บทที่ 1 บทนำ

บทนำ

ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บของค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงของฤดูหนาวที่แสนสงบ แต่ภายในจวนของแม่ทัพโจว

ไม่เป็นเช่นนั้น ความสับสนอลม่านวุ่นวายของบ่าวในจวนซึ่งต่างตกอยู่ในความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่ฮูหยินใหญ่เกิดคลั่งคิดจะใช้มีดแทงแม่ทัพโจวสามีของตนแต่กลับมีอนุเยว่เข้ามารับคมมีดเอาไว้แทน

เลือดสีแดงฉานไหลรินออกมาจากปากแผลตรงบริเวณอกข้างซ้ายของอนุเยว่จนท่วมทั่วพื้นที่ตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลนเป็นบริเวณกว้าง

“ไปตามหมอมาเร็วเข้า! อนุเยว่อดทนไว้ข้าจะพาเจ้าเข้าไปในบ้านนะที่นี่มันหนาว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบอากาศหนาว”

แม่ทัพโจวผู้แสนเย็นชานักหนาถึงกับมือสั่นอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ เมื่อเมียที่เขารักมากที่สุดเข้ามารับคมมีดแทนตนจนได้รับบาดเจ็บแบบนี้ เดิมทีแล้วเขานั้นรักเพียงอนุเยว่แต่ก็ไม่เคยพูดออกไปเลยสักครั้ง เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะได้รับอันตรายจากฮูหยินใหญ่เช่นวันนี้

ร่างผอมบางของอนุเยว่หายใจโรยริน ดวงตากลมโตที่เริ่มจะเลื่อนลอยมองหน้าชายคนรักที่ตนเข้าใจไปแล้วว่าอย่างไรชาตินี้เขาก็คงไม่มีทางหันมามองตนเป็นแน่ ความอบอุ่นนี้สินะที่เธอโหยหามาตลอด

เป็นเพราะอากาศของคืนฤดูหนาวที่หนาวเหน็บและหญิงสาวก็เสียเลือดมาก ใบหน้างามจึงเริ่มซีดเผือดแทบกลืนไปกับพื้นหิมะ แม่ทัพโจวเห็นดังนั้นก็รีบรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แนบอกกว้างของตนหวังเพียงว่าความอบอุ่นจากร่างกายตนจะช่วยอีกฝ่ายได้บ้างไม่มากก็น้อย

“ข้าขอร้อง เจ้าอย่าทิ้งข้าไปเลยนะ อดทนไว้ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”