บทที่ 11 เอาข้อเสนอมาแลก

บทที่ 11 เอาข้อเสนอมาแลก

พอ เย้นหว่านได้กลับไปถึงที่แผนกออกแบบ เธอรู้สึกถึงบรรยากาศในออฟฟิศไม่เหมือนเดิม สายตาเพื่อนร่วมงานที่

มองเธอก็ดูแปลกๆ แต่ก็ว่านะ ผลงานของเธอที่เลอะเทอะไปหมดกลับได้ที่หนึ่ง ถ้าเป็นเธอๆก็คงคิดว่ามันไม่ปกติ

เหมือนกัน เธอก็ไม่กะจะอธิบายอะไร อีกอย่าง เรื่องที่เกี่ยวกับโห้หลีเฉินเรื่องนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายมัน

ยังไง รอผ่านไปหลายวัน ทุกคนคงลืมมัน

หลังจากนี้เธอก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้อีก กลับไปถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง เริ่มดูเอกสารแข่งขันกับเวลา พรุ่งนี้ก็ต้อง

ส่งโครงสร้างการออกแบบแล้ว เวลาของเธอกระชั้นชิดมาก

เธอเพิ่งนั่งดูไปได้ไม่นาน ก็มีเอกสารมากองที่โต๊ะเป็นปึก

เสิ่นโป๋เม๋ยมองเธอด้วยสีหน้าเชิดยิ่ง “ ช่วยไปถ่ายเอกพวกนี้มาอย่างละสามชุด จัดตามลำดับมาด้วย “

เอกสารกองนี้มันเยอะมากเลยนะ อีกอย่างไม่ได้จัดเตรียมมาตามลำดับทั้งหมดเลย กว่าเธอจะทำเสร็จคง

เสียเวลาไปมาก

เธอขมวดคิ้วขึ้น พูดปฏิเสธเธอไป “ ตอนนี้ฉันยังมีเรื่องอย่างอื่นต้องทำ ให้คนอื่นทำไปก่อน “

เสิ่นโป๋เม๋ยเริ่มไม่พอใจ ต่อว่าเธอขึ้นอย่างเสียงดัง

“ เย้นหว่าน เธอคิดว่าใช้วิธีสกปรกได้ที่หนึ่งมาในครั้งนี้

แล้วคิดว่าตัวเองไม่เหมือนเดิมงั้นสินะ ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ วันไหนที่เธอยังไม่ได้เลื่อนขั้น เธอก็ยังเป็นเด็กใหม่

ของแผนกออกแบบวันยามค่ำ และเรื่องพวกนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำ ถ้าเธอไม่อยากทำ ก็เตรียมเก็บข้าว

ของออกไปได้เลย “

ผลการแข่งขันครั้งนี้ ดีไซเนอร์ในแผนกต่างก็ไม่พอใจ เสิ่นโป๋เม๋ยยิ่งเป็นหัวโจกของเรื่องนี้

ถ้าเธอฉวยโอกาสนี้ไล่เธอออกไปหล่ะ หลายปีมานี้ที่เธอทนความลำบากทุ่มเทมาก็สูญเปล่าสิ เธอกัดฟันทนมันไว้

ยกเอกสารกองนั้นขึ้น “ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ “

เสิ่นโป๋เม๋ยมองเงาหลังเธอที่เดินไป แววตาของเธอนั้นดุร้ายมาก

และเธอไม่หวังดีพูดขึ้น “ ถ่ายเสร็จแล้ว เธอมาเอาที่ห้องทำงานของฉันอีก ยังมีอีกเยอะเลย “ เสิ่นโป๋เม๋ยตั้งใจจะ

แกล้งเธอให้ได้

เย้นหว่านโกรธจนย้ำเท้า คิดอยากจะโยนเอกสารที่อยู่ในมือทิ้งให้หมดซะ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับชะตากรรม

ได้แต่เดินไปถ่ายเอกสารที่หน้าเครื่องตามคำสั่ง กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวัน รอจนเธอจัดการเรื่องพวกนี้

เสร็จ ก็ใกล้ถึงเวลาเลิกงานพอดี

เธอจ้องดูเอกสารที่โห้หลีเฉินให้มากองนั้น เธอใช้มือนวดขมับตัวเอง สุดท้ายเธอตัดสินใจทำโอทีต่อ

ในห้องออกแบบที่กว้างใหญ่ ดวงไฟทุกที่ได้ดับลง ในเวลานี้มีแต่โต๊ะทำงานเธอที่ยังเปิดไฟสว่างไว้ มือข้างนึง

กำลังเปิดดูเอกสาร อีกข้างใช้ปากกาจดสิ่งสำคัญอยู่ ดูมีสมาธิและตั้งใจมาก คล้ายๆยังมีความกังวลเล็กน้อย

คุณโห้หลีเฉินเดินมาถึงที่แผนกออกแบบ มองไปก็เห็นเธอที่อยู่ใต้แสงไฟพอดี มองไปรอบๆมืดไปหมด เธออยู่ใต้

แสงไฟแล้วดูเด่นชัดเป็นพิเศษ

ในดวงตาที่คมลึก มีความมืดมนแว๊บเข้ามา จากนั้นก็เดินไปทางเธอ “ คุณยังทำอะไรอยู่ตรงนี้ ? “

ห้องที่เงียบกริบ จู่ๆมีเสียงคนขึ้นมา ทำเธอตกใจ ร่างกายทรงตัวไม่อยู่เกือบล้มจากเก้าอี้ลงมา

ผู้ชายรีบเดินก้าวเข้าไป ตามือไวรีบรับหลังเธอไว้ ระยะของสองคนใกล้ชิดเข้ามา เย้นหว่านก็เพิ่งเห็นชัดหน้าอันหล่อ

เหลาของเขา เป็นโห้หลีเฉินได้ไง แขนของเขาติดแนบกับแผ่นหลังเธอ มีแรงและรู้สึกถึงความร้อนได้ ใจเธอเริ่ม

เต้นเร็วขึ้น หลังจากนั้นก็ได้สติกลับมา เธอรีบยกตัวขึ้นนั่งออกจากอกของเขา เธอถอยออกสองก้าวจากเขา

ทิ้งระยะห่างไว้

“ คุณโห้หลีเฉิน ฉันทำโอทีต่อค่ะ “

เห็นสีหน้าเธอที่ระแวง ในตาของเขามีความไม่พอใจได้แวะเข้ามา

เขาพูดเสียงเข้ม “ คุณไม่จำเป็นต้องทำโอทีต่อก็ได้ “

“ แต่เวลาฉันไม่พอ ........ “

เธอพูดถึงครึ่ง จู่ๆเธอก็นึกอะไรออก เห็นแววตาเขาใสขึ้น เธอเต็มไปด้วยความหวังพูดขึ้น “ คุณโห้หลีเฉิน

ความหมายว่าคุณจะให้เวลาฉันอีกสองวันใช่มั้ยคะ ? “

“ คำขอของคุณ ผมสามารถรับปากได้ แต่คุณก็ต้องรับปากเงื่อนไขของผมด้วย “

โห้หลีเฉินสายตาคมลึกจ้องมองเธออยู่ ในความมืด แววตานั้น ปะปนไปด้วยแววตาอนาจารหน่อยๆ

เธอรู้สึกไม่สบายใจ รองแกล้งถามขึ้น “ เงื่อนไขคุณคืออะไร ? “