลูกชายติดมาด้วย เพราะพี่ราเมศลูกชายป้าสุดาภรรยาใหม่ของคุณพ่อนั้นคิดไม่ซื่อกับฉัน นี้คืออีกเหตุผลที่ฉันไม่อยากกลับบ้าน

ด้านณดาหลังจากที่วันนี้เลิกเรียนแล้วนั้น ที่จริงฉันเองก็ต้องไปทำงานต่อ ฉันทำงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่โรงแรมครอบครัวของยัยมินนี่ แต่วันนี้ยัยคุณหนูมินนี่นางไม่ยอมให้ฉันไปทำงาน แต่นางให้ฉันเล่นเทนนิสเป็นเพื่อน เพราะอีกไม่กี่วันยัยมินนี่นั่นจะลงแข่งกับต่างมหาวิทยาลัย และวันนี้ฉันและยัยโจอาเลยต้องอยู่เป็นเพื่อนนาง

เมื่อเป็นเช่นนั้นหลังจากที่เลิกเรียนแล้วนั้นพวกฉันก็เปลี่ยนชุดและพายัยมินนี่ไปซ้อมที่สนามในโรงยิมกันทันที เราสามคนสนิทกันมากเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นประถม

หลังจากที่ทั้งสามสาวเปลี่ยนชุดกันเสร็จแล้วนั้น ด้านโจอาน่า และมินนี่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำหญิงเมื่อเห็นร่างบางของณดาในชุดวอร์มกีฬาตัวโตที่มองยังไงก็เหมือนคุณหนูณดาคนสวย ทั้งสองสาวที่เห็นเช่นนั้นถึงกับหลุดขำออกมา เพราะชุดที่ณดาสวมใส่นั้นมันตัวใหญ่มาก

"เออ พอแกใส่แบบนี้มันก็ดูตลกดีนะ เอาจริงนะณดา ฉันว่าถ้าแกไปเจอคุณลุงที่ไหน บอกเลยว่าสภาพแกตอนนี้ คุณลุงไม่มีทางจำแกได้อย่างแน่นอน" โจอาเอ่ยด้วยท่าทีขำเพราะแว่นที่สวมใส่บวกกับเม็ดไฝใหญ่ๆที่ณดาแกล้งติดเอาไว้นั้น เธอติดมันได้น่าเกลียดมาก ขนาดพวกเธอเห็นความขี้เหร่ของณดายังไม่อยากจะเข้าใกล้ ถ้าณดาแกล้งแต่งตัวแบบนี้ มีหวังเพื่อนสาวคนสวยของพวกเธอนั้นได้ขึ้นคานแน่นอน มินนี่ได้แต่คิดในใจ

ด้านณดาที่ส่องกระจกดูสภาพตัวเองในตอนนี้แล้วฉันเองถึงกับสะดุ้ง ผู้หญิงที่ยืนหน้ากระจกในตอนนี้มันดูไม่ใช่ตัวตนของฉันเลยซักนิด ให้ตายเถอะแค่ติดเจ้าเม็ดไฝใหญ่ไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง หน้าตาฉันถึงกับเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ

"หยี...ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่าฉันต้องเปลี่ยนลุคแบบนี้นะ ชุดวอร์มตัวหนาๆ แบบนี้ฉันไม่มีวันใส่แน่นอน" ณดาเอ่ยกับทั้งสองสาว

"จ้า คุณหนูณดาคนสวย ใครจะสวยสู้แกได้ละยะ" มินนี่ที่เห็นท่าทีของเพื่อนถึงกับอดแซวไม่ได้ เพราะเรื่องความสวยนั้นถ้าเทียบกับพวกเธอแล้วนั้น ณดาเป็นคนสวยที่สุดในกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นหุ่นเล็กเอวขอด ใบหน้าที่สวยใสแล้วนั้นเมื่อครั้งสมัยเรียนมัธยม ณดานั้นเป็นดาวเด่นของโรงเรียน จะว่าไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะณดากลัวการถูกจับหมั้นหมายนั้น พวกเธอคงไม่มีวันได้เห็นพลอยณดาในลุคเฉิ่มๆ ที่เป็นยัยไฝเม็ดใหญ่แบบนี้หรอกนะ

จากนั้นไม่นานทั้งสามสาวก็ปรากฏตัวกันที่สนามเทนนิสทันที

"วันนี้ถ้าพวกแกสองคนชนะฉันได้ ฉันจะพาผู้ไปเลี้ยงพวกแก ที่ยอมสละเวลาอันมีค่าของพวกแกเล่นเป็นเพื่อนฉัน" มินนี่เอ่ยกับณดาและโจอา ขณะที่พวกเธอนั้นเดินลงสนาม

"ระดับคนเก่งอย่างแก มือสมัครเล่นอย่างพวกฉันจะเอาชนะแกได้ยังไงเถอะ" ณดาเอ่ยกับผู้ท้าแข่ง เพราะไม่ว่าทีมของฝั่งเธอจะเล่นคู่ถึงสองคนกับโจอา แต่นั้นพวกเธอก็ไม่เคยเอาชนะมินนี่ได้เลยซักครั้งเดียว

"วันนี้ฉันจะออมมือให้พวกแก โอเคไหม" เมื่อมินนี่เอ่ยจบจากนั้นทั้งสามสาวก็เริ่มการแข่งขันกันทันที ผ่านไปเพียงแค่ห้านาทีลูกเทนนิสที่ลอยไปลอยมานั้น ทำเอาทั้งสองสาวมือสมัครเล่นนั้นถึงกับวิ่งรับไม่หยุด

"ให้ตายเถอะยัยมินนี่ นี้แกออมมือแล้วเหรอ เล่นเอาซะพวกฉันหอบแดกกันเลยทีเดียว"

"เออน๊า พวกแกช่วยเล่นเป็นเพื่อนฉันก่อน ปะเดี๋ยวพี่พีทก็มาแล้ว" พี่พีทที่ยัยมินนี่กำลังเอ่ยถึงนั้นคือผู้ของนางค่ะ

"ก็ได้ฉันให้เวลาแกอีกห้านาทีนะ"

"ฉัน ไม่ไหวแล้วอะเหนื่อยมาก" โจอาเอ่ยกับยัยมินนี่ ฉันเองก็ว่างั้นแหละ

"ไม่ไหวแล้วอะพวกแกฉันวิ่งรับลูกไม่กี่รอบขาอ่อนหมดแล้ว" ณดาเอ่ยกับทั้งสองสาว

จนกระทั่งจู่ๆ ยัยมินนี่ฟาดลูกเทนนิสมาเต็มแรงทำให้ลูกเทนนิสลอยออกไปตกยังนอกสนาม แต่กลิ้งออกไปไกล

ด้านณดาเมื่อเห็นเช่นนั้นร่างบางจึงวิ่งออกจากสนามเพื่อไปตามเก็บลูกเทนนิส

ขณะที่ร่างบางวิ่งออกมาเก็บลูกเทนนิสนั้น จู่ๆ กับเจอสายตาคู่ดุของผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องมองเธอมาด้วยท่าทีไม่พอใจ แต่นั้นร่างบางก็ไม่ได้สนใจอะไร ณดาวิ่งเข้าไปเก็บลูกเทนนิสที่หล่นตรงหน้าของดีเอ็มและปาลิน

"ลูกเทนนิสนี้เป็นของเธอใช่ไหม" เสียงเข้มของผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามกับฉันมา ร่างบางก้มเก็บและหยิบลูกเทนนิสขึ้นมาในมือ

"ใช่ ของฉันเอง" ร่างบางสบตาเข้ากับคนตรงหน้า

"เธอตีลูกเทนนิสใส่หัวแฟนฉัน เธอถึงกับเป็นลม แบบนี้เธอจะรับผิดชอบยังไง" ดีเอ็มที่เห็นว่าปาลินนั้นเจ็บหนักร่างสูงเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยท่าทีไม่พอใจ ณดาที่มองไปยังหญิงสาวที่ซบอยู่ที่อกของเขานั้นก็เห็นว่าเธอนั้นท่าทีเหมือนจะเป็นลมจริง

"เป็นลมเลยหรอคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษด้วย เจ็บมากไหม" ด้านณดาที่โดนว่ามาเช่นนี้ร่างบางถึงกับทำตัวไม่ถูก ลูกเทนนิสที่ไม่ได้หนักมากและออกจะเบาด้วยซ้ำ นี้คนโดนถึงขึ้นเจ็บหนักขนาดที่ผู้ชายคนนี้ต้องช่วยพยุงเลยงั้นเหรอ ณดาที่เห็นท่าทีของดีเอ็มที่พยุงปาลินนั้น ณดาที่คิดว่าตนเป็นต้นเหตุทำให้เธอเจ็บจะเข้าไปช่วยเขาพยุงเธอ

"ไม่ต้องแฟนฉันๆ ดูแลเองได้" ดีเอ็มเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ ผู้หญิงอะไรขี้เหร่น่าเกลียดดูแทบไม่ได้

ด้านณดาที่โดนว่ามาเช่นนั้นใบหน้าสวยกรอบแว่นหนาถึงกับทำหน้าไม่ถูก เมื่อเป็นเช่นนั้นร่างบางก็หันหลังจะเดินกลับ แต่ขณะที่ก้าวขานั้น ด้วยความที่ไม่ทันระวังกับมีขาของใครบางคนนั้นยื่นมาขัดขาของเธอเอาไว้

" ว้าย... ตุบ " ณดาถึงกับล้มลงที่พื้นด้วยความแรง แว่นที่สวมใส่อยู่บนใบหน้านั้นกระเด็นออกจากใบหน้าของเธอ ส่วนเม็ดไฝที่ติดอยู่นั้นก็กระเด็นหลุดหายไปเช่นเดียวกับแว่น

"โอ้ย...เจ็บมาก" เสียงเล็กเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บ ใบหน้าสวยหวานที่ไร้กรอบแว่นตาและเม็ดไฝที่ปิดบังความสวยนั้นหลุดลอยออกไป

ด้านดีเอ็มเอาจริงเมื่อกี้เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าปาลินจะเอาคืนผู้หญิงคนนี้ด้วยการขัดขาของเธอ ดีเอ็มที่เห็นใบหน้าเรียวสวย ปากนิด จมูกหน่อยอย่างเต็มสองตานั้น สายตาคมสบตาเข้ากับคนล้มตรงหน้า ร่างสูงถึงกับชะงัก เขานั้นถึงกับหยุดมองใบหน้าสวยน่ารักสดใสของเธอไม่ได้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ลอยเข้ามาแตะที่จมูกของเขา

"เมื่อกี้ที่ว่าเธอขี้เหร่น่าตาหน้าเกลียด ขอถอนคำพูดตอนนี้จะทันไหม"