แค้นฝังใจ2

ชายหนุ่มยังไม่ยอมแพ้เขารีบขยับร่างกำยำของตนไล่บี้ตามติดร่างระหงนุ่มนิ่มของเนื้อนวลนาง พลางถอดเสื้อของตนออกอย่างเร่งร้อน  ยามนี้...เขาร้อนเหลือเกิน  ร้อนมาก!

เมื่อสาบเสื้อของหลี่เซียวเหยาเปิดออก ทำเอาเจินเจินถึงกับจ้องมองแผงอกพราวเสน่ห์ของเขาอย่างลืมตัว

เมื่อก่อนยามที่นางล่วงเกินเขามันมีเสื้อผ้ากางกั้นอยู่อย่างมิดชิด 

แต่ยามนี้   มัน...   มัน...

มันช่างเย้ายวน

มันทำให้นางตาลาย...

โอว...

ของลูบไล้หน่อยนึง

เจินเจินคิดในใจพลางยกมือของตนขึ้นเลื่อนไล้เคล้นคลึงตรงแผงอกเปลือยเปล่าของหลี่เซียวเหยา จนร่างของชายหนุ่มเกิดกระตุกสั่นไหวรุนแรง

“อืม...” เขาครางออกมาอย่างสุขุมนุ่มนวลจนเจินเจินต้องเลื่อนสายตาจากแผงอกเพื่อมองขึ้นไปยังใบหน้าของเขายามนี้

หลี่เซียวเหยาก้มหน้ามองตอบด้วยสายตาหยาดเยิ้มร้อนแรงชวนสยิว  ริมฝีปากแดงสดของเขาพร้อมจู่โจมจัดการกับเจินเจินในทันที

ชายหนุ่มรีบคว้าดึงร่างของหญิงสาวให้เข้ามาประชิดแผงอกของเขาพร้อมดึงเสื้อผ้าของนางออกอย่างเร่งร้อนคล้ายจะขาดใจก่อนจะจูบนางอย่างร้อนรนไปทั่วทุกอณูเมื่อยามเสื้อผ้าของนางหลุดลุ่ยเปิดออก

“อืม...ท่าน...อา...” เจินเจินเริ่มครวญครางเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสของผิวกายตนเองกับผิวกายร้อนเร่าของชายหนุ่มที่เบียดเสียดพร้อมด้วยริมฝีปากของเขาที่กำลังขบเม้มอย่างหิวกระหาย

มือไม้ของเขาคล้ายไม่ได้มีแค่สองฝ่ามือแต่มันเหมือนมีมากกว่านั้น

หญิงสาวจึงเริ่มตอบสนองการกระทำของเขาเป็นอย่างดีจนเรียกเสียงแหบพร่าให้ผ่านลำคอของชายหนุ่มเช่นกัน  “อา...เจ้า...ข้าต้องการเจ้า...”

“อืม...อา..อ่ะ...”  เจินเจินครางตอบ

“อา...ท่าน”

แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น

“มะ.. ไม่..ไม่ได้...แบบนี้ไม่ได้” เจินเจินพยายามเรียกสติของตนเอง 

นางจะถือโอกาสขืนใจเขาในยามนี้ไม่ได้!

“ข้าไม่ไหวแล้ว...” หลี่เซียวเหยาครางออกมาด้วยประโยคที่บ่งบอกได้ว่าสุดจะกลั้นขณะพยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งของตนเองและของหญิงสาวออกอย่างร้อนรน

“อดทนไว้...อดทนไว้”  ประโยคนี้เจินเจินบอกกับตัวเอง

ร่างอุ่นร้อนของหลี่เซียวเหยาโน้มตัวเข้าหาเจินเจินอย่างเร่งเร้าเพื่อจับกดให้นางนอนราบลงบนเตียง

เจินเจินพยายามขืนร่างของตนเองเอาไว้แต่ก็ช่างยากเย็น

ชายหนุ่มยังคงถาโถมพร้อมลีลาเร่าร้อนเข้าใส่เจินเจิน

หญิงสาวพยายามไล่จับกุมมือไม้ของเขาที่ลากเลื้อยไปมาพัลวันบนเรือนร่างของนางอย่างสุดความสามารถ

ริมฝีปากแผ่วร้อนของหลี่เซียวเหยายังคงขบกัดดูดเม้มอย่างเมามันไปตามส่วนต่างๆของร่างนุ่มนิ่มโดยไม่สนใจมือไม้ขวักไขว่ไปมาของเจินเจิน

“อา...”  หญิงสาวส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างไม่อาจห้ามใจ

นางกำลังอารมณ์ขึ้นเช่นกัน

แต่...

เดี๋ยวนะ!

เรื่องคราวก่อนที่นางเข้ามาลวนลามเขา เขายังโกรธนางถึงเพียงนั้น

ถ้านางฉวยโอกาสยามนี้ตอนที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เขาต้องเกลียดนางขึ้นมาจริงๆเป็นแน่

ไม่นะ...

ไม่ได้นะ....

นางไม่ยอม....

เจินเจินคิดได้ดังนั้นจึงรีบเผด็จศึกหลี่เซียวเหยาในทันที

               “มือข้างไหนที่ฟาดข้าจนสลบ” หลี่เซียวเหยาที่นั่งหน้าตึงอยู่ที่ตั่งตรงกันข้ามกับโต๊ะของเจินเจินเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดอยู่ไม่จาง

เมื่อวานนี้นอกจากเขาจะปวดหนึบช่วงกลางลำตัวอย่างมหันต์แล้วยังต้องปวดหนึบที่ช่วงต้นคออีก

นางซัดเขาเสียจนสลบเหมือดหมดสภาพองค์ชาย

“มือข้างนี้” เจินเจินยกมือขึ้นพลางตอบเสียงอ่อย

“ตัดทิ้งดีหรือไม่!” เขาถาม

“ไม่ดี” นางตอบ

“คัดหนังสือต่อไป ห้ามหยุด”

“เพคะ”

หลี่เซียวเหยายังคงนั่งคุมความประพฤติของเจินเจินโดยไม่ปล่อยให้นางได้มีโอกาสหนีไปที่ไหน

เขายังคงนั่งนิ่งๆใช้สายตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้านวลเนียนและลำคอระหงของนางพลางนึกถึงรสชาติหวานล้ำและกลิ่นกายหอมหวลของนางที่ยังคงตราตรึงอยู่ในมโนของเขา

สตรีนางนี้

นาง...

นาง...

เขาจะต้องเผด็จศึกนางให้จงได้

คอยดู!

หลี่เซียวเหยาคิดอย่างแค้นเคืองด้วยสายตาพิฆาตความคิดโหดเหี้ยมอยู่อย่างนั้น

แม้ฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดจะหมดสิ้นไปแล้ว แต่อารมณ์พลุ่งพล่านบางอย่างกลับยังคงเข้มข้นจนน่าตกใจ

ชายหนุ่มทำได้เพียงเก็บข่มมันเอาไว้ด้วยความแค้นที่ยังคงฝังแน่นอยู่ภายในจิตใจ